«Η κρυστάλλινη σφαίρα μου έχει σπάσει εδώ και καιρό. Έτσι, δεν μπορώ να κάνω προβλέψεις για τη Μέση Ανατολή» γράφει ο μόνιμος ανταποκριτής της «Ιντιπέντεντ» στην περιοχή Ρόμπερτ Φισκ, επικαλούμενος φράση Γάλλου ταξιδιώτη του 1883.
Ποιον να πιστέψουμε, όταν υπάρχει το προηγούμενο της προβοκάτσιας με τα «πυρηνικά όπλα του Σαντάμ»; Έτσι και η ερευνήτρια δημοσιογράφος Σύλβια Κατόρι, αποκάλυψε πως ο βάρβαρος βομβαρδισμός του Πανεπιστημίου στο Χαλέπι έγινε από την ανταρτική ομάδα «Μέτωπο αλ Νούρσα», η οποία αργότερα το παραδέχτηκε επίσημα, κι όχι από τον κυβερνητικό συριακό στρατό, όπως μετέδωσαν τα δυτικά Μέσα.
Αν η Συρία δεν έχει γίνει ακόμα Λιβύη (αλήθεια, τι γίνεται εκεί; Γιατί τόση σιγή ασυρμάτου;), είναι επειδή αντιδρούν Ρωσία και Κίνα. Άλλωστε ομάδες «τζιχαντιστών» δολοφόνων από τη Λιβύη, την Τσετσενία, το Μπαγκλαντές, την Ινδονησία, την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Ιορδανία, υποστηριζόμενες από το ΝΑΤΟ και τα πετροδολάρια εμιράτων του Κόλπου, σκοτώνουν Σύρους πολίτες και οι Δυτικοί καταγγέλλουν ως υπεύθυνο τον Άσαντ.
Από το 2011, περισσότερα από 2.000 σχολεία και εκπαιδευτικά κέντρα στη Συρία έχουν καταστραφεί από τους υποστηριζόμενους από τη Δύση ισλαμιστές αντάρτες, που επιθυμούν τη διαμόρφωση μιας «Νέας Μέσης Ανατολής». Αλλά μήπως η εικόνα αυτή κολακεύει τους Δυτικούς ή, μάλλον, ευνοεί τα γεωπολιτικά τους σχέδια;
Έτσι, ο εφιάλτης δίχως τέλος, δείχνει πως:
# ο Άσαντ συνεχίζει να παλεύει για την επιβίωση του συριακού καθεστώτος
# η Χαμάς εξακολουθεί να αρνείται το δικαίωμα ύπαρξης στο Ισραήλ
# ο Νετανιάου διατηρεί το «δικαίωμα» να βομβαρδίζει τη Γάζα και να ανεγείρει νέους οικισμούς.
# ο Ομπάμα, ο Κάμερον και ο Ολάντ θα συνεχίσουν να ανέχονται αδιαμαρτύρητα τις ισραηλινές προκλήσεις, για τον… φόβο των Ιουδαίων
# το Ισραήλ δεν δείχνει έτοιμο να ξεκινήσει μόνο του πόλεμο εναντίον του Ιράν
# Είναι κάποιοι που υποστηρίζουν ότι τα βασίλεια στον Κόλπο είναι ασφαλή. Μη βάζουμε στοίχημα για της Σαουδικής Αραβίας και του Μπαχρέιν…
# Συνεχίζεται ο εμφύλιος και στο Ιράκ, παρά τη «διάσωσή του» από τις αμερικανικές πολεμικές επιχειρήσεις «που έχουν ολοκληρωθεί».
# Και στη Λιβύη;
Παράδοξο για τον μουσουλμανικό κόσμο: πάρα πολλές γυναίκες στις διαδηλώσεις
—————-
Έχουν σημειωθεί όμως τόσο πολλά δραματικά γεγονότα από το ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης… Να θυμηθούμε τις δέκα σημαντικότερες στιγμές της…
14 Ιανουαρίου 2011: Στην Αλγερία, έπειτα από διαδηλώσεις που κράτησαν εβδομάδες, με το ξέσπασμα της λαϊκής οργής για το διεφθαρμένο καθεστώς, την άνοδο της ανεργίας και των τιμών των τροφίμων, ο επί 23 χρόνια πρόεδρος Ζίνε Ελ Αμπιντίνε Μπεν Αλί υποχρεώνεται να εγκαταλείψει το Αλγέρι για τη Σαουδική Αραβία.
