Όποτε ο ηγέτης του Ολυμπιακού, Σωκράτης Κόκκαλης, διανύει ημέρες (και νύχτες) αναζήτησης ικανού προπονητή για την ομάδα του, η μνήμη μου επιστρέφει στο μακρινό καλοκαίρι του 1965. Τότε που ο πανίσχυρος γενικός αρχηγός, Λέων Θεοδωρακάκης, έτρεχε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, με στόχο να φωτογραφηθεί πίσω από τον Μάρτον Μπούκοβι…
Αυτός ο Ούγγρος δάσκαλος αποδείχθηκε ιστορικά ο τελευταίος των μεγάλων. Ο άνθρωπος, ο οποίος με σκληρή δουλειά, έμπνευση και διαβολεμένη πειθαρχία, κατάφερε να «σταματήσει» τα πρώτα «πέτρινα χρόνια» του «Θρύλου» και να επαναφέρει τη δημοφιλή ομάδα στην πρώτη γραμμή τίτλων, απόδοσης και δόξας.
Το πιο σπουδαίο ήταν ότι αυτός ο προπονητής υπήρξε χαμηλών τόνων, σχεδόν ταπεινός (γι’ αυτό ‘μεγάλος»!) και… χαμηλόμισθος. Αγαπούσε το ποδόσφαιρο, λάτρευε τη δουλειά του και αρνιόταν τις δημόσιες σχέσεις και τον πλουτισμό. Ήταν, σε τελική ανάλυση, ένας ηγέτης-λαχείο, που σήμερα σπάνια κληρώνει για λογαριασμό ελληνικής ομάδας. Ο Κόκκαλης το γνωρίζει αυτό -άλλωστε, στα νιάτα του ήταν θαυμαστής του Μπούκοβι- οραματίζεται έναν αντάξιο του Μαγυάρου, αλλά πού να τον βρει;
Δυστυχώς, έτσι όπως κύλησαν τα γεγονότα, ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται να ανακαλύψει έναν προπονητή αξίας, που θα είχε τα φόντα να αποδειχθεί ικανός να ανατρέψει τα δεδομένα. Τα (νέα) «πέτρινα χρόνια» του Ολυμπιακού ίσως είναι μπροστά του, μοιάζουν με σκούρα σύννεφα που βλέπεις να πλησιάζουν, φέρνοντας μπόρα.
Συσκέψεις επί συσκέψεων σε Πασαλιμάνι και Ρέντη δείχνουν να οδηγούν στον συμπαθή αλλά μέτριο Ισπανό Βαλβέρδε (μαντάρα τα έκανε στη Βιγιαρεάλ), στον «ντερβίση» Τερίμ (φίλο, όπως γράφηκε, του
Γκαγκάτση…) και όλα αυτά γαρνιρισμένα από «ολίγη» Αλεξανδρή και Αναστόπουλο… Δεν είναι πρόβλημα;
Βέβαια, τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα από την προηγούμενη εικοσαετία, που οι πρόεδροι (και λοιποί μουστερήδες) της διοίκησης του Ολυμπιακού στοιχειοθετούσαν «τρόικες» από Μπέμπη – Δαρίβα – Υφαντή, και οι υποστηρικτές δέχονταν τη μία κατραπακιά πίσω από την άλλη. Σήμερα, χρήματα υπάρχουν, λύσεις δεν βρίσκονται.
Κι εδώ που τα λέμε, δεν συμφέρει τον Κόκκαλη να διακινδυνεύσει και πάλι, όπως με τους Μπιγκόν, Κετσπάγια κ.ά. Αν θέλει (που θέλει), βεβαίως, να διατηρήσει την αίγλη του, φροντίζοντας παράλληλα την υστεροφημία του…
