Αν ήμουν ηγέτης στη γνωστή και μη εξαιρετέα «Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιά», αυτές τις πονηρές μέρες θα ντρεπόμουν για ότι συνέβη με τον εφετινό τελικό του Κυπέλλου ερασιτεχνικών ομάδων της πόλης και να το εξηγήσω. Μια φορά τον χρόνο, οι φιναλίστ της διοργάνωσης ζουν με την ευτυχία ότι θα πατήσουν τον χλοοτάπητα του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ αξιοπρεπούς γηπέδου της πόλης, το οποίο η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ (μεγάλε Σωκράτη και μέγιστε υπουργέ Λιάνη…) χορήγησαν στον Ολυμπιακό για μισό αιώνα (δηλαδή ισοβίως…) επιβάλλοντας στους ιδιοκτήτες του χώρου (δηλαδή τους προέδρους των αθλητικών ερασιτεχνικών ομοσπονδιών -αλλιώς Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων) να αποσύρουν τις όποιες αντιρρήσεις τους («σκάσε και υπόγραψε»…) ώστε να προκύψει η χαριστική πράξη. Λεπτομέρεια: μόνο ο Γιώργος Βασιλακόπουλος (ηγέτης της ΕΟΚ, αρνήθηκε να βάλει την τζίφρα του, αν και ΠαΣοΚος και μπράβο του).
Το σκεπτικό (των φιναλίστ) ήταν: «δηλαδή, η Κρόουλι ή η Πίτερμπρο είναι καλύτερες που όταν φτάνουν σε τελικό παίζουν στο επιβλητικό Γουέμπλεϊ;».
Στο Καραϊσκάκη, λοιπόν ιδιοκτησίας του Ολυμπιακού, ως τώρα ο τελικός των ερασιτεχνών γινόταν με τιμές και παρουσία των λεγόμενων επισήμων της πόλης του Πειραιά. (δήμαρχος, παρατρεχάμενοι, πολιτευτές που απέτυχαν να εκλεγούν αλλά δεν το βάζουν κάτω κλπ.) Μουσικές από μπάντα του Ναυτικού ή της Αστυνομίας Πόλεων δεν υπήρχε…
Αυτό το ελάχιστο προνόμιο του ενός 90λέπτου, συν την απονομή, αυτή τη φορά το αρνήθηκε ο επίσημος Πειραιάς στους φιναλίστ. Που ήταν η μικρή και χωρίς ιστορία ομάδα του ΑΟ Καραβά (με σήμα στο έμβλημά του πλώρη καραβιού) και ο άλλοτε πανίσχυρος Εθνικός, η πρώτη ομάδα που ιδρύθηκε στον Πειραιά το 1923, αλλά τα τελευταία είκοσι χρόνια (ή μήπως περισσότερα, αν θυμηθούμε το μακρινό 1956 😉 υποχρεώνεται σε παρατεταμένη παρακμή, για λόγους που δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυσης. Οι διώκτες του ξέρουν!
Πάμε παρακάτω.
Αν ήμουν δήμαρχος (που δεν θα το ήθελα ποτέ βέβαια) θα αξίωνα, τουλάχιστον, από τον παλιό αποτυχημένο διαιτητή Γιάννη Σπάθα -πρόεδρο της ΕΠΣΠ- να ορίσει μια άλλη ημέρα τον τελικό και όχι παραμονή της ρεβάνς του «Θρύλου» με την εγγλέζικη Αστον Βίλα, λόγω -προφανώς- εντατικής προετοιμασίας της έδρας κλπ. ‘Αλλωστε θα ήταν ντροπή για έναν χλοοτάπητα ευρωπαϊκών προδιαγραφών, να πατηθεί από ερασιτεχνικά ποδάρια ποδοσφαιριστών κάποιου Καραβά και κάποιου Εθνικού.
Ο δήμαρχος, δεν θέλησε (ή δεν μπόρεσε), όπως έμαθα, να τιμήσει τον τελικό και να δείξει ότι σέβεται τα σωματεία που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Προτίμησε να μείνει εντός των τειχών της πόλης του, και καλά έκανε. Άλλωστε, κοτζάμ δήμαρχος, που έκανε περίπατο στις εκλογές για τρίτη φορά (!) θα ήταν οξύμωρο να βρεθεί σε ένα ασήμαντο γήπεδο στο…Σχιστό της δυτικής πλαγιάς του όρους Αιγάλεω, εκεί όπου άλλοτε βρισκόταν ένας τεράστιος σκουπιδότοπος και αλάνες για αγοραπωλησίες και παζάρια αγαθών, κυρίως ζώων, πτηνών και άφθονων υλικών παλιατζίδικου.
Η ειρωνεία ήταν που κάποια σχεδόν άγνωστα σάιτ του Πειραιά, ανέφεραν το γεγονός του τελικού της περασμένης Τετάρτης με μεγάλη σπουδή και αμείωτο κέφι. «Σπουδαίος αγώνας», «Με μεγάλη επισημότητα», τέτοια.
Χωρίς τον δήμαρχο, για ποια επισημότητα ήθελαν να πείσουν;
Για την ιστορία και μόνο: ο Εθνικός πήρε το τρόπαιο χάρη σε ένα γκολ που σφράγισε την ανωτερότητά του, αλλά αναρωτιέται κάποιος τι σημασία έχει αυτό μπροστά στην γελοιότητα και τον εξευτελισμό του θεσμού; Στοιχείο, που πολύ φοβάμαι πως δεν το αντελήφθησαν οι διοικητικοί παράγοντες του άτυχου σωματείου.
