Ογδόντα πέντε χρόνια ύπαρξης συμπλήρωσε αυτές τις ημέρες η ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία (ΕΠΟ) και –δυστυχώς για τον ηγέτη της Σοφοκλή Πιλάβιο- αυτή η επέτειος συνέπεσε με τα γεγονότα του «Καυτανζογλείου» σταδίου στη Θεσσαλονίκη, με αφορμή σύνθημα γραμμένο σε πανό που αναρτήθηκε σε βάρος του προέδρου… Παρ’ όλ’ αυτά, η ΕΠΟ δεν δίστασε να στείλει στα ΜΜΕ ένα διάγγελμα σε μορφή ανακοίνωσης (για τα γενέθλια…) το κείμενο της οποίας οδηγεί σε βαθειά μελαγχολία (αν όχι εμετό!).
Διαβάζοντας, λοιπόν, αυτή την εορταστική ανακοίνωση, μάθαμε ότι (η ΕΠΟ) «όλα αυτά τα χρόνια αποτελεί τον θεματοφύλακα της σωστής λειτουργία, του κύρους αλλά και των αναγκών του αθλήματος».
• Πράγματι, μελετώντας τα αρχεία, θα βρούμε πόσο σκληρά πολέμησαν τα διοικητικά στελέχη της ΕΠΟ κάποιες μέρες, προκειμένου να προστατέψουν το κύρος της Ομοσπονδίας. Ειδικά όταν τιμωρούσαν τον αρχηγό της εθνικής ομάδας, Ανδρέα Μουράτη (τον ήρωα της Αντίστασης από καταβολής ελληνικού ποδοσφαίρου), όταν οι συμπαίκτες του τον έστειλαν στο συμβούλιο να ζητήσει τα οδοιπορικά!!!
Τιμωρώντας τον ήρωα, οι διοικούντες φρόντιζαν απλά για την σ υ ν τ ή ρ η σ η και την καμαρίλα των θεσμών. Μιλάμε για την άγρια δεκαετία του ‘50, όταν οι ποδοσφαιριστές που ήταν μέλη του ΕΑΜ (μέσα σε αυτούς ο Μουράτης) θεωρούνταν «κομμουνιστοπροδότες». Εν πάση περιπτώσει, έτσι τους έβλεπαν τότε. Ήταν η περίοδος που την διοίκηση αποτελούσαν «δημογέροντες», οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με την μπάλα. Σκληρότερος όλων και πλέον άσχετος, ήταν ο πρόεδρος, ο οποίος συνήθως έχαιρε την εμπιστοσύνη του Καραμανλή Α’! Αλλά, το ΚΥΡΟΣ για το οποίο σήμερα κόπτεται πως υπεράσπισε η ΕΠΟ στην πορεία του χρόνου, συχνά δέχτηκε από τα ίδια της τα στελέχη βάναυσα χτυπήματα (μολονότι ουδέποτε προέκυψαν παραιτήσεις ή αποδόθηκε από την Πολιτεία μομφή…).
Κανείς δεν ξεχνά τα καραγκιοζιλίκια της ΕΠΟ στις ΗΠΑ, όταν ο Παναγούλιας είχε οδηγήσει την εθνική στο πρώτο της Μουντιάλ. Μέχρι για μαύρη αγορά εισιτηρίων κατηγορήθηκε η διοίκηση Τριβέλλα, ενώ οι φωνές κάποιων θαρραλέων ποδοσφαιριστών (που ένοιωσαν γλάστρες περιφερόμενοι από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο) τιμωρήθηκαν ή απομακρύνθηκαν από την ομάδα. Από κοντά το ρεζιλίκι της υπόθεσης «Κιάπε», η επιμονή να ελέγχει (στην ουσία να κατευθύνει) και να στραγγαλίζει την διαιτησία κλπ.
Σε άλλο σημείο, η εορταστική ανακοίνωση της ΕΠΟ αναφέρει: «Η σημερινή επέτειος δίνει την ευκαιρία για έναν απολογισμό των μέχρι σήμερα πεπραγμένων, των δυσκολιών και των επιτυχιών αλλά και των ιστορικών στιγμών που σμίλεψαν (σ.σ.: τι ωραίες λέξεις!) το πρόσωπο του ελληνικού ποδοσφαίρου».
