Σύντροφε, κάποτε ο A. Camus έγραψε πως το μόνο φιλοσοφικό ερώτημα είναι η αυτοκτονία. Στους καλούς χριστιανούς η αυτοκτονία απαγορεύτηκε εδώ και αιώνες (όπως το ταμπού της αιμομιξίας), γιατί πιστεύουν πως δεν θα τους θάψουνε, άρα δεν θα πάνε στον Παράδεισο μιας άλλης ζωής που δεν θα δούνε ποτέ.
Ο παλιός σας σύντροφος ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε και ο Πλουμπίδης οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, λόγω ανήθικων δικών σας αποφάσεων και τους ζητήσατε συγγνώμη μεταθανάτια… Λίγο τους ενδιαφέρει φαντάζομαι. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται με το νέο -ήδη παλιό- σας σύντροφο, μόνο που αυτός είναι πλούσιος, άρα ταξικός εχθρός, και πολύ θα θέλατε να αυτοκτονήσει · κομμάτι δύσκολο, γιατί είναι ευφυής, όμορφος και το δείχνει χωρίς το κόμπλεξ που έχετε οι παλιοί αριστεροί με την επιτυχία, τον πλούτο και την καλή ζωή όταν αφορά άλλους – γιατί την δόξα και τους μισθούς των ευρωπαϊκών καθισμάτων δε σας είδα να την σιχαίνεστε.
Ο νέος -ήδη παλιός- σας πρόεδρος, εκτός απο τον πλούτο του, επιδεικνύει και το σεξουαλικό του προφίλ που χαλάει την εικόνα της αρρενωπότητας και της ηθικής όπως στους δεξιούς λαϊκιστές, όπως ο κύριος Μπέος που ως αφελής το φωνάζει, ενώ εσείς το κρύβετε λόγω πολιτικής ορθότητας. Αριστερός και ομοφοβικός δε λέει. Είναι χειρότερο ταμπού και από την αιμομιξία. Ευτυχώς που η φωνή της συνείδησής σας, αυτός ο ουρακοτάγκος από την Κρήτη το λέει ξεκάθαρα και έτσι νίπτετε τας χείρας σας, όπως όλοι οι Πόντιοι Πιλάτοι αυτού του κόσμου του μικρού και όχι του μέγα.
Εσείς όμως σύντροφε, ως υλιστής, αφού δεν πετύχατε τον Παράδεισο που υποσχεθήκατε στους πραγματικούς δούλους της Κόλασης, όπως ονομάσατε την πραγματική ζωή, γιατί δεν
αυτοκτονείτε από ντροπή που υπόσχεστε χρόνια τα ίδια που λένε οι θρησκείες και οι εκκλησίες «έναν παραδεισο επί γης», ενώ οι θεούσοι ως πιο ειλικρινείς τον μεταθέτουν στην μεταθανάτια και άγνωστη για τους ανόητους ζωη. Με αυτές τις συνταγές οι πρωτοχριστιανοί κατέκτησαν τον κόσμο, θυσιάζοντας με ευρηματικό τρόπο αθώα εξιλαστήρια θύματα, όπως αμνούς και Χριστούς στον Γολγοθά.
Μέσα στην ανία της καθημερινότητας τα όνειρα των φτωχών ανθρώπων και οι ονειροπολήσεις αποκτούσαν βαρύτητα, που έκαναν την ανυπόφορη ζωή τους κάπως υποφερτή. Εσείς όμως τους προσγειώσατε, καταστρέφοντας την πιο γοητευτική ψευδαίσθηση του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, της αναντικατάστατης μοναδικότητας των ατόμων που καμία κοινωνική μηχανική δε μπορεί να αλλάξει. Γεννιόμαστε όλοι διαφορετικοί και δεν θα γίνουμε ποτέ ίδιοι. Ένας μεγαλοφυής συγγραφέας το είπε ορθά και κοφτά: «Η ισότητα είναι αίτημα και δικαίωμα που δεν θα γίνει ποτέ γεγονός».
