(καλοκαιράκι είναι, ώρα να ‘χετε να διαβάζετε)
Είμαι αθυρόστομος άνθρωπος. Ένας αθυρόστομος που δεν συμπαθεί τους αθυρόστομους. Περίεργο, αλλά πραγματικό. Είμαι πολύ αθυρόστομος και στην καθημερινότητά μου… όταν μάλιστα θυμώσω, στα ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση μπορεί να σου πάρει ο διάολος τον πατέρα και λοιπούς συγγενείς (εξαιρούνται οι μητέρες), σου κάνω προτάσεις για το σεξουαλικό σου μέλλον και καλό είναι να μην είσαι θρήσκος, γιατί θα στεναχωρεθείς… Αγάπησα κατ’ αρχήν τα blogs γιατί μπορούσα να γράψω άνετα όσες φορές ήθελα τη λέξη μαλάκας, καυλιάρης, ξεκωλιάρης… κι εδώ στη zougla.gr είμαι ο πρώτος που έριξα το πρώτο μπινελίκι και με χαρά είδα ότι ακολούθησαν κι άλλοι…
Το να γράφεις μπινελίκια, ή να χρησιμοποιείς λέξεις που θεωρητικά δεν γράφονται…δεν είναι δα και τόσο απλό. Μπορείς να γίνεις από αντιπαθητικός μέχρι εμετικός… ή απολαυστικός μέχρι υπέροχος…
Στα blogs πολλοί λένε άγαρμπα πράγματα. Φυσικό είναι. Κάθισα πολύ καιρό μαζί τους και διάβασα πολλούς και πολλές.
Μια μέρα μου τηλεφώνησε ο «Καιρός»… “για διάβασε αυτήνανε”
Την διάβασα. Η Κωλόγρια… μαλακία nickname… και ξαφνικά εκεί που διαβάζω βαριεστημένα… πέφτω κάτω… ξαπλώνω κάτω και δεν θέλω να σηκωθώ… Γελάω… ξεκαρδίζομαι… Δεν έχω διαβάσει τίποτα καλύτερο στα ελληνικά απ’ αυτά που ‘χει γράψει ο Νίκος Τσιφόρος… Ο πατέρας μου συνεργαζόταν μαζί του για χρόνια ολόκληρα, ακόμα κι όταν έφυγε ο μεγάλος αυτός συγγραφέας…. Συγγραφικά είναι ο Θεός μου. Τέλος.
Για πρώτη φορά… ή μάλλον για δεύτερη, επειδή μου ’χε ξανασυμβεί με την Ελένα Ακρίτα, όταν έγραφε τηλεοπτικά στον «Ταχυδρόμο»… διάβασα κείμενο που πλησίαζε (λέμε τώρα) την ανάσα του γραψίματος του Τσιφόρου…
Κι αυτή εδώ η πιτσιρίκα, η Κωλόγρια, που δεν θέλει να λέμε το όνομά της… μου θύμισε εκείνο που ένιωσα όταν ως έφηβος (πρωτο)διάβασα τα «Παιδιά της Πιάτσας»… Μιλάω για τον ρυθμό φυσικά… (δεν θέλω αηδίες με συγκρίσεις…για να συνεννοηθούμε το κάνω… ) αυτή εδώ όμως έχει και μπινελίκια… απίστευτα μπινελίκια … σε απίστευτους σχηματισμούς…. ερμηνείες , συνδυασμούς κ.λ.π. Διαβάζεις… διαβάζεις και δεν σοκάρεσαι, εκτός κι αν είσαι η κ. Λουκά… αν και τώρα τελευταία την βλέπω στα χάι της…
Όταν είμαι στεναχωρεμένος δεν την διαβάζω ποτέ… γιατί ξέρω ότι θα μου φύγει η στεναχώρια και μερικές φορές δεν θέλω… Βλέπει τα μικρά πράγματα… όπως ένας φωτογράφος… Μ’ αρέσουν αυτοί που λένε για τα μικρά… short stories…
