Αγαπητέ Στέφανε, υποψιάζομαι ότι δε με γνωρίζεις, ίσως και να μη με γνωρίσεις ποτέ, αλλά πρέπει να ξέρεις πως εγώ έφερα τον E. A. Poe στην Ευρώπη, ίσως και γι’ αυτό να θέλω να σε γνωρίσω περισσότερο, αφού και εσύ για τους Έλληνες θεωρείσαι Αμερικάνος όπως ήταν κι αυτός.
Στέφανε δυσκολεύτηκα να πείσω τους Ευρωπαίους λογοτέχνες να αναγνωρίσουν την αξία αυτού του ιδιοφυούς καλλιτέχνη. Στην αρχή ήταν επιφυλακτικοί γιατί τον θεωρούσαν συγγραφέα μυστηρίου και εύκολων αστυνομικών διηγημάτων. Μόνο εγώ τότε είδα το μέγεθος του, όπου πίσω από τον ρεαλισμό μιας γραφής επίπεδης έκρυβε το διαμάντι του ποιητή, όπως ήταν ο δικός μας Valery. Ο Poe τότε ξάφνιασε το δύσκολο Ευρωπαϊκό κοινό, όπως και εσύ ξαφνιάζεις την χώρα σου, γιατί είσαι ένας Αμερικανός πολίτης που δε μοιάζει με τίποτα με Έλληνα, που δεν έχει κόμπλεξ ούτε με την ταυτότητά του, ούτε με το φύλο του, αλλά ούτε για τα λεφτά που έβγαλε στην Αμερική, έρχεται να την κυβερνήσει.
Είσαι αλήθεια ένας Δον Κιχώτης, ένας Ροβεσπιέρος ή ένας Machiavelli; Δε μπορώ να αποφασίσω σε ποιόν μοιάζεις από τους τρεις ή αν μοιάζεις και με τους τρεις. Το Δονκιχωτικό στοιχείο σου είναι ορατό, αφού ξεκινάς πόλεμο με τους ανεμόμυλους της χώρας του «μην αλλάξεις τίποτα για να αλλάξουν όλα» προς το συμφέρον του καθρέφτη των μικρών Εγώ που κατοικούν στην ομορφότερη χώρα του κόσμου και με τους πιο
ευφυείς και πλούσιους πολίτες του πλανήτη (που είναι βέβαια και οι λίγοι, ίσως πολύ λίγοι σε μια χώρα που αναστενάζει από τα βάρη αλλά και στα γήπεδα με το φοβερό τετράπτυχο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια και Μπάλα» να αποτελούν ανίκητη ομάδα κατά Buñuel).
Στέφανε έρχεσαι από το πουθενά σε μια πατρίδα που χρόνια πολλά πάσχει από ένα σύνδρομο καταδίωξης, όπου όλοι οι άλλοι λαοί φταίνε για τη μοίρα και το κακό το ριζικό της: Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και βέβαια οι Οθωμανοί με τα 400 χρόνια δουλείας ∙ «του Έλληνος ο τράχηλος, όπως θα’ λεγε και ο Κάλβος, ζυγόν δεν υπομένει», παρά ταύτα τέσσερις αιώνες δεν είναι και λίγοι που άντεξε τον ζυγό και τα μπαξίσια της πολιτικής ζωής. Αναμφίβολα Στέφανε είσαι το πιο εντυπωσιακό πλάσμα που εμφανίστηκε στην πολιτική ζωή της χώρας . Φωνάζεις με πάθος και χαρά ταυτόχρονα τα θέλω σου, όπως ένα παιδί που θέλει όλα τα παιχνίδια δικά του ακόμα και των φίλων και αδελφών του.
Η διαφορά του παιδιού με το μεγαλοφυή (ιδιοφυή) άνθρωπο βρίσκεται στην λογική: στον ενήλικα ιδιοφυή άνθρωπο η λογική έχει καταλάβει μια σημαντική θέση, ενώ στο παιδί η ευαισθησία καταλαμβάνει όλο του το είναι, όλη του την ύπαρξη. Είναι βέβαια κλασικό αυτό που είπε πρώτος ο Picasso πως του πήρε λίγα χρόνια για να μάθει να ζωγραφίζει και μια ολόκληρη
ζωή να μάθει να ζωγραφίζει σαν παιδί. Η ευφυΐα όμως Στέφανε δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κατά βούληση ανακτηθείσα παιδική ηλικία, αλλά αυτή η ανακτηθείσα πια παιδική ηλικία αν μπορεί να εκφραστεί με αναλυτικό μυαλό γίνεται σχεδόν μεγαλοφυΐα γιατί βάζει σε τάξη τα εκφραστικά μέσα του συναισθήματος ενώ ακούει παράλληλα τις συσσωρευμένες εμπειρίες της ζωής άδολα και αφειδώλευτα.
