Και κατά περίπτωση ξουρίζει ο Σχιζο Μπαρμπέρης της οδού Ναυσικάς
ΕΥΓΕΝΙΑ ΚΑΙ ΑΔΩΝΙΣ
ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΤΩΝ MINTIA !
Αφεντικό θα κάνω σήμερα μια πρόταση. Θα ήθελα να την στηρίξεις. Αποφάσισα. Θα προτείνω, στα κανάλια, (ναι, ναι, καλά καταλαβαίνεις), θα προτείνω λοιπόν στις εισόδους των κεντρικών κτιρίων τους, να αναγερθεί ένα, κάτι σαν… σαν μίνι – μνημείο. (Το υλικό, το χρώμα και τον καλλιτέχνη που θα το φιλοτεχνήσει μπορεί να το επιλέξει το κάθε κανάλι ανάλογα με την άποψη περι αισθητικής που διαθέτει).
Στο μίνι – (αυτό) μνημείο, που θα υποδέχεται τους εργαζόμενους και τους καλεσμένους των καναλιών, θα σμιλευτούν τα ονόματα εκείνων που αποτελούν τους… ευεργέτες των καναλιών. Ως ”ευεργέτες” θεωρούνται εκείνοι που με τις ενέργειές τους, τις δηλώσεις τους, τα επιχειρήματά τους, τα τραγούδια τους, τα ακροβάτικά τους, τις απόψεις τους, τις ιδιαιτερότητές τους, τις μούτες τους, τους χορούς τους, τις οικογενειακές τους εκδηλώσεις, τα χόμπι τους, καλύπτουν εκατοντάδες ώρες τηλεοπτικού αέρα, αφού δημιουργούν αλυσιδωτές αντιδράσεις στο πλήθος…
Στις πρώτες θέσεις των επιφανών ευεργετών τοποθετώ το ζεύγος ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ – ΜΑΝΩΛΙΔΟΥ. Μην αντιδράσει κανείς γιατί θα παραφερθώ. Μπορώ να μάθω τι θα κάνουμε τώρα, μέχρι που θα αποχαιρετίσουμε για διακοπές, που το λαμπερό μας ζευγάρι παντρεύτηκε; Από το Χριστούγεννο το περασμένο είχαμε μπει στην διαδικασία αντίστροφης για την πρόταση γάμου, μετά ήρθε η προετοιμασία από τον οίκο Καραβαρβέρη, μετά οι παραμονές του μυστηρίου και μετά;;; Όχι για πες, αν τολμάς, μετά; Βλέπεις; Δεν απαντάς. Τι θα βρούμε να συζητάμε μέχρι τις… 17 Ιουλίου; Για πες; Πω! Πω! Αφεντικό, αυτό που λες δεν το σκέφτηκα. Λες, δηλαδή, ότι ο Άδωνις παντρεύτηκε λίγο πριν κλείσουνε οι ”καφέδες” αδιαφορώντας για την μεσημεριανή ζώνη;;; Καλά, είσαι ιδιοφυΐα. Δηλαδή, θες να μου πεις ότι κανόνισε να παντρευτεί όταν θα ήταν ακόμη όλες οι εκπομπές ποικίλης ύλης σε εξέλιξη, πριν ”κλείσουνε” για σαιζόν. Εγώ πάλι δεν θέλω να περάσω σε ερμηνείες χολερικού τύπου, σαν και τις δικές σου. Θα ευχηθώ τα καλύτερα στο ζευγάρι που μία ολόκληρη τηλεοπτική σαιζόν μάς χάρισε απίθανες στιγμές.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ
Είδα ότι ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ ευχήθηκε και σχολίασε ως κουμπάρος του ζεύγους. Τι είπε λέτε; Φτάνοντας στην εκκλησία και βλέποντας τον κόσμο, δήλωσε: ”Καλά τα κατάφερε ο Άδωνις…βέβαια, απέχει πάρα πολύ για να συγκεντρώσει τα 5.000 άτομα που είχανε έρθει στον γάμο μας με την Βένη…”
”ΕΝΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ”
(Όχι δεν είναι… νουβέλα, είναι πραγματικό περιστατικό)
Στο σπίτι μου εγώ ποτέ δεν είμαι μεσημέρι. Πώς να είμαι, αφού η εκπομπή μας τελειώνει τέσσερις παρά… και γυρίζω σπίτι μου γύρω στις εννιά το βράδι;
Αγνοώ, λοιπόν, τι γίνεται στον χώρο μας τα απογεύματα. Χθες, όμως, ήταν διαφορετικά. Η απεργία βλέπετε… Το πρωί έβαλα πλυντήρια, μετά πήγα στο καθαριστήριο και μετά σούπερ μάρκετ. Γυρίζω σπίτι, λοιπόν, απροειδοποίητα. Με το που άνοιξα την πόρτα του γκαράζ…κατάλαβα ότι κάτι κακό συνέβαινε. Τα δύο σκυλιά ούρλιαζαν σαν… λύκοι! Το σκυλί του γείτονα γάβγιζε επίσης, πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια που το ξέρω… Η χελώνα ”έκοβε βόλτες” ανάμεσα στις τριανταφυλλιές… τρέχοντας. Δεν υπερβάλλω καθόλου. Πλησιάζοντας την κυρία είσοδο, οι φωνές από το εσωτερικό του σπιτιού με έκαναν και πήρα απόφαση… μμμ… εισβολής! Ελευθέρωσα το ντόπερμαν από τον πίσω χώρο. Ο σκύλος ποδοβόλησε γρυλίζοντας ανταποκρινόμενος στο ύφος μου και στο παράγγελμα. Οι φωνές από το σπίτι δυνάμωναν… Είχα βεβαιωθεί πια. Μέσα στο σπίτι γινότανε συμπλοκή! Ανοίγω την πόρτα, χυμάει ο σκύλος και με την αδρεναλίνη στο κόκκινο κατευθύνομαι στην κρεβατοκάμαρα, απ’ όπου και οι φωνές. Το σκυλί έτρεχε μπροστά και εγώ από πίσω φωνάζοντας …ΕΡΧΟΜΑΙ!!! Η επόμενη στιγμή ήταν κόλαφος. Στο κρεβάτι ο καλός μου να κοιμάται (!!!) και απέναντι… ποιος;;; Ο ΑΔΩΝΙΣ! Η τηλεόραση συντονισμένη στο τηλεάστυ, το βόλιουμ στο κόκκινο και τα αδέρφια Γεωργιάδη σε κρεσέντο! Τα επόμενα λεπτά δεν θα τα περιγράψω δημοσίως… Ένα θα σας πω: ζήτησα εξηγήσεις για το πώς, από πότε και γιατί συμβαίνει αυτό στον χώρο μας. Εκείνος μου είπε ότι η ”φωνή” του Αδώνιδος λειτουργεί ”κατευναστικά” στον ψυχισμό του(;;;), με αποτέλεσμα στο πούλημα του τρίτου λεξικού να τον ”παίρνει” ο ύπνος! Επειδή ποτέ δεν λειτούργησα στην ζωή μου εν θερμώ, επέλεξα να πάρω λίγο χρόνο για να σκεφθώ τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης. Καταρχήν, ηρέμησα τα σκυλιά, τα οποία αλυχτούσανε ακούγοντας την φωνή του Αδώνιδος. Αμέσως μετά μπήκα με γλυκύτητα στο δωμάτιο και κάθισα στο κρεβάτι, προετοιμασμένη να ακούσω τα πάντα… Ο δικός μου, βλέποντας μια εμένα και μια τον Άδωνι, είχε ξεσπάσει σε νευρικά γέλια… Ο Αδωνις εκείνη την στιγμή κρεσεντάριζε. Πουλούσε λεξικό ουρλιάζοντας! Τα ουρλιαχτά ήταν τόσο δυνατά, που ήθελες να ξεχυθείς στους δρόμους να αγοράσεις ολόκληρη την σειρά, μήπως και σωθεί…πριν την ”διασωλήνωση”!!!
