Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
(Μαλάκα όμως σε κάνουν οι άλλοι)
Τελευταία πολλοί ανιστόρητοι πολιτικοί φυτρώνουν σα μανιτάρια σε όλη την Ευρώπη, κυρίως σε χώρες του πρώην γιαλαντζί σοσιαλισμού, που κρύωσε, έβηξε και πέθανε εν μια νυκτί, και έδωσε από τότε αφορμή να ομιλούν ακόμα και αυτοί που ντρέπονταν να ψελλίσουν την πολιτική τους άποψη γιατί έφτιαχναν φασολάδα από τα ζαρζαβατικά που τους πετούσαν οταν μιλούσαν.
Αυτοι οι πολιτικοί μεγέθους «ανθ’ ημών Γουλιμής» στην χώρα μας ειδικά, ξαναγράφουν (νομίζουν) την ιστορία του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού, του Διαφωτισμού, του κοινοβουλευτισμού, πιστεύοντας πως οι πολίτες αυτής της χώρας μένουν μόνιμα στην οδό Λωτοφάγων, γωνία Αλτσχάιμερ και άρα έχουν ξεχάσει τις αιτίες των δύο παγκόσμιων πολέμων στην Ευρώπη, την Χιροσίμα στην Ιαπωνία και τους φασισμούς-εθνικισμούς που γέννησαν ιδεολογίες μίσους οι οποίες πυροδότησαν αυτό το αιματοκύλισμα.
Δύο μεγάλοι πολιτικοί όπως ο Mitterrand και ο Kohl, αντιλαμβανόμενοι ίσως από τότε πως η Ευρώπη δεν πάει καλά, αποφάσισαν να συναντηθούν στην γραμμή Μαζινό για να στείλουν ένα μήνυμα πως οι χώρες της Ευρώπης δεν πρέπει να ξεχάσουν τον Β’ κυρίως Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ολοκαύτωμα και την πυρηνική βόμβα. Στην συνέντευξη που έδωσαν τόνισαν πως με τον θάνατό τους ίσως να τελειώσουν και οι πολιτικοί μιας γενιάς που έζησε την φρίκη του πολέμου και αυτό θα σημάνει άγνοια ιστορικού κινδύνου και πιθανότητα να επαναληφθεί η τραγωδία.
Και σήμερα δυστυχώς επαναλαμβάνεται, αφού οι φιγούρες που θυμίζουν καρικατούρες του Χίτλερ και εντός αλλά και εκτός συνόρων πληθαίνουν, φορώντας κοστούμια surmesure εν είδει στολής των φαιοχιτώνων (ο ρόλος της στολής και της ομορφιάς της ως μέσου επιβολής της εξουσίας αναλύθηκε από τον μεγάλο φιλόσοφο W. Benjamin, γι’ αυτό και τον έφαγαν στα σύνορα της Ισπανίας οι ναζί στην προσπάθειά του να δραπετεύσει, όντας και Εβραίος σε λάθος εποχή).
Οι ανιστόρητοι πολιτικοί συνήθως σε όλες τις χώρες, έχουν ένα είδος αχρωματοψίας μαζί με επιλεκτική μνήμη (γενετικη διαταραχή που λέγεται δυσαισθησια). Θυμούνται με μνήμη ελέφαντα περιστατικά δύο, τριών και τεσσάρων χιλιάδων ετών των προγόνων τους, συνήθως πολιτισμένων για την εποχη τους: Οι Ίνκας για τους ισπανόφωνους, οι Νιμπελούγκεν για τα γερμανικά φύλα, οι Αθηναίοι και Μακεδόνες για τους Έλληνες, είναι το Άγιο Δισκοπότηρο που ποτίζει το δένδρο, κάτω από την σκιά του οποίου κάθονται, ρεμβάζουν και ορθοφαλλούν από την τόση δόξα που κληρονόμησαν ˙ ενίοτε στη ρέμβη μαλακιζόμενοι νομίζουν πως έχοντας προγόνους σοφούς και πλούσιους γίνονται και οι ίδιοι (άγνοια που συγχωρείται αφού δεν γνωρίζουν γενετική και νόμους της κληρονομικότητας).
Αυτή την συνήθεια την σχολιάζει ευρηματικά ο Λιόσα στο βιβλίο του «Τετράδια του Δον Ριγοβέρτο», παραθέτοντας και στίχους του Νερούδα, που ειρωνεύονται βέβαια αυτόν τον μοναδικό μύθο πως όσο πιο παλιά τόσο πιο καλά, πως οι γονείς μας είναι άγιοι και μας έφεραν στο κόσμο με παρθενογένεση, πως οι προπάπποι μας έχυναν το αίμα τους στους πολέμους για να διατηρηθεί το έθνος ομοιογενές και πως οι πολύ παλαιότεροι μονίμως φιλοσόφουσαν κάτω απο την σκιά του Παρθενώνα.
