Αιώνες τώρα, σε κάθε γη, σε κάθε σύνορο γίνεται πόλεμος. Πόλεμος για τα βοσκοτόπια, πόλεμος για το κυνήγι, πόλεμος για τα δάση, πόλεμος για το σιτάρι, το ρύζι, το αλάτι, πόλεμος για το νερό, πόλεμος για τον άνθρακα και το πετρέλαιο, πόλεμος για τα διαμάντια, πόλεμος για τα ναρκωτικά, πόλεμος για την όσο μεγαλύτερη καταστροφή αγαθών (για να υπάρχουν πάντα οι στρατιές των πεινασμένων σκλάβων), πόλεμος για τον Έναν ή τον Άλλον Θεό, πόλεμος… πόλεμος με όπλα, με προπαγάνδα, με κατασκοπία.
Και όπως έχει λεχθεί «η ειρήνη γίνεται για να ξαποστάσουν και να εξοπλιστούν καλύτερα οι αντίπαλοι για τον επόμενο πόλεμο», ο οποίος μπορεί να είναι ενάντια σε καινούργιο εχθρό.
Μεγάλη η κουβέντα «πόλεμος πάντων πατήρ.» Γιατί, το βλέπουμε και στο ζωικό βασίλειο, αν το λιοντάρι δεν κυνηγήσει τα πιο αδύναμα ζώα, ούτε αυτό θα επιβιώσει, ούτε τα μικρά του κι έτσι θα χαθεί το είδος του. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Στις ανθρώπινες κοινωνίες ο πόλεμος είναι ζωτικής(!) σημασίας για την εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων, την κερδοφόρα επένδυση του συσσωρευμένου κεφαλαίου – το χρήμα άμα δεν κινείται πεθαίνει- την άνοδο των χρηματιστηριακών συναλλαγών και την πτώση της ανεργίας (απ΄ τους πολλούς νεκρούς…) και τέλος γιατί μόνο με τον πόλεμο, γίνεται ο ένας Θεός κι ο άλλος Δαίμονας.
Ο πόλεμος υπήρχε και θα υπάρχει πάντα. Μέσα μας κι έξω μας. Στις ανταγωνιστικές σχέσεις μας με τους άλλους σε όλα τα επίπεδα. Ιδεολογικά, οικονομικά, ερωτικά. Στα μεγάλα αδιέξοδα της ατομικής και συλλογικής ζωής, έχει αποδειχτεί πως μονάχα ένας πόλεμος – πότε διαπροσωπικός, πότε διαφυλετικός, πότε διακρατικός- ανοίγει το δρόμο προς το μέλλον. Η εξέλιξη της ανθρωπότητας είναι πάντα αποτέλεσμα σύγκρουσης. Και φυσικά η γνώση δεν μας σώζει ούτε από τον πόλεμο, ούτε από το φόβο του πολέμου. Τα ζώα δεν φοβούνται τον πόλεμο, γιατί δεν φοβούνται τον θάνατο. Αλλά κι εμείς που σκεφτόμαστε και φοβόμαστε το θάνατο τι κάνουμε; Τον ξορκίζουμε δια μέσου της εικόνας. Μέσα από την τηλεόραση ζούμε τον εικονικό θάνατο της ανθρωπότητας- μαζί και το δικό μας, βέβαια. Η «γόμωση» της υπαρξιακής μας αγωνίας θα είναι πλέον από υλικό θανάτου κι όχι ζωής.
Πόλεμος πολιτισμών – το καινούργιο εννοιολογικό φρούτο – δεν υπάρχει, γιατί ο πόλεμος καταστρέφει τον πολιτισμό. Πόσοι και πόσοι πολιτιστικοί θησαυροί έχουν γίνει σκόνη από ανελέητους βομβαρδισμούς, εμπρησμούς και μανιακές εμπόλεμες εξάρσεις.
(Κατά μία ιστορική εκδοχή ο Χίτλερ είχε σκοπό να βομβαρδίσει την Ακρόπολη – όπως την είχε βομβαρδίσει κι άλλος πριν απ΄ αυτόν.)
