Ακρασία, Ελληνική λέξη, που περιγράφει την κατάσταση του υποβαθμισμένου ανθρώπου, ο οποίος, ενώ γνωρίζει το σωστό, για κάποιον ανεξήγητο (;) λόγο, δεν το πράττει. Η ακρασία, ταλανίζει τους πολλούς (ανθρώπους και πολιτικούς) και θα τους ταλανίζει, μέχρις ότου ο άνθρωπος πάψει να είναι «σπορά της τύχης» και αναγεννηθεί, από τον σπόρο του Λόγου, νέος και άξιος του ονόματός του. Μέχρι να ανθρωπισθεί, με την παιδεία του Λόγου.
Η ακρασία, μας έχει φέρει στο χείλος της καταστροφής, συνεργούντων των μικρών ανίκανων τυφλών κυβερνητών και των μαζανθρώπων, συμφεροντολόγων, ελληναράδων, κακοπάτριδων, πατριδεμπόρων.
Αυτή είναι η κατάσταση. Και όποιος δεν την βλέπει, εθελοτυφλεί. Ή είναι πονηρός άρχων ή τεμπέλης άνευρος αρχόμενος κηφήνας. Ή χαλασμένο κυβερνοφρικιό (cyberfreak), χαμένο μέσα στο κυβερνοδιάστημα (cyberspace), πιασμένο σαν έντομο στα δίχτυα του παγκόσμιου ιστού (WWW: World Wide Web) και του διαδικτύου (internet).
Δεν κατακρίνουμε την πρόοδο των επιστημονικών ανακαλύψεων, την τεχνολογική πρόοδο, τη χρησιμότητα της πληροφορικής και του διαδικτύου. Την κατάχρησή τους ψέγουμε και την αλόγιστη χρήση τους, με καταστροφικές συνέπειες για τον άνθρωπο και τη φύση, φοβούμαστε.
Η τεχνολογία τρέχει, πριν ακόμη μάθει να περπατά, στη νεοφιλελεύθερη λεωφόρο του άκρατου ωφελιμισμού και της κερδοφρένιας. Και ο άνθρωπος, ασθμαίνων, την ακολουθεί, χωρίς να έχει προσδιορίσει το σκοπό και την αξία της. Επιμηθέας «του στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.»
Στην αρχή της δεύτερης δεκαετίας του 21 αιώνα, το χάσμα, ανάμεσα στην ωφελιμιστική, χρησιμοθηρική «ιδεολογία» των νεοφιλελεύθερων πραγματιστών και στις κλασικές πανανθρώπινες αξίες, μοιάζει αγεφύρωτο.
Αυτές οι αξίες, οι αντάξιες της έννοιας άνθρωπος: αναθρών α όπωπαι (αυτός που κρίνει αυτά που βλέπει), δεν βρίσκουν αντιστοίχιση στη σημερινή εκπαίδευση των νέων. Το φάσμα της νέας Ύβρεως, της αλαζονείας της ημιμάθειας, προβάλλει απειλητικό. Η θαυμαστή σύγχρονη τεχνολογία και τα θαύματα της επιστήμης, αυτή η θαυματοποιία, δίνει στον άνθρωπο του 21ου αιώνα μια αίσθηση παντοδυναμίας, που τον οδηγεί στην Ύβριν του «όλα επιτρέπονται».
Στο όνομα της ρεαλιστικής πολιτικής, εξοβελίζεται η ανθρωπιστική παιδεία και η με αυτήν συνυφασμένη κριτική σκέψη, που θα μπορούσε να ελέγξει τα περιεχόμενα της ρεαλιστικής αποκαλούμενης πολιτικής. Έτσι, νομιμοποιείται η κατάχρηση της εξουσίας και θυσιάζονται δημοκρατικές αρχές και άνθρωποι.
Το καινούργιο, στις μέρες μας , προσπαθεί να επικρατήσει, όχι προσφέροντας ένα καλύτερο παράδειγμα πολιτικής επιστήμης, αλλά προσπαθώντας να σκοτώσει το παλιό.
Η ύβρις, η αλαζονεία επικρατούν, ενώ η λογική και η φρόνηση εμφανίζονται όταν είναι πολύ αργά. Όταν οι υβριστές του Λόγου έχουν συμπαρασύρει στον χαμό δικαίους και αδίκους.
Η θεοποίηση του ατόμου στην ασύδοτη νεοφιλελεύθερη ατομικότητα, σμπαραλιάζει τις σύγχρονες παγκοσμιόπληκτες κοινωνίες. Ο ατομισμός, ο φιλοτομαρισμός της παγκοσμιοποιημένης αποκολοκύνθωσης, επιβάλλεται από τη Νέα Οικονομική Ιδεολογία, της ασύδοτης, νεοφιλελεύθερης αγοράς και τον ωφελιμισμό των πραγματιστών κρατούντων.
Οι συνεχείς και παταγώδεις αποτυχίες της ρεαλιστικής πολιτικής, θα μπορούσαν να πείσουν, όσους ακόμη από τους πολιτικούς εξακολουθούν να σκέπτονται, πως το παράδειγμα της δικαιοσύνης και της αρετής στον πολιτικό βίο, το «φίλαυτον» του Αριστοτέλη, είναι ο πολυτιμότερος σύμμαχος για την αντιμετώπιση των προβλημάτων και των καταστροφών, που επέφερε η ρεαλιστική πολιτική των παγκοσμιοποιημένων πραγματιστών.