Έχεις προσέξει τα παιδιά πως κοιτάνε με χαρμόσυνη περιέργεια και ατενές βλέμμα -σχεδόν ζωώδες- ένα καινούργιο πρόσωπο, ένα τοπίο, μια επιχρυσωμένη επιφάνεια, το νερωμένο γάλα και οποιοδήποτε είδος αμφίεσης; Τα παιδιά Στέφανε απολαμβάνουν την γοητεία της ομορφιάς χωρίς αναστολές, χωρίς ντροπές, χωρίς τσιπασιά, χωρίς κομπορρημοσύνη. Θυμάμαι Στέφανε το μικρό μου γιο να συζητά με μια φίλη για τον ρατσισμό των χρωμάτων γιατί είχε ένα φίλο μαύρο, και να προσπαθεί με πολιτική ορθότητα να του εξηγήσει πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι, μαύροι-άσπροι, υπερθεματίζοντας την σωστή επιλογή του να κάνει παρέα ακόμα και με μαύρους, και αυτός να της απαντά με απλότητα πως το μαύρο φίλο του δεν τον είδε ποτέ σα μαύρο, αλλά σαν φίλο του χωρίς χρώμα άσπρο, μαύρο, κίτρινο.
Εσύ Στέφανε φωνάζεις κατάμουτρα σε μια κοινωνία ομοφοβική και λυσσαλέα Ελληνική όπως φωνάζουν οι Εβραίοι για περιούσιους λαούς. Στέφανε εγώ δε θα σε ψηφίσω για ένα και μοναδικό λόγο: γιατί μου θυμίζεις το Μωυσή και τον περιούσιο λαό του, τους Εβραίους. Είσαι όμορφος, πλούσιος, ταλαντούχος ∙ είσαι όπως έλεγε μια φίλη μου παλιά για το Νίκο Κούνδουρο τον σκηνοθέτη και μέγα κωλόπαιδο αλλά πανέμορφο, Άδωνι σχεδόν, «πως αντέχεις τέτοια ομορφιά και δεν αυτοκτονείς;»
Αυτό μου φέρνει επίσης την φράση του Adorno για τις όμορφες γυναίκες πως είναι δυστυχείς γιατί δε μπορούν να αγαπήσουν παρά μόνο την ομορφιά τους, αλλά και γιατί έχοντας πολλές επιλογές δε μπορούν να επιλέξουν εραστή και μένουν στο ράφι, φωνάζοντας πια σε μεγάλη ηλικία σαν θεούσες για την ηθική και την ανηθικότητα των σεξουαλικών σχέσεων, όπως οι παλιές πόρνες που καταλήγουν πάντα σε μοναστήρια της
ψυχής και του μυαλού γιατί στέγνωσαν τα πάθη τους με το μόνο πάθος που είχαν, τον καθρέφτη, που τους φώναζε πως ήταν οι ομορφότερες του κόσμου.
Αγαπητέ Στέφανε έχετε ένα μοναδικό πάθος: να αγαπάτε παθιασμένα το πάθος, “amabam amare” όπως θα’ λεγε και ο Άγιος Αυγουστίνος, και κατέχετε την τέχνη να είστε ειλικρινής και ανυπόκριτος χωρίς να φαίνεστε γελοίος. Όπως γνωρίζετε, το γελοίο από το τραγικό απέχει ελάχιστα, γι’ αυτό και πολλοί γελοίοι αρχηγοί όπως οι ηγέτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτοκτόνησαν ή λιντσαρίστηκαν από τα πλήθη που τους θαύμαζαν. Ο άνθρωπος Στέφανε γεννήθηκε από δούλους και θέλει δούλους όπως το νερό και το οξυγόνο, ξεχνώντας πως οι θαυμαστές του κάποια στιγμή θα τον εγκαταλείψουν γιατί πίσω από τον υποκριτικό θαυμασμό κρύβεται το μίσος της υποταγής του δούλου στον ηγέτη.