Την αγαπώ και είναι φιλαράκι μου, γιατί είναι φλύαρη, όπως κι εγώ… όταν διαβάζω τον ποταμό της, τσαντίζομαι που μετά από ώρα τέλειωσε… Είναι φιλαράκι μου, γιατί δεν είναι καθόλου αυτό που γράφει… είναι ψυχοπονιάρα, τρυφερή, τρεχαλατζού, συναισθηματική και στο τετ-α-τετ βρίζει με υπέρμετρο μέτρο… Αν μάλιστα είναι κανένας άγνωστος στην παρέα, κινδυνεύουν από ατροφία οι φωνητικές της χορδές…
Μ’ αρέσει να γράφω για τους φίλους μου… μεγαλώνοντας όλο και πιο πολύ (Μάκη μου) δεν μ’ αρέσει να γράφω για τους εχθρούς μου… η Κωλόγρια γράφει κάθε μέρα ένα τέλειο, έτοιμο θεατρικό νούμερο… και για να ακριβολογώ ένα stand up comedy… Κάθε μέρα… κι όταν βαριέται γράφει και δυο… Και την διαβάζουν σαν τρελοί στο blog της… Γιατί δεν γράφει; Επειδή αυτοί που ψάχνουν ανθρώπους να γράφουν και όλο κλαίνε ότι δεν βρίσκουν, απλούστατα την παίζουν. Και όταν καμιά φορά σταματάνε να την παίζουν και ξεστραβώνονται, τότε τα βάζουν στο παλιό καλούπι… και χαρούμενοι συνεχίζουν να την παίζουν….
Τέλος πάντων υποκειμενικά είναι αυτά… όχι αν την παίζουν ή όχι… όλα τα άλλα…
Δεν είναι σκηνοθετημένα, θα πει ο θεατράνθρωπος που τυχόν διαβάζει…
Φτύσ’ τα μπούτια σου, ρε παπαρωμένε που θες να βάλεις και την δική σου «θεατρική πινελιά»… ρε τράβα να πα να παίξεις σε κανένα σήριαλ καθιστός… (το ‘χετε προσέξει by the way ότι σε ΟΛΑ τα ελληνικά σηριάλ ΟΛΟΙ παίζουν καθιστοί… Αυτοί λόγου χάρη δεν την παίζουν (αν και ποτέ δεν ξέρεις) καθιστοί… απλώς παίζουν καθιστοί… είναι σχεδόν το ίδιο…) γι’ αυτό είναι καλά τα κείμενα βρε άχρηστε… επειδή έχουν ανάσες… επειδή η ίδια είναι και ηθοποιός… Μάλιστα πολιτιστικο-κάφροι που αναβοσβήνετε την Ακρόπολη… εκτός από τις σβηστές Ακρόπολες του μυαλού σας, υπάρχουν και φωτεινοί άνθρωποι που σκάνε στη σκιά… δεν είναι όλοι οι ηθοποιοί ούτε μόνο, ωιμέ, «τί σου κάνω μάνα μου… χορός» στην Επίδαυρο, ούτε μόνο ξέκωλο στην τηλεόραση…
Τις προάλλες μου τηλεφώνησε η Κωλόγρια. Μου ’πε 4 ατάκες για πλάκα, που ο Μάρκος Σεφερλής, κάνει στην ψύχρα χαλάουα στο στήθος του για βρει έστω και μισή …»
-«Σε διαβάζω για την Ακρόπολη…» μου ’πε…
-«Γράψε μου κάτι ρε…» της είπα…
-«ΟΚ…»
Μου ’γραψε τσακ μπαμ.
Την βρίσκω σεμνή και ντροπαλή για τα μέτρα της… παρ’ όλο που της είπα: «Μη σε νοιάζει ρε,… ο Μάκης αντέχει… (όσο δεν γράφεις γι’ αυτόν χα χα χα χα χα χα χα)… αντέχει σου λέω!»
