«Πιστεύοντας πως η Ευρώπη επανενωμένη, μετά από πικρές εμπειρίες σκοπεύει να συνεχίσει κατά μήκος του μονοπατιού του πολιτισμού, της προόδου και της ανάπτυξης για το καλό όλων των κατοίκων της, συμπεριλαμβανομένων των πλέον ασθενών ευάλωτων, επιθυμεί να παραμείνει μία ήπειρος ανοικτή στον πολιτισμό, την παιδεία και την κοινωνική πρόοδο και επιθυμεί να εμβαθύνει τη δημοκρατική και διαφανή φύση της δημόσιας ζωής της αγωνιζόμενη για την ειρήνη τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη σ΄ολόκληρο τον κόσμο». (TREATYESTABLISHINGACONSTITUTIONFOREUROPE).
Ζούσαμε λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας. Το καταλάβαμε καθώς πληροφορηθήκαμε τη συμφωνία η οποία μας επιβλήθηκε από τους ελεγχόμενους από τους τραπεζίτες ευρωπαίους ηγέτες που μας κάνουν τη χάρη να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη, αφού φυσικά μας καθιστούν χώρα-μέλος β΄κατηγορίας.
Είναι ξεκάθαρο πως η ελεγχόμενη από τη Γερμανία πολιτική για το ενιαίο νόμισμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν προωθεί ούτε διασφαλίζει την οικονομική σταθερότητα και την ανάπτυξη στις χώρες-μέλη, αλλά κάνει χρέη αλυσίδας που δεσμεύει τις περιφερειακές ευρωπαϊκές οικονομίες, όπως της Ελλάδας, που έκαναν το λάθος να συνυπογράψουν τη συμμετοχή τους στην Ευρωζώνη, χωρίς να υπολογίζουν πόσες παραχωρήσεις σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας θα τους στοίχιζε.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ΕΕ δεν είναι πολιτική αλλά καθαρά οικονομική Ένωση.
Για την Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, οι συνθήκες προσομοιάζουν με σύγχρονη δουλεία, μια και θα πρέπει να κάνουν αναγκαστικές παραχωρήσεις στην διακυβέρνηση δημοκρατικών αρχών λαϊκής κυριαρχίας. Θα πρέπει να παραχωρήσουν πλέον τις δημοκρατικές επιταγές στο διεθνές τραπεζικό και οικονομικό σύστημα που δίνει λογαριασμό μόνο σε μεγαλο-επενδυτές και οίκους αξιολόγησης…
Με πρώτη και καλύτερη την γερμανίδα καγκελάριο, της οποία προτεραιότητα αποτελούν οι γερμανικές τράπεζες παρά η Ενωμένη Ευρώπη.
Αλλά για ποια Ευρωπαϊκή Ένωση μιλάμε; Ούτε καν για την ΕΟΚ. Βρισκόμαστε πλέον στα χέρια των χωρών (Βέλγιο, η Γαλλία, η Δ. Γερμανία η Ιταλία, το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία) που το 1950, σχημάτισαν την «European Coal and Steel Community». Τότε επικρατούσε φυσικά ο Ψυχρός Πόλεμος. Αλλά μήπως δεν τον έχουν αναβιώσει και πάλι, με τους οικονομικούς περιορισμούς που έχουν επιβάλει στο αντίπαλο δέος την Ρωσία, ως υπάκουες χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ;
Από το τέλος του Β΄’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε να αντιμετωπίσει χώρα της δυτικής Ευρώπης καταστάσεις παραβίασης δημοκρατικών θεσμών και κυριαρχίας, παρόμοιες μ’ εκείνες που δοκιμάζουν τους έλληνες πολίτες. Και αποδεικνύεται προφανές ότι αξίες ελευθερίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τις οποίες, τόσοι θυσίασαν τις ζωές τους στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, θα πρέπει πάλι να κερδηθούν σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
Εκείνο που πέτυχε ο πρωθυπουργός της χώρας στις Βρυξέλες ήταν το χειρότερο, παρά το καταστροφικό.
«Κατάλογο με φρικαλεότητες» χαρακτηρίζει το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel τα μέτρα που επιδίωξε μέσω του Eurogroup ο Σόιμπλε, να κάνει αποδεκτά η Ελλάδα, υποστηρίζοντας μάλιστα για «ηθελημένη ταπείνωση» της χώρας.
Κι όμως, τα πρώτα από αυτά τα μέτρα, θα πρέπει να περάσουν ως την επόμενη Τετάρτη 15 Ιουλίου στο ελληνικό κοινοβούλιο, προκειμένου να αποκατασταθεί η «εμπιστοσύνη» των εταίρων.
«Είναι τρέλα αυτή η λίστα που παρουσιάστηκε, είναι η πλήρης καταστροφή της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας». Αυτό είναι το νόημα του χθεσινού άρθρου, στην εφημερίδα New York Times, του αρθρογράφου Πολ Kρούγκμαν, ο οποίος αναφέρεται στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες και στη συνεδρίαση του Eurogroup.
