Κανένας από τους πολιτικούς αρχηγούς που είχαν την τιμητική τους αυτές τις ημέρες, δεν έπεισε με τα επιχειρήματά του. Δίχως αμφιβολία, το μεγάλο ναυάγιο ήταν η παρουσία του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, που συνοδεύτηκε από την “παραίτηση” Βουλγαράκη. Αν ρωτήσετε τον ίδιο τον Καραμανλή για τα αίτια της απογοητευτικής εμφάνισής του, είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορέσει να σας απαντήσει με σιγουριά. Έτσι κι αλλιώς, αν γνώριζε τι ακριβώς συμβαίνει και μπορούσε να το ελέγξει, θα είχε αποφύγει το φιάσκο χωρίς τη βοήθεια των επικοινωνιακών του μάγων…
Μίλησα με υπουργούς, οι οποίοι επιμέριζαν τις ευθύνες σε συναδέλφους τους, πρωταγωνιστές των τελευταίων ημερών. Κάποιοι από αυτούς ήταν απαισιόδοξοι, θεωρώντας την κατάσταση μη αναστρέψιμη, ακόμα όμως και οι πλέον αισιόδοξοι συμφωνούσαν για τις τεράστιες ευθύνες της ομάδας του Μαξίμου, που απομόνωσε και απομάκρυνε τον Καραμανλή τόσο από τους συνεργάτες του όσο και από την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα.
Αισιόδοξοι και απαισιόδοξοι συμφωνούσαν με λίγα λόγια ότι ο Πρωθυπουργός εξ αιτίας της ανόητης-ακατανόητης συμπεριφοράς δικών του ανθρώπων, έχασε το μεγάλο όπλο του. Το πλεονέκτημα των πολιτικών του αντανακλαστικών.
Από την άλλη πλευρά, το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου εισέπραξαν για πρώτη φορά κέρδη σε επικοινωνιακό επίπεδο, χωρίς όμως αυτά να μεταφράζονται σε αριθμούς. Τα ποσοστά των δύο κυβερνητικών κομμάτων παραμένουν χαμηλά και το μόνο που αλλάζει είναι η μεταξύ τους ψαλίδα. Η αυτοδυναμία του ενός ή του άλλου παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις φαίνεται να μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να ανοίγει ο δρόμος για ουσιαστικές πολιτικές εξελίξεις.