«Η χώρα που αγαπάει τους τουρίστες
Ναι, για την Ελλάδα λέω. Γελάτε; Μη γελάτε, δεν είναι απ’ αυτά τα σύντομα ανέκδοτα που λένε. Είναι αλήθεια. Αυτό άλλωστε δεν προσπαθεί να μας πει και το κράτος με τις ηλίθιες διαφημίσεις που βγάζει στο εξωτερικό με κάτι μπλε θάλασσες, κάτι μάτια, κάτι μύθους και κάτι γκόμενες με πέπλα; Σκατά! Όχι μόνο δεν αγαπάμε τους τουρίστες, αλλά κάνουμε και τα πάντα για να τους διώξουμε!
Η έμπνευση μου ήρθε από το θέμα που προέκυψε με τον ολονύχτιο φωτισμό της Ακρόπολης που διάβασα στο Μάνο (Η Ακρόπολη και η μαλακία που μας δέρνει!). Κινητοποιήθηκαν άνθρωποι, άναψε ένα ολόκληρο βράδυ και μετά τέλος. Όχι, προς Θεού, δεν έγινε για τη σπάσει σε κανέναν! Απλώς ο υπάλληλος που άναβε τα φώτα, κουράστηκε μια νύχτα ξύπνιος μέχρι τις 6 να περιμένει να τα κλείσει, τη δεύτερη μέρα νύσταξε κατά τις 2 και είπε «Δε γαμιέται; Πάω για ύπνο» και πάτησε OFF. Απλά, λιτά κι απέριττα. Δεν είναι θέμα. Γιατί άλλωστε να καίνε τα φώτα και να φωτίζουν το υπέροχο αυτό μνημείο; Υπάρχει λόγος; Εμείς ξέρουμε ότι είμαστε Ελληνάρες, ξέρουμε ότι εμείς δώσαμε το φως σε όλα τα γκαβά τους Ευρωπαίους που όταν αυτοί έσπαγαν πέτρες εμείς γαμούσαμε ότι κινιόταν σε όλους τους τομείς και άρα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανάψουν. Έγινε ό,τι γίνεται πάντα. Τους έχουμε όλους γραμμένους στα αρχίδια μας πανηγυρικά. Απλά. Μην το συζητάμε τώρα και κουραζόμαστε.
…Αλλά όχι, να το συζητήσουμε. Γιατί να μην το συζητήσουμε; Πόσο πίσω είμαστε; Πόσο ηλίθιοι, τελευταίοι, άσχετοι, μαλάκες; Πόσο; Δεν υπάρχει μέτρο, δυστυχώς. Έχουμε τα πρωτεία σε όποια μαλακία μπορεί να φανταστεί ο άνθρωπος, στα ατυχήματα, στα σκουπίδια, στη μόλυνση, στα όπου και ό,τι θες. Εδώ θα τα χαλάσουμε; Πάμε να κάνουμε ένα καλό, δέκα μαλακίες βγαίνουν. Πάνε, φτιάχνουν το καινούριο μουσείο της Ακρόπολης, και θέλουν να γκρεμίσουν υπέροχα κτίρια γιατί λέει το εμποδίζουν. Που το εμποδίζουν κύριοι; Σας είπαν οι Καρυάτιδες ότι θέλουν θέα; Φτιάχνουν πεζόδρομους, βλέπε αυτόν που ενώνει Ερμού-Πειραιώς και από το πρωί μέχρι το βράδυ, με πρώτη τη Δημοτική Αστυνομία, περνάνε αυτοκίνητα και μηχανάκια από μέσα. Σόρι, μαλάκες είναι να πάνε από τον κανονικό δρόμο; Να κόψουν θέλουν οι άνθρωποι που να τους κοπεί ο κώλος στα δύο. Υπάρχει κανείς να τους πει τίποτα; Όχι βέβαια. Μπουρδέλο. Ένα μεγάλο, ατελείωτο μπουρδέλο που θέλει να πουλάει πολιτισμό έξω. Το λέω και ντρέπομαι. Κλείνουν τα μουσεία ό,τι ώρα να είναι, κόβουν το μετρό προς το αεροδρόμιο καλοκαιριάτικα με τόσο κόσμο που έρχεται και φεύγει. Αφήνουν τα σκουπίδια να αιωρούνται παντού. Πιάνουν φωτιές και μονίμως ακούω πως δεν σκέφτηκαν αρχικά πως θα ήταν επικίνδυνη. Δηλαδή πόσες φορές πρέπει να μπει φωτιά για να καταλάβεις ότι από την αρχή πρέπει να την πολεμήσεις; Πόσα χρόνια πρέπει να καίγονται τα πάντα; Πρέπει να πιάσουν φωτιά και οι γλάστρες των σπιτιών τους για να το πάρουνε χαμπάρι;
