Ενδο-Οικογενειακή Βία.
Κακοποιήσεις Γυναικών. Παντός είδους κακοποιήσεις.
Δεκάδες καταγγελίες -επί καθημερινής βάσεως- από τα θύματα.
Συχνά έρχεται κι η τραγική κορύφωση, η Γυναικοκτονία.
Ο δυστοπικός κατάλογος τροφοδοτείται διαρκώς από την Πατριαρχία,
η οποία φροντίζει να ανανεώνει και να εμπλουτίζει το βάρβαρο «μενού» της
(ένα «μενού» χωρίς νου, χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή).
Αυτή είναι η τεταρτοκοσμική Νεοελληνική Μπανανία,
αυτή είναι η ημερήσια διάταξή της.
…
Η «Αγία Ελληνική Οικογένεια».
Ετούτο το έκτρωμα, ετούτο το αποκρουστικό μόρφωμα,
ετούτος ο απόπατος που καθαγιάζεται διαχρονικώς από τούς ρασοφόρους
και θωπεύεται συστηματικώς από τούς πολιτικάντηδες,
είναι στην πραγματικότητα μία «Βιομηχανία Βίας».
Ναι, μιλάμε για την πιο βαριά βιομηχανία τής χώρας.
…
Είναι εκπληκτικό το γεγονός
ότι η Αρχαία Μυθολογία περιγράφει φαινόμενα και αντιλήψεις
που μαστίζουν μέχρι σήμερα τη ραγιάδικη κοινωνία.
Ο Λάϊος, βασιλιάς τής Θήβας, επισκέπτεται το μαντείο των Δελφών,
επειδή η γυναίκα του, η Ιοκάστη, δεν έχει καταφέρει την πολυπόθητη κυοφορία,
με συνέπεια να κινδυνεύει με ορφάνια ο θρόνος.
Μάλιστα, ο Λάϊος είναι ήδη επιβαρυμένος με την αρά τού Πέλοπα, βασιλιά τής Ηλείας,
ο οποίος -δεν τού συγχωρεί ότι συνήψε σχέση με τον γυιο του, τον Χρύσιππο-
και τον καταριέται να μη γεννήσει διάδοχο
(κι αν τα καταφέρει, να σκοτωθεί από το ίδιο του το παιδί).
Η Πυθία σφραγίζει την κατάρα διά τού χρησμού της,
η Ιοκάστη φέρνει τον Οιδίποδα στον κόσμο,
ο Λάϊος δίνει εντολή να εγκαταλειφθεί το επάρατο βρέφος στο όρος Κιθαιρώνα,
ο Οιδίπους περιπλανιέται επί χρόνια, και εν τέλει -μέσω μοιραίων συμπτώσεων-
φονεύει τον πατέρα του (χωρίς να ξέρει ότι είναι ο πατέρας του)
και νυμφεύεται-γονιμοποιεί τη μητέρα του (χωρίς να ξέρει ότι είναι η μητέρα του).
Ποια είναι τα μηνύματα που εμπεριέχει και μεταλαμπαδεύει ο εν λόγω μύθος;
Η Πατριαρχία (βασιλιάς και απόγονος-διάδοχος).
Ο Μισογυνισμός (η Γυναίκα ως «Διεκεπεραίωση τής Ανδρικής Διαιώνισης»).
Η Ομοφοβία.
Και πάνω απ’ όλα,
το αρχέγονο σύνδρομο που ντιενεϊκώς ταλανίζει τούς άρρενες
και συμπυκνώνεται στον φροϊδικό όρο «Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα».
Λέει ο Σίγκμουντ Φρόϊντ στο βιβλίο του με τίτλο «Η Ερμηνεία των Ονείρων»:
«Αν η μοίρα του (Οιδίποδα) μάς συγκινεί,
είναι επειδή θα μπορούσε να ήταν και δική μας μοίρα,
επειδή το μαντείο έχει επιτάξει -πριν απο τη γέννησή μας-
την ίδια κατάρα για εμάς όπως γι’ αυτόν.
Για όλους μας,
ίσως η Μοίρα έχει ορίσει
να στρέψουμε την πρώτη σεξουαλική μας παρόρμηση προς τη Μητέρα·
μάς πείθουν γι’ αυτό τα όνειρά μας.».
