“Θυμάμαι”

Σας είχα πει ότι θα συνέχιζα και στο σημερινό «Θυμάμαι» να σας αφηγούμαι τις αναμνήσεις μου από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αλλά άλλαξα γνώμη…

Είναι κάποιες αναμνήσεις που στο γραπτό λόγο γίνονται ανούσιες και φτωχές, όσo πλούσιες και σημαντικές, ήταν όσο ζούσαμε.

Πώς να περιγράψεις μία νύχτα έρωτα με κάποιον που τον ήθελες με κάθε μόριο του κορμιού σου; Το άπιαστο, όταν γίνει απτό, εκχυδαΐζεται. Το θεϊκό, στην περίπτωση του έρωτα, θα γινόταν πορνό.

Γι’ αυτό, θα ήθελα να μοιράσω σήμερα μαζί σας κάποιες σκέψεις μου… Τι εκπροσωπούν, λόγου χάρη, για τον άνθρωπο τα διάφορα φεστιβάλ, οι αθλητικοί αγώνες, οι οποιεσδήποτε αναμετρήσεις από τα όσκαρ, τη Γιουροβίζιον μέχρι τους Ολυμπιακούς αγώνες και για τους συμμετέχοντες και για τους θεατές. Να σας πω τη δική μου άποψη; Νομίζω ότι είναι η ισόβια παιδική φύση του ανθρώπου που ενηλικιωμένος και υποτασσόμενος σε αναγκαιότητες και λογικές πιστεύει ότι την έχει αποβάλει.

Το ότι γερνάμε, φίλοι μου, δε σημαίνει ότι… μεγαλώνουμε. Ο ιδιοφυής και σκληρός Μπετόβεν πεθαίνοντας, είπε μια λέξη: «μαμά». Δεν είπε «μάνα», δεν είπε «μητέρα». Ζήτησε το μόνο πρόσωπο που του έδωσε σιγουριά στη ζωή του. Και το φώναξε με την απλή λεξούλα των παιδιών «μαμά».

Προσωπικά, θα πρέπει να είμαι πιότερο παιδί από το κανονικό, γιατί ήμουν «φεστιβαλάκισα»

«Φεστιβαλάκιδες», λέμε στο τραγούδι τους δημιουργούς και τους ερμηνευτές που έχουν μανία να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς τραγουδιού, χωρίς να έχουν κανένα ωφελιμιστικό αντίβαρο. Αντίθετα, πολλές φορές αποδεικνύεται επιζήμιο για την καριέρα τους. Παίζουν για να παίξουν. Όπως παίζαμε παιδιά συναγωνιζόμενοι στο τρέξιμο ή στο σκαρφάλωμα στα δέντρα ή παλεύοντας.

Όταν πήγα το 1972 στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ήμουν πολύ γνωστή χάρη στον Κώστα Χατζή και χάρη στο «Να’ τανε το 21», σε μουσική του Σταύρου Κουγιουμτζή, που το τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας και έγινε γνωστός από αυτό στο πλατύ κοινό.

Το 1979, όταν περίπου είχα βαρεθεί το τραγούδι και αδιαφορούσα συνειδητά για τη δημοσιότητα, εκπροσώπησα την Ελλάδα στη Γιουροβίζιον στην Ιερουσαλήμ, με το τραγούδι « Σωκράτη Super Star», σε μουσική Δώρου Γεωργιάδη και με ερμηνεύτρια την Ελπίδα και το συγκρότημα «Socrates», που το αποτελούσαν η Λία Βίσση, η Πωλίνα, ο Γ. Σαμιψιάρης  και ο Τ. Γουλιέλμος.

Το παιδί που έκρυβα μέσα μου νίκησε την επιτυχημένη 37χρονη μπλαζέ γυναίκα κι έτσι στην Ιερουσαλήμ συνάντησα ομάδες «μεγάλων παιδιών», από 24 άλλες χώρες.

Λένε ότι ο θεσμός της Γιουροβίζιον στηρίχθηκε και στηρίζεται στα κλαμπ των ομοφυλοφίλων, των «gays». Τι σημαίνει «gay»; Σημαίνει χαρούμενος. Ποιος είναι ο σιγουρότερος χαρούμενος στη ζωή; Ένα παιδί.

Εκεί, λοιπόν, στην Ιερουσαλήμ συνάντησα και άλλα «παιδιά» ελληνικής καταγωγής. Τον επιτετραμμένο μας στο Τελ-Αβίβ [γιατί ποτέ δεν είχαμε  πρεσβεία], τον πρόξενο μας στην Ιερουσαλήμ και πάνω απ’ όλα τους μεγαλοπαπάδες του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Αυτοί οι σιωπηλοί άνδρες με τα μαύρα που έχουν εγκαταλείψει τα κοσμικά και τα ανθρώπινα, αποδείχτηκαν τα πιο πεισματάρικα και παθιασμένα «παιδιά» τις 8 ημέρες, που μείναμε στην Ιερουσαλήμ. Την επόμενη της άφιξης μας, μας κάλεσε ο Πατριάρχης. Παρότι ήταν πολύ άρρωστος μας δέχτηκε φιλόξενα, μιλήσαμε, μας ευλόγησε, φωτογραφήθηκε μαζί μας. Νομίζω ότι λίγο αργότερα πέθανε.