Μαλάκες, ηλίθιοι, λοβοτομημένοι όλοι εμείς που δεν κάνουμε τίποτα και απλά καθόμαστε και τους κοιτάμε. Όλοι στην Ευρώπη είναι βρωμιάρηδες, δεν είμαστε μόνο εμείς. Αλλά εκεί, βγαίνουν οι υπάλληλοι του Δήμου 800 φορές την ημέρα και γλύφουν τα κάτουρα από το πεζοδρόμιο να περπατάει ο τουρίστας και να χαίρεται. Τους πληρώνουν όμως καλά, αυτή είναι η διαφορά. Και να ’ταν μόνο τα σκουπίδια…
Ας αφήσουμε τα πολλά κι ας τα πάρουμε από την αρχή. Ας δούμε με τα μάτια ενός τουρίστα τι συναντάει στην Ελλάδα: Έχει έρθει με 300 ευρώ από τη χώρα του (και πολλά λέω), στην τιμή συμπεριλαμβάνεται και το ξενοδοχείο. Αν έχει φροντίσει να φτάσει μέρα, έχει καλώς. Αν έχει φτάσει νύχτα, συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχουν βραδινά λεωφορεία εκτός από αυτό του αεροδρομίου. Μαλακία του να κλείσει δωμάτιο σε άλλη περιοχή πέραν του κέντρου της Αθήνας. Τώρα, ή πρέπει να πάρει ταξί ή να περιμένει μέχρι τις 5 να ξυπνήσουν οι βαθιά νυχτωμένοι. Το ίδιο ισχύει αν θέλει να βγει τα βράδια. Ή ταξί ή πρώτο πρωινό. Θέλει να πιει καφέ, να φάει; Θα συνειδητοποιήσει πως όλα είναι πολύ πιο ακριβά από τη χώρα του. Θα αρχίσει να φρικάρει. Λέει να πάει μια βόλτα στα μουσεία, αν είναι τυχερός θα τα βρει ανοιχτά. Γιατί άλλα κλείνουν, άλλα καλοκαίρι θυμήθηκαν να κάνουν έργα, άλλα δεν έχουν καρτ ποστάλ και σχετικά βιβλία, τι ντροπή! Θέλει να πάει σε κάποιο πάρκο να ξεκουραστεί. Εδώ γελάνε. Αν πάει σε κανά Πεδίο Άρεως και είναι βραδάκι, καταρχάς αυτή τη στιγμή, θα το βρει με τρακτέρ, κομπρεσέρ, τρύπες, τσιμέντα, φράχτες και σκουπίδια. Γιατί το φτιάχνουν. Και αυτό. Αν τώρα βρει πουθενά να κάτσει, κινδυνεύει να τον βρουν τίποτα φλόκια στη μούρη από τον ανώμαλο που τον παίζει παραπίσω. Αν τώρα πάει στον Εθνικό Κήπο, ίσως είναι πιο καλά τα πράγματα. Δεν ξέρω. Πάντως καλά θα κάνει να πάει στα πάρκα πριν νυχτώσει έτσι κι αλλιώς. Αν θελήσει να πάει Μοναστηράκι, θα βρει μια πλατεία μπουρδέλο. Γιατί κι αυτή τώρα τη φτιάχνουν. Ας μην ξεχνάμε πως σε όλη αυτή τη διαδρομή, δεν έχει ούτε ένα πεζοδρόμιο για να περπατήσει και αναγκαστικά περπατάει στο δρόμο, με αποτέλεσμα να ακούει όλη την ώρα κόρνες και να βλέπει παλάμες ανοιχτές και να ακούει τρεις λέξεις που δεν καταλαβαίνει: na re malaka!
