…Αληθεύει ότι είναι βολικότερο και λιγότερο επώδυνο να ονειρεύεται κανείς από το να σκέφτεται.
Andre Gisselbrecht, 1983
Τα μηνύματα από παντού είναι μαύρα. Έχουμε πολύ καιρό να ακούσουμε μια πραγματικά καλή είδηση. Ειδικά στην Ελλάδα, που η κατάσταση μοιάζει να χειροτερεύει χρόνο με το χρόνο. Σε καθημερινό επίπεδο βιώνουμε πάμπολλα προβλήματα, που θα χρειαζόταν σελίδες ολόκληρες απλά για να καταγραφούν. Η καθημερινότητα μας συντρίβει υπό το βάρος των συνεχόμενων προβλημάτων που ανακύπτουν, απέναντι στα οποία το απαράδεκτο κράτος μας και οι κυβερνήσεις που το διαχειρίζονται, κάνουν μονίμως «την πάπια». Φοροεπιδρομές, πληθωρισμός, αυξημένα επιτόκια και ακριβό πετρέλαιο στραγγαλίζουν οικονομικά τον εργαζόμενο ελληνικό λαό. Το περιβάλλον της πατρίδας μας υποβαθμίζεται συνεχώς, τα δάση καίγονται, οι παραλίες τσιμεντοποιούνται, τα νερά μολύνονται και τα κέντρα των πόλεων μοιάζουν με θαλάμους αερίων. Η ποιότητα της ζωής στην Ελλάδα έχει πέσει κατακόρυφα. Την ίδια στιγμή η ελληνική τηλεόραση έχει δημιουργήσει τη δική της αρρωστημένη εικονική πραγματικότητα κι έχει αναγάγει την Τιποτολογία σε εθνικό σπορ. Ο υπερχρεωμένος Έλληνας πολίτης έχει καταντήσει ένα φοβικό και ανασφαλή ον, που έχει ταμπουρωθεί στον καναπέ του σαλονιού του «διαδηλώνοντας» μέσω του ζάπινγκ. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν πλέον συλλογικά οράματα, που θα συσπείρωναν τους πολλούς κάνοντας τους να πιστέψουν στο μέλλον. Κυρίαρχη «ιδεολογία» στην Ελλάδα του 2008 είναι πλέον ο εθνολαϊκισμός, η προγονοπληξία, οι «γνωριμίες» και η λατρεία της κατανάλωσης. Το ταβάνι έχει χαμηλώσει ανησυχητικά και ο ορίζοντας είναι απελπιστικά γκρίζος.
Απέναντι στη ζοφερή πραγματικότητα της σημερινής γκρίζας Ελλάδας, την οποία εν συντομία περιέγραψα προηγουμένως, μπορώ τουλάχιστον να μεθοδεύσω τη διανοητική μου φυγή προς το όνειρο. Όπως κάθε άνθρωπος, έτσι κι εγώ είμαι φτιαγμένος από το «υλικό των ονείρων». Κανείς δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να ονειρεύομαι!
Ονειρεύομαι Μια Ελλάδα…
Ονειρεύομαι λοιπόν μια Ελλάδα πιο φωτεινή, πιο ποιοτική, πιο πνευματική και πιο φιλική προς τους δημιουργικούς Έλληνες.
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα όπου τα δημιουργικά μυαλά θ’ ανθίζουν και θα γεννοβολούν, και όχι να μαραζώνουν πριν την ώρα τους.
Ονειρεύομαι μια χώρα όπου το κριτήριο της επιτυχίας δεν θα είναι το χρήμα και το καμπριολέ αυτοκίνητο, αλλά η πνευματική ολοκλήρωση και η δημιουργική έκφραση του Εαυτού.
Ονειρεύομαι μια ελληνική κοινωνία ανοικτή προς το διαφορετικό κι ευέλικτη απέναντι στις προκλήσεις της εποχής της. Μια κοινωνία που θα αγκαλιάζει και δεν θα περιθωριοποιεί το ιδιαίτερο. Μια κοινωνία όλων των πολιτών και όχι μόνο των πλουσίων και των ισχυρών.
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα, όπου ο καθένας θα μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει, σε θρησκευτικό ή φιλοσοφικό επίπεδο, χωρίς να φοβάται τίποτε και χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.
