Παράξενη εποχή το καλοκαίρι, κυρίως η «καρδιά» του, ο Αύγουστος. Με τα λυτρωτικά μελτέμια του και το πολυτραγουδισμένο φεγγάρι του. Και να μην είσαι σε διακοπές, «κλείνεις διακόπτες» μέσα σου. Ακόμα και τα «Θυμάμαι» που σε χαροποίησαν ή σε λύπησαν. Ακόμα και τα «θα» που δεν θα γίνουν ίσως ποτέ.
Πως περάσατε, αλήθεια, την εβδομάδα που τελείωσε; Ήρεμα στο χωριό σας ή σε κάποιο άλλο ήσυχο θέρετρο ή ηλίθια, όπως κάτι celebrities που ήσαν στοιβαγμένοι σαν σφαχτάρια στις κοσμικές παραλίες της Μυκόνου;… Αν αυτό είναι επιτυχημένη ζωή, αντ’ αυτής θα προτιμούσα να είμαι:
«μια νοικοκυρά στη Λάρισα
να σιδερώνω στην αυλίτσα μου πουκάμισα»
Το σκάρωσα το στιχάκι και πάλι! Επαγγελματική διαστροφή! Συγχωρέστε με!
Εγώ έμεινα στην Αθήνα και είδα όση τηλεόραση δεν είδα όλο το χρόνο.
Σπουδαίοι αγώνες! Δεν εννοώ τους Ολυμπιακούς, αλλά εκείνο το ματς Γεωργία εναντίον Οσετίας, Μπους εναντίον Πούτιν, Αμερικής εναντίον Ρωσίας, ο Ψυχρός Πόλεμος επί θύραις και πάλι…
Παλιά τους τέχνη κόσκινο κλπ…κλπ.
Μα ίσως είναι καλύτερα για μας τους μικρούς και καταφρονεμένους. Ίσως η ισορροπία του Τρόμου να εξισορροπήσει τα πράγματα, που δεν έχουν πια άλλο τράτο να γίνουν χειρότερα…
Είδα και Ολυμπιακούς αγώνες… Δεν «βλέπω» την Ελλάδα να ανεβαίνει στο βάθρο. Θα ανέβουν τα καινούργια, μη ανιχνεύσιμα ακόμα αναβολικά. Και από κάτω οι θεατές θα επευφημούν, θα δακρύζουν από συγκίνηση, θα ανεμίζουν περήφανα τις σημαίες των κρατών τους. Ο Σολωμός είχε γράψει για μας το:
«Δυστυχισμένε μου λαέ
Φτωχέ και αγαπημένε
Πάντοτε ευκολόπιστε
Και πάντα προδωμένε»
Γιατί για μας, μόνο; Μας «είδα» σε άσπρα και κίτρινα και μαύρα πρόσωπα. Σε γαλάζια, σε σχιστά, καστανά και μαύρα μάτια. Η ίδια παράσταση σε όλα τα θέατρα του κόσμου.
Δεν έχω καλές σχέσεις με τον αθλητισμό. Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα. Και μόνο λίγο ο στίβος με διασκεδάζει… Έτσι, όταν το άθλημα που έδειχναν τα δύο κρατικά κανάλια δεν με ενδιέφερε –και αυτό συνέβαινε συχνά- έκανα ζάπινγκ… Ήταν παραμονές Δεκαπενταύγουστου και τα αφιερώματα στην γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου αφθονούσαν.
Με ενοχλεί η λέξη «κοίμηση», ακόμα και για την Παναγία. Στην Ορθοδοξία μεταχειρίζονται αυτό το ουσιαστικό για τους ιερείς (από διάκο μέχρι Πατριάρχη), για τις μοναχές και για τους μοναχούς…
Οι υπόλοιποι πεθαίνουμε! Αυτοί κοιμούνται. Τι βλακώδης φτωχορατσισμός! Το Σύμβολο της Πίστεως τελειώνει με την φράση: «Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος…»
Αν είναι έτσι τα πράγματα εμείς οι άπιστοι ή πιστοί που δεν φοράμε ράσα την έχουμε καλύτερα… Εμείς θ’ αναστηθούμε! Θα κριθούμε από τον καλό και επιεική Θεό και θα πάμε στον Παράδεισο… Καμία αντίρρησηηηηηηηηηη!!!
Δεν κοροϊδεύω την θρησκεία μας, τον Χριστιανισμό, προς Θεού! Αλλά τους εκτελεστές του, με την πλήρη και απόλυτη έννοια της λέξης «εκτελεστής».
Ο Χριστός πέθανε! Και σε τρεις μέρες αναστήθηκε! Ο Λάζαρος πέθανε! Και τον ανέστησε ο Ιησούς! Αλλά η αναφρόδιτη κατινίτσα που έγινε αδελφή Φιλοθέη «κοιμήθηκε»! Πιο πάνω από τον Λάζαρο και τον Χριστό αυτή… Αυτά με χαλάνε και χαλάνε πολλούς άλλους.
Αν η Παναγιά έκανε φθηνό θαύμα να εμφανιστεί ενώπιον μας, θα διαμαρτυρόταν για όλα αυτά. Θα μας έλεγε: «Πέθανα. Άφησα το προσωρινό κατάλυμα της ψυχής μου στη γη και είμαι κοντά στο Γιο μου. Και δεν χρειάζεται να μου έχετε τόσα προσωνύμια και τόσες εκκλησίες! Και δεν χρειάζεται να ντύνετε τις εικόνες μου με διαμάντια και χρυσό. Και δεν χρειάζεται να μου ζητάτε να μεσιτέψω στο Γιο μου και Θεό σας. Γιατί Εκείνος σας αγαπάει περισσότερο από μένα. Γιατί εκείνος ενανθρωπίστηκε. Εκείνος υπέφερε! Εκείνος μαστιγώθηκε! Εκείνος σταυρώθηκε για σας!»
Δεν ασεβώ. Καταθέτω απλές λογικές και ελπίζω πως μία αγία τετράδα: Πατήρ – Υιός – Άγιο Πνεύμα και Θεοτόκος – Μάνα μας νοιάζονται! Και μας προστατεύουν! Και προστατεύουν τα παιδιά μας και όσους αγαπάμε!
Κάποτε έγραψα:
«Ναι! Δεν γίνεται αλλιώς
να ‘ναι άδειος κοτζάμ ουρανός»
Χρόνια σας πολλά και απολαύστε το μυστηριακό Αυγουστιάτικο φεγγάρι, που μας συντροφεύει από χθες!
