Επιμέλεια: Νικόλας Αρώνης
Περίληψη
Στην οθόνη παρουσιάζεται η καθημερινή ζωή νεαρών αντρών και γυναικών στη Βουδαπέστη. Όλοι οι «άγριοι έφηβοι» από τη στιγμή που ο κομμουνισμός εξαφανίστηκε στην Ανατολική Ευρώπη, τώρα βλέπουν τον κόσμο με ένα δυσοίωνο τρόπο. Παραδείγματα: Μία γυναίκα ενοχλείται από έναν άντρα που έχει εγκαταλείψει τον σκύλο του. Ένας πατέρας έχει μία διαφωνία με τη γυναίκα του για την προειδοποιητική (σύμφωνα με αυτούς) αναδεικνυόμενη σεξουαλικότητα της δεκάχρονης κόρης τους. Μία νέα κοπέλα συντετριμμένη γιατί συνειδητοποιεί συνεχώς ότι μοιάζει ολοένα και περισσότερο στην σαδιστική γιαγιά της. Μια συζήτηση ανάμεσα σε δύο τύπους, φαινομενικά, για ένα παλιό αυτοκίνητο, παίρνει μία ανεξήγητη τροπή.
Η ταινία
Η ταινία προβλήθηκε στην αναδρομική έκθεση ως μέρος των Αριστουργημάτων Magyar στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Λιντς. Πρόκειται για μία ταινία που σε προκαλεί και είναι σίγουρα πολύ αυθεντική. Την βρήκα καθηλωτική, αλλά μέχρι και στο τέλος δεν ήμουν σίγουρος για το τι ακριβώς είδα. Εντούτοις, πρόκειται για 90 λεπτά υπέροχου κινηματογράφου.
Η ταινία ανοίγει προς τα έξω με αυτό που φαίνεται να είναι ένα Πολυκατάστημα με πλήθος κόσμου το οποίο έρχεται και φεύγει. Η κάμερα φαίνεται ότι διαλέγει έναν ή περισσότερους χαρακτήρα και τους ακολουθεί: μόνο για να αλλάξει γνώμη και ακολουθεί άλλους. Έπειτα ακολουθούν οι συντελεστές. Στη συνέχεια παρακολουθούμε μια σειρά από βινιέτες και μικρά ιντερλούδια (μουσική παιζόμενη κατά διαστήματα).
Κάποιοι χαρακτήρες εμφανίζονται αρκετές φορές και κάποιοι άλλοι μόνο μία φορά. Τα δράματα είναι μικρά και κυρίως “τραχιά” αφού ο ένας χαρακτήρας επικρίνει τον άλλο. Με σειρά εμφάνισης βλέπουμε μια νεαρή γυναίκα (την Kati) να επιστρέφει στο διαμέρισμά της και να βρίσκει τη φίλη της (Barbara), έναν άντρα να κοιμάται μαζί με ένα σκύλο και ένα μπιτόνι βενζίνης. Δύο άντρες συζητούν για ένα ευδιάκριτα περίεργο κατοικίδιο που όμως δεν βλέπουμε.
Ένας άντρας με τη σύζυγό του συζητούν για τη συμπεριφορά και τη μεταχείρισή του προς τη δεκάχρονη κόρη τους. Δίπλα σε ένα ποτάμι δύο άντρες διηγούνται σε μία κοπέλα μία ιστορία σχετικά με ένα ατύχημα και ένα γιγάντιο γατόψαρο. Ένα φαινομενικά παντρεμένο ζευγάρι φιλονικεί για το περιεχόμενο του σακιδίου του άντρα και τον φίλο του που έχει πεθάνει. Μία νεαρή γυναίκα αφηγείται στο αγόρι της ένα ενοχλητικό όνειρο. Η Kati και η Barbara ξαναεμφανίζονται σε ένα δάσος και τσακώνονται γιατί η Barbara έχασε το χάρτη. Το νεαρό ζευγάρι εμφανίζεται ξανά καθισμένο γύρω από μια φωτιά και φαίνεται πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι τριγύρω.
Εδώ η ταινία εξασθενεί στο σκοτάδι και εμείς μένουμε με τον ήχο που κάνουν οι φλόγες της φωτιάς. Τώρα η ταινία επιστρέφει στην αρχική ακολουθία του πολυκαταστήματος με την οποία ξεκίνησε. Είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τους διάφορους χαρακτήρες από τις βινιέτες, είτε να φεύγουν είτε να περιμένουν απ΄ έξω. Μοιάζει ακριβώς με την αρχική ακολουθία, παρόλο που νόμιζα πως υπήρχε μία μικρή αλλά σημαντική επιπρόσθετη δράση.
