Την ώρα που τούτο το γραφτό θα μπει μέσω ίντερνετ στο σπιτικό σας ή θα ετοιμάζεστε με φραπεδάκι, ουισκάκι και σνακς να απολαύσετε την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων ή θα την έχετε απολαύσει ήδη και θα έχετε βουλιάξει πάλι στα καθημερινά, που για τους περισσότερους από εμάς είναι δύσκολα, μίζερα και βασανιστικά.
Οι 29οι Ολυμπιακοί Αγώνες έκαναν ξεκάθαρο ό,τι στις τελευταίες Ολυμπιάδες σέρνοταν σαν υποψία: To ντόπινγκ και το αντιντόπινγκ «κόψανε μαζί, το νήμα», σημειώνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ!!!
Ακόμα προσπαθούν στο φώτο-φίνις να ξεκαθαρίσουν ποιο ήταν πρώτο και ποιο δεύτερο. Γι’ αυτό ανέβηκαν μαζί στο βάθρο. Κι επειδή δεν έχει εθνικότητα και εθνικό ύμνο ή παλιανθρωπιά, ανακρούσθηκε το «πένθιμο εμβατήριο».
Ναι! Μη διαμαρτύρεστε. Είμαι απαισιόδοξη! Ναι! Είμαι υπερβολική! Σύμφωνοι! Αλλά η βάση της υπερβολής είναι η αλήθεια.
Μίλησα με ανθρώπους όλων των τάξεων και όλων των ηλικιών, αυτές τις ημέρες. Έστησα αυτί σε συζητήσεις μέσα σε καφετέριες, στο μετρό, σε λέσχες μπιρίμπας. Ένας κόσμος ψιλοαδιάφορος και χονδρο-απογοητευμένος με τους Αγώνες.
Σε προηγούμενες Ολυμπιάδες το φαινόμενο Φελπς με τα 8 μετάλλια θα ήταν θέμα συζητήσεων και κρυφό αντικείμενο του πόθου των φιλάθλων και των γυναικών… Τώρα αναρωτιόμαστε: «Τι πίνει και δε μας δίνει;»
Και μπορεί να μη συμβαίνει τίποτα τέτοιο. Μπορεί αυτός ο αθληταράς να είναι πράγματι ένα δείγμα βελτίωσης της ανθρώπινης φυλής και ένα παράδειγμα για το τι μπορεί να καταφέρει κανείς με θέληση, επιμονή και άσκηση.
Μόνο ο Δίας, που προς τιμήν του γινόντουσαν οι αρχαίοι Αγώνες στην Ολυμπία, μπορεί να ξέρει…
Το βασανιστικό είναι ότι η καχυποψία, που αμαύρωσε τους Αγώνες του Πεκίνου, απέκτησε και αναδρομική ισχύ.
Ό,τι μας ενθουσίασε σε προηγούμενους παγκόσμιους αθλητικούς αγώνες – Ολυμπιάδες ή μη – πρόσωπα που αγαπήσαμε και θαυμάσαμε, τα επαναπροσδιορίζουμε μέσα μας… Τα βάζουμε στο μικροσκόπιο του «μήπως;» και τα επανεξετάζουμε…
Ο Φελπς κατέρριψε το ρεκόρ του Μαρκ Σπιτς, που είχε φύγει από την Ολυμπιάδα με 7 μετάλλια…
Μήπως ο Μαρκ Σπιτς ήταν επιτυχημένο επίτευγμα των βιομηχανιών ντόπινγκ κι αντιντόπινγκ, που ανθούν αυτή τη στιγμή στην Αμερική; Ποιος από τους δύο; Και οι δύο; Κανείς τους;
Κι εγώ πηγαίνω ακόμα πιο πίσω, περισσότερο από 30 χρόνια πίσω. Θυμάμαι εκείνο το παιδί – θαύμα ων Ολυμπιακών Αγώνων του 1976, στο Μόντρεαλ. Την αξέχαστη Ρουμάνα Νάντια Κομανέτσι. Το κοριτσάκι – θρύλος, που έγινε αιτία δεκάδες κοριτσάκια να ασχοληθούν με την γυμναστική σε όλο τον κόσμο.
