Στο θεμελιώδες ερώτημα που είχα ως νέος στη δημοσιογραφία «άραγε πως θα διαλέξω και θα παραμείνω στο σωστό δρόμο», στάθηκα τυχερός, γιατί βρέθηκε ένας –βετεράνος σήμερα- προπονητής του ποδοσφαίρου και του πνεύματος και με έβαλε στο θέμα με μια παραβολή. «Άκου με προσοχή», μου είπε. «Κάποτε ένας αετός, που είναι πολύ υπερήφανος και δεν καταδέχεται ν’ αφήσει τα ψηλά του αετώματα, θέλησε να κατέβει χαμηλά να παρατηρήσει τι γίνεται εκεί πέρα. Κατέβηκε, κατέβηκε, όμως δεν πάτησε στο χώμα. Στάθηκε στην κορυφή ενός πανύψηλου κυπαρισσιού και βλέποντας μπροστά του ένα μεγάλο σαλιγκάρι τάχασε. Βρε σαλίγκαρε, πως τα κατάφερες και ανέβηκες είκοσι μέτρα ύψος; Τότε το σαλιγκάρι, εντελώς κυνικά του απάντησε: έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά μου».
Αυτά μου είχε πει ο δάσκαλος ο Πάνος Μάρκοβιτς –καλή του ώρα- και ορκίζομαι πως από τότε, καθημερινά το παράδειγμά του το βλέπω καθαρά και ξάστερα μπροστά μου. Γιατί, το παράδειγμα μπορεί να αφορά τους περισσότερους κλάδους εργασίας, όμως στο δικό μας το μετερίζι εφαρμόζει σαν ΓΑΝΤΙ. Η δημοσιογραφία που αγαπήσαμε στα νιάτα μας, και που αναρωτιόμαστε: άραγε θα μας αφήσουν οι συνθήκες να φύγουμε από αυτό το λειτούργημα με υπερηφάνεια και καθαρή καρδιά, πέρασε και εξακολουθεί να υποφέρει από «σαλίγκαρους». Που και να προσπαθήσουν να κρυφτούν όλο και κάποιο από τα ταλέντα τους θα τα ξεσκεπάσει. Μπορεί να μην είναι τα «κέρατα» ή τα σάλια τους, όμως ας μην ξεχνάμε το τρίτο κομμάτι του χαρακτήρα τους, το μόνο αόρατο αλλά και πιο ύπουλο…
Δυστυχώς για τον κλάδο μας, όταν ο Μιχάλης Τροχανάς πρωτοφώναξε αγανακτισμένος το «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι», το σύνολο του κλάδου μου έπεσε να τον κατασπαράξει. Ίσως του άξιζε για άλλες «ιστορίες», όχι όμως για την ατάκα που ξεστόμισε. Δεν θα χρειαστεί να αναφέρω παραδείγματα (ο κόσμος ξέρει!) δημοσιογράφος σήμερα θεωρείται ο λειτουργός της ενημέρωσης, αλλά αλίμονό του αν δεν προσέξει και ξεχάσει τον προορισμό του. Τότε, μπορεί να γράψει μια καλή καριέρα και να κερδίσει χρήμα με ουρά, αλλά θα έχει εξαργυρώσει εντελώς την επαγγελματική του συνείδηση.
Νομίζετε τυχαία μας θεωρούν ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ, ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ, ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΑΤΑΣ και πλήθος ακόμη κοσμητικών που δεν τιμούν την δημοσιογραφία; Εννοείται πως δεν είμαστε όλοι μας «σαλίγκαροι», προς Θεού. Όμως, οι «καρχαρίες» της ενημέρωσης ( δηλαδή κάποια από τα αφεντικά…) είχαν και εξακολουθούν να έχουν τον τρόπο τους ώστε να «γεννούν», μικρά αρπακτικά για τη δούλεψή τους.
Μου έλεγε πρόσφατα ένας ξεχωριστός συνάδελφος με εντυπωσιακά καθαρό χειρόγραφο, αλλά απολυμένος και ριγμένος στα αζήτητα:
«Ρε μάγκα, πάρτο απόφαση. Αν δεν τα μαγκώνεις βρώμικα, ούτε σε υπολογίζουν, ούτε θα έχεις μερικά φράγκα στην τσέπη σου». Για να συμπληρώσει με γουρλωμένα μάτια, έτοιμος θαρρείς να με δείρει: «Ρε μαλάκα, πάρτο απόφαση, κανείς σήμερα δεν υπολογίζει τις αληθινές αξίες στη δημοσιογραφία, δεν δίνει σημασία αν γράφεις τίμια. Η εξουσία, εντελώς διεφθαρμένη, τους ανάγκασε τους δημοσιογράφους να σκύβουν, να κρύβουν, να γράφουν ψέματα και να καρφώνουν».
