«Δεν κάνουν πιστευτόν τον άνδρα οι όρκοι, αλλά τους όρκους ο άνδρας: Ουκ ανδρός όρκοι πίστις, άλλα όρκων ανήρ.» (Αισχύλος).
Κάθε φορά, στις εκλογές, οι πολιτικοί ζητούν την ψήφο του λαού για να νοικοκυρέψουν, λένε το Κράτος, που νοικοκύρευαν στην προηγούμενη θητεία τους, και το σμπαράλιασαν με την κακοδιοίκηση των εκλεκτών τους και την ανικανότητα των αρμοδίων Υπουργών και των διορισμένων σε καίριες κυβερνητικές θέσεις εκλεκτών τους σφουγγοκωλαρίων.
Για να (ξανά!) πατάξουν τη φοροδιαφυγή που, χρόνια, τώρα, την πατάσσουν, φορολογώντας άγρια τους πολλούς μισθοσυντήρητους και αφήνοντας αδέσποτους του μεγαλοφοροφυγάδες, οι οποίοι όταν δεν διαπλέκονται με τον κυβερνητικό ιστό, ξεσχίζουν το δίχτυ του φορολογικού ελέγχου.
Για να (ξανά!)κάνουν διαρθρωτικές αλλαγές, που χρόνια, τώρα, τις διατυμπανίζουν, βγάζοντας στο σφυρί, όχι, πια, τα ασημικά, δεν έχει μείνει δείγμα, αλλά τα κειμήλια του σπιτιού. Ενώ το κομματικό Κράτος και οι καρεκλοκένταυροι του, σπαταλούν εκατομμύρια σε ευπρεπισμούς υπουργικών γραφείων, σε πολυτελή κρατικά αυτοκίνητα, και σε πολυδάπανα ταξίδια κρατικών αξιωματούχων.
Για να (ξανά!)αναδιοργανώσουν τις δημόσιες υπηρεσίες με μηχανοργάνωση, που επί χρόνια τώρα τις μηχανοργανώνουν, και στις δημόσιες υπηρεσίες γράφουν ακόμη με μολυβδοκόντυλα, όταν δεν ξύνονται.
Για να συνεχίσουν τη νεοφιλελεύθερη συνταγή λιτότητας, της υποαπασχόλησης, της ελαστικής εργασίας, της εξαθλίωσης των εργαζομένων, της αυτορρυθμιζόμενης αγοράς, που οδήγησε στην πλήρη απορρύθμιση της οικονομίας και την κρίση που όλοι βιώνουμε.
Για να συνεχίσουν την μεγιστοποίηση, μέχρι σκασμού, των κερδών των καπάτσων και του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Του συστήματος, που έσκασε από την απληστία των χρυσών κωλόπαιδων (golden boys) του, που με τη σειρά τους το ‘σκασαν για άλλους παραδείσους.
Για να συνεχίσουν να καλούν τους εργαζόμενους να πληρώνουν τα σπασμένα των χρυσών σκατόπαιδων (golden boys). Γιατί, λέει, η οικονομική κρίση, που αυτοί και η νεοφιλελεύθερη αγορά δημιούργησαν, είναι εθνική υπόθεση.
Για να συνεχίσουν να χτίζουν το σχολειό της αμάθειας, για παιδιά, αποπαίδια της παιδείας. Να συνεχίσουν να δημιουργούν πανεπιστήμια αγραμμάτων πανεπιστημιακών «δασκάλων» και φοιτητών. Πανεπιστήμια εκτεχνικευμένης παιδείας. Αποστεωμένα και στραγγισμένα από ανθρωπιστική παιδεία.
Για να συνεχίσουν να δημιουργούν μια κοινωνία «κατ’ εικόνα και ομοίωσίν» τους. Μια καρικατούρα πολιτείας, που εχθρεύεται τους πολίτες με κριτική σκέψη και επιθυμεί μουνουχισμένους ψηφοφόρους.
