Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι στο ΠΑΣΟΚ απειλούν -απόλυτα δικαιολογημένα- παραμονές του συνεδρίου του κινήματος. Η πολιτική ηγεσία υποσχέθηκε την άμεση επίλυση του προβλήματος. Από την άλλη, όμως, πρέπει να βρει χρήματα για να καλύψει, εκτός των άλλων αναγκών του συνεδρίου, τα έξοδα μετακίνησης και διαμονής των εκτός Αττικής συνέδρων.
Προς διευκόλυνση των διαχειριστών του κινήματος, υποβάλλεται η ακόλουθη πρόταση.
Θα ήταν σκόπιμο, λοιπόν, να συμβάλουν χρηματικά τα στελέχη του κόμματος που δεν μετακόμισαν σε άλλο κόμμα. Αναλυτικά, με τον εξής τρόπο:
• Όσοι είναι ή διετέλεσαν υπουργοί έστω μία φορά ας καλύψουν δαπάνες διαμονής για πέντε θέσεις συνέδρων. Και για να μην τρομάζουν οι προαναφερθέντες, οι εν λόγω δαπάνες ανά σύνεδρο ανέρχονται σε 100-130 ευρώ ανά άτομο.
• Όσοι διετέλεσαν υπουργοί ή υφυπουργοί επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ αδιαλείπτως, από το 1990 και μετά, ας καλύψουν δέκα θέσεις.
• Όσοι είναι ή διετέλεσαν υφυπουργοί έστω μία φορά ας καλύψουν τρεις θέσεις.
• Όσοι διετέλεσαν ή είναι γενικοί γραμματείς ας καλύψουν δύο θέσεις.
• Ο αρχηγός του κόμματος ας καλύψει δέκα θέσεις.
• Όσα στελέχη του κόμματος ή γνωστών γραφείων των βαρόνων της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ τοποθετήθηκαν σε θέσεις προέδρου ή διευθύνοντος συμβούλου σε Δημόσιες Επιχειρήσεις, ας καλύψουν δαπάνες διαμονής για τρεις θέσεις.
• Αν δεν καλυφθούν οι εξεταζόμενες δαπάνες από τις παραπάνω λύσεις, τότε οι σύνεδροι οι προερχόμενοι από την Αττική ας καλύψουν τις μισές δαπάνες διαμονής των υπόλοιπων συντρόφων τους. Οι λοιπές δαπάνες διαμονής θα καλυφθούν από τους εκτός Αττικής συνέδρους. Ως προς τις δαπάνες μετακίνησης, οι τελευταίες ας καλυφθούν από το Κίνημα, εκτός αν τα ποσά που συγκεντρωθούν από τις δεκάδες προέδρους και διευθύνοντες συμβούλους των δημοσίων επιχειρήσεων ξεπεράσουν τις ανάγκες χρηματοδότησης των δαπανών διαμονής.
Βέβαια, το κύριο ζητούμενο και σε αυτό το συνέδριο δεν είναι το διαχειριστικό πρόβλημα, αλλά η νέα ταυτότητα του κινήματος. Αν αυτή οικοδομηθεί για πολλοστή φορά σε παλαιά, φθαρμένα υλικά, τότε το ΠΑΣΟΚ θα μοιάζει με κλόουν που κινείται πάνω σε σάπια ξυλοπόδαρα.
Αν δεν απαλλαγεί, λοιπόν, το κόμμα από το «σύνδρομο της αυτοκαταστροφής», δεν φαίνεται να έχει λόγο ύπαρξης. Έτσι, αν μετά το, όπως λέγεται, ενωτικό και ανανεωτικό συνέδριο, ξαναδούμε στα όργανα διοίκησής του εκείνα τα «πετυχημένα» ιστορικά στελέχη, που οδήγησαν τη χώρα εδώ όπου βρίσκεται (με τη θεαματική συνδρομή της Ν.Δ. κατά την περίοδο 1990-3 και 2004-9), τότε πολλοί θα αναρωτηθούν για τον λόγο ύπαρξής τους σε έναν πολιτικό χώρο που αδυνατεί να κατανοήσει το εξής απλό:
Πηγή της πολιτικής είναι οι ενάρετοι άνθρωποι (βλ. «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη» κατά τη Γαλλική Επανάσταση το 1789) και όχι οι φθαρμένοι, στεγνοί πια από ιδέες και γνώσεις αιωνόβιοι πρώην και νυν βουλευτές, υπουργοί κ.λπ., που μαζί με τα κρατικοδίαιτα στελέχη των πολιτικών τους γραφείων ή του κόμματος μοιάζουν σαν παλιά, πολυχρησιμοποιημένα υλικά μικρής αξίας.
