Τις σκληρές ώρες της φωτιάς, που η μανία της ξεσπίτωνε οικογένειες γύρω από την άτυχη Πάρνηθα.
Τις στιγμές που έψαχναν οι πολίτες μια στοιχειωδώς ανθρώπινη δικαιολογία από τους κρατικούς αξιωματούχους.
Τι προέκυπτε;
Σχεδόν άκρα του τάφου σιωπή!
Δύο λόγια όλα κι’ όλα από τον αρμόδιο υφυπουργό Μαρκογιαννάκη ( «…ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμμαχος»!!!), όμως αυτός ήταν σχετικά δικαιολογημένος, έχοντας προ εβδομάδων διατυπώσει τη βεβαιότητα, λέγοντας: «Νομίζω διανύουμε ένα ήπιο, αντιπυρικό καλοκαίρι»!
Άξιος ο μισθός του (και το χαρτοφυλάκιο που του παραχώρησαν).
Η φωτιά, ιδού όμως που η άτιμη δεν σέβεται κανέναν εκτός από τον δυνατό άνεμο (και όσους την προκαλούν), κύριε πρώην εισαγγελέα.
Κάποιο ‘παπαγαλάκι’ προσπάθησε να παρουσιάσει σε ένα κανάλι ρεπορτάζ, βάσει του οποίου «οι πληγέντες θα αποζημιώνονταν από το Κράτος», όμως ο επικεφαλής της ενημέρωσης ζήτησε να γυρίσει το θέμα στην εικόνα.
Μπράβο του.
Και το ζητούμενο;
Άραγε, θα βρισκόταν κάποιος να εκφράσει δυο λόγια συμπάθειας, ευαισθησίας και ουσίας;
Προέκυψε από τον αντιδήμαρχο του Μαραθώνα Μπαϊρακτάρη (καμία σχέση με τον γνωστό της οδού Αθηνάς…), που σχεδόν κλαίγοντας προσφέρθηκε να δώσει το σπίτι του σε όσους είχαν καταστραφεί!
Οι ‘μεγάλοι’ μούγγα!
Ξέρετε, αυτοί που κατοικούν από την άλλη πλευρά του λόφου και, πιθανότατα, έχουν ασφαλισμένες τις περιουσίες τους, αντί εκατοντάδων χιλιάδων…
