Θεσσαλονίκη, αγάπη μου! … Πόλη όμορφη, ερωτική, αγαπησιάρα, που τη λαχτάρησαν αλλόδοξοι και αλλοεθνείς… Αλλά αυτή «δίνεται», «αφήνεται», κάνει αγάπη μόνο ελληνικά και χριστορθόδοξα…
Πήγα στη Θεσσαλονίκη για τέσσερις ημέρες από 22 έως 26 του Ιούνη, στο «έμπα» της περασμένης εβδομάδας… πήγαινα για δουλειά. Μου είχαν κλείσει απ’ την Αθήνα πρωτοκλασάτο ξενοδοχείο, αλλά, τελικά, έμεινα στο σπίτι των φίλων μου των Ουζιέλ…
Είχε πεθάνει πρόσφατα η μάνα τους και πήγα να τους συλλυπηθώ… Σιγά να μην με αφήνανε να πάω σε ξενοδοχείο … Στη Θεσσαλονίκη, η πολυδιαφημισμένη αλλά ψιλοξεχασμένη ελληνική φιλοξενία ακόμα «καλά κρατεί». Θα μου πείτε οι Ουζιέλ είναι Εβραίοι … Σιγά, καλέ… Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης είναι εκεί από τον 15ο αιώνα και τώρα έχουμε 21ο… Ελληναράδες είναι! Να μην πω, ότι κάποιοι είναι σχεδόν χριστιανοί…
Ξέρω τους Ουζιέλ πάνω από 30 χρόνια … Κάθε φορά που ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη, στο σπιτικό τους έμενα… Η μάνα τους που χάθηκε λίγο πριν το Πάσχα ήταν εξεβραϊσμένη χριστιανή… Αιτία ο έρωτας για τον Ντάνυ της που της έκανε 4 παιδιά και «έφυγε» από το «Εδώ» για το «Αλλού» εδώ και πολλά χρόνια.
Όμορφη οικογένεια! Έξυπνοι άνθρωποι! «Ψαγμένοι»! Ευχάριστοι!… Θα τους αφιερώσω κάποτε ένα ολόκληρο «Θυμάμαι» και θα είναι ένα είδος προσφοράς προς όλους τους Ελληνοεβραίους … που δώσανε τα παλληκάρια τους στον πόλεμο του ’40…
Ο δεύτερος νεκρός του Αλβανικού έπους ήταν Εβραίος… Κι’ όμως μήτε οι συμπολίτες τους, μηδέ η επίσημη Εκκλησία δεν προσπάθησε να τους προστατέψει από το αντισημιτικό Γερμανικό μένος.
Από τις 76 χιλιάδες Εβραίους της Θεσσαλονίκης , μόνο 6 – 7 χιλιάδες διασώθηκαν… οι υπόλοιποι άφησαν τις στάχτες τους στα κρεματόρια του Άουσβιτς , του Μπέλσεν, του Μαουχάουζεν… Αλλά Κυριακή είναι και γι’ αυτό ας αφήσουμε τα θλιβερά… Έχω να σας διηγηθώ τόσα ευχάριστα γι’ αυτή την πόλη και για το περίφημο «φεστιβάλ τραγουδιού» που διοργανώνεται ακόμα και τώρα -άτονο όμως πια – κάθε φθινόπωρο… Μεγάλη γιορτή… Στιχουργοί , συνθέτες, τραγουδιστές , εταιριάρχες… Περνούσαμε μια αξέχαστη εβδομάδα … με βεντετισμούς και καυγάδες αλλά και με αγάπες και γέλια… Τι πλάκες γινόντουσαν εκεί στις δεκαετίες ’70, ’80, ’90 που το τραγούδι πέρναγε την «χρυσή εποχή» του…
Επικεφαλής του πανηγυριού ο Άλκης Στέας ο επονομαζόμενος «Ευτυχείτε» γιατί αυτό ήταν το σλόγκαν του και ο χαιρετισμός στο «Παλαί – ντε – Σπόρ» που γινόταν το φεστιβάλ…
Είχα πάρει πολύ νέα, δύο φορές μέρος στο φεστιβάλ. Το 1972 και το 1974. Το 1972 πήρα πρώτο βραβείο και το άξιζα . Το 1974 ήρθα δεύτερη, αλλά ούτε εγώ δεν καλοθυμάμαι τους στίχους του τραγουδιού μου που βραβεύτηκε … Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα χρονολογικά…
Το 1972 ήταν μια λαμπρή χρονιά. Ο λαοφιλέστατος Τόλης Βοσκόπουλος, συμμετείχε με το «Ξανθή αγαπημένη Παναγιά»… το είχε γράψει για τη Ζωίτσα την Λάσκαρη, έναν από τους μεγαλύτερους έρωτες της ζωής του… Κανονικά θα έπρεπε να μην συμμετάσχω. Αλλά είχα ένα πολύ καλό τραγούδι σε μουσική του Δώρου Γεωργιάδη και ερμηνευτή τον ίδιο και το τόλμησα!… Οι παλιοί θα το θυμάστε… Ήταν το : «Αν ήμουν πλούσιος». Και ο Τόλης και ο Δώρος ανήκανε στην ίδια εταιρία, την «Μίνως». Όλοι οι παράγοντες της εταιρίας, ασχολούντο με τον Τόλη και αγνοούσαν τον Δώρο που ήταν αουτσάιντερ…
Την παραμονή του φεστιβάλ χρειάστηκε για οικογενειακούς λόγους να τον αφήσω μόνο του τον Δώρο και να κατέβω Αθήνα, από όπου και παρακολούθησα το φεστιβάλ από την τηλεόραση. Κατεβαίνοντας Αθήνα, έτρεξα στον Μάκη τον Μάτσα, δημιουργό και εταιριάρχη της «Μίνως» για παράπονα. Ο Μάκης ο Μάτσας ήταν ο εταιριάρχης που εκτιμούσα ιδιαίτερα, αλλά και εκείνος με τον οποίο, έκανα τους περισσότερους καυγάδες… του είπα : «Τον Τόλη κανακεύετε αλλά ο Δώρος θα σας φέρει το βραβείο». Και το πίστευα! Εκτιμούσα τον Τόλη και τον εκτιμώ… Είμαστε φίλοι μέχρι τώρα, αλλά πίστευα πολύ στο δικό μας «πακέτο». Όμως όπως και να είχαν τα πράγματα, θεωρούσα άδικο να αγνοούν επιδεικτικά τον νεαρό και άγνωστο, τότε Δώρο. Ήταν κι αυτός «παιδί» της εταιρίας και μάλιστα πολλά υποσχόμενο.