Ονειρεύομαι μια πραγματική ελληνική δημοκρατία, που δεν θα αποκλείει κανέναν, όπου οι πολίτες θα νοιάζονται και θα συμμετέχουν στα κοινά.
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα όπου ο καθένας, ανεξαρτήτου εθνικής καταγωγής, κοινωνικής τάξης, θρησκευτικών ή ιδεολογικών πεποιθήσεων, θα μπορεί να αξιοποιήσει τις δυνατότητές του και να εκφράσει ελεύθερα τον Εαυτό του.
Ονειρεύομαι μια χώρα, χωρίς κλειστοφοβικά συμπλέγματα, που θα έχει απαλλαγεί από το «σύνδρομο του κάστρου», και δεν θα βλέπει τους πάντες γύρω της ως «βαρβάρους» που την απειλούν.
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα όπου δεν θα υπάρχει χώρος για μισαλλοδοξία, φανατισμούς, δογματισμούς, προκαταλήψεις και ό,τι άλλο προκαλεί «πνευματικό ευνουχισμό» στους κατοίκους της.
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα όπου ο πολίτης θα είναι πραγματικά στο επίκέντρο του ενδιαφέροντος και θα έχει την ποιότητα ζωής που του αρμόζει. Μια χώρα που δεν θα διώχνει τα καλύτερα μυαλά της στο εξωτερικό, αλλά θα τους παρέχει τις δυνατότητες να δημιουργήσουν και να διαπρέψουν στον τόπο τους.
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που θα είναι αντάξια της μακραίωνης ιστορίας της και του μεγάλου ανθρωποκεντρικού πολιτισμού που γέννησε και που θα συνεχίσει να προσφέρει οικουμενικές αξίες στην ανθρωπότητα.
Μια Ελλάδα που δεν θα κοιτάζει μόνο στο χθες, αλλά και στο αύριο.
Ζωή χωρίς όνειρα είναι ανάπηρη ζωή
Με πληγώνει το γεγονός ότι ζω σε μια Ελλάδα που μέρα με τη μέρα χάνει το φως της, και προχωρά χωρίς οράματα μέσα στην ανεξέλεγκτη θάλασσα του Τουρμποκαπιταλιμού. Δεν θέλω να παγιδευτώ στο Matrix μιας ασπρόμαυρης Ελλάδας. Δεν θέλω να βλέπω όλο και περισσότερους συμπατριώτες μου –ελλείψει άλλου σκοπού– να αναδεύονται με βδελυρή ικανοποίηση στο τέλμα της νεοελληνικής μετριότητας –που έχει αποθεώσει το Έχω και όχι το Είμαι– ούτε και να αποκτούν ασπρόμαυρες κοσμοθεάσεις και να μετατρέπονται σε «πολίτες του καναπέ» και σε, υπερχρεωμένα στις τράπεζες, καταναλωτικά ζόμπι. Δεν θέλω να δω το παιδί μου να μεγαλώνει σε μια κοινωνία κλειστών οριζόντων που θα είναι κατώτερη των προσδοκιών του. Δεν θέλω να ζω ανάμεσα σε λείψανα νεκρών ιδεών, που δεν έχουν να προσφέρουν πλέον τίποτε.
Υπόψιν, δεν είμαι απ’ αυτούς που προτιμούν την «ασφάλεια» σε βάρος της ελευθερίας. Από την άλλη δεν είμαι ούτε απαισιόδοξος, ούτε «μιζερολόγος». Αντίθετα πιστεύω πως η Ελλάδα μπορεί να έχει ραντεβού με ένα λαμπρό μέλλον, με μια δεύτερη αναγέννηση, αν καταφέρει και ξεπεράσει τα σημερινά αδιέξοδα και συμπλέγματά της –που είναι κυρίως πολιτικής και διανοητικής φύσης. Πιστεύω πως μας αξίζει κάτι το καλύτερο. Μας αξίζει μια νέα «ελληνική άνοιξη». Δε συμφωνείτε;
Ο Γιώργος Στάμκος είναι συγγραφέας και εκδότης-διευθυντής του περιοδικού ΖΕΝΙΘ.
