Ο μακαρίτης Γιάννης Κωστόπουλος (εξάδελφος του προέδρου της Alpha Bank) υπήρξε ένας άνθρωπος με στιλ, γοητεία και απίστευτο χιούμορ. Σπάνια αποφάσιζε να εργαστεί σκληρά προκειμένου να κερδίσει «πολλά», διότι του αρκούσαν τα «αρκετά». Ήταν εισοδηματίας, του άρεσαν οι έξυπνες γυναίκες, διάλεγε τους φίλους του κυρίως επειδή δεν έπαιρναν τη ζωή τους στα σοβαρά (Καρέλλας, Μπάρλος κλπ.), έστηνε γενναίες πλάκες στους φίλους του (συνήθεια που διέθετε αμοιβαιότητα βέβαια…), γούσταρε τα άλογα κούρσας και τον Παναθηναϊκό, γενικά έζησε μια ζωή χωρίς σκοτούρες και μπελάδες, επειδή είχε μάθει από μικρός να μένει μακριά από τους κομπιναδόρους. Είχε πει σε ανύποπτο χρόνο (με μορφή συμβουλής σε νεαρό δημοσιογράφο): «Άκου παιδί μου, αν πολύ πρωί – την ώρα που ανοίγουν οι Τράπεζες και τα χρηματιστηριακά γραφεία – σε πλησιάσει με γρήγορο βήμα κάποιος καλοντυμένος, με φανταχτερή γραβάτα και ακριβό χαρτοφύλακα στο χέρι, φύγε μακριά, διότι είναι απατεώνας»! Αν ζούσε σήμερα ο Κωστόπουλος κάτι θα είχε να προσθέσει για το «γκόλντεν μπόις», που πρώτος έβαλε στη ζωή μας ο Βύρων Πολύδωρας. Και είναι σίγουρο πως θα ήταν εύστοχος σε υπερθετικό βαθμό.
Δυστυχώς, τα «χρυσά αγόρια» έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στους μανατζαραίους κρατικών Οργανισμών ή μεγάλων επιχειρήσεων, που έχει τοποθετήσει και εμπιστευτεί η κυβέρνηση (Φιλιππίδης, Καπράλος, Χατζηεμμανουήλ κλπ). Δυστυχώς (πάλι!) τα «γκόλντεν μπόις», έχουν ενταχθεί σχεδόν παντού. Θα ήταν αδιανόητο να μείνει «απ’ έξω» το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. «Χρυσό αγόρι» είναι ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Το ίδιο ο Ντέμης Νικολαΐδης και θα ακολουθήσουν και άλλοι, τώρα που οι πόρτες άνοιξαν στον χώρο. Όμως, αυτοί έχουν κερδίσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, διότι έπαιξαν ποδόσφαιρο, αγαπήθηκαν από το κοινό, οι υποστηρικτές τους εμπιστεύονται χωρίς να ζητούν πτυχίο πανεπιστημίου ή προϋπηρεσία στη διοικείν και το μάνατζμεντ. Το πρόβλημα δημιουργείται από αυτούς που έχοντας «ένα χαρτί» στα χέρια και ισχυρές επιχειρηματικές γνωριμίες, επιμένουν να κολλάνε σαν «βδέλες» στα σπορ επειδή διέγνωσαν ότι θα εισπράττουν τεράστιους μισθούς χωρίς να ανταποδίδουν κάτι σοβαρό (για να μη πω τίποτα!).
Πρόσφατα ξέσπασε θόρυβος με την τ ο π ο θ έ τ η σ η του Πατρίκ Κομνηνός ως διευθυντή της Σούπερ Λιγκ. Η Ξάνθη διαμαρτυρήθηκε αποκαλύπτοντας το φάουλ. Ο Πατρίκ έπρεπε να οριστεί μετά από απόφαση της γενικής συνέλευσης της λίγκας και όχι επειδή έτσι γούσταρε το προεδρείο. Ποιος, αλήθεια, είναι ο Πατρίκ Κομνηνός; Για πολλούς ο «κύριος τίποτα». Η σχέση του με το ποδόσφαιρο βρίσκεται πολύ πίσω, όταν από την «Θύρα 21» του ιστορικού (αχ βρε Γρανίτσα!) γηπέδου της ΑΕΚ δήλωνε «ορίτζιναλ», όμως το βλέμμα του το έριχνε όχι τόσο στον αγωνιστικό χώρο, αλλά στις θέσεις των επισήμων. Σχεδόν όλοι οι πρόεδροι γοητεύτηκαν από τον Κομνηνός, θυμάμαι ο Μιχάλης Τροχανάς ψιθύριζε στους δικούς του «έχει πολύ μυαλό ο νεαρός». Αυτό ήταν. Η εξέλιξη του νεαρού μάνατζερ μπήκε σε ανοδική τροχιά. Επιλέχτηκε από τη Γιάννα για δυνατό πόστο στον Οργανισμό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 (προφανώς με μισθό ανώτερο του προέδρου του Αρείου Πάγου…). Στη συνέχεια, δεν χάθηκε βέβαια. Στηρίχτηκε από τον μη αεκτζή Σωκράτη Κόκκαλη, μπήκε στη Σούπερ Λιγκ και διαχειρίζεται (;) τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, χωρίς φυσικά να αποφασίζει του λόγου του…
Είναι ομορφόπαιδο ο Πατρίκ Κομνηνός, μιλάει ξένες γλώσσες, συνεννοείται σχεδόν ψιθυριστά με τους ηγέτες, αποφεύγει τις δηλώσεις και μένει μακριά από δημοσιογράφους που τους τρώει η περιέργεια, λες και έχει μόνιμα κάτι να κρύψει… Εντούτοις στηρίζεται σταθερά από τα Μέσα, ας πούμε ότι διαθέτει το κοκκαλάκι της νυχτερίδας. Άλλοι, συνομήλικοί του δεν το διαθέτουν. Γι’ αυτό και μένουν στο μετερίζι του αθλητισμού πίσω από το περιθώριο. Αν με ρωτούσαν ποιος κάνει για το πόστο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου θα μπορούσα να συστήσω χωρίς δισταγμό τον Μήτσο τον Χατζηχρήστο. Έναν ορκισμένο φίλο των σπορ (και της ΑΕΚ), ο οποίος δεν φοράει πολυτελή ρούχα, δεν μπαίνει σε λιμουζίνες, χίλια δεν. Όμως, βρίσκεται κοντά στην ΑΕΚ μόνο και μόνο για να την βοηθήσει. Εράνους κάνει με «καπέλο» στις πόρτες του ΟΑΚΑ, ζητώντας ένα ευρώ για να επιβιώσει η ερασιτεχνική. Ο Χατζηχρήστος δεν είναι «γκόλντεν μπόι», είναι αληθινός αγωνιστής και πάντα σε θέση μάχης.
Θέλετε άλλον; Ονομάζεται Ανδρέας Μαζαράκης, ισόβιος πρόεδρος του «άφραγκου» και πνιγμένου στην ένδεια συλλόγου «Αστέρας Εξαρχείων». Όπως ο Χατζηχρήστος, έτσι κι’ αυτός κυκλοφορεί με ένα σαραβαλιασμένο μηχανάκι, όμως γνωρίζει τόση μπάλα και τόσα κόλπα επιβίωσης σε διοίκηση αθλητικού σωματείου, που ο Πατρίκ για να τον φτάσει θα χρειαστεί να προσπαθήσει τα προσεχή πενήντα χρόνια. Τίποτε άλλο.
