Το Χαϊδάρι είναι ίσως ο πλέον «ανάδελφος» Δήμος στο Λεκανοπέδιο. Είναι η μοναδική περιοχή που κόβεται στα δύο από το ποτάμι που ονομάζεται Λεωφόρος Αθηνών (ή Καβάλας). Από τη μία πλευρά, το διάσημο Παλατάκι, τα σκυλάδικα και η περίφημη Στρατάρχου Καραϊσκάκη (προς τιμήν της μάχης που έδωσε εκεί ο γιος της καλογριάς). Από την άλλη, τη βόρεια όχθη, υπάρχει το Δάσος με το δημόσιο τρελάδικο, το γήπεδο πάνω στον λόφο, γνωστό για τις άφθονες πέτρες που το περιβάλλουν αλλά και τον φανατισμό γύρω από τα πολιτικά ζητήματα της Πόλης.
Έτσι αποκομμένοι οι δημότες, ελάχιστα γνωρίζουν οι μεν για τους δε. Ο φίλος μου ο γιατρός Κώστας Ντέρος (έχω γράψει στο παρελθόν για το ήθος του ως λειτουργού υγείας και τα δημοκρατικά του αισθήματα), είναι ένας από τους «οπλαρχηγούς» της δημοκρατίας στο Δάσος, με μικρή θητεία τόσο στα έδρανα της Βουλής (τα πρώτα ηρωϊκά χρόνια του Ανδρέα), όσο και στον Δήμο της πόλης, σε θέσεις, συνήθως, υπεύθυνου για την υγεία.
Σπάνια διεξήχθη εκλογική μάχη στο Χαϊδάρι χωρίς τον Ντέρο σε θέση μάχης. Οι αγώνες του, ήταν κατά τεκμήριο άνισοι, αφού εδώ και κάποιες δεκαετίες, έχει διαφωνήσει με το σύστημα, το έχει καταγγείλει (ο Ανευλαβής και ο Παπαχριστόπουλος γνωρίζουν…) και αυτό του κόστισε έξοδο από την ηγεσία κρατικού νοσοκομείου, σχεδόν διαγραφή από το ΠΑΣΟΚ, επειδή ο ίδιος δεν μπορεί να κρατάει το στόμα του κλειστό, όταν διαπιστώνει πολιτικές «αλητείες».
Αυτή την φορά, ο Ντέρος δεν θέλησε να μπλέξει με τις αυτοδιοικητικές εκλογές, και να ασχοληθεί με τα τέσσερα εγγονάκια του (και το πέμπτο που πλησιάζει), όμως αναγκάστηκε να ρίξει νερό στο κρασί του. Ξέρετε γιατί; Διότι πήγαν στο σπιτικό του παλαιοί του φίλοι και του ζήτησαν φορτικά να δώσει μάχη με το εξής επιχείρημα: «Βρε γιατρέ, αν δεν σε έχουμε μαζί μας, αναρωτιόμαστε ποιος θα τους βρίζει, ποιος θα τους ελέγχει, ποιον θα φοβούνται;».
Και δέχτηκε να είναι υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης. Όπως μου έλεγε, έχει ξαναβρεί το πάθος των νεανικών του χρόνων, όταν ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη και αργότερα στην ηγεσία του συνδικαλιστικού οργάνου των γιατρών, έδινε ομηρικές μάχες για τις ιδέες του, την υπεράσπιση των ιδανικών του κλάδου του, την προκοπή, τέλος, όπως πίστευε του τόπου.
Όμως, μέσα του βαθιά υπάρχει –και παραμένει αήττητη- η απογοήτευση. Ο Ντέρος απλά συνταξιούχος και χωρίς περιουσία στο Δάσος του Χαϊδαρίου, η πιο έντιμη, ίσως πολιτική περσόνα του παλαιού ΠΑΣΟΚ, στα 66 του χρόνια, θυμίζει τον «Κεμάλ» των Χατζιδάκι – Γκάτσου, που ελάχιστα πριν του πουν «καληνύχτα», πιστεύει ακόμη ότι θα φτιάξει τον Κόσμο!
