Πολιτικούς επαγγελματίες επιπέδου δεν έχουμε. Λεβέντες και μάγκες και παλικάρια δεν υπάρχουν, τους έκοψε το τρένο. Φέραμε λοιπόν κυβέρνηση καινούργια και περιμέναμε ιδέες καινούργιες, φαντασία και αγάπη για τη χώρα που γέννησε το παν. Τρίχες. Μια απ’ τα ίδια. (Πού πάτε Καραμήτροι, σας πήραν μυρωδιά οι πολίτες, θα σας αρχίσουν με τα γιαούρτια…) Δεν ντρέπεστε μωρέ; Να σας κατουρήσω το σοσιαλισμό που πρεσβεύετε αφού δεν έχετε ούτε στοιχειώδη ευαισθησία. Πάλι τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια «πιάσατε»; Βρε ουστ. Να πληρώνει το τσιγαράκι ίδια ο «κάπταιν» ο Βαρδινογιάννης, ίδια ο συνταξιούχος; Να του κόψετε και τη ρετσίνα του φουκαρά; Δεν ντραπήκατε για την γκάφα που κάνατε με τα τέλη; Δεν καταλάβατε, ώ χοντρόπετσοι, τίποτα από τις εκατόν πενήντα χιλιάδες πινακίδες που φάγατε στα μούτρα; Δεν σας ίδρωσε το αυτί έτσι; Η πρωτεύουσα που διαθέτει περισσότερα Καγιέν από το Λονδίνο και το Βερολίνο, από τέλη κυκλοφορίας έπασχε; Ανάθεμά σε Σωκράτη που πίστευες στους επαγγελματίες πολιτικούς. Έχασες, ω Σώκρατες, και μη λες τίποτα, τέτοια γκάφα ολκής δεν θα την έκανε ούτε ο Λοβέρδος. Δεν κατάλαβες ή μάλλον δεν έζησες να καταλάβεις ότι ο ευγενικός ερασιτεχνισμός δημιούργησε το ελληνικό θαύμα. Όταν οι ερασιτέχνες έγιναν επαγγελματίες «χέσε μέσα». Αλλιώς θα ήταν ο Πάγκαλος ερασιτέχνης, αλλιώς φαντάζει να κάνει πολιτική για… μεροκάματο. Ο κοινοβουλευτισμός που τον ονόμασαν «δημοκρατία διά αντιπροσώπων» δημιούργησε όλα αυτά τα αδιέξοδα. Έκανε την οικουμένη ένα απέραντο παγκοσμιοποιημένο φρενοκομείο. Ένθα μας δουλεύουν οι εταιρίες φαρμάκων, οι θεούσες και οι οικολόγοι. Πέταξε τους πολίτες έξω από την πολιτική σκηνή και αυτή τη στιγμή, εδώ, μας κυβερνάνε τριακόσιοι και όλοι οι άλλοι είμαστε χειρίστης ποιότητος ιδιώτες. Κατάντια έτσι;
Δεν λέω φυσικά ότι δεν υπάρχει ανάγκη και κόψιμο! Ότι μας τρέχουν οι διάφοροι τσιφούτηδες και μας μετράνε και το οξυγόνο που θα πάρουμε. Αυτό ήταν δεδομένο και προεκλογικά. Θυμάμαι κάποιον υπουργό Οικονομικών -όνομα και μη χωριό- που κατέφευγε σε γραφείο εφημερίδας και πανικόβλητος εξομολογείτο στους διευθυντές ότι τρέχει να μαζέψει τα λεφτά για τους τόκους και όλα τα άλλα είναι πολυτέλειες. Πολυτέλεια το μέλλον του τόπου, βρε κάθαρμα; Ευτυχώς ο «μέγας» αυτός οικονομολόγος ιδιωτεύει και… γλιτώσαμε. Επειδή τελικά αυτές οι εμβαλωματικές λύσεις μάς έχουν κλείσει το σπίτι. Ουδείς σκέφτεται το κάτι παραπάνω, που θα μας δώσει ανάσα για το μέλλον. Και ουδείς σκέφτεται σαν απλός μπακάλης, ρε γαμώτο. Ναι, όπως το λέω «αποικιακά και εδώδιμα». Ούτε Γκολμπρέιθ ούτε Κέινς ούτε Προβόπουλος. Απλή μπακαλική. Μαζεύουμε για τους τόκους, αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε και μπροστά, ανοίγουμε τα στραβά μας. Έτσι δεν κάνει ο καλός μπακάλης; Τι έχουμε να πουλήσουμε; Φτιάχνουμε τη μόστρα και διαλαλούμε την πραμάτεια. Μαγαζί «η ωραία Ελλάς». Για να δούμε… «Παλαιατζής»… Ειδικά φέτος έχουμε την τύχη να κλείνουμε 2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα. Θα μου πεις «σιγά τον πολυέλαιο». Τον κακό σας τον καιρό. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Θησαυρός. Ηχείστε σάλπιγγες. Μάλιστα. Για ποια κρίση μιλάτε; Να κουβαλήσεις τους Ευρωπαίους και τους Ασιάτες και τους Αμερικανούς, ακόμα και τους Αφρικανούς -why not- και να μην έχεις πού να τους κοιμήσεις. Καταλαβαίνετε τι έκταση μπορεί να πάρει αυτός ο εορτασμός αν γίνει με την ανάλογη επισημότητα; Ο κόσμος ξέρει το Μαραθώνιο και κάνει «κρα» για πανηγύρια. Πού να μάθει ότι εκτός από το Μαραθώνιο, τότε, σε αυτή τη μάχη, χαράχτηκαν και τα σύνορα της Ευρώπης. Ότι πολέμησε η πραγματική λαϊκή δημοκρατία απέναντι στην ελέω θεού βασιλεία και το δεσποτισμό. Στην Κίνα, στην πόλη Ξιαμέν, ξεκίνησαν ήδη οι εορτασμοί για τα 2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα! Τύπωσαν γραμματόσημα, ύψωσαν κολόνες, έγραψαν το «Μαραθώνα» στα ελληνικά, στα αγγλικά και στα κινεζικά, έστησαν και ένα μουσείο για να μαθαίνουν οι Κινέζοι τι εστί Μαραθών και κάλεσαν το δήμαρχο του Μαραθώνα, τον κύριο Ζαγάρη, να τους κάνει τα εγκαίνια. Λοιπόν, βαρέθηκε ο δήμαρχος να υπογράφει αυτόγραφα, λες και ήταν ο Μάρλον Μπράντο. Είδες οι Κινέζοι; Στη Βηρυτό επίσης. Έβαψαν ένα αεροπλάνο των εθνικών λιβανικών αερογραμμών και έγραψαν επάνω «Ζήσε το όνειρο του Μαραθώνα» για τους εορτασμούς των 2.500 χρόνων της ομώνυμης μάχης. Ο σχωρεμένος ο Τεντ Κέννεντι, λίγο πριν πεθάνει, έκανε ιδιοχείρως τη μακέτα για τους εορτασμούς των 2.500 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα, που στις Ηνωμένες Πολιτείες θα λάβουν χώρα στην πόλη του Μαραθωνίου, τη Βοστώνη. Εμείς; Δεν είμαστε ζώα, βρε παιδιά. Όχι δηλαδή, ρωτάω. Τι περιμένουμε; Ο δήμαρχος του Μαραθώνα έστειλε στον υπουργό Πολιτισμού και στον ίδιο τον πρωθυπουργό προτάσεις που δεν είναι δυνατόν να τις παραβλέψουν. «Ξεκινήστε τα πανηγύρια». Απάντηση, προς στιγμήν, καμία. Μόνο ο Γερουλάνος δήλωσε ότι θα δώσει τα λεφτά της Γιουροβίζιον στο χρυσό φετινό Μαραθώνιο. Κάτι είναι κι αυτό. Έτσι όμως περιορίζει το μέγα γεγονός της ιστορικής μάχης απλά σε έναν δρόμο αντοχής. Γι’ αυτό, από αυτή εδώ τη γωνιά, προσπαθώ να φωνάξω, μήπως και οι επαγγελματίες πολιτικοί με ακούσουν. Παιδιά, ανοίξτε μπακάλικο. Αποικιακά και εδώδιμα. Και μη βάλετε στη μόστρα ντομάτες και σαλάμια, έχουν φτηνότερα οι κουτόφραγκοι. Μαραθώνα όμως, δεν έχουν. Καιρός να αρχίσουμε να τον «πουλάμε». Why not;
