Αμφισβητώ άρα υπάρχω:
Dubitum ergo sum.
Τήδε ίσταμαι
τοις ένδον ρήμασι πειθόμενος.
«Η πρόοδος των τεχνών και όλων των άλλων γίνεται, όχι με αυτούς που εμμένουν στην καθεστηκυία τάξη, αλλά με αυτούς που διορθώνουν και τολμούν πάντοτε να κινούν κάτι των μη καλώς εχόντων: (Ισοκράτους. “Ευαγόρου εγκώμιον”).
Αυτά, «τα μη καλώς έχοντα» περιγράφονται και επικρίνονται σ’ αυτό το κείμενο, με γλώσσα κριτική και πολεμική.
Κραυγή οργής και αγανάκτησης, για μια πολιτεία που δεν θέλει πολίτες. Για μια πολιτεία αδιάφορη και εχθρική για τον πολίτη, που τον θεωρεί καλό, μόνο ως παραγωγική μηχανή και προϊόν προς εκμετάλλευση.
Μια πολιτεία που τον πολίτη τον θέλει, σχεδόν αγράμματο, ώστε εύκολα να τον χειραγωγεί.
Μια πολιτεία, που επιζητεί, να μας καταστήσει όλους μαζανθρώπους ενεργούμενα, εύκολη λεία για τους λίγους με την πολλή δύναμη, που αποτελούν το γνωστό κατεστημένο των νταβατζήδων του λαού.
Είμαστε αντίπαλοι με, και πολεμούμε την ραγιάδικη νοοτροπία. Δεν πολεμούμε τους ανθρώπους, αλλά αυτά που εκφράζουν και πράττουν.
Δεν είναι προσωπική η αντιπαλότητα, αλλά το σύστημα έχει ονόματα. Είναι τα ονόματα των γνωστών αγνώστων, αυτών που συντηρούν το σύστημα, το προσδιορίζουν, το κατευθύνουν, και το ανέχονται.
Πολεμική κριτική, ασκείται στους πολιτικούς και την πολιτική όπως την ασκούν στις μέρες μας.
Στα ΜΜΕ (Μέσα μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης) των καναλαρχο-εκδοτο-εργολάβων και στους δημοσιογράφους της πειραγμένης είδησης και της απύθμενης κενότητας.
Κι ας ξεκαθαρίσουμε, επίσης, πως αυτή η πολεμική κριτική δεν στοχεύει στην ταπείνωση και τον ευτελισμό των κρινομένων.
Αντίθετα, οργισμένο παράπονο εκφράζει, οργισμένος λόγος είναι για την έκλειψη του Λόγου στην κοινωνία και την πολιτική.
Οργή για την δουλοφροσύνη στα κελεύσματα παγκοσμιοποιημένης ανοησίας.
Οργισμένη διαμαρτυρία είναι, γιατί καταντήσατε την πολιτική και έχετε καταντήσει και οι ίδιοι, οι περισσότεροι πολιτικοί, πολιτικατζήδες. Εκφυλισμένο διαχειριστικό εργαλείο και όργανο των κελευσμάτων του Νεοφιλελευθερισμού της ασύδοτης αγοράς και του ανταγωνισμού, αδιαφορώντας για το βδελυρό έργο που δημιουργείτε με αυτό το εργαλείο.
Εσείς οι νήπιοι, καταντήσατε, (οι περισσότεροι), ντόπιοι σφουγγοκωλάριοι των νέο-ευρωπαίων Νεάντερνταλ, που φορούν και θέλουν να φορέσουν σε όλους μας το φαιό πουκάμισο του ολοκληρωτισμού της παγκοσμιοποίησης.
Οργισμένο παράπονο εκφράζουμε, γιατί μαϊμουδίζοντας πολυπολιτισμικές παρλαπίπες, οι «διανοούμενοι», διανοουμενίζοντας, πατώντας πάνω στο άδειο σας κεφάλι, λησμονείτε, περιφρονείτε τους Έλληνες γίγαντες της σκέψης, που πρώτοι διεκήρυξαν τις βασικές αρχές μιας Δημοκρατικής κοινωνίας:
Το δίκαιο:
Ουδαμού δει αδικείν ουδ’ αδικούμενον ανταδικείν, όπως διδάσκει ο νομοταγής μέχρι θανάτου Σωκράτης.
Το ελεύθερο φρόνημα απέναντι στους κραταιούς:
«Πιο λίγο κι απ’ το τίποτα με νοιάζει εμένα ο Δίας: Εμοί έλασσον Ζηνός ή μηδέν μέλει», όπως το διαλαλεί ο Προμηθέας, καρφωμένος στον βράχο, από το Κράτος και τη Βία, τους υποταχτικούς του ανάλγητου, ανασφαλούς άρχοντα.
Τον σεβασμό και την αποδοχή των ξένων:
«και την πόλη μας κρατούμε ανοιχτή σε όλους και δεν διώχνουμε ποτέ ξένο κανένα που θα ήθελε να μάθει: την τε γαρ πόλιν κοινήν παρέχομεν και ου ξενηλασίας απείργομέν τινά ή μαθήματος» όπως δηλώνει ο πατέρας της δημοκρατίας Περικλής.
