Έσπευσαν σε κάποια παράθυρα κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι να σχολιάσουν σημειολογικά και να δώσουν έμφαση στη μοναχική εμφάνιση του Κώστα Καραμανλή στο Ζάππειο, όταν κάθισε μόνος του να πει ότι παραιτείται κι ότι δεν θα είναι καν υποψήφιος στο έκτακτο συνέδριο για την εκλογή νέου αρχηγού στη Ν.Δ. Δηλαδή ο Κ. Καραμανλής ζήτησε από κάποια στελέχη να τον περιβάλλουν μετά την ήττα και εισέπραξε την άρνησή τους;
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι έγινε τίποτα τέτοιο, αλλά έστω ότι ουδείς θέλησε να μοιρασθεί για λίγα λεπτά δίπλα του τη δήλωση παραίτησης μετά το ηχηρό πλήγμα της εκλογικής συντριβής της Ν.Δ. Αλλά το θέμα δεν είναι καθόλου αυτό, το θέμα είναι ότι ο κ. Καραμανλής δεν έκανε αυτό που είχε δηλώσει ότι θα κάνει σε περίπτωση που το κόμμα έχανε τις εκλογές: ότι εάν τον θέλουν θα παραμείνει στην αρχηγία! Ποιους εννοούσε λέγοντας «εάν με θέλουν»; Φυσικά δεν εννοούσε την εκτός παράταξης πλειοψηφία ή το εκλογικό σώμα εν γένει. Εννοούσε ασφαλώς τα στελέχη της παράταξης, που συναπαρτίζουν το Συνέδριο του κόμματος. Προτίμησε όμως να εγκαταλείψει την αρχηγία προτού κριθεί από τα στελέχη του κόμματος. Ήταν αυτή μια πράξη θαρραλέα; “Παίρνω όλη την ευθύνη και πάω σπίτι μου”! Ακούγεται κάπως θαρραλέο -αλλά είναι; Είναι νόμιμο, αλλά είναι και ηθικό, έναντι του κόσμου που τον εμπιστεύθηκε και στις 4 Οκτωβρίου;
Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μέσα στο κόμμα της Ν.Δ. με «καθαρές κουβέντες» για το ποια είναι «αυτή η πραγματικότητα», που πέρα από τα σκάνδαλα και τις πολιτικές των κυβερνήσεών του από τον Μάρτιο του 2004 έως τον Οκτώβριο του 2009, οδήγησε την παράταξη κυριολεκτικά στα τάρταρα, θα γίνει; Τελικά η δεξιά παράταξη απέτυχε οικτρά μόνο και μόνο επειδή ήταν πρωθυπουργός ο Καραμανλής; Μα κι έτσι να είναι, δεν θα έπρεπε να θέσει τον εαυτό του στην τελική κρίση των στελεχών, πολλά εκ των οποίων διετέλεσαν και υπουργοί του; Με ποιον τρόπο σκοπεύει να συμβάλει στην κάθαρση της παράταξης;
Με τη στάση αυτή, ο Κώστας Καραμανλής δείχνει ότι βαρέθηκε, ότι κουράστηκε και ίσως ότι αποφεύγει σαν τις αμαρτίες του να πει τα πράγματα με το όνομα τους, κι ας τις πλήρωσε ακριβά. Τι άλλο έχει πια να φοβηθεί και προτιμά να αφήνει μετέωρους όσους νεοδημοκράτες τον στήριξαν στα δύσκολα; Ο Γιώργος Παπανδρέου, πολύ πριν από τις εκλογές, με εντιμότητα και θάρρος ξεκαθάρισε τα πράγματα έναντι του κόμματος και έναντι του εκλογικού σώματος. Αυτή η ξεκάθαρη στάση ήταν που του έδωσε τόσο μεγάλη αυτοδυναμία, κι ας είπαν πολλοί ότι ήταν έκπληξη, ξεχνώντας ή παραβλέποντας πως οι Έλληνες ό,τι κι αν μας καταλογίζει κανείς, καταλαβαίνουμε πολύ καλά ποιος φοβάται τον ίσκιο του και ποιος όχι.
Αν ο Κώστας Καραμανλής έγκαιρα είχε ακολουθήσει το παράδειγμα του Παπανδρέου, δεν αποκλείεται η ήττα να μην ήταν τόσο βαριά. Δεν το τόλμησε όμως. Γιατί άραγε; Στο Συνέδριο, έστω και κατόπιν εορτής, οφείλει την αλήθεια στο κόσμο που κυβερνήθηκε απ’ αυτόν όλα αυτά τα πεντέμισι χρόνια. Να μιλήσει επιτέλους κατά την προσφιλή του έκφραση με… καθαρές κουβέντες για το ποια ήταν και είναι η πραγματικότητα. Εκτός αν δεν έχει καταλάβει τι του συνέβη, πράγμα ό,τι χειρότερο για έναν ηγέτη όχι απλώς μιας παράταξης αλλά μιας ολόκληρης χώρας ευρωπαϊκής. Αν τα δεινά του Καραμανλή δεν έχουν σήμερα τόση σημασία για τον κόσμο, που τώρα περιμένει από τον Παπανδρέου να αποδείξει όσα υποσχέθηκε, έχει οπωσδήποτε σημασία για το δεύτερο κατά σειρά κόμμα εξουσίας και την πολιτική ιστορία του στον τόπο αυτόν.
Μήπως σύσσωμη η Ν.Δ. αποτελείται από ανάξιους και λαμόγια; Αν όχι, και σίγουρα όχι, ας μην αφήσει να κουκουλωθεί η αλήθεια για το ρόλο όσων στελεχών ενσυνείδητα χαντάκωσαν και τη Ν.Δ. -αλλά κυρίως την Ελλάδα.