Ζητώ συγγνώμη αν το σημερινό σημείωμα είναι λιγάκι «της οργής». Δεν γίνεται να μην είναι. Παρακολουθώ τι συμβαίνει στα θεωρούμενα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου (ξέρετε αυτά που πουλούσαν πριν είκοσι χρόνια 250.000 φύλλα και σήμερα δεν ξεπερνούν τα 30 – 35.000 τις καθημερινές, περιμένοντας τις κυριακάτικες εκδόσεις να ανεβάσουν τις πωλήσεις με ντιβιντί, κληρώσεις λιμουζίνας και δισκάκια τραγουδιστάδων). Παντού ( ή σχεδόν παντού) επικρατεί ανασφάλεια. Στην αίθουσα συνεδριάσεων της ΕΣΗΕΑ, μόνιμη ενασχόληση της διοίκησης είναι τα προβλήματα του κλάδου ένεκα
*Απολύσεων
*Εθελουσίας εξόδου ( έτσι έχουν βαφτιστεί οι εκκαθαρίσεις)
* Καθυστέρησης δεδουλευμένων σε φουκαράδες συντάκτες
* Μπλοκάκια ( μάστιγα για τους νέους)
*Καταπάτηση του ωραρίου, μολονότι έχει συμφωνηθεί με τζίφρες εκατέρωθεν στη συλλογική σύμβαση.
*Ανασφάλεια για το μέλλον των ασφαλιστικών Ταμείων
Αυτά για τους πολλούς. Διότι – διάβολε- υπάρχουν και οι λίγοι ( που δεν είναι και λίγοι…) οι οποίοι περνάνε μια ζωή χαρισάμενη προσφέροντας ΚΑΙ δημοσιογραφικές υπηρεσίες.
Η ΕΣΗΕΑ, γνωρίζει πολύ καλά ότι δεκάδες επαγγελματίες μέλη της, είναι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων ( εκδότες, εστιατόρια, γραφεία προώθησης και συμβουλών κλπ.) αλλά δεν αποφασίζει να επέμβει.
Δεκάδες προβεβλημένοι τηλεοπτικοί συνάδελφοι, δουλεύουν για τα καλά το χρυσοφόρο κομμάτι της διαφήμισης. Ως ένα σημείο, καλά κάνουν, όμως με βάση ένα πανάρχαιο και ξεπερασμένο καταστατικό, οφείλουν να καταθέσουν την ταυτότητά τους και μετά να σπεύσουν να διαφημίσουν…κινητές τηλεφωνικές εταιρίες, πολυκαταστήματα, βενζινάδικα, ακριβά αρώματα ή πανάκριβα αυτοκίνητα.
Θα μου πείτε: οφείλει ο κλάδος να αναθεωρήσει το καταστατικό του και να προχωρήσει σε εκκαθάριση του μητρώου. Πλάκα έχει αυτή η άποψη. Για να γίνει τροποποίηση καταστατικού, πρέπει στη Γενική Συνέλευση να υπάρξει καθαρή πλειοψηφία. Αν δεν γνωρίζετε τι προκύπτει στις – κάθε δύο χρόνια – γενικές συνελεύσεις της ΕΣΗΕΑ να σας το αποκαλύψω. Νοικιάζεται αίθουσα ( ή κλειστό γήπεδο…) για τρεις χιλιάδες ψυχές ( αφού αισίως τα μέλη της ΕΣΗΕΑ άγγιξαν τα 5.000 μέλη!) και καταφθάνουν γύρω στους διακόσιους νοματαίοι ( δηλαδή όσοι έχουν υποβάλει υποψηφιότητα για τη διοίκηση και τα διάφορα όργανα!).
Οι νέοι συνάδελφοι, μπορεί να υφίστανται τις μεγαλύτερες αδικίες στον κλάδο, όμως στις Γενικές Συνελεύσεις δεν πατάνε, διότι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους. Δεν έχουν σε υπόληψη τις παρατάξεις της ΕΣΗΕΑ, δηλαδή την ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ του σωματείου. Μέχρι εκεί φτάσαμε.
Και τα αφεντικά ή οι μεγαλοδημοσιογράφοι ( δηλαδή αυτοί που ήδη πλούτισαν), βεβαίως αλωνίζουν.
Εννοείται πως τα προβλήματα του δημοσιογραφικού κόσμου δεν δημιουργήθηκαν «από μόνα τους». Εχουν ΝΟΝΟΥΣ. Τους οποίους θα βρείτε ψάχνοντας ανάμεσα σε πρόσωπα που η διαρκής αναταραχή και η ανασφάλεια των εργαζομένων, τους συμφέρει. Ακόμη να τους βρείτε; Ονομάζονται εκδότες, ή κυρίαρχοι, ή απλώς αφεντικά (με την έννοια του εμπορίου) της ενημέρωσης.
Ένας καθαρός και αυτοδύναμος κλάδος τόσο σε ήθος όσο και συνδικαλιστική αξιοπρέπεια, αυτά τα δήθεν πανίσχυρα αφεντικά θα τα έθετε στο περιθώριο μέσα σε πέντε λεπτά της ώρας ( και μη παρασύρεστε όταν τους ακούτε να φωνάζουν «δεν βγαίνουμε», «θα κλείσουμε», τέτοια).
