Ο παλιός μας γνώριμος 1999 Η1Ν1 μας επισκέφθηκε και πάλι. Ο ιός Η1Ν1 είναι εδώ. Και μάλλον ήρθε για να μείνει για ένα διάστημα.
Τα ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ της Γρίπης από Η1Ν1, είναι παρόμοια από αυτά της Εποχικής Γρίπης:
Πυρετός, βήχας, φαρυγγίτιδα, συνάχι, πόνοι στους μύες (μυαλγίες), κρυάδες (φρίκια) κεφαλαλγία, και αδυναμία. Σημαντικός αριθμός αρρώστων παρουσιάζει διάρροια και εμέτους.
Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, η νόσος εμφανίζεται με ελαφρά μορφή και αυτοϊάται. Εν τούτοις, σε μικρό ποσοστό εμφανίζεται βαριά μορφή της νόσου, που μπορεί να οδηγήσει τον άρρωστο στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας ή και στον θάνατο.
Η Γρίπη Η1Ν1, συνήθως αφορά άτομα 5-24 ετών.
Η συντριπτική πλειονότητα αρρώστων με Γρίπη, που χρειάζονται νοσοκομειακή νοσηλεία είναι άρρωστοι με:
Χρόνια νοσήματα του αναπνευστικού,
Ανοσοκατεσταλμένοι,
Διαβητικοί και
Εγκυμονούσες.
Τα αποτελεσματικότερα όπλα εναντίον της Γρίπης, είναι η αντικειμενική και ψύχραιμη ενημέρωση των πολιτών, ετοιμότητα και σχέδιο αντιμετώπισης, για κάθε ενδεχόμενο (από το ευμενέστερο μέχρι το χειρότερο), από την πολιτεία, η οποία συνήθως ενεργεί ως Επιμηθεύς, τρέχοντας, πάντα, να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και αποδεικνύοντας κάθε φορά την αμέλεια ή ανικανότητά της.
Ετοιμότητα σημαίνει:
Ετοιμότητα των νοσοκομείων και των ΜΕΘ, για την αντιμετώπιση αύξησης των κρουσμάτων.
Ετοιμότητα για την αντιμετώπιση μεταβολών στην βαρύτητα της νόσου και στα χαρακτηριστικά του ιού.
Ενημερωμένο και Ευσυνείδητο πολίτη, ο οποίος προφυλάσσει τον εαυτό του και τους άλλους:
Καλύπτει με χαρτομάντιλο μύτη και στόμα όταν φτερνίζεται ή βήχει.
Πετάει το χαρτομάντιλο προσεκτικά στα σκουπίδια.
Πλένει τα χέρια του μετά. Και τακτικά.
Αποφεύγει να αγγίζει μάτια, μύτη και στόμα με τα χέρια.
Μένει στο σπίτι του όταν έχει συμπτώματα γρίπης. (Είναι μεταδοτικός μια μέρα πριν και 7 ημέρες μετά την εμφάνιση των συμπτωμάτων).
Δεν ταξιδεύει όταν έχει συμπτώματα γρίπης.
Δεν πηγαίνει, σαν ηλίθιος, εγωιστής, βο(ρ)είων «προαστείων», σε «πάρτι γριπιώντων», για να κολλήσει τη γρίπη (ελπίζοντας να την περάσει ελαφρότερα και να μην κάνει εμβόλιο)
Δεν χρησιμοποιεί, χωρίς συμβουλή του γιατρού, αντιϊκά φάρμακα.
Προσφεύγει, αμέσως, σε ιατρική βοήθεια όταν παρουσιαστούν:
Πυρετός,
Φαρυγγίτιδα,
Βήχας, και
συνυπάρχει επίσης καρδιοαναπνευστικό νόσημα, διαβήτης, ανοσοκαταστολή. Ή πρόκειται για έγκυο γυναίκα με τα ιδία συμπτώματα ή παιδί κάτω των 2 ετών.
Καταφεύγει αμέσως στα Επείγοντα Ιατρεία Νοσοκομείου εάν το ΠΑΙΔΙ του παρουσιάσει:
Γρήγορη ανάσα ή δυσκολία στην ανάσα (ταχύπνοια, δύσπνοια).
Μελάνιασμα (κυάνωση) στο δέρμα.
Δεν πίνει αρκετά υγρά.
Εμφανίζει έντονους και συνεχείς εμέτους.
Υπνηλία ή λήθαργο. Ή αντίθετα έντονο Εκνευρισμό.
Σπασμούς.
Ελάττωση των δακρύων σε βρέφη.
Υποτροπή του πυρετού και χειροτέρευση βήχα, μετά από βελτίωση των συμπτωμάτων της γρίπης.