Όνειρα αιμομεικτικής φύσεως που έχουν ως ορμητήριο το Υπο-Συνείδητο
και εμφανίζονται -κυρίως σε πρώϊμα ηλικιακά στάδια- στη ζωή σχεδόν κάθε άρρενα.
Η θεμελιώδης προσκόλληση στη μήτρα που μάς έδωσε τη Ζωή,
μάς οδηγεί να ταυτίζουμε όλες τις μήτρες με τη ζωογόνο «Πρώτη Μήτρα»,
ενώ συνάμα παράγει την αδιανόητη και συγκλονιστική αντίφαση
να τείνουμε να μισούμε κάθε αντικαταστάτρια μήτρα.
Πίσω από κάθε άντρα που κακοποιεί παντί τρόπω τη σύντροφό του,
κρύβεται ο «Τρόμος τής Απόρριψης από τη Μητέρα»,
κρύβεται ο «Τρόμος τού Ευνουχισμού».
Όπως αντιλαμβανόμαστε,
πρόκειται για εξαιρετικά σύνθετες ψυχολογικές διεργασίες,
οι οποίες εξαρτώνται σε καταλυτικό βαθμό από το Περιβάλλον.
Αναλόγως, λοιπόν, με την (εκάστοτε) Κοινωνία,
με τη Γαλούχηση, με τις Αρχές και με τα Ιδανικά, με την Παιδεία, με την Αγωγή,
δρέπουμε τα αντίστοιχα αποτελέσματα στο αέναο διαπροσωπικό ζήτημα
που καλείται ως «Σχέσεις των Δύο Φύλων»
(εξαιρώ τις σχέσεις που περιλαμβάνονται άτομα «ΛΟΑΤΚΙ+»,
καθώς -διόλου τυχαίως- εκεί τα περιστατικά βίας εμφανίζουν αμελητέα ποσοστά).
«Άνδρας-Γυναίκα». Το Αιώνιο Δίπολο.
Αναφέρω πρώτα τον Άνδρα, διότι αυτός έχει τα αδιαμφισβήτητα πρωτεία στη Βία.
Δύο εχθρικά στρατόπεδα που διέπονται από αμφίδρομη απόλυτη ανάγκη.
Δύο εχθρικά στρατόπεδα που ουδέποτε θα φιλιώσουν,
διότι αυτή είναι η αδυσώπητη «Φύση των Πραγμάτων».
Δύο εχθρικά στρατόπεδα που όταν συνάπτονται σχέσεις μεταξύ των μελών τους,
πρόκειται απλώς για πρόσκαιρες συνθηκολογήσεις,
οι οποίες έχουν ως κίνητρο την Ηδονή, την Αναπαραγωγή
και -πάνω απ’ όλα- την Προσωπική Επιβεβαίωση.
Η τεταρτοκοσμική Νεοελληνική Μπανανία
-ούσα φαλλοκρατική και φαλλοκρατούμενη,
στηριζόμενη στο πατριαρχικό τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια»
και πυρηνικώς πρεσβεύουσα τις πιο χαμερπείς σεξιστικές πεποιθήσεις-
είναι παντελώς ανίκανη να παραγάγει Ισότητα, Σεβασμό και Αξιοπρέπεια,
αλλά είναι παντελώς ικανή να παράγει εξακολουθητικώς Ξευτίλα και Βία.
Εξ ου και οι ημεδαποί άρρενες είναι -στην πλειονότητά τους- τελειωμένα ανδρείκελα.
Μαμάκηδες με ονειρώξεις Οιδίποδα.
Μπούληδες με ονειρώξεις Βιαστή.
Θλιβερά όντα που αντιμετωπίζουν τη Γυναίκα ως «Ιδιόκτητο Αιδοίο».
Θλιβερά όντα που μετατρέπουν το Αιδοίο σε «Παντιέρα τής Ανδρικής Τιμής».
Θλιβερά όντα που κάνουν τατουάζ στο μέτωπό τους ένα αιδοίο
και περιφέρονται με καμάρι ανάμεσα στους ομοίους τους.
Αηδιαστικά όντα, κρεμασμένα από ένα αιδοίο.
Αηδιαστικά όντα,
που όταν ακούσουν από τα χείλη τού αιδοίου τη φράση «Θέλω να χωρίσουμε.»,
ανασύρεται στην επιφάνεια ο πάντοτε καιροφυλακτών «Τρόμος τού Ευνουχισμού».