Θα πρέπει να περίμεναν το θάνατό του, γιατί το Ορθόδοξο Πάσχα που συνέπεσε 15 μέρες μετά τη Γιουροβίζιον, το Άγιο Φως το πήρε ο πατριαρχεύων … Ένας κοτσονάτος ασπρομάλλης αρχιερέας πολύ συμπαθητικός. Συγκινητικός ο φανατισμός των παπάδων μας να πάρουνε το βραβείο, ακριβώς στην Ιερουσαλήμ.

Θα είμαι ασεβής, αλλά το εισέπραξα έντονα και θα το καταθέσω : «Ήταν αγώνας Χριστιανών εναντίον των Εβραίων.» Ξέρω ότι γίνανε δεήσεις. Έγινε μία θρησκευτική τελετή στο Ναό της Αναστάσεως, όπου δώσανε σε όλους μας Σταυρούς με τίμιο ξύλο. Γνήσιο τίμιο ξύλο από το Σταυρό του Ιησού Χριστού, αν βέβαια υπάρχει. Δε θρησκεύομαι αλλά αγαπώ τον Χριστό, με ό,τι όμορφο εμπεριέχεται στο πρόσωπό Του και στην ιδέα Του. Δε με συγκίνησε η προσφορά του Πατριαρχείου. Τίμιο ξύλο για ένα μουσικό πανηγυράκι όπως η Γιουροβίζιον;

Νοικιάσανε τηλεοράσεις, για να παρακολουθήσουν το Σάββατο, 31 του Μάρτη, το διαγωνισμό και μπορώ να φαντασθώ πόσα κομποσκοίνια πήραν φωτιά τις 3 περίπου ώρες του διαγωνισμού.

Το αποτέλεσμα; Ήρθαμε όγδοοι και το βραβείο το πήρε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το Ισραήλ με το τραγούδι «Αλληλούια». Λέω μήπως ο Ιησούς του Κόσμου έγινε ο Εβραίος Ιησούς, που από την απεραντοσύνη του Σύμπαντος ευλόγησε τους ομοεθνείς Του; Συγχωρέστε μου το ευφυολόγημα, αλλά σε έναν κόσμο που μαστίζεται από το ΑΔΙΚΟ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία, δε νομίζω πως ο ίδιος ο Υιός του Θεού θα νοιάζεται για σαχλαμαρίτσες. Την Κυριακή, 1 του Απρίλη, δηλαδή την επόμενη της Γιουροβίζιον, ένα μικρό μισθωμένο πούλμαν από το πατριαρχείο μας έκανε μια περιήγηση στον Ιορδάνη,  και στη Νεκρά Θάλασσα και μας παρέθεσε γεύμα σε ένα πολύ γραφικό υπαίθριο εστιατόριο στην Ιεριχώ.

Μεγάλη η θλίψη μας, που ο τοπικός Χριστός μας, ο Έλληνας Χριστός, ο Σωκράτης, δε μας έφερε την πρώτη θέση. Αλλά το ίδιο μεγάλη και η θλίψη του Ιερατείου της Ιερουσαλήμ.

Γιατί τα τονίζω όλα αυτά. Γιατί οι ενήλικες ό,τι κάνουν, το κάνουν  από σκοπιμότητα.

Οι μόνοι, οι παντοτινοί και γνήσιοι ιδεαλιστές είναι τα παιδιά. Το είπε και ο Ιησούς: «Δε θα μπορέσετε να πιστέψετε, αν δεν γίνετε αγνοί σαν τα μικρά παιδιά».

Αλλά για το πανηγύρι της Γιουροβίζιον και το κλίμα που επικρατούσε στις 24 ομάδες αντίστοιχων χωρών που συμμετείχαν, θα σας μιλήσω σε άλλο «Θυμάμαι».

Παιδική χαρά, πάντως, σε όλο της το μεγαλείο. Θυμάμαι με νοσταλγία εκείνο το 8ήμερο στο Ισραήλ, από την 25 Μαρτίου μέχρι την 1 Απριλίου του 1979…

Δεν κερδίσαμε. Εγώ προσωπικά έχασα. Και πολλά μάλιστα. Αλλά μου έμεινε η γλύκα του παιχνιδιού, η πολυτέλεια και η απόλαυση του περιττού.

Το είπε και ο Χριστός : «ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος». Τον αγαπώ και τον επικαλούμαι. Να το κάνετε και εσείς. Ασφυκτιούμε μέσα στην πανάθλια λογική μας. Να είστε καλά και την άλλη Κυριακή, θα τα ξαναπούμε.