Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν ένα λαό, ή κάποιο μέρος του σε εξέγερση. Μια εθνική ταπείνωση, εθνικισμός και η ανάγκη για ανεξαρτησία, θρησκευτικός φανατισμός, κάποια νέα ιδεοληψία κ.α. Κυρίως όμως η οικονομική απόγνωση.
H οικονομική δυσπραγία, σε συνδυασμό με δυσβάστακτους φόρους και μια αίσθηση αδικίας, ανισότητας στα βάρη, ανικανότητας και εμπαιγμού, οδηγεί «τους πολλούς» σε αγανάκτηση και εξέγερση. («Its the economy, stupid», όπως διετείνετο το επιτελείο του υποψήφιου -τότε- για την Προεδρία των ΗΠΑ Bill Clinton σε σχέση με την κατάσταση της οικονομίας υπό τον τότε Πρόεδρο George H. W. Bush. Δηλαδή η κατάσταση της οικονομίας προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση και για καταλύτης πολιτικών εξελίξεων.)
Για να θυμηθούμε λίγο την Ιστορία μας (για την οποία φαίνεται πως όλο και λιγότεροι ενδιαφέρονται), κατέγραψα τις κύριες λαϊκές εξεγέρσεις στα Βυζαντινά χρόνια:
1. Η Στάση του Νίκα (Ιανουάριος 532 μ.Χ.) όπου με αφορμή την καταδίκη κάποιων φιλάθλων αρματοδρομιών, οι φίλαθλοι, οι επαγγελματικές συντεχνίες, αλλά και μέγα πλήθος «του δήμου» της Κωνσταντινούπολης ξεσηκώνονται, λεηλατούν τη πόλη και απαιτούν την καθαίρεση του Ιωάννη Καππαδόκη, του ανώτατου αξιωματούχου, υπεύθυνου για την επιβολή δυσβάσταχτης φορολογίας. Και ενώ ο Αυτοκράτωρ Ιουστινιανός ήταν άπειρος και φαίνεται να τα είχε χαμένα, η σύζυγός του, η δυναμική, αποφασιστική και αδίστακτη Θεοδώρα, οργάνωσε την αντεπίθεση με τους στρατηγούς Βελισάριο και Μούνδο, εγκλώβισαν 30 χιλιάδες «στασιαστές» στον Ιππόδρομο και τους κατέσφαξαν.
2. Η επανάσταση του στρατιωτικού (=συνταγματάρχη) Θωμά του Σλαύου, 821-823 μ.Χ. Ο Θωμάς ξεσήκωσε στο όνομα της εικονολατρίας και της φορολογικής αδικίας τους πολυπληθείς Σλαύους που είχαν εγκατασταθεί στην Μικρά Ασία, αλλά και Έλληνες, Γεωργιανούς και Πέρσες, και πολλούς στρατιωτικούς από τα Θέματα της Μικρασίας. «Τους δούλους κατά των αφεντάδων.» Αυτοί με την βοήθεια Αράβων που επιβουλεύοντο τα βυζαντινά εδάφη, πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη, αλλά ηττήθηκαν σε ναυμαχία από τον στόλο του Αυτοκράτορα Μιχαήλ Β´ του Τραυλού και από Βουλγαρικά στρατεύματα που τους επιτέθηκαν από το βορρά. Βρήκε και αυτός τραγικό τέλος. Ακρωτηριάστηκε στα χέρια και στα πόδια και ανασκολοπίστηκε.
