– Δολοφόνησαν τον Κένεντι! είπε εκείνο το μεσημέρι η μητέρα μου. Ήταν βέβαια η δεκαετία του ’60. Ήμουν πολύ πιτσιρίκος και οι ειδήσεις φτάνανε, αν φτάνανε, πολύ καθυστερημένα.
Την κοίταξα περίεργα γιατί το όνομα Κένεντι κάτι μου ’λεγε, αλλά δεν ήμουν σίγουρος τί… Από εκείνη την ημέρα άρχισε και η σχέση μου με τους Αμερικανούς προέδρους.
Είδα έναν καουμπόι, έναν απατεώνα, έναν που δεν μπορούσε να σκεφτεί αν ταυτόχρονα μασούσε τσίχλα, έναν που καλλιεργούσε καλά φιστίκια, έναν αποτυχημένο ηθοποιό, ένα βλάκα, έναν όμορφο που έπαιζε fake σαξόφωνο, όταν δεν του το παίζανε άλλες (όχι το σαξόφωνο), το γιο του το βλάκα… τον βλακίστατο, και τώρα πιθανότατα έναν που είναι μισός λευκός, μισός μαύρος ή έναν βετεράνο του Βιετνάμ…
Τους άλλους δεν τους πρόλαβα κι έτσι δεν έχω γνώμη.
Όλους αυτούς βασικά δεν τους ψήφισε κανείς, αν υπολογίσουμε ότι μόνο το 20-30% των αμερικανών πάνε στις κάλπες… απ’ αυτό το ποσοστό το μισό πάει στον έναν, το νικητή, και το άλλο (σχεδόν) μισό στον ηττημένο. Υπήρξε μάλιστα ένας, ο Τζέραλντ Φορντ, που δεν τον ψήφισε ποτέ άνθρωπος, αφού αντικατέστησε το δικό μας αντιπρόεδρο του Νίξον, το λαμόγιο τον Σπύρο Άγκνιου, από τους ηρωικούς Γαργαλιάνους… έτσι όταν παραιτήθηκε ο Νίξον, πρόεδρος ανέλαβε ο Φορντ, που όπως είπαμε ζαλιζόταν αν ταυτόχρονα μασούσε τσίχλα και κατέβαινε σκαλιά.
Όλοι αυτοί οι τύποι ήταν πειραγμένα άτομα, γιατί ΟΛΟΙ τους λίγο πολύ αιματοκύλισαν τον πλανήτη… ο καθένας είχε και μια αγαπημένη (και στου διαόλου τον πατέρα από τη χώρα τους) γειτονιά:
Το Βιετνάμ, το Ιράν, το Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ… και κάτι άλλα κράτη που βρέθηκαν –κατά λάθος- στο δρόμο τους. Θα μου πείτε ότι το αντίστοιχο έκαναν και οι Γ.Γ. της Σοβιετικής Ένωσης, της Κίνας… συμφωνώ και επαυξάνω… μόνο που τώρα μας απασχολεί ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Τζον Μακ Κέιν.
Θα προτιμούσα τον Ομπάμα, γιατί μ’ αρέσει το στυλ του… όμως δεν θα πεθάνω και στο κλάμα άμα βγει ο ΜακΚειν… Ο ένας δεν είναι λευκός και ο άλλος έχει σεξουαλιάρα αντιπρόεδρο από την Αλάσκα… όπως και να το δει κανείς, πλάκα έχει…. Οι άνθρωποι μπορεί να μην ξέρουν από εξωτερική πολιτική, αλλά από σενάρια και shows σκίζουνε…
Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι ότι παραδοσιακά ο ηττημένος χάνεται εντελώς από τη διεθνή σκηνή… Δεν έγινε με τον Νίξον… αλλά αυτό είναι μια τραυματική εξαίρεση… Τί έγιναν (ας πάρουμε τους τελευταίους) οι Γουόλτερ Μοντέιλ, Μάικλ Ντουκάκις, Μπομπ Ντόουλ, Αλ Γκορ, Τζον Κέρι;
Βασικά τί-πο-τα! Περίεργο δεν είναι; Πλανητάρχης ο πρώτος… τίποτα απολύτως ο παρά λίγο πρώτος; Μην τρελαθούμε τώρα… Η πολιτική ιδιοφυία μερικών μόλις χιλιάδων Αμερικανών από την Φλόριδα λειτουργεί κάθε 4 χρόνια για να επιβάλει στον υπόλοιπο πλανήτη, ποιος είναι ο ιδανικός και ποιος η τσιχλόφουσκα;
Λυπάμαι αν στεναχωρώ κάποιους που έδωσαν όλη τους τη ζωή για τον υπαρκτό σοσιαλισμό, αλλά αυτός έπεσε γιατί επί χρόνια οι ηγέτες του ήταν περισσότερο υπαρκτοί, παρά σοσιαλιστές… Τώρα κατά τη γνώμη μόνο τη δική μου- πέφτει ο υπαρκτός καπιταλισμός γιατί αυτή τη φορά οι ηγέτες του ήταν μεν καπιταλιστές, αλλά εντελώς ανύπαρκτοι.
Ένα μ’ εκνευρίζει αφάνταστα.
Ο μόνος που δεν ανησυχεί, αλλά αντιθέτως φεύγει χαρούμενος τώρα που έχει γίνει της πουτάνας στα οικονομικά, είναι ο πρόεδρος Μπους. Μάλλον ξεκαρδισμένος στα γέλια πάει στο Τέξας για κανένα Ροντέο… Βάζω στοίχημα, τι έχω, πώς αν μπορούσε κάποιος να μπει στο (λέμε τώρα) μυαλό του Τζορτζ Μπους, θα καταλάβαινε ότι ο πρόεδρας νιώθει ότι μπροστά του ο Αβραάμ Λίνκολν ήταν μια κουράδα.
Δυστυχώς συχνά πυκνά η ανθρωπότης ζει στο ρυθμό κάποιου τρελλάρα, που οι συνθήκες τον βοήθησαν… Η ανάγκη μας ως είδος να καταγράψουμε (πού άραγε;) την πορεία μας, σε ιστορία… είναι ίσως το πιο φρικαλέο ελάττωμά μας.