Γιατί εσείς, που θεωρητικά και φιλοσοφικά ξέρετε περισσότερα πράγματα από τους θεούσους οπαδούς της βλακείας, δε μπορέσατε να αλλάξετε τον κόσμο και τον καταδικάσατε να τσαλαπατήσει την άλλη ωραία ψευδαίσθηση του σοσιαλισμού, κλείνοντας τα σύνορα των μυαλών και των ψυχών στην βαρβαρότητα της αυτοτιμωρίας σε εξορίες άνευ ηδονής. Γιατί ακόμα και ο Οιδίποδας που τυφλώθηκε, κάτι πήρε από το κρεβάτι της ηδονής και της εξουσίας, ακόμα και αν ήταν της μητέρας του.
Η ντροπή σύντροφε είναι το ανθρώπινο ιδίωμα και ίσως και ο φόβος του θανάτου, γι’ αυτό και το σύνθημα «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε» θα πρέπει να λέει να γίνετε λιγότεροι, για να ηρεμήσουν τα πάθη ιδιοκτησίας τα οποία γεννά η Αγία Οικογένεια.
Σύντροφε, υπάρχουν τόσες πολλές αιτίες να τερματίσει κανείς την ζωή του, όσες και να την συνεχίσει, με την διαφορά πως οι τελευταίες είναι πιο παλιές και στέρεες που συνδέονται με την καταγωγή μας · τα ζώα δεν αυτοκτονούν, σκοτώνονται μόνο για την τροφή και την επιβίωση, που είναι τίμιο και φυσικό. Οι άνθρωποι από την άλλη, με την αβεβαιότητα της γνώσης που κουβαλάνε, διστάζουν να εγκαταλείψουν ακόμα και την δυστυχισμένη ζωή τους εν ονόματι μιας ελεύθερης σκέψης ή μιας φανταστικής ευτυχίας που ξέρουν ότι δεν θα την έχουν ποτέ.
Σύντροφε σκέφτηκα πως ο άνθρωπος εγκαταλείπει την ζωή είτε από λύπη, είτε από ντροπή· πολλοί χριστιανοί ήθελαν να πεθάνουν αλλά δεν τόλμησαν να παραβούν τις απαγορεύσεις της θρησκείας, γιατί οι προκαταλήψεις και οι άγνοιες της ανθρώπινης σκέψης τους κάνουν θλιβερά αναποφάσιστους για μια ελεύθερη επιλογή ζωής ή θανάτου. Ανάμεσα στον αρχαίο Στωικισμό και στην σύγχρονη σκέψη, ανάμεσα στον Σενέκα και τον Hume, η αυτοκτονία –αν εξαιρέσουμε την εποχή των Καθαρών- είχε απαγορευτεί για όλους εκείνη την σκοτεινή εποχή.
Όσοι ήθελαν να πεθάνουν δεν τολμούσαν να παραβούν την απαγόρευση της Εκκλησίας γιατί η τιμωρία ήταν η Κόλαση. Τότε αυτοκτονούσαν αυτοί που δεν σκέφτονταν, δηλαδή από απερισκεψία. Μόνο οι φρενοβλαβείς αυτοκτονούσαν και απ’ ότι καταλαβαίνω σύντροφε, μάλλον δεν είσαι φρενοβλαβής, αλλά άπληστος για το απόλυτο δικαίωμα να καταδιώξεις όποιον διαφωνεί με τις ιδέες σου.
Αυτό το φιλοσοφικό δίλημμα το περιγράφει ο F. Kafka στον «Πύργο», όπου ο χωρομέτρης είναι έτοιμος να πεθάνει γιατί η δικαστική εξουσία έχει πάντα δίκιο. Να σας θυμίσω τις δίκες της Μόσχας όπου οι πιστοί κομμουνιστές αποδέχονταν τις κατηγορίες για προδοσία απλά για να μην απαγχονιστούν και να ζήσουν έστω και στις άθλιες συνθήκες των φυλακών και των γκούλαγκ.
Το απόλυτο της άποψης σας πως έχετε δίκιο ακόμα και όταν όλα τα κάνετε στραβά, θεωρώντας πως η αμφιβολία είναι οπισθοχώρηση και η αβεβαιότητα ήττα. Είστε πάντα βέβαιοι πως οι ιδέες σας είναι οι καλύτερες και δικαιότερες, ακόμα κι αν συγκρούονται με την κοινή λογική και την κοινωνική εξέλιξη.