«Θέλεις να χωρίσουμε..;
Ιδιόκτητο Αιδοίο, πώς τολμάς να λες ότι θέλεις να χωρίσουμε;
Πώς τολμάς να με ευνουχίζεις;
Αδιαφορείς για το γεγονός ότι ο πούτσος μου είναι ταυτόσημος με τη ζωή μου;
Ε, λοιπόν,
αφού τολμάς να μού κόβεις τον πούτσο, αφού τολμάς να μού κόβεις τη ζωή,
θα σε εκδικηθώ για το κακό που μού κάνεις.».
Αυτό είναι το Πλαίσιο.
Η Γυναίκα είναι ένα κατώτερο ον, είναι απλώς ένα αιδοίο, ένα αντικείμενο,
μία ιδιοκτησία χωρίς το παραμικρό δικαίωμα να έχει λόγο για τη ζωή της.
«Έκανες το λάθος να συνάψεις σχέση μαζί μου;
Αυτό το λάθος θα το πληρώνεις για όσο γουστάρω εγώ
και η μοναδική σου ελπίδα (θα) είναι να σε βαρεθώ και να σε διώξω εγώ.
Εγώ κάνω κουμάντο. Εγώ είμαι ο άντρας.
Εσύ είσαι μόνο ένα μουνί και τίποτα παραπάνω.
Κατάλαβες ή θες και μερικά κλοτσομπουνίδια για να καταλάβεις;».
Μία ασταμάτητη επανάληψη τού «Εγώ».
Ένα ολίγιστο «εγώ», το οποίο γίνεται ακόμη χειρότερο, ακόμη πιο βάναυσο,
όταν επιτευχθεί η αναπαραγωγή και αυξηθεί το «ιδιοκτησιακό καθεστώς».
Τα Παιδιά έρχονται να υποστούν κι αυτά την καθημερινή βία,
τα αθώα μάτια τους και η αθώα ψυχή τους εκτίθενται στην τοξική αρρενωπότητα,
το Αγόρι γαλουχείται με την αντίληψη
ότι οι γυναίκες είναι πουτάνες που πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεξ και βία,
το Κορίτσι γαλουχείται με την αντίληψη
ότι οι γυναίκες είναι πουτάνες που πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεξ και βία,
ο Πατέρας είναι ο «Θύτης τού Παρόντος»,
η Μητέρα είναι το «Θύμα τού Παρόντος»,
το Αγόρι είναι ο «Μελλοντικός Θύτης»,
το Κορίτσι είναι το «Μελλοντικό Θύμα».
Κι όμως, ετούτο το αφόρητα αρρωστημένο καθεστώς,
έρχεται να το ευλογεί η «Βιομηχανία τής Καθυστερίλας» που λέγεται «Θρησκεία».
«Αυξάνεσθε και Πληθύνεσθε» ήταν η χριστιανική ατάκα προ δύο χιλιετιών,
«Αυξάνεσθε και Πληθύνεσθε» είναι η χριστιανική ατάκα και τώρα.
Η Αναπαραγωγή θεωρείται «Ευχή»,
ενώ -ως επί το πλείστον- αποδεικνύεται «Απόλυτη Κατάρα».
«Γίνε γονιός κι ας μην κάνεις για γονιός.
Κάνε παιδιά κι ας μην κάνεις για γονιός.
Κάνε παιδιά κι ας δέρνεις τη μητέρα τους μπροστά τους.
Κάνε παιδιά κι ας βιάζεις τη μητέρα τους μπροστά τους.
Κάνε παιδιά κι ας σκοτώνεις τη μητέρα τους μπροστά τους.
Κάνε γάμο, κάνε παιδιά,
ώστε να ’κονομάμε από τούς γάμους κι από τις βαφτίσεις,
διότι στις κηδείες οι άνθρωποι είναι λυπημένοι και δεν βγάζουμε πολλά φράγκα.
Κάνε γάμο, κάνε παιδιά,
διότι έχουμε να θρέψουμε τις κοιλούμπες μας και τις οικογένειές μας.
Εμείς, δηλαδή, τι..; Κλέφτες θα γίνουμε;».
…
Ενδο-Οικογενειακή Βία.
Κακοποιήσεις Γυναικών. Παντός είδους κακοποιήσεις.