Καταφεύγει στα επείγοντα ΕΑΝ ο ΙΔΙΟΣ παρουσιάσει:
Δύσπνοια.
Πόνο ή πίεση στο στήθος ή την κοιλιά.
Ξαφνική ζάλη.
Σύγχυση.
Έντονους ή συνεχείς εμέτους.
Ελάττωση των ούρων.
Επανεμφάνιση του πυρετού και χειροτέρευση του βήχα μετά από αρχική βελτίωση των συμπτωμάτων.
Εμβολιασμός.
Στα λοιμώδη (μεταδοτικά) νοσήματα, «Ουδείς είναι ασφαλής, εάν δεν είναι όλοι ασφαλείς».
Σήμερα, για την επιστημονικά σκεπτόμενη ιατρική κοινότητα, ο εμβολιασμός αποτελεί το αποτελεσματικότερο μέσον για την πρόληψη των λοιμωδών νοσημάτων και προφανώς και της Γρίπης (Η1Ν1).
Το 1796, ο Άγγλος γιατρός Εδουάρδος Τζένερ εμβολίασε ένα παιδί 8 ετών με πύον αγελάδας που έπασχε από Δαμαλίτιδα (λοιμώδης νόσος των αγελάδων), αποδεικνύοντας ότι ο εμβολιασμός ήταν αποτελεσματικός εναντίον της ευλογιάς. Οι εργασίες του Τζένερ, πάνω στο θέμα του εμβολιασμού, αντιμετωπίσθηκαν, αρχικά, με καχυποψία και απερρίφθησαν από το ιατρικό κατεστημένο της Αγγλίας, μέχρι που η Αγγλική Κυβέρνηση εφήρμοσε, με νόμο, τον εμβολιασμό εναντίον της Ευλογιάς, το 1840.
Η παρακάτω γελοιογραφία αντικατοπτρίζει τους φόβους της εποχής, δείχνοντας τον Τζένερ να εμβολιάζει αρρώστους κατά της Δαμαλίτιδας, στους οποίους φαίνεται να ξεφυτρώνουν δαμαλίσια χαρακτηριστικά.
Η άγνοια είναι πολύ μεγαλύτερη και οι ηλίθιοι πολλοί περισσότεροι από όσο νομίζουμε, σε κάθε εποχή. Ακόμη και στον 21ο αιώνα. Τον αιώνα μας.
Η Ευλογιά, η Πολιομυελίτιδα, η Φυματική Μηνιγγίτιδα στα παιδιά, ο Τέτανος και σειρά άλλων λοιμωδών νοσημάτων έχουν εξαφανισθεί ή σχεδόν εξαφανισθεί, με την χρήση των αναλόγων εμβολίων. Κάτι που ξεχνάμε όταν μας πιάνει πανικός για τον εμβολιασμό, γενικώς και ειδικότερα για τον εμβολιασμό εναντίον της Γρίπης.
Κάθε μεταδοτικό (λοιμώδες) νόσημα αποτελεί κίνδυνο για τον πάσχοντα, το περιβάλλον του και, σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν λάβει διαστάσεις επιδημίας ή πανδημίας, μπορεί να αποτελέσει δημόσιο κίνδυνο για μεγάλες ομάδες πληθυσμού ή και χώρες ολόκληρες.
Ο πλέον σύγχρονος και αποτελεσματικότερος τρόπος προλήψεως των λοιμωδών νοσημάτων είναι ο εμβολιασμός.
Το τελικό συμπέρασμα είναι πως ο εμβολιασμός είναι προτιμότερος, αποτελεσματικότερος και ασφαλέστερος από το να νοσήσει κανείς και να αποκτήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο ανοσία,
ή να περιμένει το «άγγιγμα του Μονάρχη» να τον θεραπεύσει, όπως γινόταν μέχρι τον 18ο αιώνα, στην Αγγλία όπου πίστευαν πως το άγγιγμα των χεριών του Μονάρχη πάνω στο άρρωστο με χοιράδωση (φυματίωση των λεμφαδένων) ήταν θεραπευτική!
Εμείς δεν έχουμε Μονάρχη, για να επιχειρήσει την «σώφρονα χειράντλησιν» των Μοναρχών, που απεικονίζεται στην εικόνα που ακολουθεί.
Εν τούτοις, ακόμη και σήμερα, πολλοί συνάνθρωποί μας, ορισμένοι γιατροί και ορισμένες νοσηλεύτριες και νοσηλευτές, Νοσοκομείων, επιδίδονται εις την σώφρονα χειράντληση, αρνούμενες και αρνούμενοι αντιγριπικό εμβολιασμό.
Και η καθεύδουσα Πολιτεία (Υπουργείο Υγείας και αρμόδιοι φορείς), επιδίδονται ως συνήθως στον σώφρονα Σταρχιδισμό.