Το πλήθος Στέφανε μοιάζει και είναι ο φυσικός σου χώρος, όπως ο αέρας για τα πουλιά και το νερό για τα ψάρια. Είστε ένας εραστής της ζωής και όχι ένας δανδής, που θα μπορούσατε να είστε με τα φυσικά και οικονομικά προσόντα που έχετε. Θα μπορούσατε να είστε από ταξική επιλογή ένας flaneur, ένας snob, που θα ζούσατε σε ένα περιβάλλον προστατευμένο όπως οι Άγγλοι αριστοκράτες που κυνηγούν αλεπούδες για να δώσουν νόημα στον άπειρο ελεύθερο χρόνο που διαθέτουν και έτσι να μην αυτοκτονήσουν από κατάθλιψη και καθιστική ζωή, που παχαίνει σώματα και καρδιές κλείνοντας τις αρτηρίες από την βουλιμική υπερφαγία.
Εσείς όμως διαλέξατε ως φυσικό χώρο το πλήθος, το πόπολο, και ζείτε σ’ αυτό τόσο φυσικά που μας παραξενεύει σε αντίθεση με τον αντίπαλό σας που θέλει να φανεί λαϊκός πηγαίνοντας απλά στις λαϊκές όπως ένας παρατηρητής της ζωής, που δε μπορεί να κρύψει την αριστοκρατική του καταγωγή και την ευτυχία να είναι γόνος και απόγονος πολλών γενιών διάσημων και ευτυχισμένων ανθρώπων που δεν χρειάστηκε να κάνουν ρυτίδες στα χέρια και στο νου για να επιβιώσουν. Εσείς ως εραστής της ζωής μετατρέπετε όλον τον κόσμο σε οικογένεια και μοιράζεστε μαζί του ακόμα και τα μυστικά της ερωτικής ζωής σας, που οι άνθρωποι αιώνες τώρα κρύβουν
σε λαγούμια του νου και τη κοινωνικής ζωής για να μπορούν να ζουν σαν τρωκτικά, μακριά από την λάσπη του κόσμου που κουβαλούν στα παπούτσια τους συνήθως οι λαϊκοί άνθρωποι.
Εσείς αγαπητέ Στέφανε, εραστής του ωραίου φύλου χωρίς διακρίσεις σε άρρενα και θήλεα –γιατί η ζωή δεν είναι μαύρο/άσπρο της επιθυμίας για έρωτα, αλλά έχει όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου. Εσείς λατρέψατε το ωραίο και όχι το φύλο, μπήκατε στη ζωή με την καθολικότητά της όπως μπαίνει κάποιος σε μια δεξαμενή πληροφοριών, και δεν είδατε κανένα καθρέφτη δικό σας, διασχίζετε τις έρημες λεωφόρους με ένα καλειδοσκόπιο
προικισμένο με συνείδηση όμως, όπου κάθε γεγονός ή κάθε άνθρωπος είναι ένας καμβάς που ζωγραφίζετε την ρευστότητα και πολλαπλότητα της ζωής. Βάζετε στον καμβά όλα τα χρώματα όπως ένα παιδί που κάποτε ζωγράφισε το χιόνι μαύρο και όχι άσπρο και αποβλήθηκε από το σχολείο για να γίνει ο μεγαλύτερος ζωγράφος του αιώνα μας (Pierre Soulages).
Είστε ένα Εγώ διψασμένο για το «Μη Εγώ» και αυτό το πλήθος το ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ∙ σας συγκλονίζει η θλίψη αλλά και η χαρά του κόσμου και το δείχνετε, και αυτό ο κόσμος το αντιλαμβάνεται. Απορροφάτε όλες τις δεξιότητες του απλού αλλά και του πολύπλοκου ανθρώπου και συγκλονίζετε με την αλήθεια του «μα είναι η ζωή μου», αυτή που επιλέγω και όχι αυτή που μου επιλέγουν οι αλγόριθμοι της ανοησίας των ανθρώπων χωρίς ιδιότητες
ή αυτών που όταν έχουν ιδιότητες δεν ξέρουν τι να τις κάνουν.
Ένα είναι βέβαιο Στέφανε: πως οι άνθρωποι θα σας θαυμάσουν αλλά και θα σας δικάσουν γιατί τολμήσατε να δείξετε την ομορφιά και το νου σας ταυτόχρονα, παρά την συμβουλή του Hölderlin πως αυτό είναι η απόλυτη αμαρτία για το μυαλό της κοινής γνώμης, χωρίς γνώμη όμως…
