Οι παράμεσοι δάκτυλοι
Ποιος είναι αυτός που αμφισβητεί ότι με την εισαγωγή του ευρώ στην Ελλάδα αυτομάτως οι τιμές των αγαθών και υπηρεσιών εκτινάχτηκαν στα ύψη; Και όταν λέμε “αγαθά” δεν εννοούμε απλώς τα είδη βασικής και πρώτης ανάγκης για τη διαβίωση και επιβίωση· εννοούμε και όσα άλλα αγαθά ο μέσος και μικρός μισθωτός, επιτηδευματίας, συνταξιούχος θα έπρεπε τώρα πια με σχετικά μεγαλύτερη άνεση από το παρελθόν να μπορεί να αποκτήσει ώστε να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του.
Το ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει ούτε την παιδεία ούτε σε οργανωτικό επίπεδο τις δικλείδες ασφαλείας να αντιστέκεται στους μεσάζοντες και την αισχροκέρδεια ήταν ανέκαθεν γνωστό κι έτσι ήταν απολύτως αναμενόμενο ότι το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα (: με κέρματα αντιστοιχίας τριακοσίων σαράντα και εβδομήντα πέντε δραχμών να παίζουν ρόλο κατοστάρικου ακόμα και μέχρι σήμερα…) φέρνει τον μέσο Έλληνα στα πρόθυρα παραλογισμού. Μέχρι σήμερα ο Έλληνας όσο κι αν τα εκλογικεύει, δυσκολεύεται όταν πιει τον πανάκριβο καφέ του να αφήσει μονάχα δέκα λεπτά φιλοδώρημα στο γκαρσόνι γιατί και μέσα στη φτώχεια του είναι άρχοντας και γενναιόδωρος και δεν θέλει να τον συζητάνε για …εκατό δραχμές.
Θα μου πεις, Είναι είδος βασικής ανάγκης ο καφές; Και βέβαια είναι! Ο καφές είναι μια από τις πιο βασικές ανάγκες, η πιο πολύτιμη ψυχαγωγία της καθημερινότητας.
Οπότε σου λέει ο άλλος, Γιατί να μην κοπανήσω τον καφέ; Ποιος θα με ελέγξει;
Ξεκινώντας λοιπόν την παραγωγική μας ημέρα με έναν πανάκριβο καφέ, το πρώτο και το μόνο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι πώς θα βγάλουμε τα σπασμένα της ευρωζώνης που μας σφίγγει. Καπέλο στο καπέλο, από κει πάν’ κι οι άλλοι για την ακρίβεια, η οποία αποκτά πανευρωπαϊκό προφίλ. Θα συζητηθεί, λένε, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο μετά από πρόταση του Έλληνα πρωθυπουργού στον Μανουέλ Μπαρόζο, τον Νικολά Σαρκοζί και τους άλλους Ευρωπαίους οραματιστές – διαχειριστές της ζωής μας μέσα κι έξω από την Ε.Ε. Εντάξει… διεθνές το πρόβλημα. Why not?
Όμως η ποιότητα της ακρίβειας στην Ελλάδα είναι διαφορετική από την ποιότητα της ακρίβειας στην Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστρία κ.ο.κ.
Εμείς εδώ είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στις κότες! Ο παραγωγός π.χ. γαλακτοκομικών, φρούτων, λαχανικών δεν πουλάει καθόλου ακριβά σε σχέση με το κόστος παραγωγής αλλά μέχρις ότου να φτάσουν στο περίφημο “καλάθι της νοικοκυράς” αυτά τα αγαθά πρώτης ζήτησης, έχουνε περάσει κι εγώ δεν ξέρω από πόσους ενδιάμεσους.
Ποιος θα κόψει τον βήχα στους ενδιάμεσους που μας βάζουν τους παράμεσους χωρίς να χρησιμεύουν σε τίποτα, κύριε πρωθυπουργέ; Αυτό το ερώτημα να απαντηθεί αλλά φοβούμαι ότι η απάντηση είναι γνωστή: Κανείς! Αλλιώς, τώρα που φτιάξαμε και στείλαμε τις φορολογικές δηλώσεις κι είχαμε (κακώς) μαζέψει του κόσμου τις αποδείξεις από έξοδα, αγορές, υπηρεσίες (όσες καταφέραμε δηλαδή, γιατί ποιος σου δίνει εύκολα αποδείξεις;), οι ιδιώτες φοροτεχνικοί (: που επίσης δεν φορολογούνται) δεν θα μας έλεγαν: «Μπα…Ας’ τα αυτά έξω, τίποτα δεν περνάει εκτός από Ινστιτούτα Καλλονής, Γυμναστήρια, Κομμωτήρια, Εστιατόρια, Ταβέρνες». Και βέβαια γιατροί και νοσοκομεία… Όσο πιο άρρωστη τόσο καλύτερα! Για την Οικονομία μιλώ, χα, ναι… εκείνη η π(χ)ιότητα ζωής που είχανε υποσχεθεί έπρεπε ήδη να σημαίνει καλύτερες κατασκευές σπιτιών, κλιματιστικά για τον καύσωνα σε κάθε σπίτι, περισσότερα δάση, πιο καθαρό πόσιμο νερό, περισσότερους δημόσιους, ελεύθερους χώρους, λιγότερους ταλαιπωρημένους από τα ναρκωτικά ανθρώπους.
Οι ενδιάμεσοι, κύριε πρωθυπουργέ, είναι και θα παραμείνουν το μεγάλο πρόβλημα.