Δεκάδες καταγγελίες -επί καθημερινής βάσεως- από τα θύματα.
Συχνά έρχεται κι η τραγική κορύφωση, η Γυναικοκτονία.
Κάθε φορά που μία γυναίκα προστίθεται στη «Λίστα τής Δολοφονικής Πατριαρχίας»,
κάθε φορά που μία γυναίκα έρχεται να πρωταγωνιστήσει μετά θάνατον στην Επικαιρότητα,
αυτομάτως έρχεται να συμπληρώσει την ιστορία ο Θύτης.
Άλλοτε παραδίδεται στην Αστυνομία για να εκτίσει τα προνομιακά ισόβια
(τα οποία -εκτός από το γεγονός ότι επί τού πρακτέου είναι «κουτσουρεμένα»,
προσφέρουν την πιο άδικη εκδοχή τής φράσης «Και η Ζωή συνεχίζεται…»),
άλλοτε αυτοκτονεί μετά από τη διαπραχθείσα δολοφονία
(δημιουργώντας την εύλογη και οργισμένη απορία
«Σίχαμα, γιατί δεν αυτοκτονούσες χωρίς να τη σκοτώσεις;»)
και άλλοτε -όπως συνέβη, δηλαδή, (και) προσφάτως-
το Ανδρείκελο αυτοκτονεί χωρίς να έχει διαπράξει γυναικοκτονία.
Ετούτη η τελευταία περίπτωση είναι η πιο ύπουλη,
διότι έχει μεταιχμιακά χαρακτηριστικά ελέω τής καλλωπισμένης αναξιοπρέπειας.
Μία γυναίκα επιθυμεί διαζύγιο,
το Ανδρείκελο δεν επιθυμεί διαζύγιο,
η γυναίκα επιμένει στην απόφασή της,
το Ανδρείκελο βλέπει τον κόσμο του να γκρεμίζεται,
το Ανδρείκελο παρακαλά, η Γυναίκα δεν κάμπτεται πια,
το Ανδρείκελο ικετεύει, η Γυναίκα δεν συγκινείται πια,
το Ανδρείκελο αρνείται να δεχθεί ότι όλα έχουν τελειώσει πια
και φτάνει να βάλει τέλος στη ζωή του.
Το Ανδρείκελο -εγωμανές καθώς είναι-
ναι μεν θεωρητικώς ασκεί το αναφαίρετο και σεβαστό δικαίωμα στην Αυτοκτονία,
αλλά επί τής ουσίας βάζει τα προσωπικά του αδιέξοδα πάνω από τα παιδιά του
και θέτει τη Γυναίκα σε ακραία ψυχολογική δοκιμασία
(και βεβαίως,
ουδόλως ενδιαφέρεται για το εξαιρετικώς πιθανό ενδεχόμενο
να δημιουργήσει αντανακλαστικές ζημίες με το απονενοημένο διάβημά του·
τουναντίον, θεωρώ εκ των ων ουκ άνευ βέβαιο,
ότι οι γυναικείες τύψεις κι ενοχές είναι το μεταθανάτιο ζητούμενό του).
Εν κατακλείδι,
κάθε άρρενας που αυτοκτονεί για μία γυναίκα είναι «δυνητικώς γυναικοκτόνος»,
διότι κάθε άνθρωπος που είναι ικανός να σκοτώσει τον εαυτό του,
είναι ικανός να σκοτώσει και άλλους ανθρώπους
(και εν γένει, άλλα πλάσματα).
Όμως, ακριβώς επειδή ισχύει εν προκειμένω η αρχαία ρήση «Το “Μη Χείρον” Βέλτιστον»,
αναμφίβολα κυριευόμαστε από αίσθημα ανακούφισης
κάθε φορά που ένα επίδοξο θύμα γυναικοκτονίας γλυτώνει οριστικά από τον επίδοξο θύτη του.
Συνελόντι ειπείν,
φτάνουμε στο ρεζουμέ που επελέγη ήδη ως τίτλος τού πονήματος,
ελπίζοντας ότι στο εγγύς μέλλον άπαντες οι «δυνητικώς γυναικοκτόνοι»
θα εμπίπτουν σε αυτό το διττά λυτρωτικό επιμύθιο:
Ευτυχώς Αυτοκτόνος και ουχί Γυναικοκτόνος.
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