Η Γερμανία «έχει καταφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στην Ευρώπη» με τη στάση της στην ελληνική κρίση, δήλωσε ο βραβευμένος με Νόμπελ Αμερικανός οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς, σε συνέντευξή του στο Γαλλικό Πρακτορείο. «“Η Γερμανία έχει δείξει έλλειψη αλληλεγγύης. Δεν μπορεί να υπάρχει μια ζώνη του ευρώ χωρίς ένα ελάχιστο ψήγμα αλληλεγγύης. Η κρίση αυτή έχει υπονομεύει πλήρως το κοινό όραμα και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη».
Μετά το Grexitμας έμαθαν άλλον ένα νεολογισμό: Greekment…
«Θα αρχίσουν διαπραγματεύσεις για ένα νέο πρόγραμμα. Υπάρχουν αυστηροί όροι που πρέπει να ψηφιστούν από ορισμένα Κοινοβούλια. Αποφεύγονται οι συνέπειες που θα έφερε ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Και ένας ακόμα όρος μπήκε στη ζωή μας: Greekment» ανέφερε ο προεδρεύων Ντόιναλντ Τουσκ.
Χωρίς ωστόσο να διευκρινίζει για ποιους τελικά θα ήταν πιο αρνητικό το αποτέλεσμα της διαφωνίας.
Ολοκληρώθηκε λοιπόν η φάση που ήθελε το 61% να ψηφίζει ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και μέσα σε μια εβδομάδα να πανηγυρίζει που τελικά μας παραχωρήθηκε το ΝΑΙ με αυστηρότατους όρους. Τους οποίους ελπίζουμε να μάθουμε μια και θα πρέπει μέσασε 48 ώρες να έχουν εγκριθεί από το Κοινοβούλιο –αν τελικά τουθς αποκαλύψουν και τους διαβάσουν εκείνοι οι βουλευτές, που έχουν εκ των προτέρων εκφράσει την επιθυμία να τους υπερψηφίσουν «όσο αυστηροί κι αν είναι».
Το πόσο καλά οργανωμένο ήταν το παιχνίδι που παίχθηκε στις πλάτες του ανήμπορου πλέον να αντιδράσει έλληνα ψηφοφόρου, είναι ότι η “ομόφωνη” συμφωνία επιτεύχθηκε αφού αποχώρησαν – πριν την τελική φάση της συνόδου – οι πρωθυπουργοί της Λιθουανίας και της Σλοβενίας (που είχαν αντιρρήσεις) για να μην ψηφίσουν…
Τα «δρακόντεια μέτρα λιτότητας ως τίμημα για το πακέτο διάσωσης», γράφει η «Guardian» και επικαλείται αξιωματούχους στις Βρυξέλλες πως οι απαιτήσεις των δανειστών είναι «εκδίκηση για το δημοψήφισμα που έστησε πριν από μία εβδομάδα: Τον είχαν προειδοποιήσει πως με “ναι” οι όροι θα ήταν καλύτεροι, με “όχι” πολύ σκληρότεροι»…
Η απώτερη σημασία με όσων ασχολήθηκαν οι ηγέτες των χωρών της Ευρώπης, που υποχρεώνονται να ανοίγουν τα καταστήματα τις Κυριακές, η ιδιωτικοποίηση του ελληνικού φορέα εκμετάλλευσης του δικτύου ηλεκτρικής ενέργειας ΑΔΜΗΕ, η πώληση των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων στα σούπερ μάρκετς, είναι μικρές λεπτομέρειες. Αλλά εξυπηρετούν όμως τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών που όπως φαίνεται είναι υπάλληλοί τους, οι επικυρίαρχοι που μας επέβαλαν την συμφωνία.
Όσο για τους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους άνεργους, θα πρέπει να αποδεχτούν την βουλγαροποίηση που είχε υποδείξει ο επικεφαλής της προηγούμενης τρόικα Δανός εκπρόσωπος του ΔΝΤ. Επειδή δεν το είχαν πάθει όταν τους απειλούσαν στην περίοδο του Ψυχρού πολέμου. Και θα πρέπει μάλιστα να είναι ευχαριστημένοι, αφού δεν ήρθαν οι κομμουνιστές να τους πάρουν τα σπίτια, αλλά οι καπιταλιστές.
Ακόμη το φυσάνε και δεν κρυώνει όσοι ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και το πανηγύρισαν κιόλας… Βλέπουν τώρα ένα χρέος Γαργαντούα, να κληρονομούν στα παιδιά τους, ενώ για μια στιγμή είχαν πιστέψει πως είχαν νικήσει τον Γολιάθ.
Έτσι οι Έλληνες καλούνται να ζήσουν, αντί σύμφωνα με τις αξίες που υπαγορεύει ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός, σε συνθήκες ανισότητας, υποκρισίας και αδικίας. Και οι ανύποπτοι θεατές που δεν γνωρίζουν τις τους περιμένει, παρακολουθούν σε ένα σύγχρονο Κολοσσαίο την οικονομική σφαγή ενός έθνους.
