‘Εχω την πολύ μεγάλη ευ-τυχία να μένω (με νοίκι ντε!) απέναντι από την Ακρόπολη.
Οταν λέμε απέναντι, εννοούμε: α-π-έ-ν-α-ν-τ-ι!
Φάτσα-κάρτα.
Οποτε είμαι στεναχωρεμένος, μπουχτισμένος, θυμωμένος, αναποφάσιστος… βγαίνω στο μπαλκόνι της ρίχνω μια ματιά και όλα διορθώνονται… κάτι σαν spray ασιοδοξίας… δεν είναι εύκολο να το εξηγήσεις… ειδικά με λόγια. Στο blog μου γράφω –συχνά πυκνά για την γειτονισσά μου… I cannot help it… φοβάμαι ότι και εδώ στο zougla.gr το ίδιο θα μου συμβεί… Το δουλεύω πάντως, αλλά μάλλον δεν υπάρχει θεραπεία… κι ευτυχώς δηλαδή.
Σ’ αυτο το μπαλκόνι λοιπόν, εδώ και τουλάχιστον μια 5ετία, έχουν ερθει όποιος μπορείτε να φαντασθείτε: Οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου, ιρακινοί μαραγκοί, «ολα τα παλιά αγοράζωωωωω», Ακαδημαϊκοί, ηθοποιοί, γκόμενες, Αλβανοί μπογιατζήδες, μικρά παιδιά, ηλίθιοι, έξυπνοι…
Ολοι μα όλοι έχουν την ίδια αντίδραση μόλις η Ακρόπολη κάνει «φλατς!» στη ματιά τους:
-Ααααα… και μετά πάνε στο κάγκελο και μένουν ακίνητοι να την θαυμάζουν (μάλλον τους απορροφά)… όλοι με την ίδια στάση του σώματος… και με πλήρη αδιαφορία για τό τί γίνεται τρογύρω τους… μετά γυρνάνε με κοιτάνε και το πρόσωπο τους είναι αλλιώς… πιο φωτεινό θα’λεγα.
Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις:
Αααααπ, μια στιγμή εδω είμαστε στο net… βαριέμαι να γράφω σαν να είμαι σε εφημερίδα… θέλετε να μάθετε ποιές είναι εξαιρέσεις… δείτε τό video…
Αντε ντε… δεν δαγκώνει… άστε που δούλευα όλο το βράδι γι’ αυτο…
