Ας υποθέσουμε ότι στις 5 Οκτωβρίου, το ΠαΣοΚ σχηματίζει κυβέρνηση (ή η ΝΔ – αδιάφορο). Άραγε, ο υπουργός του Πολιτισμού ο οποίος θα αναλάβει, πώς θα αξιολογήσει τα λιμνάζοντα θέματα της οδού Μπουμπουλίνας; Και πώς θα αναχαιτίσει την αδιαφορία της Πολιτείας στο πλήθος των προβλημάτων (από τα οποία ξεχωρίζει το «παραμύθι» της τακτοποίησης των εκατοντάδων συμβασιούχων;)
Διότι, ναι μεν ο Πέτρος Τατούλης ήταν αιχμάλωτος του γενικού γραμματέα του και «δεν μπόρεσε» να στηρίξει παρά μόνο την γενναία του παραίτηση, ο Μιχάλης Λιάπης να μην αντελήφθη επαρκώς τι συμβαίνει, ο Γιώργος Βουλγαράκης να έχει άλλου είδους προτεραιότητες (και να μην… πρόλαβε), ο δε Αντωνάκης Σαμαράς, εσχάτως, να περιορίστηκε το παλικαρόπουλο στα εγκαίνια του νέου Μουσείου της Ακρόπολης, ορίζοντας συμβολικό εισιτήριο και μπράβο του.
Άραγε, το νέο πρόσωπο που θα πάρει στα χέρια του τον Πολιτισμό, θα μπορέσει να χορτάσει κάποιους πεινασμένους (και ξεχασμένους) της Τέχνης;
Το Σαββατόβραδο, είχα κάποιες προσκλήσεις για συνεστιάσεις γνωστών υποψηφίων, οι οποίοι παραδοσιακά ψάχνουν σταυρούς προτίμησης, βομβαρδίζουν με sms τους λεγόμενους «πολιτικούς φίλους» και τα… στελέχη (τρομάρα τους) και σπαταλάνε κάποιες ώρες αφόρητης ανίας και υποκρισίας εκατέρωθεν, συνήθως με όλα τα έξοδα πληρωμένα από «αόρατο» χορηγό.
Αμ δε, σιγά μη σπεύσω να σπαταλήσω τον χρόνο μου! Εκδρομή για Λαύριο ξεκίνησα και έφτασα ό,τι που σουρούπωνε. Ο καιρός ήταν ψυχρός, αλλά τον άντεχες. Βροχή δεν απειλούσε τη συγκέντρωση και αυτό ήταν πολύ καλό για τον σπουδαίο Σταύρο Ξαρχάκο και τους μουσικούς του. Σε υπαίθριο χώρο που έμοιαζε με θεατράκι, μέσα στο Πολιτιστικό Κέντρο –στον χώρο των παλιών μεταλλείων Serpieri- είχε στηθεί η ράμπα με όλα τα σύνεργα για τη συναυλία μουσικής με έγχορδα και πνευστά παρουσία (και διεύθυνση) του συνθέτη.
Ο Κωστάλας, με τη βελούδινη φωνή και το καλλιεργημένο πνεύμα του, έβαλε τους Λαυρεώτες στο κόλπο, δίνοντας στοιχεία από την εκπληκτική καριέρα του Ξαρχάκου τόσο στο θέατρο όσο και στο σινεμά. Πριν κλείσει τον πρόλογο και εμφανιστεί στη σκηνή ο συνθέτης, ανέφερε δυο λόγια πικρά για τους μουσικούς της βραδιάς. Ήταν τα μέλη της Κρατικής Ορχήστρας Ελληνικής Μουσικής (ΚΟΕΜ), την οποία ίδρυσε ο Ξαρχάκος και συντηρεί πεισματικά, μολονότι αυτοί οι σπουδαίοι μουσικοί δεν έχουν πληρωθεί τον μισθό τους τα δύο τελευταία χρόνια!
Απίστευτο δεν ακούγεται;
Απίστευτο, αλλά πειστική ντροπή για τους υπουργούς του Πολιτισμού, οι οποίοι δημιούργησαν –και συντήρησαν- αυτή την ξευτίλα. Κατά τα άλλα, η βραδιά κύλησε μέσα στη μαγεία της μουσικής του Ξαρχάκου. Από «Άπονη ζωή» και «Φτωχολογιά», ως τους ήχους του υπέροχου «Ρεμπέτικου», με το οποίο ο Ξαρχάκος, λίγο πριν μπει στην «τρίτη ηλικία», δήλωσε το γενναίο και δυναμικό του «παρών».
ΥΓ: Νωρίτερα την ίδια ημέρα, ξεφυλλίζοντας το ένθετο ιδεών στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου, στάθηκα στη συνέντευξη της συμπαθούς Ελευθερίας Αρβανιτάκη (στη Χάρη Ποντίδα), με την οποία η Πειραιώτισσα τραγουδίστρια έβαζε κάποια πράγματα… στη θέση τους. «Η εποχή μας το έχει ανάγκη το ροζ», δήλωσε στη συνάδελφο και εκείνη το πέρασε στο δημοσίευμα, προφανώς με ικανοποίηση.
Εντάξει κυρίες. Άλλωστε, το ροζ δεν κοστίζει και τίποτα στον Πολιτισμό αυτού του τόπου…
