Ελευθέριος Ανευλαβής
Ο λύκος ο μοναχικός
Μονάχος και αρχοντικός,
τη σιωπή του σπάει
και με οργή ξεσπάει:
«Γαμώ τα υπουργεία σας,
τους υπουργούς σας όλους,
και τα βουλευτιλίκια σας,
και τους τρανούς σας κώλους,
που κάθονται αμέριμνοι
κάτω από τους θόλους
και ρεβερέντζες κάνουνε
κώλοι, σε ξένους κώλους.
Ο Λύκος τώρα ο γκρεμιστής,
παίρνει σβάρνα σοκάκια,
Κωλονακιώτικες πορδές
και κούφια κουτσαβάκια.
Και με το νοητάκι του
χτίζει καινούργια πόλη,
για να στεγάσει Λευτεριά,
που να τη χαίροντ’ όλοι.
Πατρίδα κάνει τωρ’ αυτός,
π’ αδέρφια είναι όλοι,
και οι πατριδοκάπηλοι
έξω, από την πόλη.
Τρέχει, ουρλιάζει, δυνατά:
«Στην ντάπια σας ορέ παιδιά»
Για να σωθεί η Πατρίδα,
θέλει αρετή κι αρχίδια.
Θέλει λεβέντες στο χορό
και νιές να τραγουδάνε,
θέλει και γέρους γεραρούς
το ίσο να κρατάνε.
Θέλει παπάδες να βαστούν,
πάνω στο Ευαγγέλιο,
το καριοφίλι του λαού,
της Λευτεριάς το γέλιο.
Θέλει λαό, που βροντερά
το δίκιο του φωνάζει,
και αν τα κομματόσκυλα
λυσσάνε, δεν τον νοιάζει.
Τον Λύκο τον σκανδαλιστή
Τον φάγαν λυκοσκύλοι,
κι ώσπου να πει ξανά «γαμώ»….
φύγαν γνωστοί και φίλοι.
Μια μαριονέτα τα σχοινιά
τα έκοψε μια μέρα
κι αντί να πέσει καταγής
πέταξε στον αέρα.