Επιπλέον, είχα έντονη προαίσθηση ότι ο Δώρος θα ήταν ο θριαμβευτής εκείνης της χρονιάς… Αργότερα έμαθα ότι το ίδιο πίστευε και η Καίτη Χωματά. Όταν άκουσε στην τελική πρόβα το «Αν ήμουν πλούσιος» την άκουσα να λέει: «Μάγκες, καιρός να την κάνουμε. Το πρώτο βραβείο βρέθηκε». Και ήρθε η τελική βραδιά… και ο Τόλης βγήκε και ήταν για μοναδική φορά στην ζωή του απαράδεκτος… Δεν ξέρω την αιτία… Στόναρε, φάλτσαρε, ξέχναγε τα λόγια… Δεν ξέρω… ούτε στα χρόνια της 40χρονης φιλίας μας τον ρώτησα ποτέ τι του συνέβη εκείνο το βράδυ, που παραλίγο να εξελισσόταν σε μοιραίο για την υπόλοιπη καριέρα του. Η «Ξανθή αγαπημένη Παναγιά» καταποντίσθηκε… Ούτε οι ευλογίες της Υπεραγίου Θεοτόκου δεν θα μπορούσαν να την σώσουν… Ο Δώρος Γεωργιάδης με το «Αν ήμουν πλούσιος» ήρθε πρώτος με 1500 ψήφους διαφορά, κάτι πρωτοφανές για το φεστιβάλ… Άτιμο πράγμα η σόου-μπίζ… Πότε άδειασε το καμαρίνι του Τόλη και γέμισε το καμαρίνι του Δώρου από παραγωγούς, κόλακες, θαυμαστές και λουλούδια!!! Ο Τόλης έφυγε το ίδιο βράδυ αφού πρώτα πήγε να συγχαρεί τον Δώρο. Τον ξέρω καλά αυτόν τον περήφανο και αξιοπρεπή Κοκκινιώτη. Άρχοντας παρ’ όλα τα λάθη του, αλλά για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θα σας πω περισσότερα στο επόμενο «Θυμάμαι».
Για την συμμετοχή μου το 1974 και για τις πάμπολλες φορές που συμμετείχα στην Κριτική Επιτροπή, και επιτροπή προκρίσεως των τραγουδιών μαζί με συναδέλφους – μύθους, που δεν είναι πια στα μητρώα των ζωντανών… Σημειώστε ονόματα και κρίνετε….
-Αλέκος Σακελάριος
-Ρένα Βλαχοπούλου
-Κώστας Καραγιάννης
-Τώνης Μαρούδας…… και πλάι τους άλλα ονόματα που, δόξα τον Θεό, ζουν και βασιλεύουν.
-Μίμης Πλέσσας
-Γιώργος Χατζηνάσιος
-Γιάννης Σπανός
-Σταμάτης Κραουνάκης
-Λίνα Νικολακοπούλου και άλλοι πολλοί… Και ανάμεσα στους κρινόμενους…
-Γιώργος Αλκαίος
-Αννούλα Βίσση
-Σάκης Ρουβάς……. Το θυμούνται άραγε?…Μπαααα!……. Διότι το ετήσιο εισόδημα ενός καλού στιχουργού είναι όσο η αμοιβή μίας ή το πολύ δύο συναυλιών της Άννας ή του Σάκη.
Λένε ότι τον πλούτο πολλοί εμίσησαν, την δόξα ουδείς. Σαχλαμαρίτσες. Τουλάχιστον για τούτους τους υλιστικούς καιρούς, την δόξα πολλοί εμίσησαν, τον πλούτο ουδείς!
Διαφωνείτε?