Πάντα εσείς σωστά αρμενίζετε και ο γιαλός είναι στραβός. Γι’ αυτό σύντροφε ακόμα και σήμερα με τις απανωτές ήττες που τρώτε στις εκλογές, δεν φταίτε εσείς αλλά οι άλλοι. Πήρατε ένα κόμμα εξουσίας και το καταντήσατε απόκομμα, αλλά δεν φταίτε, φταίει ο αρχηγός σας ο παλιός αλλά και ο νέος, που δεν πρόλαβε ακόμα να κάτσει στην καρέκλα της εξουσίας. Το να λέτε εσείς ότι δεν κάνει για αρχηγός αυτός που ψηφίστηκε από τον κόσμο και να παροτρύνετε τις κλειστές κάμαρες της εξουσίας του κόμματος να τον κατασπαράξουν, σας βάζει στην θέση του δικαστή, του Θεού και της ελέω Θεού βασιλείας και ας δηλώνετε διαφωτιστής για να κρύψετε τις σκοτεινές απόψεις που κουβαλάτε για την δημοκρατία των αστών πως είναι δικτατορία.
Δεν σέβεστε τις εκλογές που σας έδωσαν τα παπούτσια στο χέρι και ενοχοποιείτε για την αποτυχία σας έναν νέο πρόεδρο που δεν ήταν καν στην χώρα όταν πάθατε την πανωλεθρία. Ο παλιός αρχηγός σας, ευφυής ων, παραιτήθηκε αλλά μετάνιωσε πολύ σύντομα γιατί πολλοί το χρήμα εμίσησαν, την δόξα ουδείς · φαίνεται ότι κρύωνε μακριά από τα φώτα της λάμψης και της εξουσίας και προσπάθησε να επανέλθει με τις γνωστές τρικλοποδιές που έβαλε στο νέο και εν μέρει αφελή Δον Κιχώτη, που νόμιζε ότι θα ξέφευγε από τα νύχια της νομενκλατούρας που κατέχει το Άγιο Δισκοπότηρο της ορθοδοξίας των ιερών γραφών και επιταγών για το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς που, ούτε ηθικό υπήρξε και σίγουρα όχι πλεονέκτημα.
Η ιστορία σας τιμώρησε και δεν εννοείτε να το αποδεχτείτε. Κατηγορείτε για την ήττα των ιδεών και των πρακτικών σας όλους τους άλλους εκτός από τα δικά σας ανθρώπινα και σεβαστά λάθη. Σύντροφε, όταν ο διαφωτισμένος άνθρωπος έβγαλε τον Θεό από μέσα του, ξέχασε να βγάλει και τον άλλο Θεό της βεβαιότητας πως η ανθρώπινη φύση μπορεί να αλλάξει με ασκήσεις επί χάρτου και μαθήματα δικαίου, όπου οι κόκκινες σημαίες θα είναι πάντα πιο ζεστές και δίκαιες απο τις γαλάζιες.
Σύντροφε, όταν ο Θεός εγκατέλειψε τον κόσμο, την θέση του (στην θέση του Θεού μπορείτε να βάλετε και το κόμμα σας) έδωσε στο σύμπαν έναν διαχωρισμό του καλού από το κακό και μια σημασία μόνο στον κόσμο το μικρό, το μέγα. Ο Δον Κιχώτης βγήκε από το σπίτι του και δεν αναγνώρισε τον κόσμο χωρίς την παρουσία του Ύψιστου Κριτή (του κόμματός σας). Αυτός σας εμφανίστηκε ξαφνικά, μέσα σε μια επικίνδυνη αμφισημία, η μια και μοναδική αλήθεια του ρομαντικού υλισμού σας αποσυντέθηκε σε πολλές σχετικές αλήθειες, διάσπαρτες ανάμεσα σε ανθρώπους, σε όλους τους ανθρώπους όμως, γιατί κανείς δεν την κατέχει ολόκληρη.
