Με τα κομματόσκυλα; Με ψηφοδέλτια από γνωστούς αρπάχτρες και αγνώστους που βιάζονται κι αυτοί να γίνουν γνωστοί, να πάρουνε το βουλευτιλίκι, το οφίτσιο και να κάνουνε τις «καλές» τους; Όχι… Δεν ξαναψηφίζω σε τέτοιες σκατοεκλογές. Σε τέτοια κοροϊδία του πολίτη δεν ξανασυμμετέχω. Πέτρα ρίχνω, ψήφο όχι.

Η αρχαία δημοκρατία ήταν καλύτερη –στηριζόμενη στους σκλάβους; Και τότε ψηφιζόντουσαν (με «μαύρο» ή «άσπρο») καιροσκόποι, στρατηγοί αυτόμολοι, ύπατοι άρχοντες και δικαστές που πρόδιδαν την πατρίδα και τη δικαιοσύνη, αλλά, όσο νά ‘ναι, υπήρχε και η Εκκλησία του Δήμου, όπου είχαν δικαίωμα συμμετοχής όλοι οι ελεύθεροι πολίτες, και τους ήλεγχε και εγγυόταν περισσότερη δημοκρατία από μια σημερινή Βουλή –που την κλείνει ο Μεγάλος Σεμνός για να καθαρίσει τις χεσμένες φωλιές τους– και στην οποία συνεχίζει να υπάρχει ως μέλος, τιμημένο από τον λαό, ο Μαγγίνας, ας πούμε. (Στην ομιλία του κ. Παπούλια, για τη διαφθορά των πολιτικών, στεκόταν παγερός κι αδιά(φ)θορος, δεύτερη σειρά. Τι να σκεφτόταν άραγε; «Λέγε εσύ ό,τι θες, εμένα θα με ξαναψηφίσουν οι… πελάτες μου»;)

Σύμφωνα με τους δύο πρώτους νόμους του Κλεισθένη (που αφορούσαν στη διαγραφή από τους καταλόγους των πολιτών οι οποίοι είχαν κάποια φορά εκλεγεί ως δημόσιοι άρχοντες και αποδεικνύονταν διεφθαρμένοι και ανάξιοι να εκπροσωπούν τον λαό), πολλοί από τους επί χρόνια εκλεγόμενους των δύο μεγάλων κομμάτων θα είχαν πάει σπιτάκι τους και θα έκαναν αλλού κι αλλιώς τις λαμογιές τους.

Υ.Γ.1. Εκλογές ναι, αλλά με ΕΝΑ ψηφοδέλτιο. Όχι κομματικό, αλλά ΛΑΪΚΟ. Και όχι με ψήφο, αλλά με ΚΛΗΡΩΣΗ. Αφού πρώτα η κάθε γειτονιά, ο κάθε δήμος, η κάθε νομαρχία κλήρωνε τους άξιους υποψηφίους για την τελική ΚΛΗΡΩΣΗ των 300 της Βουλής, τότε θα τραβάγαμε 300 κλήρους κι όποιος έβγαινε. Το ίδιο να γινόταν και για τις τρεις εξουσίες. (Αφού ΟΛΟΙ έβγαιναν με κλήρο από τον λαό ως άξιοι εκπρόσωποί τους στα κοινά.) Κι αυτοί οι 300, πάλι με κλήρωση, να έβγαζαν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Κι όχι 4ετίες και 8ετίες… κάθε δύο χρόνια καινούργιες κληρώσεις. Κι όποιος είχε αποδειχτεί λαμόγιο, καιροσκόπος, μιζαδόρος, ρουσφετάκιας, θα έχανε ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ τα πολιτικά του δικαιώματα.

Υ.Γ.2. Στη δεύτερη δεκαετία του 5ου αιώνα, πριν ακόμα γίνει «χρυσός», δυο κόμματα ανταγωνίζονταν για την εξουσία στην εκκλησία του δήμου. Το δημοκρατικό με αρχηγό τον Θεμιστοκλή και το αριστοκρατικό με τον Αριστείδη. Οι καβγάδες τους θυμίζουν σύγχρονη ελληνική Βουλή σε συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών πριν από την ημερήσια διάταξη. Κι όταν ο Θεμιστοκλής έλεγχε την εξουσία, το ρουσφέτι πήγαινε σύννεφο. Σε μια συνέλευση της εκκλησίας του δήμου, ο Αριστείδης τον κατηγόρησε ανοιχτά ότι χαρίζεται στους δικούς του.

«Μα, αν δεν βολέψω τους φίλους μου τώρα που είμαι στα πράγματα, πότε θα τους βολέψω;», απάντησε αφοπλιστικά εκείνος.

Σε άλλη περίπτωση, ο Θεμιστοκλής εισηγήθηκε έναν νόμο. Ο Αριστείδης θύμωσε, επειδή δεν το είχε σκεφτεί εκείνος. Σηκώθηκε κι άρχισε να ρητορεύει εναντίον της εισήγησης του Θεμιστοκλή. Η εκκλησία πείστηκε και τον απέρριψε. Μετά τη συνεδρίαση, ο Αριστείδης είχε τύψεις. Το απόγευμα, τον άκουσαν να φωνάζει:

«Αθηναίοι, ένας μόνον τρόπος υπάρχει να γλιτώσετε. Να πάρετε και τον Θεμιστοκλή κι εμένα και να μας φουντάρετε στη θάλασσα».

Υ.Γ.3. Ο δημοσιογράφος, βραβευμένος συγγραφέας και πολλές φορές κυβερνητικό στέλεχος, Μπάμπης ΄Αννινος (1852-1934), έγραψε στο «Εγχειρίδιον του εκλογέως» τις παρακάτω σπαρταριστές ατάκες.