«Θα διοικήσεις σωστά τον δήμο εάν δεν επιτρέπεις στον λαό να υβρίζει, ούτε ανέχεσαι να υβρίζεται, αλλά έχεις ως σκοπό οι μεν άριστοι να τιμώνται οι δε άλλοι, κατά κανένα τρόπο, να μην αδικούνται: Καλώς αν δημαγωγήσεις αν μηθ’ υβρίζειν τον όχλον εάς, μηθ’ υβριζόμενον περιοράς, αλλά σκοπής όπως οι βέλτιστοι μεν τας τιμάς έξουσιν οι δ’ άλλοι μηδέν αδικήσονται:» (Ισοκράτης).
Ποιος θα αντέλεγε πως αυτές οι αρχές αποτελούν το κώδικα συμπεριφοράς του πολιτικού άνδρα, τον χρυσό κανόνα της ορθολογικής πολιτικής, τα θεμέλια μιας ευνομούμενης πολιτείας;
Και πού είναι αυτός ο πολιτικός άνδρας σήμερα; Πού η πολιτική; Πού η πολιτεία μας; Και πού είναι οι πολίτες, που δεν έχουν καταντήσει μάζα «με παρειάν αναίσθητον εις τους κολάφους» (Κ. Καρυωτάκης) της μικροπολιτικής αναίδειας και αλαζονείας,
«Δες και τους ηγέτες σου δίχως παραμύθι. Να χάσουν την ισχύ τους. Ν αλλάξει η τακτική τους» (Σαββόπουλος).
Και οι πολιτικοί, κυβερνώντες και λοιποί — και εσείς κύριοι Πρωθυπουργοί — πολίτες, ίσοι προς τους υπολοίπους, είστε ενώπιον των νόμων και βάσει των δημοκρατικών αρχών.
Με τις τιμές και τα προνόμια, που παρέχονται στους κυβερνώντες, τιμάται, στο πρόσωπό τους, ο άρχοντας λαός. «Ου γαρ ο δικαστής, ουδ’ ο βουλευτής, … άρχων εστί, αλλά το δικαστήριον, η βουλή και ο δήμος.» (Αριστοτέλους Πολιτικά).
Ο Δήμος, η δύναμη της Δημοκρατίας, η οποία ονομάζεται έτσι, «δια το μη ες ολίγους, αλλ’ εις πλείονας οικείν» (Περικλέους Επιτάφιος) .
Η ιδιότητα του πολίτη υποχρεώνει όλους μας να ενδιαφερόμαστε όχι μόνον για τα προσωπικά μας πράγματα, αλλά και για τα κοινά.
Διότι, «αυτόν που δεν μετέχει στα κοινά δεν τον θεωρούμε απράγμονα αλλά άχρηστον: τον μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα, αλλά αχρείον νομίζομεν». (Θουκυδίδης). Άχρηστο για τους συνανθρώπους του και για τον εαυτόν του, αλλά και για τα παιδιά του∙ και ως εκ τούτου, συνάμα και άθλιο. Διότι άθλιος είναι αυτός που υπονομεύει και το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας.
Δήμος την πόλιν κρατύνει
Γίνε Δήμος που την πόλη δυναμώνει .Γίνε πολίτης-οπλίτης της Δημοκρατίας σου, που απαιτεί και διακηρύσσει, με τη φωνή του Περικλή των Αθηναίων, ανά τους αιώνας:
«Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι μπροστά στο νόμο: μέτεστι δε κατά μεν τους νόμους… πάσι το ίσον. Για τα δημόσια αξιώματα προτιμούνται όχι εκείνοι που ανήκουν σε μια ορισμένη τάξη, αλλά εκείνοι που είναι ικανοί και τα αξίζουν: κατά δε την αξίωσιν,… ουκ από μέρους το πλείον ες τα κοινά ή από αρετής προτιμάται)».
«Άριστη είναι η δημοκρατία όπου δεν επιτρέπεται στους κακούς να άρχουν και στους καλούς να μην άρχουν: Κρατίστην είναι δημοκρατίαν όπου της πονηροίς ούκ έξεστιν άρχειν και τοις αγαθοίς ουκ έξεστι μη άρχειν:» (Πλούταρχος)
Ακούτε πρασινογάλαζοι ρουσφετολόγοι, πολιτικατζήδες;
«Ο πλούτος είναι για μας αφορμή για έργα και όχι αιτία για κομπασμό και λόγια: πλούτου τε έργω μάλλον καιρό ή λόγου κόμπω χρώμεθα». (Περικλής στον επιτάφιο του λόγο).