• Αν εξαιρέσουμε την σούπερ επιτυχία της εθνικής μας ομάδας στα γήπεδα της Πορτογαλίας και την σταθερή από το 2004 και μετά εξαιρετική πορεία, τίποτε θετικό δεν μπορεί να προστεθεί σε επτάμιση δεκαετίες πεπραγμένων. Βεβαίως, οι επιτυχίες σημειώθηκαν χάρη σε πολύ καλούς ΑΛΛΟΔΑΠΟΥΣ προπονητές – ηγέτες, που φυσιολογικά βρήκαν μια θέση ομοσπονδιακού σε ένα ταλαιπωρημένο ποδόσφαιρο. Γιατί, όσο πάλευαν διάφοροι ημεδαποί τεχνικοί (που δεν μπορούσαν αν αντέξουν το βάρος της εθνικής), η πραγματικότητα ήταν σκληρή (έως καρπαζώδης…)
Αλλά, η αληθινή πλάκα βγαίνει από την τελευταία παράγραφο της απίστευτης ανακοίνωσης: «(Η ΕΠΟ) μέσα σε ένα αναμφίβολα δύσκολο περιβάλλον, σε μια συγκυρία βαθιάς και πολύπλευρης κρίσης, οφείλει και θα συνεχίσει την προσπάθειά της και τα επόμενα χρόνια (σ.σ.: sic!). Προσπάθεια συλλογική, συνειδητή, εμπνευσμένη από το όραμα ενός καθαρού ποδοσφαίρου που θα είναι φορέας αξιών».
• Νομίζω πως αυτές οι υποσχέσεις θα συγκινήσουν το πόπολο. Ειδικά το «συλλογική προσπάθεια», θα το νοιώσουν καλύτερα όσες αδικημένες (μονίμως) ποδοσφαιρικές δυνάμεις, βλέπουν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό να ευνοούνται και να θεωρούνται πρωταθλητές πριν ακόμη κηρυχτεί η έναρξη του πρωταθλήματος.
Νομίζω πως η ΕΠΟ αυτή την ώρα δεν έχει κανένα δικαίωμα να τιμά το παρελθόν, γιατί αν το κάνει, απλά θα συνεχίσει μια «διεφθαρμένη» κατάσταση που οι μη ευνοούμενοι από την πορεία της την νοιώθουν καθημερινά «στο πετσί τους». Και δεν εννοώ τους οπαδούς του Ηρακλή ή του Εθνικού, δηλαδή ομάδων που έχουν τιμήσει το άθλημα πριν γεννηθεί η ΕΠΟ και που σήμερα η Ομοσπονδία τους φέρεται σαν σκουπίδια. Το παρελθόν που υπόσχεται να τιμήσει ο Πιλάβιος, ο Σταθόπουλος και η «αμίλητη» παρέα τους, περιλαμβάνει ΜΟΝΟ στιγμές αδικίας και «αλητείας». Να θυμίσω τα χρόνια που οι μεγάλοι της Αθήνας και του Πειραιά ταξίδευαν στην Τούμπα με «δικό τους» διαιτητή; (Από εποχή Μοναστηριώτη, Ασπρογέρακα έως Γενεράλη – Παπαπέτρου «σφύρα να φύγουμε»…).
Να θυμίσω τι είχε συμβεί σε βάρος του Εθνικού και του Καρέλλα το 1957, όταν αυτή η ομάδα έδειχνε πως θα έπαιρνε τον τίτλο από τα γνωστά βαθμοθηρικά, επειδή απλά διέθετε καλύτερο σύνολο; Να θυμίσω -πρόσφατο αυτό- τι έγινε από το περασμένο καλοκαίρι με τα στημένα παιγνίδια και την γελοία κατάληξη της αθλητικής δικαιοσύνης; Βεβαίως, ορόσημο αλητείας σε αυτή την 85χρονη πορεία αποτελεί η περίπτωση του ελληνόπουλου από τη Ρουμανία, Κώστα Χούμη. Με το που σημείωσε έντεκα γκολ σε επτά συμμετοχές με την εθνική ομάδα, απομακρύνθηκε ως κομμουνιστής και επικίνδυνος.
Καλύτερα να ξεχάσουμε γρήγορα αυτή τη γιορτή και -σίγουρα- την ανακοίνωση που προσπαθεί να φορέσει κοστούμι σε ένα ρακένδυτο σώμα. Όσο για τον πρόεδρο Πιλάβιο; Είναι να λυπάται κανείς για τα όσα ακούστηκαν και διαβάστηκαν στο «Καυτανζόγλειο» σε βάρος του. Άλλοτε «δεν άνοιγε μύτη», ακόμη και όταν ο Γιώργος Ανδριανόπουλος, με την ψήφο του προέδρου γλίτωνε τον Παναθηναϊκό από υποβιβασμό για καραμπινάτη δωροδοκία…
Ελπίζεται πως δεν θα ξαναπέσει θύμα οργής ο σημερινός πρόεδρος. Τουλάχιστον δύσκολα θα επαναληφθούν (ειδικά στην Λιβαδειά, εκεί όπου το «άσσο ημίχρονο- διπλό τελικό» του γηπέδου Ηλιούπολης, οδήγησε τους γηπεδούχους στον «καιάδα» και τους Βοιωτούς στην πρώτη κατηγορία (για τους ηλίθιους ξενομανείς γνωστή και ως σούπερ λιγκ)!
