Είπα να φορέσω σήμερα κάτι οικολογικό. Ας πούμε μια απόχρωση πράσινου, κάτι σε γαλάζιο τετραχρωμίας… Ή πιο σκούρο. Εκατό κυανό, δέκα κίτρινο, πέντε ματζέντα. Να πάρω και ύφος οικολογικό. Σε έναν τόπο, όπου περιφρονούμε τα πάντα έξω από τα αυστηρά σύνορα της ιδιοκτησίας μας, μόνο το οικολογικό ύφος μάς ταιριάζει. Και οι λέξεις. Πίσω απ’ τις λέξεις οχυρωνόμαστε. Παλιό το κόλπο. Οικολογία, σού ’ρχομαι…
Βλέπω, λοιπόν, δημάρχους και κοινοτάρχες να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, να σκίζονται για το περιβάλλον. Και δε ντρέπονται… Αυτοί δεν προστατεύουν το περιβάλλον, την περιουσία τους προστατεύουν. Μην πλησιάσει το σκουπιδαριό στο χωριό μας και χάσει την αξία το σπιτάκι μας. Μακριά από εμάς η επίσημη χωματερή κι όπου θέλει ας πάει… Άσχετα εάν γύρω – γύρω από την πόλη τους οι εξοχές έχουν γίνει χωματερές του κερατά -κάθε βήμα και σωρός με σκουπίδια. Αυτές είναι οι ανεπίσημες, δεν υπολογίζονται ως χωματερές. Οι εστίες μόλυνσης και φωτιάς κάτω απ’ το χαλί. Έχουν γεμίσει τα δασάκια και οι ρεματιές με κάθε είδους τζάμι και πλαστικό, δίπλα σε κατοικημένες περιοχές. Και κανένας δεν νοιάζεται. Μπροστά στη μύτη τους και δε στέλνουν ένα σκουπιδιάρικο να τα μαζέψει. Να σηκωθεί όλο το χωριό, όλος ο συνοικισμός, όλη η πόλη και να πα’ να μαζέψει τα σκουπίδια που… κοσμούν την ασύγκριτη ελληνική φύση. Ποιος τοπικός άρχων θα τολμήσει να μιλήσει για περιβάλλον και θα γλιτώσει τα γιαούρτια;
Για κάθε δήμο υπάρχουν φωτογραφίες ντροπής. Και όλοι αποποιούνται τις ευθύνες και τις αρμοδιότητες. Σε αισχρή κατάσταση ακόμα και τα καχεκτικά πάρκα στο κέντρο της Αθήνας… Ευελπίδων, Στρέφη, Σκουζέ, Λυκαβηττός. Στα πάρκα η Αθήνα αναστενάζει. Ντροπές, που κανένας τοπικός άρχων δεν φρόντισε να εξαφανίσει. Όταν περνούν από εκεί κλείνουν τη μύτη και τα μάτια. Κατά τα άλλα σκίζονται για την οικολογία, για το περιβάλλον, για το πράσινο. Τρίχες! Στο «τσακ» κατάφεραν οι κάτοικοι να γλιτώσουν το μικρό πάρκο στα Πατήσια από τα νύχια του δημάρχου. Κάνουν τώρα διπλοσκοπιές και το φυλάνε από τον… Ομέρ Πριόνη -έτσι αποκαλούν τον δήμαρχο. Και αντιστέκονται…
Απ’ την άλλη, το αίσχος του Κηφισού, που έχει καταπατηθεί παρά το προστατευτικό προεδρικό διάταγμα Λαλιώτη. Στο ύψος της Κηφισιάς το ποτάμι δεν πλησιάζεται, βρώμα και δυσωδία, απόντες οι τοπικοί άρχοντες καμαρώνουν στις τηλεοράσεις και δεν ιδρώνει το αυτί τους. Αυθαίρετα εργοστάσια στην κοίτη του… Μια απέραντη χωματερή. Το αίσχος. Και όλοι κηρύττουν εαυτόν αναρμόδιο. Κράτος και κόμματα οικολογικά. Μόνο κάτι «πρόσκοποι» με έναν γοητευτικό ηλικιωμένο, τον Παναγιώτη Τσίτουρα, τρέχουν και αγωνίζονται και τους έχουν τρελάνει στις μηνύσεις οι καταπατητές, τους ταλαιπωρούν με σκοπό να τους αποθαρρύνουν, αλλά αυτοί δεν το βάζουν κάτω. Και αντέχουν. Στο ύψος της Μεταμόρφωσης χιλιάδες βυτία ξεφορτώνουν το φορτίο της ντροπής σε ένα ξεπερασμένο βιολογικό καθαρισμό… Καφέ μπαίνουν τα απόβλητα, καφέ χύνονται σε μια από τις πηγές του Κηφισού. Και κανένας δεν κοκκινίζει. Δίπλα, το περιβάλλον σε αισχρή τριτοκοσμική κατάσταση. Να στείλει ο δήμος να καθαρίσει; Αναρμόδιοι. Με δεκάδες καταπατητές να οργιάζουν σε ένα χορό παρανομίας πρωτοφανή. Και στο βάθος κήπος… Το Υπουργείο Περιβάλλοντος, με όλα του τα φανάρια αναμμένα….
