Και ξαφνικά το μαχαίρι το έμπηξαν, μαυροντυμένοι φονιάδες, βαθειά μέχρι το κόκκαλο, στο κορμί της χώρας.
Τον σκότωσαν καθώς εκείνος κοιτούσε το ήλιο τραγουδώντας τις μουσικές του άγνωστου μέλλοντος.
Και τρόμαξαν οι άνθρωποι, οι αμέριμνοι του καναπέ και της πολυθρόνας, μηρυκάζοντας τις τύψεις τους, γονατισμένοι από τις έγνοιες τους.
Φοβισμένοι οι άνθρωποι κλείνουν τις ψυχές τους και θρηνούν για την κατάντια τους.
Να φοβάστε τον νεκρό.
Μέσα στην ξυλιασμένη παγωμένη χούφτα του σφίγγει την οργή του ανθρώπου για τους γιους του Κάιν.
Άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους, ποτάμια θολά, κρατώντας πάνω στους ώμους τους το λείψανο της νεκρής τους ελπίδας, το θανατωμένο τους αύριο, τα σαρακοφαγωμένα τους όνειρα που έγιναν εφιάλτες.
Μια πανανθρώπινη βουβή διαμαρτυρία, που κραυγάζει: Όχι άλλο αίμα. Όχι άλλη βία.
Ο ναζισμός δεν είναι ιδεολογία. Μυρίζει αίμα. Είναι ατιμία. Είναι η μαυρίλα της τυφλής βίας, το μίσος για την αντίθετη γνώμη, το κόμπλεξ της κατωτερότητας ντυμένο με τα μούσκλα της ηλιθιότητας κενόκρανων τραμπούκων.
Ο νεκρός είναι τώρα ζωντανός. Κι αυτοί που τον σκότωσαν, από καιρό είναι τώρα πεθαμένοι. Ζόμπι μιας νεκρής εποχής. Ίσκιοι που περπατούν και τρίζουν οι σκελετοί τους. Τα άδεια μάτια τους ατενίζουν τον κενό. Τα δύσμορφα στόματά τους ξερνάνε τη χολή του μίσους.
Μισεροί άνθρωποι. Μισερά μυαλά. Μισερές ψυχές.
Καύκαλα με άχερα γεμάτα.
Το e-mail επικοινωνίας του κ. Ελευθέριου Ανευλαβή: impious@otenet.gr