3. Η εξέγερση του Βασιλείου του Χαλκόχειρος (928-932 μ.Χ.) Τον έλεγαν «χαλκόχειρα» γιατί του είχαν κόψει το χέρι ως ποινή για προηγούμενη προσπάθεια σφετερισμού της εξουσίας (παρίστανε πως ήταν ο δημοφιλής στρατηγός Κωνσταντίνος Δούκας που είχε φονευθεί το 913 μ.Χ κατά τη στάση του εναντίον του ανήλικου Κωνσταντίνου Ζ´ Πορφυρογέννητου. Ο Κωνσταντίνος Δούκας, αν και αριστοκρατικής καταγωγής ήταν ιδιαίτερα αγαπητός και δίκαιος, και ο Χαλκόχειρ του υπέκλεψε το όνομα και ξεσήκωνε τον κόσμο), και αυτός κατασκεύασε ένα χάλκινο χέρι που κρατούσε μάλιστα και σπαθί! Ξεσήκωσε πένητες και χωρικούς με έδρα την Πλατειά Πέτρα στο Θέμα του Οψικίου της ΒΔ Μικράς Ασίας που βρέχεται από την Προποντίδα, και άρχισε τις επιδρομές και λεηλασίες στις γύρω περιοχές. Συνελήφθη και κάηκε ζωντανός στη Κωνσταντινούπολη. Η εξέγερσή του όμως, οδήγησε τον Αυτοκράτωρα Ρωμανο Α’ Λεκαπηνό σε αγροτικές μεταρρυθμίσεις για την προστασία των μικροκληρούχων από τους «δυνατούς».
4. Η εξέγερση του αρβανίτη ηγέτη Πέτρου Μπούα του Σκλέπα (=κουτσού) στον Μωριά (1453-1454 μ.Χ.), κατά των Δεσποτών του Μυστρά Θωμά και Δημήτριου Παλαιολόγων που είχαν επιβάλλει βαρύτατη φορολογία. Στην εξέγερση συμμετείχαν οι πολυπληθείς αρβανίτες και Έλληνες χωρικοί. Οι Δεσπότες κάλεσαν σε επικουρία τους Τούρκους από την Θεσσαλία και κατέπνιξαν την εξέγερση.
5. Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει για την πρωτοφανή επανάσταση των «Ζηλωτών» στη Θεσσαλονίκη (1343-1349 μ.Χ) και την ανακήρυξη της Δημοκρατίας της Θεσσαλονίκης! Κάποιοι την χαρακτήρισαν και ως «κομμούνα της Θεσσαλονίκης», αλλά νομίζω πως δεν είναι σωστή μια τέτοια θεώρηση! Δεν ήταν «κομμούνα». Δήμευσε τις περιουσίες των πολύ πλουσίων για να τις μοιράσει στους άκληρους, αλλά δεν φαίνεται να εγκατέστησε κάποιο κομμουνιστικού τύπου σύστημα!
Σε κάθε περίπτωση, η «ξεχασμένη» επανάσταση των Ζηλωτών ήταν χωρίς ιστορικό προηγούμενο! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!
1342 μ.Χ.: Οι Τούρκοι έχουν ολοκληρώσει την κατάκτηση της Βιθυνίας και της Μ. Ασίας από τους Βυζαντινούς και ήδη έχουν αρχίσει τις επιδρομές στη Θράκη, ενώ ο Σέρβος Στέφανος Δουσάν συνέχιζε την επεκτατική πολιτική των προκατόχων του, κατέλαβε την Έδεσσα, και σχεδίαζε να καταλάβει και την Θεσσαλία!
Και οι δικοί μας;
Τα γνωστά! Η Αυτοκρατορία μας βούλιαζε, οι εχθροί αλώνιζαν, στα σκλαβοπάζαρα της «αραπιάς» πουλιόντουσαν κατά χιλιάδες, σαν δούλοι, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας {βλέπε το εξαίρετο έργο του Σπύρου Βρυώνη, «Η Παρακμή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η Διαδικασία του Εξισλαμισμού (11ος-15ος Αιώνας)» εκδ. Μορφωτ. Ίδρυμα Εθν. Τραπ., 1996, αν και η μελέτη και η συγγραφή έγινε από το 1959-1967}, και εμείς αλληλοεξοντωνόμασταν. Εμφύλιοι πόλεμοι, ο πρώτος (1321-1328), μεταξύ του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β´ Παλαιολόγου και του εγγονού του, Ανδρόνικου Γ´ (που φαίνεται να είχε και την υποστήριξη των λαϊκών στρωμάτων, υποσχόμενος μείωση της βαριάς φορολογίας), και ο δεύτερος εμφύλιος (1341-1347+), μεταξύ των υποστηρικτών του Ιωάννη Ε’ (του ανήλικου υιού του Ανδρόνικου Γ´), και του πανίσχυρου Ιωάννη Καντακουζηνού (που θεωρείτο «αντιβασιλέας» και «σφετεριστής» του θρόνου) και που είχε την υποστήριξη των μεγαλογαιοκτημόνων και κέντρο της εξουσίας του το Διδυμότειχο.