Ασφαλώς δεν συμπεριλαμβάνουμε τους λαθρομετανάστες. Αυτοί πρέπει να επιστραφούν εκεί από όπου ήρθαν. Και να πάψει να είναι η Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι.
Και μια τελευταία λέξη προειδοποίησης για όσους λένε:
«δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε» και «δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι».
Δεν ισοπεδώνουμε και, όντως, δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι. Δεν πρόκειται για ισοπέδωση. Για σούμα, απολογισμό της κατάστασης, όπως τη βιώνει ο κάθε πολίτης καθημερινά, πρόκειται. Και ο απολογισμός είναι αρνητικός.
Η συνισταμένη των επιμέρους συνιστωσών, θετικών και αρνητικών έχει αρνητικό πρόσημο. Το άνυσμά δείχνει την κατιούσα.
Η αμφισβήτηση, είναι το κύριο όπλο του Πολίτη-Οπλίτη στη μάχη του να διασώσει την ανθρωπιά του, μέσα σε έναν κόσμο απάνθρωπο, και ίσως-ίσως να αναζωπυρώσει τις σπίθες της ανθρωπιάς, που καίνε κάτω από τη στάχτη με την οποία σκέπασαν τους σύγχρονους μαζανθρώπους, οι εκμαυλιστές εκμεταλλευτές τους.
Οι αντίθετοι, οι μη δεχόμενοι να ζήσουν ως ανθρωπάρια, υπηρέτες υπανθρώπων και των συμφερόντων τους.
Αυτοί που καταγγέλλουν την ατιμία της εξαθλίωσης της ανθρώπινης υπόστασης.
Αυτοί που μάχονται, με την ψυχή τους για την ψυχή τους, αρνούμενοι να την παραδώσουν στον Μαμωνά του αδηφάγου κέρδους και της αγυρτείας.
Αυτοί, πρέπει να εξουδετερωθούν. Να αναγκαστούν να σιωπήσουν.
Και επειδή, δεν είναι δυνατόν να τους σωπάσουν με επιχειρήματα, τα οποία στερούνται, καταφεύγουν σ’ αυτό, που ως κουτοπόνηροι, θρασύδειλοι, γνωρίζουν καλύτερα:
Τη διαστροφή των θέσεων αυτού, ο οποίος αμφισβητεί. Όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους ή τους αμφισβητεί, τον θέλει, η συμμορία των νταβατζήδων του λαού, γραφικό, ιδιόρρυθμο, φρενοβλαβή, προσπαθώντας έτσι να τον περιθωριοποιήσει. Γνωστές τακτικές, γνωστών τακτικιστών της τακτικής του λασπώματος.
Η ελεύθερη σκέψη, δεν φοβάται μήπως την θέσουν εκτός νόμου.
Τη διαστροφή της, από τους νταβατζήδες της σκέψης και του λαού, φοβάται.
Το σύστημα εξουσίας, με τον μανδύα της δημοκρατικής νομιμοποίησης (εκπροσώπηση του λαού, την οποία υποκλέπτουν δια δολίων μεθόδων διατηρώντας τον λαό σκοπίμως σε επίπεδο αδυναμίας κρίσης και επιλογής) διαφέρει, κατά τον Δημήτρη Τσάτσο, από τις εμπορικές επιχειρήσεις μόνον ως προς το κόστος διαφήμισής του.
«Η διαφήμιση των υποψηφίων βουλευτών είναι ακριβότερη από την διαφήμιση άλλων προϊόντων, ιδίως όταν η συμφωνία με τη διαφημιστική εταιρία περιλαμβάνει την υποχρέωση να σε εκλέξει βουλευτή», γράφει.
Αμφισβητούμε, αυτό που καθημερινά βιώνουμε, ως αλλοιωμένη και στρεβλή εφαρμογή των θεσμών και της Δημοκρατίας.
Καταγγέλλουμε, την απαξίωση των θεσμών και την κατάντια τους σε ψευδεπίγραφη ταμπέλα, και άλλοθι για την αναπαραγωγή και την ανακήρυξη της μετριοκρατίας σε μέτρο των πάντων.
Το κατεστημένο, (οι λίγοι με την πολλή δύναμη), για να διατηρήσει τα άνομα προνόμιά του επαινεί, αμείβει και παράγει σφουγγοκωλαρίους, κωλορεβερέντζηδες, οσφυοκάμπτες και γυμνοσάλιαγκες, που σκαρφαλώνουν στην κορυφή έρποντας, γλείφοντας, και με τα κέρατά τους.
Έτσι κλωνοποιείται (αναπαράγεται με κλωνοποίηση. Θυμάστε το πρόβατο τη Ντόλυ;) η μετριοκρατία, κλονίζοντας και περιθωριοποιώντας την αξιοκρατία.
Ασυστόλως, επικαλούμενοι την «προοδευτικότητα» του εκσυγχρονισμού ή του νεοφιλελευθερισμού, η «μαφία» του κατεστημένου διαμορφώνει τις συνθήκες όπου οι «μαζάνθρωποι» αναγνωρίζουν, σε αυτό που τους επιβάλουν να θέλουν, αυτό που θέλουν.
