Διαθέτω το θείο δώρο της θέας.
Δεν ξέρω πως να το πω καλύτερα… αλλά εδώ και μερικά χρόνια οι θέες (παρακαλώ προσοχή στον τόνο) βρίσκονται συνεχώς απέναντί μου…
Από το σπίτι βλέπω την (σκοτεινή μετά τις 02.30) Ακρόπολη.
Από το Σούνιο τον Ναό.
Και τώρα –αυτή- τη στιγμή που σας μιλάω- το Αιγαίο… σε όλο του το μεγαλείο… περιμετρικά… Τόσα νησιά τριγύρω στο πέλαγο… η Νάξος, η Νιό… τι να σας λέω τώρα… Όλες αυτές οι θέες ήρθαν στη ζωή μου χωρίς εγώ να τις κυνηγήσω ή να τις ποθήσω… γι’ αυτό σας είπα στην αρχή, έχω το θείο δώρο της θέας.
Ήρθαν σαν έρωτες, που βέβαια δεν μπορείς να προγραμματίσεις…
Τι άλλο μπορεί να θέλει ένας άνθρωπος από το να είναι γεμάτη η ματιά του…
Γεμάτη ματιά.
Γαμάτη ματιά.
Εδώ στην πολυαγαπημένη μου Πάρο, δεν έχει σημασία αν τρως σουβλάκι ή συναγρίδα… καμία απολύτως σημασία, όμως… αρκεί που όλων η ματιά τους είναι γεμάτη (γαμάτη) από το μπλε της θάλασσας και του ουρανού…
Χθες ήρθε εδω ο φίλος μου ο Βασίλης… γιατρός… είχε περάσει 3 εβδομάδες στην κόλαση… ερχόμαστε χρόοονια ολόκληρα μαζί… πρώτη φορά τον είδα να ακουμπά την πλάτη του στην κολώνα να ατενίζει το πέλαγο και να αποβάλει όλη την αρνητική ενέργεια…
“Είδα την εικόνα έτσι: Το μπλε να του τραβάει με μαγικό τρόπο το μαύρο της Αθήνας… σαν ένα είδος θεραπείας του μέλλοντος…
Δεν μας καταλαβαίνω… όλους μας… και μένα και σας… Δεν είμαι ειδικός, αλλά τί διάολο έχουμε πάθει;
Γιατί έχουμε βάλει αυτόν τον τυφλό τοίχο μπροστά μας;
Ναι… σκίζει το zougla.gr… μόνο που σκίζει καλύτερα αν το βλέπεις από την Πάρο, την Φολέγανδρο, το Πήλιο, τον Όλυμπο, την Κεφαλονιά (γεια σου Ξανθή) ή το χωριό σου που αγαπάς… Οοοοοοοοοοοόχι…, κυρίες και κύριοι, εμείς θέλουμε σώνει και καλά (εγώ πρώτος) την Ερμού ή την Τσιμισκή…
Σας λέω: Δεν είμαστε καλά… ξέρω ότι κουνάτε το κεφάλι σας «ναι-ναι»…, αλλά όλοι μας πίσω στην μαλακία θα (προσέξτε το ρήμα) σπεύσουμε.
Ξέρω… ξέρω… το ’χετε διαβάσει το ίδιο post και από άλλους 3.456 που το ίδιο νιώθουν… νομίζω ότι δεν έχει περάσει καλοκαίρι που να μην έχω γράψει σε εφημερίδα, κλάψει σε ραδιόφωνο ή τηλεόραση… Για το πόσο χαζός νιώθω που δεν είμαι σε συνεχείς διακοπές…, ε, δεν πρωτοτύπησα δα!
Αυτή τη φορά όμως το γράφω κατά τη διάρκεια των διακοπών… το γράφω επειδή γουστάρω να το γράψω… και αν χρειαζόταν να το γράψω επειγόντως (γιατί τα ‘χει αυτά η δημοσιογραφία) θα το έγραφα από την ίδια βεράντα, με την ίδια θέα και την ίδια διάθεση.
Αυτό είναι το μεγαλείο του internet.
Πολύ φοβάμαι ότι στο εγγύς μέλλον οι πωλητές γραφείων εργασίας, θα πρέπει να αλλάξουν δουλειά.
Η επιτυχία του e-Μάκη, δεν είναι ο αριθμός των χτυπημάτων επισκεψιμότητας… έτσι κι αλλιώς τα βαριέμαι αφόρητα αυτά… η επιτυχία είναι ότι έφερε μαζί του, εδώ, ανθρώπους που δεν είχαν ξαναμπεί στο διαδίκτυο.
Λέω στους ανθρώπους που χρησιμοποιούν μια οθόνη για να παίζουνε πασιέντζες….
-Μαζί σου…, αλλά κάνε μου την χάρη να παίζεις on-line.
Τo διαδίκτυο είναι η καινούργια μας πόρτα… κάτι σαν το ασανσέρ που αντικατέστησε τη σκάλα…
