Όταν πριν μερικές μέρες στη συνάντηση του ΥΝΑ Κωστή Μουσουρούλη με την εκτελεστική επιτροπή της ΠΝΟ, οι ναυτεργάτες δήλωναν πως οι διαπραγματεύσεις ήταν άκαρπες και θα συνεχίσουν τον αγώνα, λίγο πολύ το μυαλό όλων πήγε, σ αυτό που τελικά συνέβη. Την επιστράτευση.
Για πολλά χρόνια στο λιμάνι, τα αιτήματα των ναυτικών, παραμένουν ίδια. Τα πρόσωπα που υπόσχονται λύσεις, αλλάζουν κατά καιρούς.
Το ερώτημα όμως που παραμένει, ακόμη και τώρα που ελήφθη από την κυβέρνηση η απόφαση «αναγκαστικής» επιστροφής των ναυτικών στα καθήκοντά τους, είναι τι κάνουν όλα αυτά τα χρόνια οι εκάστοτε υπουργοί;
Σε όλες τις δηλώσεις τους και κυρίως τις συζητήσεις τους, παραδέχονται το δίκαιο των αιτημάτων τους. Κι αλίμονο αν δεν θεωρεί κάποιος δίκαιο το αίτημα ενός ανθρώπου να πληρωθεί τα δεδουλευμένα του, που φτάνουν ως τους 6 μήνες!
Πως έχει αντιμετωπίσει ένας υπουργός το γεγονός ότι από τους 50000 ναυτικούς που είχαμε πριν από μερικά χρόνια, σήμερα φτάνουν γύρω στους 15;
Πώς έχει αντιμετωπίσει ένας υπουργός το γεγονός ότι από τα δεκάδες κρουαζιερόπλοια που είχαμε, έχει μείνει μόνο ένα με ελληνική σημαία;
Πώς έχει αντιμετωπίσει ένας υπουργός και κυρίως έχει επιτρέψει σε εφοπλιστές, να πλέουν με «σαπάκια»;
Και τέλος, πώς γίνεται να επιτρέπει ο υπουργός, ο λοστρόμος, ο ναύτης, ο μηχανικός κι οι καπετάνιοι, που κάθε μέρα ιδιαίτερα τον χειμώνα, παλεύει να το βάλει το βαπόρι στην Φολέγανδρο με 9αρι, να μην πληρώνεται;
Έχουν καλούς μισθούς και δεν έχουν ανάγκη;
Οικογένειες δεν έχουν πίσω αυτοί οι άνθρωποι; Δεν πληρώνουν τα χαράτσια στα σπίτια τους; Δεν σπουδάζουν τα παιδιά τους ή δεν πληρώνουν τα φροντιστήρια;
Το ναυτικό επάγγελμα έχει κάποιες ιδιομορφίες σε σχέση με τα υπόλοιπα επαγγέλματα. Αυτό το γνωρίζουν οι πάντες.
Κι εδώ κατά την πάγια τακτική όλων των κυβερνήσεων στα χρόνια της μεταπολίτευσης, η προσπάθεια είναι να στραφούν οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες, ενάντια σ αυτόν που διεκδικεί.
Σε μια εποχή που το εσωτερικό της χώρας, αγνοεί, εσκεμμένα ή μη τις διεθνείς παραδοχές για λάθος συνταγή στην περίπτωση της Ελλάδας, καλό θα είναι να γυρίσει ο διακόπτης και η κυβέρνηση να επικεντρώσει την προσοχή της πια στον άνθρωπο και όχι στους αριθμούς.
Ας σταματήσουμε πια να είμαστε πρωτοπόροι στην Ευρώπη σε αποφάσεις που θίγουν το κοινωνικό σύνολο, με επιστρατεύσεις και επιβολή δυσβάσταχτων φόρων κι ας δουλέψουμε με την λογική.
Η οποία λέει, ότι οι αντοχές στέρεψαν μαζί με τις τσέπες και τις ψυχικές δυνάμεις.
