Η πολύ μεγάλη σε αξία χθεσινή νίκη του Παναθηναϊκού στο Μιλάνο, επί της πρωταθλήτριας Ιταλίας Ίντερ του σπουδαίου μα και υπερόπτη Μουρίνιο, προσφέρεται για χαρές, πανηγύρια και συμπεράσματα, αλλά συνάμα και για προβληματισμούς.
Σε ότι αφορά τις χαρές και τα πανηγύρια, είναι απολύτως δικαιολογημένα, γιατί αυτή η δεύτερη συνεχόμενη εκτός έδρας νίκη του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη, αποτελεί ασφαλώς ορόσημο στην εκατονταετή ιστορία του. Όχι τόσο, όσο εκείνη επί του εν ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης Άγιαξ μέσα στο Άμστερναμ το 1996, στους ημιτελικούς με τη γκολάρα του Βαζέχα, αλλά σίγουρα ορόσημο.
Σε ότι αφορά τα συμπεράσματα, το κυρίαρχο που μπορούμε να καταθέσουμε, είναι ότι ο Παναθηναϊκός, γίνεται ημέρα με την ημέρα, η ομάδα του προπονητή του. Κι ο προπονητής αυτός, όπως δείχνουν τα δεδομένα, φαίνεται ότι είναι πραγματικός προπονητής κι όχι διαχειριστής υλικού, όπως οι περισσότεροι που πέρασαν από την Παιανία τα τελευταία χρόνια.
Ο Τεν Κάτε, όπως λένε κι οι περισσότεροι από τους παίκτες του Παναθηναϊκού, είναι ένας προπονητής που έχει συγκεκριμένη ποδοσφαιρική λογική, νοοτροπία νικητή, ενώ ασκεί την εξουσία του κατά τρόπο απολύτως «μανατζερίστικο». Όσο μαθαίνει την ομάδα του, τόσο περισσότερο αποτελεσματικός δείχνει, πολύ περισσότερο αν αναλογιστεί κάποιος, ότι η ομάδα αυτή έχει σημαντικές αδυναμίες στη σύνθεσή της.
Ήδη, ο Παναθηναϊκός, εμφανίζεται μεταμορφωμένος από το πρόσφατο παρελθόν του, έχει προσανατολισμούς και κατευθύνσεις στο γήπεδο, ενώ έχει αφήσει στο παρελθόν τη μιζέρια της αγωνιστικής νοοτροπίας που είχε στόχο τη μαζική άμυνα. Τώρα, αμύνεται και επιτίθεται. Βάζει τη μπάλα στο χορτάρι κι επιχειρεί την παραγωγή ποδοσφαίρου. Ασφαλώς, έχει πολλά να διορθώσει. Είτε με μεταγραφές είτε με πολύ δουλειά. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι την περίοδο της μεταμόρφωσής του, καταφέρνει να «βγάζει» σπουδαία ευρωπαϊκά αποτελέσματα.
Επαναλαμβάνω, ότι όλη αυτή η εικόνα είναι έργο του προπονητή του. Κι ευτυχώς, που στις πρόσφατες – εν Ελλάδι – αναποδιές, οι ιθύνοντές του, σκέφτηκαν κι έπραξαν συνετά. Δείγμα, ίσως, της εμπιστοσύνης που έχουν στον προπονητή τους, κάτι που «πέρασαν» και στους ανυπόμονους δημοσιογράφους κι οπαδούς.
Είναι σίγουρο, ότι οι σημερινοί διθύραμβοι για τον Παναθηναϊκό και τον Τεν Κάτε, θα γίνουν αναθέματα στη πρώτη «στραβή» με τον όποιο Ηρακλή ή τον όποιο Εργοτέλη. Είναι σίγουρο ότι οι «στραβές» θα έρθουν και θα ξανάρθουν. Όπως και νάναι, όμως, ο Τεν Κάτε, είτε κάνει λάθη είτε όχι, φαίνεται να βάζει τη δική του σφραγίδα στον Παναθηναϊκό, τίμια, χωρίς να κοροϊδεύει κανέναν, χωρίς να «χαϊδεύει» αυτιά, χωρίς λαϊκισμούς, χωρίς φανφαρονισμούς και υποσχέσεις για τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Γι αυτό, αφήστε τον να δουλέψει με απεριόριστη πίστωση χρόνου.
Τέλος, να πάμε και στους προβληματισμούς.
Πώς είναι δυνατόν, ο Παναθηναϊκός που είδαμε χθες βράδυ στο Μιλάνο, να βρίσκεται στη τέταρτη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος;
Πώς είναι δυνατόν να μη μπορεί να νικήσει (και όχι να κερδίσει που χρησιμοποιείται κατά κόρον) τον Ηρακλή που τον διοικούν από την Αθήνα ο Ρέμος κι ο Τριανταφυλλόπουλος και παίζει κάτι σαν ποδόσφαιρο;
Πώς είναι δυνατόν να μη μπορεί να νικήσει τον Εργοτέλη που ήρθε στην Αθήνα χωρίς τα σέντερ μπακ του και τον Ογκουνσότο;
Πώς είναι δυνατόν να μη μπορεί να νικήσει αυτόν τον Ολυμπιακό που εμφανίστηκε στο ΟΑΚΑ κι έπαιζε σαν την Προοδευτική του Σούλη Παπαδόπουλου;
Την απάντηση ας τη δώσουν οι ιθύνονοντές του. Κι ο ίδιος ο Τεν Κάτε.
Κι ας μην ακούσουμε απαντήσεις περί «νέας ομάδας που κτίζεται», «παρασκηνίου» κλπ.
