Μπήκα στο Λούνα-Πάρκ μαζί με μια χελωνίτσα που είχαμε γεννηθεί την ίδια μέρα και την ίδια ώρα. Εγώ μόλις που ψέλλιζα εκείνες τις λεξούλες «”μαμά” και “μπαμπά”», που κάνουν τις μαμάδες να δακρύζουν και τους μπαμπάδες να αλλάζουν εσώρουχα και η χελωνίτσα ήταν τόσο πολύ μικρή, που είναι πραγματικά απορίας άξιον πώς δεν την έλιωσε κάποιο από τα πόδια των ψυχών που στριμώχνονταν και ποδοπατούνταν να μπουν στο πανηγύρι της ζωής.
Το Λούνα Παρκ, που ήταν μαζί και κάτι σαν τσίρκο, ήταν τόσο μεγάλο που σκέφθηκα πως ήταν αδύνατο να προλάβω να το γυρίσω και να το απολαύσω όλο.
Ήταν το καρουζέλ με τ’ αλογάκια, έπειτα τα συγκρουόμενα, η κάθετη ρόδα με τα βαγονάκια, η κάμαρα με τους καθρέφτες, οι ισορροπιστές με τις μπάλες και ο σχοινοβάτης, το τούνελ του τρόμου, ο γύρος του θανάτου και τόσα άλλα και γοητευτικά και μυστήρια και ενδιαφέροντα και εγώ είχα τόσο λίγο καιρό στη διάθεσή μου.
Στο «έμπα» του Λούνα Παρκ ανάμεσα στο καρουζέλ και τα συγκρουόμενα, υπήρχε ο πάγκος της σκοποβολής… Είχα βάλει στο μάτι ένα τριχωτό, μπλε λουλακί αρκούδο και πέρναγα και ξαναπέρναγα από τον πάγκο με την ελπίδα πώς κάποιος θα πετύχαινε το στόχο και θα τον κέρδιζε για μένα. Τον ήθελα πάρα πολύ γιατί μπλε λουλακί αρκούδοι δεν υπάρχουν. Κανείς δεν μου τον κέρδισε ποτέ. Αλλά ακόμα και τώρα που το εισιτήριο λήγει και προχωρώ προς την έξοδο, ξαναπετάγομαι ως τον πάγκο της σκοποβολής, ελπίζοντας… Φεύγοντας για να παρηγορηθώ αγοράζω μαλλί της γριάς ή σουβλάκι- καλαμάκι, από εκείνα που ο ψήστης όταν στα δίνει καρφώνει στην κορυφή την φετίτσα το ψωμί, περήφανα σαν σημαία…
Θα ρωτήσετε τι έγινε η χελωνίτσα… Είναι ακόμα στα καρουζέλ ανεβασμένη σε ένα ροζ αλογάκι (αυτό μ’ αρέσει στα Λούνα Παρκ. Δίνουν στα πράγματα όχι το χρώμα που τους ταιριάζει, αλλά το χρώμα που μας αρέσει. ) Ο εγγονός μου θα τη βρει στον πάγκο της σκοποβολής και ο δισέγγονός μου στα συγκρουόμενα. Ο τρισέγγονος μου θα τη συναντήσει στη όρθια ρόδα με τα βαγόνια και ο τεταρτέγγονος μου λίγα βήματα παρακάτω… Βλέπετε ο μέσος όρος ζωής του ανθρώπου είναι 70 έως 75 χρόνια και της χελώνας 200. Ο Βέρντι πέθανε. Το ίδιο και ο Αϊνστάιν και ο Φλέμινγκ και ο Σαρτρ και ο Ελύτης και οι παππούδες μας και οι γονείς μας και όσοι αγαπήσαμε, αλλά οι χελώνες που γεννήθηκαν μαζί τους ζουν την νιότη τους ή τη μέση ηλικία τους ή απολαμβάνουν τιμημένα γηρατειά για να θυμηθούμε και τον άλλο σημαντικό νεκρό τον Ανδρέα Παπανδρέου. «Τα πάντα εν σοφία εποίησεν…».
Ωραίο σλόγκαν… Σίγουρα θα το βγάλανε οι χελώνες… Αυτά λοιπόν… και επειδή Ζουγκλαναγνώστες μου είστε πολύ πιο έξυπνοι από όσο… πρωτότυπη είμαι εγώ, να τα μιλήσουμε τα πράγματα με εκείνη την αφοπλιστική λογική του νηπιαγωγείου. Το Λούνα Παρκ είναι η ζωή έτσι ποικίλη και απρόβλεπτη και μικρή, πολύ μικρή…
«Καλώς όρισα και αντίο». Έτσι μαζί. Στην ίδια πρόταση…. Σε αυτή τη στήλη λοιπόν, κάθε εβδομάδα θα σας διηγούμαι και κάτι από την πολύχρονη περιπλάνησή μου στον πλανήτη. Σα νεαρή δημοσιογράφος από τα 18 έως τα 25 μου και σαν στιχουργός από τα 25 μέχρι τα 40… Θα με ρωτήσετε πόσο χρονών είσαι; Ανοίξτε το Google biography και θα το μάθετε. Ιντερνετική εφημερίδα είμαστε. Τι έκανα λοιπόν από τα 40 μέχρι σήμερα? Έγραψα καμιά 30ριά τραγούδια και στάθηκα σαν γριά κουτσομπόλα στο παραθύρι ου κόσμου και παρατηρούσα…. Δεν έγινα ποτέ πιο σοφή. Έγινα πιο καλή. Μας κατάλαβα. Μας συμπόνεσα και μας αγάπησα όλους. Και προτού μας πιάσουν τα κλάματα σας χαιρετώ. Θα τα πούμε την άλλη εβδομάδα, να είστε καλά μέχρι τότε.