Αυτό το χάος και οι συνεχείς πόλεμοι επέτειναν τη φτώχια και την λαϊκή δυσφορία απέναντι στους πλούσιους. Κάποιοι «πένητες» είχαν φθάσει σε τέτοιο σημείο απόγνωσης και αγανάκτησης και φθόνου, που θεωρούσαν πως και οι Τούρκοι να καταλάμβαναν τις Βυζαντινές επαρχίες, οι ίδιοι δεν θα είχαν τίποτα να χάσουν!
{Ποιός ανέλυσε πρώτος αυτό; Μήπως ο Κάρολος Μάρξ όταν έγραφε το 1848 μ.Χ. στο Μανιφέστο πως «οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά μόνο τα δεσμά τους»; Όχι! Πρώτος κατέγραψε τις επιπτώσεις της φτώχειας στη συμπεριφορά των ανθρώπων και στη σταθερότητα του πολιτεύματος, ο Αριστοτέλης (περί το 340 π.χ.) στα Πολιτικά, ενώ στη Ρητορική (1372a), διαβάζουμε για πρώτη φορά, πως γίνεσαι άδικος και αρπακτικός όταν είσαι τόσο φτωχός που δεν έχεις τίποτα να χάσεις! («αδικούσιν οίς δι’ απορίαν μηδέν έχει ό τι απωλέσει.») Και ο διανοούμενος Αλέξανδρος Μακρεμβολίτης το 1343 μ.Χ. έγραφε στην Κωνσταντινούπολη, πως «αν μπορούσαν οι πλούσιοι θα άρπαζαν και τον ήλιο και θα στερούσαν από τους φτωχούς την απόλαυσή του»! («χάρις δε θεώ, ότι και τον ήλιον εί κατασχείν ηδυνήθητε, ουδέ της τούτου αν ημάς ηξιώσατε απολαύσεως.»)}
Οι διαιρέσεις και οι καυγάδες είχαν επεκταθεί και στις θρησκευτικές δοξασίες! Ενωτικοί εναντίον Ανθενωτικών, αυτοί δηλαδή που πίστευαν πως μια επανένωση της Ορθόδοξης και της Καθολικής εξουσίας (με πρωτοκαθεδρία των Καθολικών), θα έδινε ισχυρότερο κίνητρο στους δυτικούς να στηρίξουν το Βυζάντιο απέναντι στην επέλαση των Τούρκων, και σε αυτούς που πίστευαν πως κάτι τέτοιο θα ήταν προδοσία κατά της Ορθοδοξίας. Πίστευαν με πάθος πως, Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν», σύμφωνα με τη ρήση που αποδίδεται στο Μέγα Δούκα Λουκά Νοταρά -τα παιδιά του οποίου όμως, κατέσφαξε μπροστά στα μάτια του, ο Μωάμεθ ο Πορθητής- (και κατ´ άλλους στο Πατριάρχη Γεννάδιο Β´)
Αλλά υπήρχε και άλλη διαίρεση και αντιπαλότητα! Αυτή μεταξύ των λεγόμενων Ησυχαστών και των Ζηλωτών.