Τα μικρά δράματα διαθέτουν αρκετά συμβάντα που συμβαίνουν γύρω τους: περισσότερα απ΄ ό,τι προαναφέρθηκε. Φαίνονται πολύ διαφορετικά-ξεχωριστά, αλλά βασανιστικά καθώς η ταινία συνεχίζεται υπάρχουν υπαινισσόμενες επικαλύψεις. Επιπλέον, υπάρχουν ιντερλούδια ανάμεσα στις βινιέτες όταν κάποιοι από τους χαρακτήρες σύντομα ξαναεμφανίζονται, αν και σε ό,τι εμπλέκονται δεν είναι ποτέ ξεκάθαρο.
Το στυλ της σειράς φέρει κάποια σύγκριση με τη Σχολή Dogme της κινηματογραφίας (Το Dogme 95 ήταν ένα κίνημα στην κινηματογραφία που ξεκίνησε το 1995 από τους Δανούς Σκηνοθέτες Lars Von Trier και Thomas Vinterberg, το οποίο πρόσταζε να ακολουθούνται διάφορες παραδοσιακές αξίες και να μην χρησιμοποιούνται ειδικά εφέ ή τεχνολογία). Η ταινία έχει γυριστεί με συνεχές αδιάκοπο γύρισμα χρησιμοποιώντας χειροκίνητη κάμερα και καταγράφοντας κυρίως κοντινά πλάνα και περιστασιακά μακρινά. Παρατήρησα μόνο ένα μακρινό πλάνο στο κύριο μέρος της ταινίας: μία γυναίκα να στέκεται και να κοιτάζει έναν εν μέρει αστικό λόφο. Υπάρχουν, ωστόσο, μακρινά πλάνα ή μια ακολουθία σκηνών, που φέρνει μία αίσθηση ειλικρίνειας στις σκηνές. Αυτές περιλαμβάνουν συνεχή φλας μπακ ανάμεσα στους χαρακτήρες.
Η σχεδίαση του ήχου είναι επίσης σημαντική. Το περισσότερο μέρος της ταινίας βασίζεται στους φυσικούς ήχους, με τη μόνη μουσική που εμφανίζεται μεταξύ των «διαλειμμάτων » – ιντερλούδια. Όλο το καστ αποτελείται από μη επαγγελματίες ηθοποιούς.
«Ήταν μια ταινία πολύ χαμηλής παραγωγής. Οι ηθοποιοί ήταν φίλοι μου …Είναι κανονικοί άνθρωποι από τα μέρη μου. Με τους μη-ηθοποιούς επικεντρώθηκα στον κάθε χαρακτήρα…» δήλωσε ο Σκηνοθέτης Benedek Fliegauf.
Υπάρχουν επίσης πτυχές που μοιάζουν ανησυχητικά ασυνεπείς. Ο άντρας με το μπιτόνι βενζίνης φέρνει τον σκύλο στην Kati και πιθανά τον αφήνει μαζί της. Δεν ξαναβλέπουμε τον σκύλο, αλλά εμφανίζεται και στις δύο ακολουθίες (του ανοίγματος και του κλεισίματος). Εδώ μια νεαρή γυναίκα, την οποία δεν νομίζω ότι την είδα στο κύριο μέρος της ταινίας περπατά έχοντας προβάδισμα. Και υπάρχουν κι άλλα, προφανώς εσκεμμένη ασάφεια.
Η ταινία επιτυγχάνει αυτή την ένταση που διαγράφεται και έχει επίδραση στο πρόσωπο σου όπως το καταφέρουν οι ταινίες της Σχολής Dogme. Ένα γεγονός έχει βαθύ ενδιαφέρον ανάμεσα στους διάφορους χαρακτήρες. Τα λιγότερο τραχιά επεισόδια προσφέρουν ένα είδος χαλάρωσης ανάμεσα στις βαριές συναντήσεις.
Ακόμη προσπαθώ να ξεδιαλύνω τις διασυνδέσεις μεταξύ όλων αυτών των τμημάτων.
Είναι σαν ένα ωραίο ποίημα. Οι γραμμές ή στην προκειμένη περίπτωση οι εικόνες και οι ήχοι συναντώνται σε μία ανάμνηση: επικλήσεις στις οποίες μπορείς να ζήσεις με ευχαρίστηση ή να συνεχίσεις προσπαθώντας να τις αναλύσεις.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Benedek Fliegauf
Σενάριο: Benedek Fliegauf
Μοντάζ: Lili Fodor
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Zoltán Lavasi
Πρωταγωνιστούν: Rita Braun, Barbara Csonka, Laszlo Cziffer, Gábor Dióssy, Bálint Kenyeres, Edit Lipcsei, Péter Félix Mátyási, Katalin Mészáros, Péter Pfenig, Lajos Szakács, Fanni Szoljer, Juli Széphelyi, Ilka Sós, Márton Tamás, Barbara Thurzó, Dusán Vitanovics, Katalin Vörös