Ερωτ: – Τι είναι ψήφος;
Απαντ: – Ψήφος είναι εν τεμάχιον μολύβδου, το οποίον κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα εν καιρώ εκλογής να ρίψη εις την κάλπην του υποψηφίου δια της χειρός του εις την κοιλίαν του αντιθέτου δια του πυροβόλου όπλου του.

Ερωτ: -Διατί η ψήφος είναι στρογγυλή;
Απαντ: -Δια να γυρίζη εύκολα.

Ερωτ: -Τι ήτο η κάλπη εις την αρχαιότητα;
Απαντ: -Αγγείον, εις το οποίον εναπετίθετο η κόνις των νεκρών.
Ερωτ: -Και εις τους νεώτερους χρόνους;
Απαντ: -Εις τους νεώτερους χρόνους η κάλπη χρησιμεύει προς εναπόθεσιν της κόνεως της δημοτικότητος των αποτυχόντων υποψηφίων.

Ερωτ: -Εις τι χρησιμεύει η κάλπη;
Απαντ: -Άνθρωποι τέως άγνωστοι, γίνονται δι’ αυτής γνωστοί ως κάλπικοι παράδες.
Ερωτ: -Έχει αναλογίαν η κάλπη με τον υποψήφιον;
Απαντ: -Έχει, διότι και η κάλπη, ως ο υποψήφιος λέγει από το εν μέρος ναι και από το άλλο όχι.

Ερωτ: -Τι είναι υποψήφιος εν γένει;
Απαντ: -Άνθρωπος πιστοποιών την ύπαρξίν του δια πολυχρόμων προγραμμάτων τοιχοκολλημένων εις τους δρόμους.

Ερωτ: -Τίνα τα προσόντα του υποψηφίου;
Απαντ: -Να γνωρίζη γράμματα δια να αναγιγνώσκη τον εκλογικόν κατάλογον, να έχη πολλούς κουμπάρους και να διατηρή ανοικτόν σαλόνι κατά τας ημέρας των εκλογών.
Ερωτ: -Διατί πρέπει να έχη σαλόνι ο υποψήφιος;
Απαντ: -Διότι ο εκλογικός σάλος απαιτεί να υπάρχη και εκλογική σάλα.
Ερωτ: -Έως πότε δύναται να εξασκή το δικάιωμά του ο εκλογεύς;
Απαντ: -Έως ότου ζη και μετά θάνατον ακόμη.
Ερωτ: -Τίνι τρόπω;
Απαντ: Αφού ο εκλογεύς αποθάνει ψηφίζει άλλος υπό το όνομά του.

Ερωτ: -Τι είναι κάλπη;
Απαντ: -Κάλπη είναι ένα δοχείο εκ τενεκέ, όμοιον περίπου με εκείνον εις τον οποίον αποθέτονται οι ακκαθαρσίαι και τα σκουπίδια, με μόνην την διαφοράν ότι εις αυτήν αποθέτονται αι ελπίδες περί της ευημερίας του μεγαλείου της πατρίδος.

Υ.Γ.4. (Άσχετο από τα παραπάνω, αλλά στις εκλογές τρία είναι τα σημαντικά: η παροχολογία , οι πρόχειρες προσλήψεις στο δημόσιο, η φοροεπιδρομή «υπέρ του πολίτη»(!) η οικονομία της χώρας που έπιασε πάτο και η «τρομοκρατική συγκυρία», αν, δηλαδή, πάθει κάνα έμφραγμα η Υπηρεσία ή επιτύχει κάποιο αναπάντεχο γκρόσο κόλπο.

Εκεί, λοιπόν, στην Ηρώδου Αττικού, φυλάνε τα βράδια το δρόμο με μία… κορδελίτσα! Μιλάω για τον εντελώς αφύλαχτο δρόμο που είναι το Μαξίμου και το Προεδρικό, από Βασ. Σοφίας – από Κουμπάρη η καλύτερη διαδρομή αιφνιδιασμού, όποιοι θέλουν να κάνουν τον τρομοκρατικό χαβαλέ τους, ορμάνε και τρέχουν προς τα κάτω…

Το έχω πει σε διάφορους ταξιτζήδες που περνάμε και βλέπουμε την κορδέλα!

Μια φορά στις τόσες προνοούν να στέκεται και ένα περιπολικό κόντρα στον κατήφορο. Μια φορά την εβδομάδα, ίσως…. Εγώ θα ήθελα να την κάνω αυτήν την πλάκα, αλλά ούτε οδηγώ, ούτε τρέχω… Όμως, αφού ντε και καλά προφυλάσσουν αυτόν τον δρόμο, πρέπει ένα περιπολικό ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ να φράζει την κάθοδο. Ειδ΄άλλως, ίσως το δούμε να συμβαίνει σύντομα «έτσι ξαφνικά»…να περνάνε φουλαριστοί την κορδέλα, να ρίχνουνε σωρό τις στρακαστρούκες στην πρώτη κλούβα, συνέχεια στο Μαξίμου και στο Προεδρικό και ώσπου η κάτω σκοπιά στον Δισκοβόλο να πάρει χαμπάρι, εμείς-ΟΠΟΙΟΙ γουστάρουνε την πλάκα, δηλαδή, γιατί για πλάκα μιλάμε, για «τρομοκρατικό» χαβαλέ – θα είμαστε σε κάποια καφετέρια στο Αιγάλεω.

Συμπέρασμα: αφού θεωρείται ΣΤΟΧΟ τον δρόμο, κλείστε τον, όχι με την κορδέλα, αλλά με –όποια- οχυρώματα που να εμποδίζουν μοτοσικλέτα και αυτοκίνητο να φουλάρουν προς τα κάτω και να κάνουν τη μαγκιά… κι άντε μετά να κερδίσετε τις εκλογές!