Όχι, δεν είμαστε σαδιστές. Ούτε στοχεύουμε αναίτια όποια εξουσία εμφανιστεί μπροστά μας. Είμαστε οπαδοί του Καμύ, που διανοήθηκε να καταγγείλει με τέχνη ότι καμία εξουσία δεν είναι αθώα.
Δεν ξυπνάμε το πρωί και, επειδή δεν έχουμε κάτι πιο εποικοδομητικό να κάνουμε, την πέφτουμε στον πρώτο άτυχο που θα τύχει να βρεθεί στον διάβα μας.
Διαφορές θα υπάρχουν πάντοτε, είναι στη φύση των ανθρώπων, αρκεί αυτές οι διαφορές να συναντιούνται κάπου στη γη και όχι στο διάστημα.
Θέλω να πω με λίγα λόγια ότι η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι ευχάριστη για τις φυλές της εξουσίας και κάτω από ορισμένες συνθήκες ούτε για τον ίδιο τον δημοσιογράφο. Είναι μία δουλειά, ορισμένοι την αποκαλούν λειτούργημα αλλά με αυτούς είμαι επιφυλακτικός, που οφείλει να υπηρετεί το κοινό συμφέρον και όχι τα συμφέροντα του όποιου αφεντικού-εργοδότη. Δύσκολη εξίσωση, που όμως γίνεται αναγκαία και επιτακτική όταν ο κόσμος στριμώχνεται ψυχολογικά και περιμένει να εμφανιστεί κάποιος για να του ξορκίσει το άγχος.
Δεν είμαστε εξορκιστές, αλλά ούτε οι διάβολοι της καθημερινότητας.
Εδώ ο στίχος του Σαββόπουλου πάει κουτί: «Δεν είμαι Πασόκα, δεν είμαι ούτε ΚΚΕ – τότε δεν υπήρχε Σύριζα- είμαι ό,τι είμαι κι ό,τι τραγουδώ για σε». Δεν είμαι σίγουρα ούτε Νέα Δημοκρατία γιατί όταν αρχίσεις να είσαι κάτι από όλα αυτά παύεις να είσαι πολύ απλά δημοσιογράφος.
Μη γίνεστε οπαδοί και μην απαιτείτε πάντοτε ο δημοσιογράφος να συμφωνεί μαζί σας ή να εξυπηρετεί τα θέλω σας. Υπάρχει το ενδεχόμενο να έχει παρατηρήσει κάτι που εσείς δεν είδατε και να σας οδηγήσει σωστά στις επόμενες επιλογές σας.
Όπως χθες που παρατηρούσα τους αστυνομικούς να πραγματοποιούν ελέγχους στους δρόμους φορώντας γάντια και να πιάνουν τα έγγραφα των οδηγών αγνοώντας ότι έτσι μετατρέπονταν σε φορείς του κορωνοϊού από τον έναν οδηγό στον άλλον. Κάποιος έπρεπε να τους το εξηγήσει πριν βγουν στους δρόμους και μακάρι μετά την επισήμανσή μας να βρεθεί εκείνος που θα τους καθοδηγήσει σωστά.
Νομίζω ότι με αυτή την απλή παρατήρηση μπορούμε να κλείσουμε τη σημερινή μουρμούρα για ένα σύνθετο πρόβλημα που μας ταλανίζει αρκετές μέρες τώρα.
Ας ελπίσουμε ότι αυτή η καταραμένη καμπύλη του Covid-19 θα πάρει επιτέλους την κατιούσα για να ξαναβρούμε τους φίλους μας, τις παλιές συνήθειες, τα ακρογιάλια, τα βουνά και τους κάμπους.
Τέλος θέλω να κάνω μία ευχή: Να κάνουμε λάθος. Ναι, εμείς που γκρινιάζουμε, παραπάνω ίσως από όσο νομίζετε ότι πρέπει, να κάνουμε λάθος και να δικαιωθούν εκείνοι που έχουν την ευθύνη για τη διαχείριση της κρίσης.
Εάν όντως έχουμε αστοχήσει εμείς, το κακό θα είναι μικρό.
Μέχρι τότε όμως μάθετε να αγαπάτε όσους το αναζητούν για λογαριασμό σας. Εκείνους που θέλουν να σας πουν πρώτοι την ευχάριστη είδηση: «Βγείτε στους δρόμους, ξορκίσαμε το κακό»!…