Απ´ τη μία οι Ησυχαστές, γενικά πιο κοντά στους ευγενείς (τον Ιω. Καντακουζηνό), που πίστευαν πως διαλογιζόμενοι με το πηγούνι κολλημένο στο στέρνο, βλέποντας τον ομφαλό και επαναλαμβάνοντας ασταμάτητα την ίδια μικρή προσευχή, αυτό από μόνο του αρκούσε για να δούνε το «άκτιστον» Θείον φως! Να αντικρύσουν τον ίδιο τον Θεό! Οι Ησυχαστές δεν έδειχναν να ενδιαφέρονται για κοινωνικές ανατροπές. {Όταν είχα τη μεγάλη τύχη να συναντήσω το Δαλάι Λάμα στο Νέο Δελχί, το 2007, ένα από τα πρώτα πράγματα που με ρώτησε ήταν αν στο Άγιο Όρος διαλογίζονται, όπως οι Βουδιστές!}
Απ´ την άλλη, οι «Ζηλωτές», που εξέφραζαν το «δήμο», τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα και τους πολυπληθείς πρόσφυγες, με ηγέτη τον άρχοντα Μιχαήλ Παλαιολόγο και μετά (όταν δολοφονήθηκε ο Μιχαήλ), τον Ανδρέα Παλαιολόγο. Βάση της δύναμής τους ήταν η οργανωμένη συντεχνία των «Παραθαλασσίων», δηλαδή των ναυτικών. {Ακριβώς όπως και στην αρχαία Αθήνα, οι «Παράλιοι», δηλ. η τάξη των ναυτικών, ήταν πρωτοπόροι στη διεύρυνση της Δημοκρατίας!}
Το 1343, οι Ζηλωτές επαναστάτησαν, κυρίευσαν την ακρόπολη της Θεσσαλονίκης, φόνευσαν πολλούς ευγενείς και εγκατέστησαν το δικό τους ιδιότυπο καθεστώς! Δήμευσαν και μοίρασαν τις περιουσίες των πλουσίων, ίσως και της εκκλησίας (αν και είναι πιθανό, οι χωρικοί που ήδη καλλιεργούσαν κτήματα των Μονών, απλά να τα καλλιεργούσαν πλέον χωρίς να αποδίδουν νοίκι στις Μονές ή φόρο, ή και άλλοι χωρικοί να εγκαταστάθηκαν σε αυτά χωρίς να πληρώνουν κάποιο νοίκι ή τέλος), επεδίωξαν διοικητική αυτονομία (κάτι που μάλλον οδήγησε σε κάποια απομόνωση το καθεστώς), ενώ φαίνεται πως ασκούσαν κάποιου είδους δημοκρατική/συλλογική διοίκηση.
(Γράφω «φαίνεται» γιατί δεν είναι σαφείς και απόλυτα αξιόπιστες οι πηγές).
Αλλά η φθορά και η παρακμή δεν άργησαν. Διώξεις αντιπάλων, απομόνωση, αυθαιρεσίες, οι ρεβανσισμοί και οι εκδικητικότητες, η κακοδιαχείριση, η πολυφωνία, οι συνεχείς πόλεμοι στην ενδοχώρα με την επακόλουθη φτώχεια, η αντίδραση των πλουσιοτέρων και της μεσαίας τάξης που εθίγετο από το κανονιστικό και διοικητικό αλαλούμ, είχαν προκαλέσει μεγάλη δυσαρέσκεια, είχαν αποδυναμώσει τους Ζηλωτές και έδωσαν την ευκαιρία, το 1349, στο νέο αυτοκρατορικό διοικητή, τον Θεόδωρο Μετοχίτη, σε σύμπραξη μάλιστα με τους ναυτικούς, τους πρώην συμμάχους των Ζηλωτών, να ανατρέψει το καθεστώς. Ακολούθησαν φυσικά, φυλακίσεις, διώξεις και εξορίες των Ζηλωτών και των συνοδοιπόρων τους!
Είναι η πρώτη φορά που στο Βυζάντιο και ίσως σε όλη την μεσαιωνική Δύση, που εγκαθιδρύθηκε τέτοιο επαναστατικό, συλλογικό και ‘δημοκρατικό’ καθεστώς. {Ας σημειώσουμε πως λίγα χρόνια πριν, το 1339, στην ολιγαρχική Γένουα, η ανερχόμενη τάξη των εμπόρων, η συντεχνία των ναυτικών (που είχαν αγανακτήσει γιατί για ένα διάστημα καθυστερούσε η πληρωμή τους και φυλακίστηκε ο αρχηγός τους Francesco Capurro όταν ζήτησε την παρέμβαση του Βασιλέως τη Γαλλίας), και τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, ξεσηκώθηκαν κατά της αριστοκρατίας των γαιοκτημόνων (των λεγόμενων Γουέλφων) και επέβαλλαν στους εκλέκτορες της πόλης, την ανακήρυξη του ευγενούς στη καταγωγή, Σιμόνε Μποκανέγκρα ως Δόγη. Αλλά αυτή η εξεγερσούλα δεν είχε την «επαναστατικότητα» και ανατρεπτικότητα της επανάστασης της Θεσσαλονίκης!}