Μάθαμε να λέμε τη λέξη «Οικολογία» με ένα ύφος αόριστο. Σαν να ζούμε στο πουθενά. Ποζάρουμε σ’ εφημερίδες και κανάλια μπροστά σε δενδρύλλια και ποτιστήρια… Κλαίμε μπροστά στις φωτιές και δε βγάζουμε τσιμουδιά για τα τσιγάρα που πετάμε οι ίδιοι, δε λέμε τίποτα για τα γυαλιά που είναι διάσπαρτα σε πάρκα και δάση. Τα γυαλιά απ’ τα μπουκάλια της μπύρας, που γίνονται φακοί συγκεντρωτικοί και ανάβουν φωτιές. Η Πάρνηθα και ο Υμηττός, που μας «κοιτούν» με μια απόχρωση καφέ – γκρίζα, κάτι… ξέρουν. Κι εμείς. Ψάχνουμε τους εμπρηστές και ποτέ δεν τους ανακαλύπτουμε στον καθρέφτη μας. Γιατί κανείς -ούτε η αστυνομία- δεν ψάχνει στους καθρέφτες. Οικολόγοι και οι αστυνόμοι. Γιατί όχι; Και το άλλο, πού το βάζετε; Καίγονται και αντί να τρέξουμε να τα φυτέψουμε, να κινητοποιηθούν οι πάντες, κάνουμε κάτι επιδείξεις και εμφυτεύσεις πολυτελείας. Βάζουμε τους προσκόπους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, εμφυτεύσεις δενδρυλλίων που μαραίνονται πριν την ώρα τους, ορφανά, αφημένα στην τύχη τους και στις άγριες διαθέσεις των συνεταιρισμών.
Και μέσα σε αυτό το χαμό της αυθαιρεσίας και της καταχνιάς, ένα κράτος παντελώς ανίκανο, βλέπει την Αθήνα να επεκτείνεται με άλματα στα Μεσόγεια, παράλληλα με το μοναδικό ελληνικό υπερσύγχρονο δρόμο, την Αττική Οδό. Σπίτια πολυτελείας χωρίς στοιχειώδη αποχέτευση, με τους νοικοκυραίους ν’ ανοίγουν τη νύχτα την κάνουλα και να πλημμυρίζουν οι δρόμοι με βοθρολύματα. Φρίκη! Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας κατοικεί εν μέσω εκατοντάδων χιλιάδων βόθρων και βλέπει τα βυτία κάθε μέρα να πηγαινοέρχονται. (Εκτός και αν υπάρχει εντολή στην Τροχαία να ακινητοποιούνται οι «αχόρταγοι» όταν περνάει η πρωθυπουργική λιμουζίνα απ’ τη Ραφήνα…) Τα αυθαίρετα που χτίζονται σε καθημερινή βάση προσθέτουν και άλλους βόθρους στο περιβάλλον, δίπλα από το βόθρο στο αναψυκτήριο του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ. Και κανείς δεν αισχύνεται… Και οι άδειες δίνονται κατά εκατοντάδες, και το χτίσιμο στα άλλοτε χωράφια και τους αμπελώνες των Μεσογείων πάει σύννεφο, χωρίς την παραμικρή υποδομή. Κανείς δε σταματάει. Τελικά, για ποιο περιβάλλον μιλάμε; Φτου μας!!!
Να πούμε και κάτι άλλο. Η Αθήνα είναι φύσει και θέσει πρωτεύουσα του παγκόσμιου πολιτισμού. Με την αγυρτεία, τις αρπαχτές και τις αντιπαροχές μιας αμαρτωλής εποχής, έγινε πρωτεύουσα σούργελο, οικολογικά και πολιτιστικά. Οι λίγες κολώνες που απόμειναν σκόρπιες στην Αττική, πνιγμένες στη μόλυνση και την εγκατάλειψη. Κανονικά, αν οι διάφοροι κυβερνήτες μας ήξεραν ότι το μόνο μας έσοδο είναι ο πολιτισμός και όχι η σκέτη οικολογία, η στείρα, και τα παχιά λόγια τα οικολογικά, θα έπρεπε η Αθήνα σε ακτίνα χιλιομέτρων από την Ακρόπολη να είναι κλεισμένη σε τζάμι και να πέφτουμε στα τέσσερα, σαν τους μουσουλμάνους, να την προσκυνάμε! Η αρχαία πατρίδα η αξεπέραστη είναι ικανή να μας ταΐζει εσαεί, αρκεί να την προσέχαμε. Και τώρα, την ύστατη ώρα, που μαζεύουμε τα κομμάτια της Ακρόπολης στο μουσείο της, θα μπορούσε πάλι κάτι να είχε γίνει προς νότο. Ένας χώρος ελεύθερος είχε μείνει, ο Ελαιώνας. Θα μπορούσε να επεκταθεί εκεί το αρχαιολογικό πάρκο, παράθυρο στην πολιτιστική οικολογική Αθήνα. Αντ’ αυτού, εκεί ακριβώς χτίζεται το γήπεδο του Παναθηναϊκού, για να σκεπάσει οριστικά κάτω από ένα φοβερό στρώμα μπετόν τα τελευταία υπολείμματα της πόλης του φωτός. Και είναι κρίμα να μπαίνει ταφόπλακα στην Αθήνα από μια ποδοσφαιρική ομάδα που φέρει το όνομά της. Παναθηναϊκός: «Όλη η Αθήνα».
Και να μη μιλάει κανείς, ρε γαμώτο…