28 Ιανουαρίου 2011: Ξεσπούν διαδηλώσεις στην πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου. Οι διαδηλωτές καταλαμβάνουν την πλατεία και απαιτούν την ανατροπή του καθεστώτος Μουμπάρακ. Ο Αιγύπτιος δικτάτορας υποχρεώνεται να παραιτηθεί στις 12 Φεβρουαρίου. Το παράδειγμα της λαϊκής εξέγερσης στην πολυπληθέστερη αραβική χώρα εμπνέει εξεγέρσεις στην Υεμένη, στο Μπαχρέιν, στη Λιβύη και, έναν μήνα αργότερα, στη Συρία.
14 Mαρτίου 2011: Στην εξέγερση των σιιτών στο γειτονικό της Μπαχρέιν παρεμβαίνει η Σαουδική Αραβία, που στέλνει στρατεύματα για να την καταστείλουν. Για τους Σαουδάραβες είναι η συνέχεια του ψυχρού πολέμου με το σιιτικό Ιράν, που μαίνεται από χρόνια .
17 Μαρτίου 2011: Με την απόφαση 1973 το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ανάβει το πράσινο φως να ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί της γαλλικής πολεμικής αεροπορίας στη Λιβύη και σημαίνει την υπογραφή της θανατικής καταδίκης για τον Μουαμάρ Καντάφι.
20 Οκτωβρίου 2011: Αφού παραμένει εβδομάδες κρυμμένος και προσπαθώντας να διαφύγει στον Νότο, ο Καντάφι δολοφονείται από μαινόμενους αντικαθεστωτικούς.
22 Ιανουαρίου 2012: Έπειτα από 33 χρόνια στην εξουσία, ο πρόεδρος Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ υποχρεώνεται να εγκαταλείψει την Υεμένη, ζητώντας πρώτα τηλεοπτικά συγγνώμη για όσα δυσάρεστα προκάλεσε η διακυβέρνησή του. Πηγαίνει στις ΗΠΑ, μετά τη συμφωνία που πέτυχε μέσω του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, προκειμένου να μη διωχθεί ποινικά.
24 Ιουνίου 2012: Οι πρώτες ελεύθερες προεδρικές εκλογές στην Αίγυπτο. Ο Mohammed Morsi των Αδελφών Μουσουλμάνων (που είχαν δολοφονήσει τον πρόεδρο Ανουάρ Σαντάτ) ανακηρύσσεται νικητής. Μπροστά σε πολιτικές και οικονομικές προκλήσεις, συναντά την πρώτη οργανωμένη λαϊκή αντίδραση στην προσπάθειά του για συνταγματικές μεταρρυθμίσεις.
14 Νοεμβρίου 2012: Το Ισραήλ εξαπολύει την πλέον πρόσφατη επιχείρηση εναντίον της Λωρίδας της Γάζας – την πρώτη μετά το ξέσπασμα των αραβικών λαϊκών εξεγέρσεων. Τη Χαμάς τη χαροποιεί το ότι δέχεται επίσημα την υποστήριξη της Τουρκίας και της Αιγύπτου, μαζί με τα άλλα αραβικά κράτη.
——————-
Αλλά τα πράγματα είναι ακόμα πιο μπερδεμένα, καθώς το Κατάρ υποστηρίζει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, ενώ η Σαουδική Αραβία νιώθει απέχθεια για τους σιίτες. Έτσι, τα αραβικά κράτη παραμένουν διχασμένα απέναντι στη διαμάχη σουνιτών-σιιτών.
Το Μπαχρέιν, το πιο φτωχό από τα εμιράτα, νοιώθει τη μέγγενη να σφίγγει από τις μεγάλες δυνάμεις που διαμορφώνουν τον νέο πολιτικό χάρτη στην Μέση Ανατολή. Διαθέτει, όμως, το πιο φιλόξενο λιμάνι, όπου καταπλέει ο 5ος Αμερικανικός Στόλος. Χωροταξικά βρίσκεται ανάμεσα στη Σαουδική Αραβία -με σουνιτική διακυβέρνηση- και στο Σιιτικό Ιράν. Ιστορικά έχει να επιδείξει πολλές αιματηρές διαμάχες ανάμεσα στη σιιτική πλειονότητα των κατοίκων του και στη σουνιτική μειονότητα. Οι σουνίτες, ωστόσο, κρατούν στα χέρια τους τον πλούτο και την ισχύ. Ορισμένες σιιτικές οικογένειες, που αποδέχονται το σύστημα, διαθέτουν πλούτο και ανώτερες θέσεις.
