Οι διακηρύξεις του πρωθυπουργού από το Πεκίνο μού θύμισαν εκείνη την προφητική ταινία του Γκοντάρ, της δεκαετίας του ’60, «Έρχονται οι Κινέζοι».
Η σημαντικότερη εντύπωση που μου έχει απομείνει από την επίσκεψή μου πριν από μερικά χρόνια στην Κίνα είναι η τεράστια ψαλίδα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις της αχανούς «κομμουνιστικής» χώρας.
Στη Σαγκάη είδα να κυκλοφορούν περισσότερες Ρολς Ρόις και άλλες λιμουζίνες από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Σε επαρχιακούς δρόμους της χώρας συνάντησα κάρα, όταν μας πήγαν να επισκεφτούμε τη γενέτειρα του Κομφούκιου…
Είδα, ακόμα, δωμάτιο ξενοδοχείου που θύμιζε τους κοιτώνες του Κέντρου Νεοσυλλέκτων της Κορίνθου της εποχής του ’72 – όταν υπηρετούσα τη θητεία μου.
Το οικονομικό θαύμα της σύγχρονης Κίνας βασίζεται σε ένα οικονομικό σύστημα που ουδεμία σχέση έχει με τον κομμουνισμό τον οποίον είχαν ονειρευτεί οι θεμελιωτές του. Ένα ιδιόμορφο πολιτικοκοινωνικό πρότυπο που θυμίζει δικτατορία του κερατά -κι όχι του προλεταριάτου- κυριαρχεί στον ανερχόμενο γίγαντα.
Στις πολυδιαφημισμένες ελληνοκινεζικές συμφωνίες που πανηγυρίζουν οι κυβερνητικοί, περιλαμβάνονται τέσσερις συμφωνίες εφοπλιστών με το Υπουργείο Εξαγωγών-Εισαγωγών της Κίνας, προκειμένου να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση για την κατασκευή πλοίων στα κινέζικα ναυπηγεία και να κλείσουν συνεργασίες για μεταφορά εμπορευμάτων από τη χώρα της Ασίας. Την ίδια ώρα, τα ναυπηγεία στην Ελλάδα φυτοζωούν και χιλιάδες, κάποτε εργαζόμενοι εκεί, παραμένουν άνεργοι.
Εκτός από τους Κινέζους όμως, έρχονται κι οι Ρώσοι.. Ακούμε πως ΔΕΠΑ και ΔΕΦΑ είναι έτοιμες να περάσουν πλέον σε ρωσικά χέρια.
Διαμοιράζονται, λοιπόν, τα ιμάτιά μας σε Κινέζους και Ρώσους. Όχι προς όφελος των λαών χωρών που κάποτε ήταν παράδειγμα προς αποφυγή, λόγω πολιτικοοικονομικού συστήματος, πολλώ δε μάλλον ούτε προς το δικό μας λαϊκό συμφέρον. Αλλά ούτε κι οι λαοί των δύο άλλων συμβαλλόμενων χωρών ωφελούνται. Αφού τα παραγωγικά μέσα κι εκεί έχουν περάσει στα χέρια των ολιγαρχών.
Με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος μετά την εξίσωση των επικεφαλής του με τους απαξιωμένους πολιτικούς, την επικράτηση ενός φορομπηχτικού συστήματος που καταργεί τη μεσαία τάξη, τη φτωχοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, το ξεχείλισμα της ανεργίας, αναρωτιούνται πλέον οι περισσότεροι, προς τα πού το φως και ποιο τούνελ; Επειδή, αντί για φως, μάλλον λάβα έρχεται από τον καυτό πυρήνα της γης. Εκεί δείχνει να μας οδηγούν αδίστακτοι πολιτικοί δίχως όραμα και ικανότητες. Οι οποίοι προσπαθούν με ανύπαρκτα επιχειρήματα να μας πουν ότι οι «θυσίες έπιασαν τόπο και η ανάπτυξη έρχεται…».
Ουδείς όμως υπόσχεται επιστροφή σε ικανοποιητικά επίπεδα διαβίωσης. Απλώς επιβάλλουν αποκλειστικά νέους φόρους και βάζουν τεχνάσματα αποφυγής, ώστε να μην υπάρξει κάποιος που θα ξεφύγει από οποιαδήποτε απαλλαγή λόγω «ειδικών συνθηκών».
Βλέποντας τους μισθούς, τα μεροκάματα και τις συντάξεις να συμπιέζονται τείνοντας προς Βουλγαρία μεριά, εύλογα διαπιστώνει κάποιος το κωμικοτραγικό: Άλλοτε μας απειλούσαν «κοιτάξτε πώς ζουν στα κομμουνιστικά καθεστώτα…». Έτσι, καταργούν κάθε κοινωνική παροχή, ώστε να μην υπάρξει οποιαδήποτε ομοιότητα…
Βλέποντας τη Βρετανία, που, εκτός ευρώ, προωθεί δημοψήφισμα με την απειλή «και εκτός ΕΕ», έρχεται στο νου πόσο επίκαιρο είναι πλέον το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