Η καταστροφή του πολιτισμού του αντιπάλου δεν σταματάει με τίποτα αυτόν που πολεμάει για την επικράτηση, για την τελική νίκη. (Αφού δε μετράει στο ελάχιστο η ανθρώπινη ζωή, θα μετρήσει ο βομβαρδισμός ενός μουσείου ή ο εμπρησμός πολιτισμικών αγαθών ενός λαού;)
Κανένας πολιτισμός δεν μετράει μπροστά στην ολική κατάρρευση και τελική παραδοχή της ήττας του αντίπαλου δέους.
Κι ο ΑΘΩΟΣ λαός; Υπάρχει αθώος λαός; Υπάρχουν ΑΘΩΑ θύματα; Ας κάνουμε μια απλή υπόθεση – παλιά δεν μπορούσε να γίνει λόγω των επειγουσών συνθηκών επιβίωσης, σήμερα, με την παγκόσμια αύξηση υπαρκτού πλούτου που μπορεί να θρέψει όλους τους λαούς ειρηνικά, μπορούμε να τη θέσουμε: αν κάποια στιγμή οι πολίτες μιας χώρας, ο ΛΑΟΣ της δηλαδή, αρνιόντουσαν να πάνε στον πόλεμο, θα ήταν δυνατόν να γίνει; Όχι. Και πριν απ΄ αυτό, αν αρνιόντουσαν να δουλέψουν ως χειρώνακτες και επιστήμονες στη μαζική παραγωγή οπλικών συστημάτων, θα μπορούσε να γίνει πόλεμος; Όχι και πάλι.
Να, για παράδειγμα, αν τα 250 εκ. του λαού των ΗΠΑ δεν ψήφιζαν προέδρους και κογκρέσα και γερουσίες και κυβερνήσεις «γερακιών», θα είχαν τόσες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια βετεράνους με μετατραυματικό στρες και αυτοκτονικές – ανθρωποκτονικές ψυχικές τάσεις από τους πολέμους της Κορέας, του Βιετνάμ, του Αφγανιστάν, του Ιράκ;
Και αν ο λαός του Ιράκ δεν ανεχόταν τυράννους να τον κυβερνούν, θα βίωνε σήμερα αυτήν την παράφρονα καθημερινή πραγματικότητα;
Ζούμε ακόμα σε σκοταδιστές κοινωνίες, θα μου πείτε, όπου η επιλεγμένη και επιβεβλημένη από την Εξουσία αμορφωσιά του λαού, δεν τον αφήνει να δει το δίκιο του να ζήσει σε ειρήνη με τον εαυτό του και τους γειτόνους του-εντός και εκτός συνόρων.
Επομένως είναι «αθώος» ο λαός εξ αιτίας της άγνοιας. Μόνο τότε. Αλλά ως ΠΟΤΕ;
Και νά΄ μαστε στα δικά μας. Ποιο είναι το χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς μας τις τελευταίες «δημοκρατικές» δεκαετίες; Δεν είναι ο ωχαδερφισμός μας για το τι γίνεται και τι μέλλει γενέσθαι;
(Σε σημερινή δημοσκόπηση το 37% δηλώνει φαρδιά πλατιά «αδιαφορία»!)