Ο «φίλαυτος» του Αριστοτέλη, δεν είναι ο σύγχρονος εγωιστής, ατομιστής, παγκοσμιοποιημένος υπάνθρωπος. Ο φίλαυτος είναι, ο ολοκληρωμένος άνθρωπος, όν πολιτικό και κοινωνικό. «Πολιτικόν γαρ ο άνθρωπος και συζήν πεφυκός», κατά τον Αριστοτέλη.
Ο φίλαυτος, είναι ο άνθρωπος, που ζει κατά Λόγον και όχι σύμφωνα με τα πάθη του. Ο άνθρωπος που επιζητεί το καλό, παρά εκείνο που φαίνεται συμφέρον. «Κατά λόγον ζην ή του κατά πάθους ορέγεσθαι του καλού ή του δοκούντος συμφέρειν.» (Αριστοτέλης).
Ο άνθρωπος ο οποίος «πράττων το καλόν, ωφελεί και τον εαυτόν του και τους άλλους.:Αυτός ονήσεται τα καλά πράττων και τους άλλους ωφελήσει», λέει, πάλι, ο Αριστοτέλης.
Είναι ο άνθρωπος που πράττει πάντοτε αυτά που οφείλει να πράττει. «Α δει, ταύτα και πράττει».
Τον φίλαυτο άνθρωπο να ορθώσουμε απέναντι στον φιλοτομαριστή, τον εγωιστή του ιδιοτελούς ωφελιμισμού της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποιημένης φούσκας, για να ξαναβρούμε τον άνθρωπο. Για να ξαναγίνουμε αυτό που είμαστε: Άνθρωποι. Και όχι υπάνθρωποι ή ΗΠΑνθρωποι, όπως μας κατήντησαν, δολίως και σκοπίμως, οι λίγοι, με την πολλή δύναμη και το λίγο μυαλό.
Εν τέλει ένας είναι ο δρόμος της αρετής. Πολλοί της κακίας. Ένας υπάρχει τρόπος το καλό κανείς να κάνει. Μα τρόποι υπάρχουνε πολλοί για να κάνει το κακό. «Εσθλοί μεν γαρ απλώς, παντοδαπώς δε κακοί», διαπιστώνει ο Αριστοτέλης.
Η πολιτική αρετή και η ηθική είναι έξεις, η οποίες παγιώνονται με την παιδεία, η οποία σκοπό της έχει, οι άνθρωποι να γίνονται αγαθοί και ευσυνείδητοι, με την δύναμη του Λόγου και της φρόνησης. Φίλαυτοι, για το καλό των ιδίων και των άλλων.
Με τον εγωπαθή ατομισμό του νεοφιλελεύθερου δόγματος, που αποξενώνει-αλλοτριώνει τον άνθρωπο και από τον εαυτό του και από την κοινωνία, οι κοινωνίες μολύνονται από το μεταδοτικό νόσημα, τη λοιμική της εγωπαθούς αυτολατρείας και του σταρχιδισμού (όρος του Ανδρέα Ρουμελιώτη), που θεωρείται ως αυτονόητο φυσικό δικαίωμα στις μέρες μας.
Και το ρήγμα ανάμεσα στην πολιτική και την αρετή, το ρήγμα ανάμεσα στον πολιτικό και την ηθική, γίνεται χάσμα, που αδυνατούν να δουν οι (αν)εγκέφαλοι αποκολοκυνθωμένοι πολικατζήδες.
Είναι ο έλληνας λόγος, ο οποίος, πρώτος, στην ανθρώπινη ιστορία, έθεσε το θέμα της ικανής πολιτικής ηγεσίας. Ένα θέμα το οποίο παραμένει πάντα επίκαιρο και ιδίως στις μέρες μας, όπου παγκόσμιοι «μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες» ταλανίζουν τον κόσμο μας.
Η έννοια της ικανής ηγεσίας είναι συνδεδεμένη με τις ανώτερες αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης. Με την έννοια της ευδαιμονίας των πολιτών και της πόλης, πέρα από οικονομικές και άλλες παραμέτρους. Είναι συνδεδεμένη με την έννοια του κοινού αγαθού. Με την έννοια της πολιτικής αρετής και την απαραίτητη παιδεία για την απόκτηση αυτής της αρετής.
Κύριος ρόλος της πολιτικής παιδείας είναι να αποκτήσει το άτομο εκείνες τις συνήθειες, που το καθιστούν πολίτη, του οποίου το κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι μετέχει κρίσεως και αρχής, στην πόλη των πολιτών• «Πολίτης δ’ απλώς ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής• η γαρ πόλις πολιτών πλήθος εστίν», παραγγέλλει ο Αριστοτέλης.
Όμως οι σύγχρονοι πολιτικοί εκπαιδεύονται στον πολιτικαντισμό, (που βαφτίζουν πολιτική), στου «κασίδη του κεφάλι». Προσωπική φιλοδοξία, οικογενειοκρατία, ύποπτες διασυνδέσεις και διαπλοκή με το χρηματοοικονομικό κατεστημένο και τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης), αποτελούν, σήμερα, τα προσόντα για την ανάδειξη των αρχόντων του κόσμου.
Όμως, χωρίς τη διαχρονική αξία του πολιτικού ενάρετου βίου, η ηθική θα παραμένει διαζευγμένη από την πολιτική και αμφότερες αποξενωμένες από την έλλογη χρήση της τεχνολογίας.
Και ο άνθρωπος, απροστάτευτος, χωρίς την ασπίδα του κριτικού Λόγου, θα χάσκει κεχηνώς (χάσκακας) μπροστά στους πολιτικατζήδες, την ανερμάτιστη, κερδοφρενή, τεχνοκρατία και τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης). Τη νέα μορφή τυραννίας.
