Συνήθως ένα μήνα πριν λήξει η θητεία του εν ενεργεία Προέδρου της Δημοκρατίας συγκαλείται από τον Πρόεδρο της Βουλής συνεδρίασή της με σκοπό την εκλογή του διαδόχου του. Η ψηφοφορία γίνεται ονομαστικά, ψηφίζουν όλοι οι βουλευτές και δεν προηγείται συζήτηση.
Αν και τους υποψηφίους τους προτείνουν οι κοινοβουλευτικές ομάδες, ψήφοι υπέρ προσώπων που δεν έχουν προταθεί δεν θεωρούνται άκυρες, εκτός από την 6η ψηφοφορία που θεωρούνται έγκυρες μόνο οι ψήφοι μεταξύ των δύο επικρατέστερων. Πρόεδρος εκλέγεται αυτός που στην πρώτη ψηφοφορία θα συγκεντρώσει τα 2/3 του συνόλου των βουλευτών (200 έδρες).
Σε περίπτωση που δεν υπάρξει αποτέλεσμα επαναλαμβάνεται η ψηφοφορία μετά από πέντε μέρες και, αν και πάλι δεν επιτευχθεί αποτέλεσμα, πραγματοποιείται τρίτη ψηφοφορία, πάλι μετά από πέντε μέρες, αλλά αυτή τη φορά απαιτείται πλειοψηφία των 3/5 του συνόλου των βουλευτών (180 έδρες). Αν και πάλι δεν καταστεί δυνατή η εκλογή, τότε διαλύεται η Βουλή, προκηρύσσονται εκλογές και η επόμενη Βουλή που θα συγκροτηθεί, μπορεί να εκλέξει τον ίδιο ή άλλο Πρόεδρο Δημοκρατίας με την απόλυτη πλειοψηφία του Σώματος, δηλαδή με 151 βουλευτές.
Έτσι κι αλλιώς, η κούρσα προς την εκλογή Προέδρου είναι αντοχής και όχι ταχύτητας, με τις ζητούμενες ψήφους να είναι στην πραγματικότητα οι «25», αφού, σύμφωνα με τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς που ισχύουν σήμερα, η κυβερνητική πλειοψηφία διαθέτει 155, 152 βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τους Ανδρέα Λοβέρδο και Χρήστο Αηδόνη που, πλέον, ανήκουν στο στρατόπεδο της κυβέρνησης, αλλά και τον αντικαταστάτη του τέως ανεξάρτητου βουλευτή και νυν δημάρχου Λαμίας, Νίκου Σταυρογιάννη, τον Δημήτρη Μπριάνη.
Το “σεντούκι” για τις 25 ψήφους που υπολείπονται, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα, δεν περιλαμβάνει κανέναν από τους 71 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, τους 16 της Χρυσής Αυγής και τους 12 του ΚΚΕ. Οπότε, το ενδιαφέρον, κατά πρώτο λόγο στρέφεται στους 14 βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, στους 14 των ΑΝΕΛ, και στους 21 ανεξάρτητους βουλευτές, εκ των οποίων οι 16 βρίσκονται υπό την σκέπη της ΚΟ των Ανεξάρτητων Δημοκρατικών Βουλευτών, με τους υπόλοιπους 5, να είναι απλά ανεξάρτητοι…
Με δεδομένο ότι οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ δεν επιθυμούν, σε καμία περίπτωση, να στηθούν σύντομα κάλπες, λόγω του ότι είναι, σχεδόν, μαθηματικά τεκμηριωμένο, πως δε θα μπορέσουν να υπερβούν το μέτρο του 3% και έτσι θα τεθούν εκτός Βουλής, η, εδώ και τώρα, στήριξη της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας καθίσταται μονόδρομος. Ειδικά δε για τους εναπομείναντες βουλευτές της ΔΗΜΑΡ που τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης συμμετείχε στο τριπλό κυβερνητικό σχήμα, το αντίθετο θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία άνευ λόγου και αιτίας…
Σε περίπτωση που ισχύσει, καθαρά θεωρητικά, το προαναφερθέν σενάριο, και οι 14 βουλευτές της ΔΗΜΑΡ στηρίξουν την κυβερνητική πρόταση για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τότε ο ζητούμενος αριθμός περιορίζεται στο “νούμερο 11”, στις 11, δηλαδή, ψήφους, αφού οι θετικές ψήφοι θα έχουν γίνει 169. Από τους 21 ανεξάρτητους κάποιοι φαίνεται εξ ορισμού να εξαιρούνται αφού… κοιτάζουν, φιλικά, προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για τους Οδ. Βουδούρη, Π. Μουτσινά, Θ. Παραστατίδη, Θεοδώρα Τζάκρη και τον πρώην Συριζαίο βουλευτή, Πέτρο Τατσόπουλο.
“Πολλοί ανεξάρτητοι βουλευτές γνωρίζουν ότι, εάν γίνουν τώρα εκλογές, θα είναι εκτός Βουλής, και αν βρεθούν σε αυτή τη χρονική στιγμή, εκτός Βουλής, ανέτοιμοι και χωρίς να έχουν φροντίσει για την επόμενη μέρα, το εσωτερικό της βουλής θα μπορούν να το βλέπουν μόνον ως επισκέπτες από τα θεωρεία… και αυτό είναι κάτι που, σε καμία περίπτωση, δεν θέλουν ούτε στους εφιάλτες τους…”. Ας μην θεωρηθεί και ως επιχείρημα, άνευ ουσίας και σημασίας, το γεγονός πως πολλοί από τους βουλευτές που θα τους αλέσει ο μύλος των εκλογών, θα αντιμετωπίσουν και έντονο βιοποριστικό πρόβλημα, κάτι που το γνωρίζουν όλοι…
Επίσης, υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός ανεξάρτητων βουλευτών (Β. Πολύδωρας,, Μ. Ιατρίδη, Γ. Κασσαπίδης, Γ. Κουράκος κ.ά), που προέρχεται από τη ΝΔ, και ο οποίος διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με την κομματική της βάση και δεν θα ήθελε να στηρίξει μια επιλογή του ΣυΡιΖα. Ανάλογη στάση -εκτιμούν- ότι θα τηρήσουν και πρόσωπα που, ιδεολογικά, ανήκουν στην Κεντροδεξιά, όπως είναι οι Γ. Νταβρής, Κ. Γιοβανόπουλος και Β. Καπερνάρος.
Μάλιστα ο κ. Νταβρής έχει δηλώσει πως «σε μια πανστρατιά εθνικής ενότητας θα ψήφιζε θετικά». Ερωτηματικό, τέλος, αποτελούν οι δύο πρώην χρυσαυγίτες βουλευτές, Αλεξόπουλος και Μπούκουρας και οι προθέσεις τους… Βασικό όπλο για την κυβέρνηση θα αποτελέσει και η επιλογή του νέου υποψήφιου Π.τ.Δ. Πρέπει να είναι άτομο με οικουμενική αποδοχή, γνωστό για το έργο του και με δράση γνωστή και αποδεκτή από την Ευρώπη και τον κόσμο. Σε μία τέτοια περίπτωση, τα κενά του προηγούμενου πάζλ, αυτόματα θα έκλειναν και τα διάφορα σενάρια θα αποτελούσαν ιστορία… Σε αυτήν την εκλογή Π.τ.Δ. το “πατρόν” των προγενεστέρων υποψηφίων για τον προεδρικό θώκο θα πρέπει να θεωρηθεί, τόσον, πεπαλαιωμένο, όσο και αδόκιμο… Με μία λέξη, θα ήταν λάθος τραγικό…!!!
Κοντός ψαλμός…