Όχι, Δία! Όχι, το μωρό! Όχι ντοπαρισμένο κι αυτό! Θεός αν είναι.
Α, ρε άτιμο χρήμα! Α, ρε παλιάνθρωποι κεφαλαιοκράτες! Σαν τα κοπρόσκυλα βρωμίζετε κάθε γωνίτσα του πλανήτη, έτσι που κάποια στιγμή δε θα υπάρχει χώρος, ούτε να σταθείτε και οι ίδιοι. Κι ούτε θα μπορείτε να αναπνεύσετε από τη μπόχα του ίδιου του σκατού σας!
Ποιος από μας δε ντράπηκε και δε θύμωσε με τους 16 αθλητές μας, που βρέθηκαν ντοπαρισμένοι. Αλλά προσωπικά, θα ήθελα να σπάσω τα μούτρα του κ. Ρογκ που είπε ότι «η Ελλάδα πήρε χρυσό μετάλλιο στο ντόπινγκ». Σκασμός κ. Ρογκ… Μην ξεχνάτε πως στην εποχή που οι πρόγονοί σας δεν είχαν κατέβει απ’ τα δέντρα, οι δικοί μας πρόγονοι φτιάχνανε Ολυμπιάδες… Κάθε 4 χρόνια που συμπίπτει απόγειο Ήλιου – Σελήνης. Γιατί ήξεραν αστρονομία, τον ίδιο καιρό, που οι δικοί σας πρόγονοι έκαναν ανθρωποθυσίες στο Θεό της Βροντής και στο Θεό του Κεραυνού, έφτιαξαν αυτούς τους αγώνες, που εσείς σήμερα υπηρετείτε (Ο αναγνώστης ας δώσει όποια έννοια θέλει στην λέξη υπηρετώ, γιατί εμπεριέχεται μέσα η λέξη «υπηρέτης»).
Έπειτα κατεβήκατε από τα δέντρα και προσπαθήσατε να ανεβάσετε εμάς. Δεν τα καταφέρατε, αλλά μας στριμώξατε σε μία γωνίτσα του πλανήτη. Κι από πρωτοπόροι γίναμε ουραγοί. Κι από άρχοντες γίναμε παραγιοί.
Ναι, κ. Ρογκ. Μας αξίζει ένα έπαθλο. Το χρυσό πένταθλο της ανοιχτής παλάμης… Για την αφέλειά μας και το εθνικό μας χαρακτηριστικό: Την προχειρότητα και την ανοργανωσιά…
Τους πεντακάθαρους Ολυμπιακούς Αγώνες που σας παραδώσαμε, τους καταλέρωσε ο υλιστικός Δυτικός Πολιτισμός σας….
-Μας μάθατε να κλέβουμε, όπως εσείς.
-Αλλά δεν καταφέραμε να κρύβουμε, όπως εσείς.
-Άρα δεν έπρεπε να κλέψουμε!
Αισθανόμουν πολύ απογοητευμένη όταν έγραφα αυτές τις γραμμές… Δεν ήξερα πώς να «κλείσω» το κομμάτι. Και τότε σαν από μηχανής Θεός, ήρθε για καφέ η παιδική μου φίλη, η Σίσσυ η Πέππα. Τρυφερός άνθρωπος, που θα πρέπει να έχει υπεραρκούσα σεροτονίνη, γιατί είναι αισιόδοξη και πιστεύει στο μέλλον του Ανθρώπου.
Διάβασε το κομμάτι
-Μην είσαι τόσο απαισιόδοξη, μου είπε. Οι άνθρωποι λοξοδρομούν, αλλά επανέρχονται. Θυμάσαι ποιος έγραψε το «Πένθιμο Εμβατήριο», που αναφέρεις στην αρχή του κειμένου σου;
-Nαι, ο Μπετόβεν.
-Θυμάσαι τι έγραψε μετά;
-Ναι! Την Ηρωική Συμφωνία.
Δεν χρειάσθηκε να πούμε περισσότερα. Είχαμε καταλάβει και οι δυο! Όπως ξέρω ότι καταλάβατε κι εσείς.
Να έχετε μία καλή εβδομάδα, ως την άλλη Κυριακή, που θα τα ξαναπούμε.