Τόσο πολύ έχουμε σιχαθεί τους «ηγέτες» μας –σκατά στα μούτρα τους- που πια έχουμε φτάσει στο μη περαιτέρω της ατομικής και κοινωνικής απάθειας. Τόσο πολύ έχουμε α-λαλιάσει με το ψεύδος τους και τις προσωπικές και μικροκομματικές (άρα αντεθνικές) ίντριγκές τους που πλέον αδιαφορούμε για το ποιος μας κυβερνάει και πώς. Το μόνο που κάνουμε αφ΄ υψηλού (απ΄ τον καναπέ μας κι απ΄ τα καφενεία μας) είναι να απαξιούμε και να σιχτιρίζουμε την πολιτική και τους πολιτικούς. Γαία πυρί μειχθήτω… Και ζούμε απομονωμένοι ο ένας απ΄ τον άλλον, γεμάτοι φοβίες, σαν τους στρατιώτες της πρώτης γραμμής του πολέμου που φοράνε αντιασφυξιογόνες μάσκες, αποκομμένοι από την επικοινωνία και το χάδι του διπλανού μας. Ας κλείσουμε, λοιπόν, τις τηλεοράσεις κι ας θωρακιστούμε με κινητοποιήσεις, διεκδικήσεις, ατομικές και συλλογικές δημοκρατικές απαιτήσεις. Ενάντια στον πόλεμο που μας έχουνε κηρύξει αυτοί που ψηφίζουμε με κλειστά μάτια και, ακόμη χειρότερο, κλειστή συνείδηση.
Μας οδηγούνε στον –ετσιθελικό απ΄ αυτούς – θάνατο…
Και λέω εγώ ο άσχετος: Θα είχαμε αυτές τις κυβερνήσεις των αρπακτικών αν δεν τους ψηφίζαμε; Θα μπορούσε να βγει προεξάρχων της κοροϊδίας ο Βουλγαράκης, αν δεν τον ψήφιζαν οι χιλιάδες που τον ψηφίζουν χρόνια τώρα, όπως ψηφίζουν τον Καραμανλή, τον Αλογοσκούφη και τον Ρουσόπουλο;
Θα είχαμε τη μονή Βατοπ-αιδείου με περιουσία οχτώ φορές πάνω από το ετήσιο εθνικό εισόδημα;
Θα είχαμε μια Αξιωματική αντιπολίτευση αποτελούμενη από τα παλιά λαμόγια του καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ;
Είμαστε, λοιπόν, εμείς ως λαός, ΑΘΩΟΙ;
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς που υποτίθεται έχουμε διάλογο σ΄ αυτήν εδώ τη στήλη. Εγώ λέω, είμαστε ικανοί και αποφασισμένοι στις επόμενες εκλογές να μην πάει κανείς να ψηφίσει;
Και πώς θα εκλέξουμε Βουλή και κυβέρνηση, θα μου πείτε; Δεν ξέρω… Ας το βρει η Νομοθετική εξουσία. Να βρούνε τρόπο να εκλέγονται οι άριστοι, οι δημοκράτες, οι πατριώτες.
Να απαιτήσουμε-ίσως- εκλογές όχι μέσα από κόμματα, αλλά από μία λίστα άξιων πολιτών, τους οποίους θα προτείνει η λαϊκή βάση κατά νομαρχίες και εν συνεχεία με εκλογές για τους 300 πιο άξιους ανάμεσά τους που θα εκπροσωπούν τα συμφέροντα του τόπου και των πολιτών και τέλος μια κυβέρνηση με τους πιο άξιους ανάμεσα στους πιο άξιους;
Παραμιλάω, ε; Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και τα υφιστάμεθα με απάθεια με έχουν φέρει σε κατάσταση παραληρήματος. Όπως όλους σας… (Σας βλέπω στα δελτία ειδήσεων να παραμιλάτε για την ακρίβεια, την ανεργία, το ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου, την παιδεία, τις φοροεπιδρομές, το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό, την καθημερινά αυξανόμενη εγκληματικότητα, αλλά και τα εγκλήματα της διεφθαρμένης πολιτικής εξουσίας που εσείς – από άγνοια…- ψηφίζετε πιστεύοντας πως θα φροντίσει για το καλό σας κι αυτή φροντίζει για την τσέπη της.)
Αφού θέλουνε πόλεμο, ας τον έχουν.
ΑΘΩΟΙ; Ναι. Όταν δεν μπορούν να μας έχουνε συνένοχους. Όταν ο Καραμανλής λέει «έχω εντολή από τον λαό», τι κάνει; Μας κάνει συνένοχους της απατεωνιάς του.
Θέλουμε να είμαστε και να νιώθουμε ΑΘΩΟΙ; Ας μη δεχτούμε τη συνενοχή στη διαφθορά.