Είσαι ελεύθερος να μιλάς, αλλά να μόνο όταν συμφωνείς μαζί μας.
Είσαι ελεύθερος να επιλέγεις, αλλά μόνο μεταξύ ημών, που γνωρίζουμε την αλήθεια και το συμφέρον σου.
Ξεκατινιάσου στην τηλεόραση, βγάλε τα δυσώδη απωθημένα σου σε δημόσια θέα, διασκέδασε όσο θέλεις.
Αλλά, άκου ανθρωπάκο.
Μη θίγεις τα κακώς κείμενα (για σένα), καλώς κείμενα (για εμάς.) Εσύ δεν ξέρεις. Εμείς ξέρουμε.
Γι’ αυτό διαλέγουμε για σένα, πριν από εσένα. Και θα σου αρέσει αυτό που σου διαλέξαμε.
Γιατί εμείς ξέρουμε τι θέλεις, αφού εμείς διαμορφώνουμε τις επιθυμίες σου, την αισθητική σου, τα γούστα σου. Το κοινωνικό σου πρόσωπο.
Αν παρ’ όλα αυτά, εσύ επιμένεις να αμφισβητείς τα ανύπαρκτα θεμέλια του οικοδομήματός μας, εντάξει, δημοκρατία έχουμε, μπορείς να λες ότι θέλεις. Αλλά πρόσεξε, μπορεί να βγεις τρελός, παράξενος, ιδιόρρυθμος, ή και πράκτορας.
Κάτσε λοιπόν στ’ αυγά σου. Ωραία και ζεστή είναι η λάσπη των περιττωμάτων σου και των δικών μας. Τι θες τώρα, ν αλλάξεις τον κόσμο; Μην ονειροβατείς.
Εμείς έχουμε αναλάβει την ευθύνη για τα ουσιώδη, και σε βεβαιώνουμε, ότι είναι αβάσταχτη αυτή η ευθύνη για τους αδύνατους ώμους σου.
Για το καλό σου πασχίζουμε.
Εσύ, πειθήνιος ψηφοφόρος, ψήφιζε κάθε τέσσερα χρόνια, για να έχεις την ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά, και ενημερώσου από τα ΜΜΕ (Μέσα μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης), στα οποία εμείς υπαγορεύουμε τι θα σου πουν, ώστε να είσαι καλός και παραγωγικός «πολίτης.»
Και θα είσαι καλός και παραγωγικός «πολίτης», όταν αποκτήσεις το «πιστοποιητικό υγιών ευρωπαϊκών, νεοφιλελεύθερων φρονημάτων» το οποίο μόνο εμείς εκδίδουμε.
Ασφαλώς και μια κραυγή, μια γνώμη, ένα βιβλίο δεν αλλάζει τον κόσμο. Διαφοροποιεί όμως και οριοθετεί αυτόν που διατυπώνει την διαφορετική γνώμη.
Η συζήτηση, ουσιαστικά συν-ζήτηση, αναζήτηση μαζί με το άλλον στους καιρούς μας φαίνεται αδύνατη.
Με όσους διαφωνείς, δεν έχει νόημα να συζητήσεις και με όσους συμφωνείς, δεν είναι ανάγκη, γράφει ο Κονδύλης.
Ας συγκρουστούμε, λοιπόν, τότε.
«Πάντα κατ’ έριν γίγνονται… παιδός η βασιληίη»
(Ηράκλειτος)
Ας συγκρουστούμε, διατυπώνοντας λόγο σε ώτα μη ακουόντων.
«Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται η λέξεις» (Μανώλης Αναγνωστάκης). Για να τις νοιώθουν οι χοντρόπετσοι.
Λοιπόν, Θα «γράφουμε ποιήματα άνετα και αναπαυτικά για όλες τις εξουσίες»; (Αναγνωστάκης)
Ή «δύσκολο πια να χαμηλώσουμε»,
θα κραυγάζουμε την αλήθεια μας, για να κριθεί, γνωρίζοντας, πως
Και λάθος να έχουμε, αυτοί, οι λίγοι με την πολλή δύναμη, έχουν άδικο.
Χρη λέγειν τα καίρια. «Τη σκάφη σκάφη και το σπουδαρχίδιον* εξουσίας, Σπουδαρχίδιον»,
«Παρὰ δύναμιν τολμηταὶ καὶ παρὰ γνώμην κινδυνευταὶ» (Θουκυδίδης)
«Κι όταν εφύγαν μουλωχτά
πέρα στις αμαλάκες
είπε: «Α στο διάολο μαλάκες!…»
(Γιώργος Σεφέρης «Ινδικό παραμύθι»)
«Η αγένεια προς την εξουσία είναι προτέρημα» (Στήβεν Φρίαρς)
*Σπουδαρχίδιον: σύνθεμα των λέξεων
Σπουδαρχίδης: μικροθεσηθήρας + Αρχίδιον: μικρόν ανάξιον λόγου υπούργημα.
(Επίτομον Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης. Π.Χ. Δορμπαράκη)