Η αλήθεια και οι αλήθειες, όπως και τα ψέματα, έχουν πάντα αυτή την αμφισημία, την οποία φοβάστε να κρίνετε για να μην κριθείτε από την Ιστορία. Από το φοβερό «έχουμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία» και το «ηθικό πλεονέκτημα» μέχρι το ανήθικο μειονέκτημα, η απόσταση είναι τραγικά μεγάλη αλλά και ελάχιστη. Ψάχνετε την απόλυτη αλήθεια αντί τα συντρίμμια της που υποφέρουν όπως η ίδια η ανθρώπινη φύση. Δε μπορείτε να σταθείτε απέναντι στην σοφία της αβεβαιότητας προβάλλοντας την βεβαιότητα των φαντασμάτων των μικρών σας εγώ, γιατί ενώ δηλώνετε οπαδοί του διαλεκτικού υλισμού, είστε βαθύτατα πιστοί οπαδοί της μοναδικής αλήθειας που άφησε ο καλός δημιουργός του σύμπαντος στα ανθρώπινα όντα για να τα τιμωρεί.
Ποτέ δεν θα μπορέσετε να δείτε την αμφισημία των ανθρώπινων ιδιοτήτων που περιέγραψαν τα μεγάλα μυθιστορήματα: ήταν ο Καρένιν βάναυσος σύζυγος ή η Καρένινα μια μοιχαλίδα; Υποψιάζομαι σύντροφε πως αν ήσασταν ο δικαστής στον Πύργο και όχι ο χωρομέτρης, θα υποχρεώνατε τον κατάδικο χωρίς κατηγορίες να αυτοκτονήσει. Εξάλλου αυτό κάνατε με το νέο πρόεδρο σας που ήρθε ως Δον Κιχώτης σε έναν κόσμο που δεν αναγνώριζε το καλό από το κακό, γιατί είχε την αθωότητα του ονείρου χωρίς να βλέπει τους εφιάλτες που κατασκευάσατε στα σκοτεινά δωμάτια της εξουσίας σας, όπου η ενοχοποίηση ακόμα και για την σκέψη θα οδηγούσε την αθωότητα στην ενοχή και την αυτοκτονία, όπως άλλωστε και στο παρελθόν οδήγησε τους ηγέτες σας να αυτοκατηγορηθούν ως ένοχοι και να σηκώσουν τον σταυρό του μαρτυρίου ως μοναδικά εξιλαστήρια θύματα για τις δικές σας ύποπτες συναλλαγές με την αλήθεια σας -που θα ήταν πάντα εξ αποκαλύψεως, όπως στα θεοκρατικά καθεστώτα που κατηγορείτε.
Αγαπητέ τέως σύντροφε -και τονίζω το «τέως», γιατί μετά το πραξικόπημα της αποπομπής του προέδρου σας με υπόγειες συναλλαγές, με τις βεβαιότητες για μια και μοναδική αλήθεια που μόνο εσείς βλέπετε σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες, αρνούμαι να συνομιλήσω μαζί σου γιατί θα χάσω την πιο γοητευτική ιδέα για τον κόσμο της περιπέτειας όπου οι Δον Κιχώτες βλέπουν τους ανεμόμυλους σαν γίγαντες και τις πόρνες σαν πριγκίπισσες.
Πήρατε την πιο ερωτική ιδέα της ανθρώπινης περιπέτειας και την κλείσατε, φύλακες του ντετερμινισμού όπου περιγράψατε το ανθρώπινο τέρας ως ιδανικό άνθρωπο χωρίς ιδιότητες, αφού τη μόνη ιδιότητα που σέβεστε είναι οι εντολές των κομματικών οργάνων, που δικάζουν ακόμα και τις ψυχές σας όταν τα βράδια της αμφιβολίας επαναστατούν . Και όπως θα έλεγε και ο ποιητής, «τα βράδια σταυραητοί, τη μέρα στρατιωτάκια».
Μου κάνει εντύπωση σύντροφε πως τόσα χρόνια μετά την αμαρτία που κάποιοι ονόμασαν και αρετή, εξακολουθείτε να πιστεύετε πως κρατώντας σκουπόξυλα με κόκκινες σημαίες γίνεστε ήρωες μιας αλήθειας κουτσής και ανάπηρης, που την βλέπετε όμως μοναδική, καταστρέφοντας την ωραιότερη ψευδαίσθηση της αναντικατάστατης μοναδικότητας του ατόμου που δεν δίνει στο πρόσωπο μια στραταρχική ράβδο, αλλά την αμφισημία το αν είναι απλά χωρομέτρης και ένοχος ή δικαστής της ιστορικής δυστοπίας, που αυτός όμως μπορεί να την δει και σα μια πανανθρώπινη ουτοπία.
