Θα μου επιτρέψετε σήμερα να ασχοληθώ με ένα θέμα προσωπικό, που μ ενόχλησε, αλλά κυρίως με τσάντισε.
Έχω ξαναπεί ότι ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι ψύχραιμος όταν γράφει, όμως υπάρχουν κάποια πράγματα σ αυτή την σκατοκοινωνία που ζούμε που σε βγάζουν έξω απ τα ρούχα σου.
Ο Αντώνης Κανάκης, εκτός από εξαιρετικό παιδί είναι και εξαιρετικός σ αυτό που κάνει. Έχω την τύχη να τον γνωρίζω, να μιλάμε συχνά και να συμπίπτουν οι απόψεις μας στα περισσότερα θέματα.
Την Τρίτη που μας πέρασε παρουσίασε μια δουλειά διαφορετική και εικόνες που μας είναι γνώριμες μεν, αλλά τις έχουμε δει μόνο από την τηλεόραση. Λίγοι έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν από κοντά τις συνθήκες επιβίωσης των κατοίκων της Σιέρα Λεόνε και ο Αντώνης κατάφερε να μεταφέρει κατά τη γνώμη μου στον τηλεθεατή, μια συγκλονιστική εικόνα. Κατά τη γνώμη μου κι ευτυχώς κατά των περισσοτέρων, έκανε μια καταπληκτική δουλειά.
Ακούστηκαν κι άλλα. Και γράφτηκαν διάφορα. Από αυτόκλητους τηλεκριτικούς που από την άνεση του καναπέ, παλιότερα στη γραφομηχανή και τώρα στα τάμπλετς και τα λαπτοπς, βγάζουν την χολή τους, επειδή δεν κατάφεραν να σταδιοδρομήσουν στην δημοσιογραφία.
Και το παράδοξο είναι, πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που δεν έχει κάνει πρακτική εξάσκηση να ασκεί το επάγγελμα. Πώς είναι δυνατόν χωρίς να έχεις κάνει ρεπορτάζ στη ζωή σου, να έχεις άποψη για το ρεπορτάζ; Εκτός κι αν θεωρείς ρεπορτάζ τα ξεκολοθέματα που έκαναν κάποιοι και μετά έκατσαν σε ένα πάνελ.
Θυμάμαι πριν χρόνια, πιτσιρικάς ήμουν όταν μια τηλεκριτικός σχολίασε ένα σταντ απ μου σε ρεπορτάζ , που ξέφευγε από τα στερεότυπα και ήταν το λεγόμενο «περπατητό».
Η στεναχώρια μου ήταν μεγάλη. Επειδή όμως τα χρόνια προσθέτουν εμπειρία, κατάλαβα με τον καιρό το «τίποτα» που πρέσβευαν όλοι εκείνοι που ανακήρυξαν τον εαυτό τους τιμητή της τηλεόρασης.
Γιατί δεν είχα απαίτηση να καταλάβουν πως μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που πάνω στη δουλειά του, έβλεπε μια μάνα να μαζεύει τα αίματα του παιδιού της από τον δρόμο, που μόλις είχε σκοτωθεί. Που έβλεπε να κρέμονται ανθρώπινα μέλη στα δέντρα του Ολύμπου, όταν έπεφτε το Γιάκοβλεφ. Όταν έκλεγαν οι γονείς του κοριτσιού που σκότωσαν οι σατανιστές στον ώμο του. Όταν το παιδί αναγνώριζε τον νεκρό πατέρα του από το ναυάγιο του Δύστος ή του Σαμίνα. Δεν είχα απαίτηση από αυτούς να καταλάβουν. Γιατί απλά δεν έχουν ζήσει.
Πιθανά να συμβαίνει το ίδιο και στην ίδια τους την ζωή. Να μη ΖΟΥΝ. Για να μη πω τίποτα χειρότερο ότι δεν κάνουν.
Κι ο Αντώνης λοιπόν, το έζησε αυτό. Βίωσε κάτι που λίγοι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να βιώσουν. Κι αν εσείς τον κακοχαρακτηρίσατε σαν επώνυμο που «πούλησε» τον εαυτό του, τουλάχιστον ρε ξεφτίλες, αυτός το έκανε. Που είναι όλοι αυτοί οι επώνυμοι που δήθεν κάνουν φιλανθρωπία; Μάλλον φοβήθηκαν ότι θα κολλήσουν καμιά αρρώστια.
Ο φθόνος, η ζήλεια και η κακία, περισσεύουν σ αυτόν τον τόπο. Όποιος το κάνει πρώτος, είναι ή λαϊκιστής ή ψώνιο.
Μακάρι να είχαμε κι άλλα τέτοια ψώνια σ αυτή την χώρα. Θα είχαμε περισσότερη ανθρωπιά!