Η θρησκευτική διαμάχη στο Ισλάμ ουδεμία σχέση έχει με την ειρηνική συμβίωση -πλέον- των χριστιανικών δογμάτων.
Η Αίγυπτος σήμερα
Καθώς πλησιάζει η δεύτερη επέτειος της 11ης Φεβρουαρίου, της ανατροπής του Χόσνι Μουμπάρακ, οι Αιγύπτιοι έχουν πάλι βγει στους δρόμους.
Ο αρχηγός του αιγυπτιακού στρατού, ο στρατηγός Αμπντέλ Φάταχ αλ Σίσι, ο οποίος είναι και υπουργός Άμυνας της χώρας, δήλωσε ότι οι συγκρούσεις στη χώρα «μπορεί να οδηγήσουν στην κατάρρευση του κράτους» μετά τα βίαια επεισόδια που έχουν στοιχίσει της ζωή σε περισσότερους από 50 ανθρώπους τις τελευταίες ημέρες. Και πρόσθεσε ότι «μια τέτοια κατάρρευση θα απειλούσε τις μελλοντικές γενιές».
«Η συνέχιση της διαμάχης των διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων… για τη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση του κράτους» ανέφερε ακόμη ο Αιγύπτιος στρατηγός, προσθέτοντας ότι μια από τις προτεραιότητες του στρατού που αναπτύχθηκε στις πόλεις όπου σημειώθηκαν τα αιματηρά επεισόδια είναι η προστασία της Διώρυγας του Σουέζ.
Το Reuters εκτιμά ότι τα σχόλια του στρατηγού είναι απίθανο να σημαίνουν ότι ο αιγυπτιακός στρατός θέλει να πάρει πίσω την εξουσία που κατείχε ουσιαστικά επί έξι δεκαετίες, μετά το τέλος της αποικιοκρατικής περιόδου και στο διάστημα που μεσολάβησε από την ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ πριν από δύο χρόνια.
Η αστάθεια στη χώρα έχει προκαλέσει την έντονη ανησυχία σε όλες τις δυτικές πρωτεύουσες, οι οποίες φοβούνται για το ποια μπορεί να είναι η κατάληξη μιας ισχυρής μέχρι σήμερα περιφερειακής χώρας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες καταδίκασαν την αιματοχυσία κατά την καταστολή των διαδηλώσεων και κάλεσαν την αιγυπτιακή κυβέρνηση να μην προχωρήσει στην αντιμετώπιση της κατάστασης με χρήση ένοπλης βίας.
Εάν η κατάσταση δεν ελεγχθεί άμεσα, είναι εξαιρετικά πιθανή μια ευρύτερη κατάρρευση, που μπορεί να οδηγήσει σε βίαιη καταστολή της εξέγερσης από τον στρατό και εκατόμβη θυμάτων.
Επιπλέον, τυχόν γενίκευση της εξέγερσης υπάρχει κίνδυνος να καταστεί εμφύλια σύρραξη, με συνέπεια να μετατραπεί η Αίγυπτος σε νέα πολεμική ζώνη. Όχι πάντως τύπου Συρίας, επειδή δεν υπάρχει η «ιερή συμμαχία των Δυτικών», να σχεδιάσει και να ενισχύσει την εξέγερση.
Μια εμφύλια διαμάχη αποτελεί πλέον απειλή για την Αίγυπτο, μια από τις χώρες-κλειδί για τη σταθερότητα στη Μέση Ανατολή.
Το Ιράν, που ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να ασκήσει επιρροή εις βάρος του Ισραήλ, θα επιθυμούσε την επικράτηση «ισλαμικής επανάστασης» στην Αίγυπτο, προκειμένου οι Ισραηλινοί να νιώσουν δίπλα «στην αυλή τους» μια νέα εστία έντασης.
Τίνος, η σειρά;
Καθώς η χαοτική διαδικασία «μετάβασης στη δημοκρατία» συνεχίζεται στον αραβικό κόσμο και στη βόρεια Αφρική, όλο και λιγότερο επισημαίνεται η αντίδραση εναντίον των αραβικών μοναρχιών. Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τι είχε γράψει ένας Βρετανός διπλωμάτης στην Τζέντα πριν από 130 χρόνια: «Έχει περιέλθει εις γνώσιν μου πως η ιδέα της ελευθερίας δεν αποτελεί μακρινό όνειρο στο μυαλό ορισμένων, ακόμα και στη Μέκκα…».
