«Joiedevivre: Η χαρά της ζωής», του Γάλλου ζωγράφου Ανρί Ματίς (HenriMatisse)
Ναι, είμαι με τη ζωή, που κάθε πρωί ξυπνάει μ’ ένα καινούργιο όνειρο για τον κόσμο και τους ανθρώπους.
Με τη ζωή, που όρθια και μόνη, σηκώνει το λάβαρο της λεβεντιάς και του φιλότιμου, για να βλέπουν οι «τυφλοί τα τ’ ώτα και τον νούν», σπουδαιογελοίοι πραγματιστές, που γνωρίζουν την τιμή των πάντων (οι άτιμοι), αλλά την αξία ουδενός (οι ανάξιοι)
Με τη ζωή, αιώνια γεωμητέρα, μήτρα της αναγέννησης του νέου ανθρώπου, που δεν περιμένει να του δώσουν, αλλά αγωνίζεται και παίρνει μόνος του, με το σπαθί του, αυτό που του ανήκει και του το ’χουν κλέψει οι αετονύχηδες,μαζί με τα όνειρά του.
Με τη ζωή, που δεν περιμένει να ξημερώσει, ακόμη μια σκοτεινή ημέρα απελπισίας, αλλά ανάβει το πυρσό της δικαιοσύνης και πυρπολεί τα σάπια και τους σάπιους.
Και σαν ζαλισμένα ποντίκια, τα αρπαχτικά τρέχουν να κρυφτούν στη σκατωμένη του μονιά, μουγγρίζοντας: «δε λερώθηκε το σταθακοφλάμπουρο, λερωθήκαν τα σκατά».
Με τη ζωή, που δεν γλύφει τις πληγές της μαζοχιστικά, επικαλούμενη εκβιασμό και αδήριτη ανάγκη για την κατάντια της, αλλά ζωντανή και πάντα ρέουσα, πάντα νέα και πάντα ωραία, ποταμός ορμητικός, ξεπλένει τη βρώμα των κοπριτών, πνίγοντάς τους. Γιατί:
«Τα γουρούνια ευχαριστιούνται περισσότερο στον βούρκο παρά στο καθαρό νερό: ύες βορβόρω ήδονται μάλλον ή καθαρώ ύδατι» (Ηράκλειτος)
Με τη ζωή, που θραύει τη σοβαρή σοβαροφάνεια, των σοβαρογελοίωνντερμπεντέρηδων και σαραφοτρεμουσών (σαράφης: τουρκική λέξη, αργυραμοιβός) ξανθοκυριών. Το ξανθό, σε αυτήν την περίπτωση, δεν είναι χρώμα, αλλά ιδιότητα. Ξανθή μπορεί να είναι και μια μαυρομαλλούσα, και πάλι, ξανθοκυρία ούσα)
Με τη ζωή που αγάπησε τους ανθρώπους. Τους λίγους ανθρώπους, που μείναν Άνθρωποι. Τον άνθρωπο, ο οποίος, στο μέρος της καρδιάς δεν έχει πέτρα, μα αίμα αχνιστό, να θρέφει την ανθρωπιά του.
Με τη Ζωή, που ξέρει, ότι αυτοί που θα μιλούσαν δεν πέθαναν, μα φωνάζουν, τώρα, τον λόγο τους για το αύριο, γιατί αύριο, το ξέρουνε, πως πολλοί από τους ανθρώπους, δεν θα είναι, πια, νέοι, για να τους ακούσουν. Οι μάταιες ημέρες αυτών των πρόωρα γερασμένων ανθρώπων θα κυλούν απελπιστικά μοναχικές, βουλιαγμένες στη σαπισμένη σιωπή, ένοχες μέρες κι αμίλητες.
Με τη Ζωή, που δεν ανέχεται τους πλανόδιους λαομπαίχτες και αγύρτες,που προσπαθούν, να πουλήσουν στο λαό τα φύκια της Εσπερίας για μεταξωτές κορδέλες.Κορδέλες βρόχια, με τα οποία τον στραγγαλίζουν, μνημονιακώς,«για το καλό του»,
οι πόρνοι και κωλορεβερέντζηδες των ευρωπαίων τοκογλύφων, που τους αποκαλούν «θεσμούς» (οι αθέμιστοι: άγριοι), καιεταίρους, οι εγχώριες, − και με εξωχώριες, (offshore,ελληνιστί) − εταίρες των.
Είμαι με τη Ζωή, γιατί θα έρθει η μέρα, που θα φορέσουμε τη Γαλανόλευκη Πατρίδα για φορεσιά μας, ως πατριώτες. Όχι σαν πατριδέμποροι. Ως πολίτες-οπλίτες της Πολιτείας μας. Όχισαν μαζάτομα της νεοφιλελεύθερης κατάντιας.
Και με το λάβαρο της δικαιοσύνης, «εν δε δικαιοσύνη συλλήβδην πάσα αρετή εστί.» (Δεν μεταφράζω. Ελληνικά είναι, γλωσσοχαλαστήδες, χαλασοχώρηδες πολιτικατζήδες),
Με το λάβαρο του δίκαιο Λόγου,Λαός που την πόλη κρατύνει. Όχι κρετίνοι, και μαζοχυλός του παγκοσμιοποιημένου τίποτα,
Λαός, που με «την κόψη του σπαθιού την τρομερή», θα ξανακερδίσουμε την αξιοπρέπειά μας, που μας τη στέρησαν οι δουλόφρονες ταγοί μας.
Λαέ μου, ευκολόπιστε κι’ απαίδευτε, σκοπίμως, από τους κακοπάτριδες άρχοντές σου,
Λαέ μου, παιδεμένε, και πάντα προδομένε, συνήθισες και σύνα ζεις,μέσα στη σκατοβρώμα; Δεν ακούς;
Στο λέει, χρόνια τώρα, ο αφορισμένος, ελευθερόστομος Σουρής:
«Μας έρχεται κάθε σκατάς,
Θαρούμε πως σωθήκαμε,
Μα μόλις φύγει βλέπομε
Πως αποσκατωθήκαμε.»
Σήκω λαέ και διώξε την ντόπια και ξένη λέρα.
«Πλήθος δε άρχον … ΜΟΥΝΑΡΧΟΣ ποιέει ουδέν: Όταν άρχει ο λαός…
ο τύραννος δεν μπορεί να κάνει τίποτα.» (Ηρόδοτος)
Όρθιος και μόνος, χωρίς προστάτες και μεσάζοντες της βούλησής σου, πάρε τη μοίρα σου στα στιβαρά χέρια σου και με στεντόρεια φωνή κραύγασε το δίκιο σου.
«Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση!» (Γ. Ρίτσος)
«Ο λόγος του λαού έχει μεγάλη δύναμη: φήμη δημόθρους μέγα σθένει»,
φωνάζει ο Έλληνας Αισχύλος.