Αν βαρέθηκε ο τουρίστας μας την όμορφη Αθήνα με τους 80 βαθμούς υπό σκιάν, θα θέλει να δει καμιά άλλη πόλη, όπως π.χ. τη Θεσσαλονίκη. Πάει να δει για εισιτήρια και θα του σηκωθεί η πέτσα μέχρι τον ουρανό. Αεροπορικά 200 ευρώ, άσε, θα πει, θα πάρω τρένο. 100 ευρώ το γρήγορο και αργεί στο τέλος. 25 ευρώ το αργό και οι συνθήκες κάτι του θυμίζουν από κείνο το ταξίδι στην Ινδία. Άσε το τοπίο της επαρχίας μέσα στο σκουπίδι και το σιδερικό. Θέλει να πάρει λεωφορείο να πάει; Θα δει το χάρο με τα μάτια του τόσες φορές που μέχρι να φτάσει θα έχουν γίνει κολλητοί. Άσε που θα είναι εντελώς μαστουρωμένος από τη φέτα στο τάπερ της γριάς δίπλα. Εντάξει όμως αυτό, είναι φολκλόρ, δεν τον πειράζει. Πάμε παρακάτω. Θέλει να πάει σε νησί. Και πάει. Πριν όμως, έχω να πω, πως είναι καλοκαίρι και νιώθει μεγάλος μαλάκας που δεν έχει βγάλει εισιτήριο από τα Χριστούγεννα γιατί να, τώρα, δεν έβρισκε φτηνό (μα είναι φτηνό 30 και 40 ευρώ;;) κι έβγαλε τελικά ένα με 70 ευρώ πήγαινε και για κάτσε, είναι στο νησί τώρα και πάει στο Τουριστικό γραφείο. Θέλει να επιστρέψει Αθήνα και του λένε πως δεν έχει επιστροφή εκείνη τη μέρα κύριε, μα πετάει το αεροπλάνο μου, τι θέλετε να σας κάνω κύριε, αλλάξτε την πτήση, φύγετε νωρίτερα από δω, πηγαίνετε Κρήτη, Ρόδο, Κω, Σαμοθράκη, Λέρο, αλλάξτε 22 καράβια και φτάστε Πειραιά στην ώρα σας. Θέλετε; Δίνει καμιά 200αριά ευρώ ο τουρίστας, παίρνει 5-6 εισιτήρια για σαπιοκάραβα που σίγουρα δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουν στην ώρα τους αλλά αυτός δεν το ξέρει και φεύγει κλαίγοντας και πάλι καλά που έφυγε γιατί αν καθόταν και περίμενε λίγα λεπτά στην είσοδο του τουριστικού γραφείου, θα έβλεπε έναν Έλληνα παιδαρά, να μπαίνει να χαιρετάει τον υπάλληλο και να του λέει, ένα γι’ αύριο μάγκα μου, γεννάει η κατσίκα μου, έλα ρε παίδαρε, να του λέει ο υπάλληλος, και να ανοίγει το συρτάρι και να βγάζει ένα εισιτήριο από κείνα που σουφρώνουν για τους δικούς τους. Ο τουρίστας αν το έβλεπε αυτό, σίγουρα θα ήθελε να πέσει στα τέσσερα και να ορκιστεί πως δεν ξαναπατάει σ’ αυτή την πανάκριβη κωλόχωρα που τους κοροϊδεύει όλους. Και τι να κάνει; Πάει στο δωμάτιο που νοίκιασε στο νησί. Το δωμάτιο είναι μια ανήλιαγη τρύπα με μια τουαλέτα που δε χωράει ο άνθρωπος να κατουρήσει και τα νερά από το ντους καταλήγουν κάτω από το κρεβάτι. Δεν λέει τίποτα. Το φαγητό που τρώει ονομάζεται mouzaka και choriatiki και είναι κάτι λάσπες σε πιατάκια του καφέ που τα πληρώνει 10 και 15 ευρώ τη μερίδα. Πεινάει όμως ο άνθρωπος, πεινάει. Δε χόρτασε μ’ αυτές τις μερίδες. Ας φάει ένα καρπούζι να χορτάσει! Έχει και στην κωλόχωρά του καρπούζια; Για σε παρακαλώ!
