Χρειάστηκε ένα από τα τελευταία βράδια, με βροχή, να διασχίσω την περίφημη οδό Αγίας Άννης στο κομμάτι από Πέτρου Ράλλη ως την Ιερά οδό. Μεγαλύτερο φόβο και περισσότερη εγκατάλειψη της Πολιτείας, δε θα μπορούσα να νοιώσω από αυτήν που ένοιωσα και μάλιστα στην καρδιά της πρωτεύουσας, δυο βήματα από το πολυσύχναστο Αιγάλεω του («όλα τα σφάζω») Δημήτρη Καλογερόπουλου και τον Αϊ Γιάννη του Ρέντη, του μάγκα –όπως ακούγεται– Γιώργου Ιωακειμίδη. Αλλά, τι να σου κάνουν οι δήμαρχοι, όταν το μπαγιόκο το κουμαντάρει ο εντιμότατος υπουργός των Εσωτερικών και τις αποφάσεις τις παίρνει ο αξιότιμος υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, Γιώργος Σουφλιάς;
Πρώτα το χάλι του δρόμου: οι λακκούβες βαθιές και με τις λάσπες στα σωθικά τους, έτσι αόρατες καθώς λίμναζαν, λίγο έλειψε να μου στραπατσάρουν τα αμορτισέρ, του έτσι κι αλλιώς ταλαιπωρημένου smart, που οδηγούσα. Φωτισμός τόσο χλωμός, που με παρέπεμπε σε σελίδες από παλιά ανατριχιαστικά αναγνώσματα για το συνοικιακό Λονδίνο, προς τα μέσα του 19ου αιώνα (τότε που οι πόρνες, έτρεμαν στο σκοτάδι, μήπως προβάλλει ο περιβόητος Τζακ!). Ευτυχώς –δε θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί ένεκα έλλειψης… πελατείας– πουτάνες δεν κάνουν πιάτσα στην Αγίας Άννης, ούτε καν σουλατσάρει κάποια απογοητευμένη και ξέμπαρκη από τις ταλαιπωρημένες της ζωής. Όμως, ο κίνδυνος καραδοκεί και δε συνίσταται ποδαρόδρομος!
Ξαφνικά, στη μέση του πουθενά πάνω στον άθλιο δρόμο, ξεπρόβαλε ένα χαμηλοτάβανο εκκλησάκι, ταπεινό, σκοτεινό και κλειδαμπαρωμένο. Καταμεσής του στενού δρόμου, λες και κάποιος αμαρτωλός το έχτισε, θέλοντας να ξορκίσει κινδύνους. Κι όμως, αυτό το κομμάτι εξυπηρετεί εκατοντάδες φορτηγά και μερικές χιλιάδες ΙΧ, που θέλουν να αποφύγουν τον κύκλο. Δηλαδή να βγουν στην Κηφισού και να ταλαιπωρηθούν με τις ελικοειδείς γέφυρες, μόνο και μόνο για σωστό φωτισμό… Πάντως, το σταυροδρόμι με την εκκλησιά, τιμούσαν μερικοί αλλοδαποί, προφανώς άνεργοι οικονομικοί μετανάστες και συζητούσαν μεγαλόφωνα, ίσως ζυγίζοντας ποιος από αυτούς πλεονεκτεί σε θλίψη…
Ερωτάται ο πανέξυπνος (και πάντα ενεργός σε ζητήματα καλλωπισμού δρόμων) Γιώργος Σουφλιάς: «Τόσο δύσκολο θα ήταν να πέσουν μερικά φράγκα στην Αγίας Άννης, ώστε να ασφαλτοστρωθεί, να φωτιστεί, να τοποθετηθούν εμφανή σήματα και –διάβολε– μια διαχωριστική γραμμή, αφού ο δρόμος είναι διπλής κατευθύνσεως; Σημειώνεται ότι στο τέλος της διαδρομής, ξεπροβάλλει η κάπως ανθρώπινη Ιερά, με φάτσα το σταθμό «Ελαιώνας» του Μετρό, όπου διέκρινα τους πρώτους αστυνομικούς αρματωμένους με όλα τα «καλά» που τους έχει παραχωρήσει η Πολιτεία για να προστατεύουν τον πολίτη.
Είχε και συνέχεια η διαδρομή, αφού το ίδιο βράδυ χρειάστηκε να καταλήξω στο σταθμό –ΚΤΕΛ– των υπεραστικών λεωφορείων του Κηφισού, προκειμένου να υποδεχτώ συγγενή μου από την Καλαμάτα. Ήταν την ώρα που θ’ αναχωρούσαν τα τελευταία οχήματα για την περιφέρεια, κόσμος πολύς είχε πυκνώσει τις αποβάθρες. Εδώ η κρατική… μέριμνα ήταν πολύ πιο έντονη. Από τη βρώμα στο… κατάστρωμα του σταθμού, ντρεπόσουν. Από τη συχνότητα που ενοχλούσαν οι επαίτες (κάθε ηλικίας, χρώματος και φύλου) λυπόσουν. Από το σούρτα φέρτα μερικών θρεμμένων ποντικών, σιχαινόσουν.
Το ρεπορτάζ ήταν μια κάποια διέξοδος:
Ο σταθμός της Κηφισού, δημιουργήθηκε το 1972 από τη χούντα και –πιθανότητα– εκείνη την εποχή εξυπηρετούσε, ήταν κατά κάποιο τρόπο επαρκής. Ερωτάται ο καθ’ ύλιν κυβερνητικός αρμόδιος: «Τι έχει γίνει 37 ολόκληρα χρόνια, ώστε να πάψει αυτό το παράπηγμα να μοιάζει με φωλιά μικροβίων, ανθρώπινης υποβάθμισης και τελικά μέγιστης ξευτίλας;»
Ένας νυσταγμένος οδηγός –που ρώτησα– ήταν κατηγορηματικός:
«Φίλε, ούτε σκούπα δεν υπάρχει να καθαρίσουν τους χώρους. Και δεν ενδιαφέρεται κανείς, διότι –λέει– θα φτιάξουν καινούργιο ΚΤΕΛ, αλλού, με σύγχρονα μέσα κλπ. Ήμουν νιος και άσπρισα και όλο τα ίδια ακούω, χωρίς να γίνεται κάτι. Ντροπή είναι.»
Δε χρειαζόταν να μου το πει ο εργαζόμενος, τόσο αυτονόητη και ΖΩΝΤΑΝΗ ήταν!