Ακούτε επιχειρηματίες-Υπουργοί; Αλαζόνες πρασινογάλαζοι και λοιποί καλαμοκαβαλάρηδες; Σπουδαιογελοίοι;
«Έχουμε πολίτευμα που δεν ζηλεύει τίποτα από τα πολιτεύματα των άλλων και πιο πολύ είμαστε παράδειγμα παρά μιμούμαστε τους άλλους: χρώμεθα γαρ πολιτεία ου ζηλούση τους των πέλας νόμους. Παράδειγμα δε μάλλον αυτοί όντες ή μιμούμενοι εταίρους». (Περικλής)
Ακούτε Ευρωπαιόπληκτοι παγκοσμιοχτυπημένοι;
Ας ξανακάνουμε, λοιπόν, κι εμείς, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ (πολίτες και πολιτικοί), με λογισμό και μ’ όνειρο, την πατρίδα μας εκπαιδευτήριο για όλους.
Τόπο, που πολίτες ελεύθεροι και αυτάρκεις θα αγωνίζονται για την ατομική τους προκοπή και το κοινό συμφέρον.
Ελευθερία δεν είναι να κινείσαι «ελευθέρα» μέσα στον ορίζοντα που σου έχουν ορίσει. Να μεγαλώνεις και να διευρύνεις τον ορίζοντα, είναι η ελευθερία σου, που πρέπει να την κερδίσεις.
«Δεν επιτρέπεται να παραμένει ο άνθρωπος πάνω σ’ αυτήν τη γης με τα τέσσερα» (Ο. Ελύτης)
Καιρός να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Να σταματήσουμε να ζούμε «μια ζωή ψυχρή ψαρίσια». (Σεφέρης).
Διαφέρουμε από τους Ευρωπαίους οι Έλληνες,
Οι Έλληνες (όχι οι ελληναράδες) είμαστε διαφορετικοί από τους Ευρωπαίους, χωρίς να σημαίνει πως είμαστε κατώτεροι ή ανώτεροι.
Έχουμε την ιδιοπροσωπία μας.
Το δικό μας, νεοελληνικό πρόσωπο, που στα χαρακτηριστικά του φέγγει το φως του Παρθενώνα.
Κι ας το έχουν καταφάει, αυτό το πρόσωπο, τα μαλάματα του παγκοσμιοποιημένου τίποτα.
Κι ας το έχει αλλοιώσει, αυτό το πρόσωπο, η νεοφιλελεύθερη ασύδοτη και αυτοαπορρυθμιζόμενη (τα είδατε τα κατορθώματά της) αγορά.
Κι ας το έχει σκάψει, αυτό το πρόσωπο, το ξεπούλημα της γης, της χώρας, της ιστορίας, της φυσικής ομορφιάς αυτού του τόπου, που το βάφτισαν επενδύσεις.
Καιρός να ξαναγίνουμε Έλληνες, να πάψουμε να είμαστε ελληναράδες.
«Ας ξαναμπαρκάρουμε έστω και με τα κουπιά σπασμένα» (Γ. Σεφέρης) για να ονειρευτούμε, ξανά.
«Αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο δεν πρόκειται να βρεις: Εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει.», σου λέει ο ελπιδοφόρος, κι ας τον λένε σκοτεινό, Ηράκλειτος.
Τ’ άκουσες λαέ μου «ευκολόπιστε και πάντα προδομένε»;
Ψάξε, και βρες τους ηγήτορές σου, τους πολιτικούς σου, που νοιάζονται για σένα.
Υπάρχουν. Διάλεξέ τους.
Κλείσε τ’ αυτιά σου στους σοβαρογελοίους πολιτικάντηδες.
«Και μην ανοίγεις όσο κι αν χτυπούν/ Φωνάζουν μα δεν έχουν τι να πουν» (Σεφέρης)