Μ’ αυτά και μ’ άλλα πολλά, βλέπουμε πως οι τουρίστες καλοπερνάνε στη χώρα μας και γι’ αυτό δε χρειάζεται να βλέπουν και την Ακρόπολη φωτισμένη τη νύχτα. Θα τους αποσπάει και την προσοχή και μπορεί να χτυπήσουν. Για την προστασία του κόσμου γίνονται όλα βρε! Και στο κάτω-κάτω, άμα θέλουν τόσο πολύ να τη δουν φωτισμένη, ας συνεννοηθεί όλο το γκρουπ, να πάνε σε μια ταράτσα απέναντι από την Ακρόπολη, να πάρουν φακούς και να τη φωτίσουν όλοι μαζί. Γιατί; Μια χαρά! Αλλιώς, ας περιμένουν να τη δουν από κοντά το πρωί με τους 60 βαθμούς.
Εμάς, δε μας νοιάζει τίποτα. Μα τίποτα. Η Ακρόπολη δεν μπήκε στα 7 θαύματα του κόσμου; Χεστήκαμε. Εμείς ξέρουμε. Ήρθε ο Ματ (ένα παλικάρι που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, χορεύει μπροστά σε μνημεία και τον παίρνει μια κάμερα, αυτό είναι όλο, δείτε το σάιτ) να χορέψει μπροστά στην Ακρόπολη και ήρθαν οι μπάτσοι σε dt και τον έδιωξαν!! Έχει χορέψει ο άνθρωπος σε όλο τον κόσμο, έχει πάει στις πιο άγριες φυλές του κόσμου και μόνο μπροστά στην Ακρόπολη είχε πρόβλημα! Και γιατί; Γιατί είμαστε παιδαράδες ρε εμείς, δε γουστάρουμε φλώρους να χορεύουν μπροστά στην Ακρόπολη και να τους παίρνει ένα βίντεο. Είναι έγκλημα. Ενώ να την αφήνουμε σβηστή, βρώμικη, με σιδεριές εδώ και 800 χρόνια, δεν είναι έγκλημα. Να γαμάμε αυτή τη χώρα επανειλημμένως δεν είναι έγκλημα. Τα δικά μας δεν είναι εγκλήματα, των άλλων είναι!
Ε ναι, για κάτι τέτοια γινόμαστε ρόμπες ξεκούμπωτες με σκισμένα νεγκλιζέ από μέσα. Για κάτι τέτοια ντρέπομαι για τη χώρα μου και κάθε φορά που βλέπω ξένο θέλω να του ζητήσω συγνώμη.
Και μην κάνει κανείς καμιά μαλακία κι αφήσει τα φώτα της Ακρόπολης το βράδυ ανοιχτά! Μπορεί να μας ξυπνήσουν!»