Όσο πιο παλιός είναι ο μύθος μοιάζει με τον καλό κόκκινο οίνο: σε ζαλίζει γλυκά και μεθυστικά σε νανουρίζει γενετικά αφού δεν αναρωτιέσαι το προφανές, πώς γίνεται δηλαδή οι μύθοι των εχθρών μας να είναι ίδιοι με τους δικούς μας. Πρόσφατο παράδειγμα το παραλήρημα του σουλτάνου Ερντογάν εναντίον της χώρας μας, των ξορκισμένων Μακεδονομάχων της γειτόνισσας χώρας, των Αλβανών, των Βουλγάρων και όλων σχεδόν των γειτόνων που ζηλεύουν όλοι μα όλοι την όμορφη Θεσσαλονίκη, που κάποτε παρεμπιπτόντως ανήκε σε Εβραίους, σε Τούρκους και λίγους Έλληνες ˙ ας διαβάσουν και κάποια έντυπα πλην των εκδοτικών οίκων τηλεβιβλιοπωλών οι σύγχρονοι Μακεδονομάχοι του Κολωνακίου, που αν γίνει πόλεμος υποψιάζομαι πως πρώτοι θα κωλώσουν και θα πάνε σε θέρετρα ασφαλή, όπως έκαναν όταν μπήκαν και οι Γερμανοί στην χώρα πριν εβδομήντα χρόνια περίπου. Τα καφέ του Καίρου, της Αλεξάνδρειας και του Λιβανου στέναξαν από το κλάμα των ξενιτεμένων Μακεδονομάχων μας. Στην τριλογία του Τσίρκα να μπουν να μάθουν λίγα γράμματα οι σημερινοί τζάμπα μάγκες, που έσερναν τον χορό του Ζαλόγγου τότε αλλά και τώρα, αλλά στην άκρη του γκρεμού την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Στην Σμύρνη μπήκαν ανιστόρητοι εθνικιστές δικοί μας και χάσαμε τ’ αυγά και τα πασχάλια ˙ στην Κύπρο ίδιοι μπήκαν να εξαφανίσουν την τουρκιά και χάσαμε το μισό νησί από τις μαλακίες τους.
Οι ανιστόρητοι μαλάκες που θέλουν να μπουν με άσπρα άλογα ακόμα και σήμερα στην Αγία Σοφία δεν γνωρίζουν (και ποιός να τους μάθει άραγε ιστορία) πως την εποχή που έπεσε το Βυζάντιο, ενάμισυ εκατομμύριο μουσουλμανικά φουσάτα νίκησαν βέβαια τους εφτά χιλιάδες βυζαντινούς μισθοφόρους του αυτοκράτορα, όπως ήταν και λογικό.
Και στην Κύπρο το ζήσαμε με την πανωλεθρία της εισβολής, αλλά και στη Μικρά Ασία και την Σμύρνη που κυνηγήθηκαν μέχρι εξευτελισμού οι Έλληνες εισβολείς που νόμισαν πως θα κατακτούσαν την ρημαγμένη Οθωμανία. Είναι δε αξιοπερίεργο πως μεγάλοι πολιτικοί όπως ο Βενιζέλος δεν είδαν την φάκα. Είδε μόνο το τυρί την εποχή εκείνη και αποφάσισε να πάει ξυπόλυτος στα αγκάθια, με φουσκωμένα τα μυαλά για να πνιγεί στα φουσκωμένα νερα του Σαγγάριου. Αλλά εκ των υστέρων η κριτική είναι εκ του ασφαλούς και άδικη, γιατί θυμίζει την καφενόβια ρήση των αμέτοχων «ας ήμουν πρωθυπουργός για μια μέρα και θα σού’ λεγα εγώ».
Η ιστορία αλλά και η ζωή, όπως θα’ λεγε ο Eco, μας γράφει δεν τη γράφουμε, ή αν πιστεύουμε πως μπορούμε και να τη γράφουμε γινόμαστε απλά γραφικοί, και αυτό είναι το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου που βλέπει μυωπικά τόσο τον καθρέφτη του, όσο και την σκιά του. Αυτός ο άνθρωπος δεν θα ακολουθήσει ποτέ την ζωή που είναι ένα θαυμαστικό αλλά και ένα ερωτηματικό. Δεν θα καταλάβει ποτέ πως στην αμφιβολία κοντοστέκεσαι και βάζεις μια έστω άνω τελεία, για να προχωρήσεις σεμνά και ταπεινά ˙ αντίθετα τρέχει προς την φωτιά και την βαρβαρότητα γιατί απλά είναι πιο εύκολο… Τόσο απλά…