Εγώ υπερβολική; Έχεις δει πώς πουλάει τα λεξικά ο Άδωνις; Δες μία, για να καταλάβεις πώς έφτασαν τα ζωντανά στο σπίτι να νομίζουν ότι πρωταγωνιστούν στο ”Παρασκευή και 13”! Τα βιβλία που πουλάει ο Γεωργιάδης δεν είναι… απλώς βιβλία…Τον ακούς και νιώθεις ότι αν αγοράσεις το ”λεξικό Καραθανάση”, θα απαλαγείς από τον τυμπανισμό, την κωλίτιδα, τις ευρυαγγείες, τις έκτακτες συστολές, την αλλεργική ρινίτιδα… χώρια που θα καταλάβεις, μια και καλή, ότι ένας Αρχαίος Έλληνας αν έκανε το… λάθος να αναστηθεί, θα αυτοκτονούσε βλέποντας έναν Πακιστανό, γωνία Σύνταγμα και Σταδίου να περιμένει με το σκουπάκι να πλύνει το τζάμι της βέσπας (αυτό περι αναστάσεως και αυτοκτονίας του Αρχαίου δεν είναι δικό μου, φυσικά, είναι του Αδώνιδος).
Το θέμα… είναι θέμα (δεν το συζητώ). Το απόγευμα (αργότερα),τηλεφώνησα σε έναν φίλο μου ιερέα. Του εξομολογήθηκα το περιστατικό και μου είπε να παρακολουθήσω με υπομονή την εξέλιξη των γεγονότων και να τα ξαναπούμε…
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ… ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ και στον ραδιοφωνικό σταθμό FLY
Καλοί μου φίλοι , πολύ καλοί …μου τηλεφώνησαν για να μου πούνε ότι άκουσαν τα σχόλια από τα παιδιά εκεί και καταχάρηκαν που άκουγαν αναφορές στο < μπικουτί > . Καλές εκπομπές παιδιά ….σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια .Οι δικοί μου σας άκουσαν κάπου κοντά στο Ρέθυμνο . Τι τυχεροί που είστε εσείς εκεί.
ΣΥΝΤΟΜΑ ΜΙΝΤΙΑΚΑ ΝΕΑ
1. Ο πρόεδρος της κρατικής τηλεοράσεως ( είδατε για να ακούσω Αδωνι για δέκα λεπτά τι έπαθα ) , έχει σύμφωνα με αξιοπιστότατες πληροφορίες μου πολύ , πολύ καλές σχέσεις με τον ιδιοκτήτη του ΣΚΑΙ , κύριο Γιάννη Αλαφούζο . Είναι φίλοι , πως το λένε .Ο Γιάννης Αλαφούζος λοιπόν , θα ήθελε να συνεργαστεί με τον κύριο Παναγόπουλο , αν , σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες μου το < Μαξίμου > δεν θα είχε πρόβλημα να απελευθερώσει τον κύριο Παναγόπουλο.
2. Στον Μανώλη Μαυρομάτη , έμαθα ότι έγινε πρόταση να αναλάβει θέση , αστεράτη στην κρατική τηλεόραση . Εκείνος όμως μία που του το είπανε και μία που το αρνήθηκε . ( Πόσο καλά έκανε ο άνθρωπος . Μπράβο για το ένστικτο επιβίωσης )
ΠΟΙΟΙ ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ
( Μέχρι χτες το βράδυ )
ΟΙ ΛΥΡΙΤΖΗΣ – ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ , έκλεισαν με τζίφρες ανανεώνοντας την σχέση τους και τυπικά με την ΝΕΤ.
Η κυρία ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΓΑΒΡΑ , επίσης υπέγραψε για να συνεχίσει την παρουσίαση του κεντρικού δελτίου του Σαββατοκύριακου από την συχνότητα της ΝΕΤ και την ραδιοφωνική της εκπομπή από την συχνότητα της ΕΡΑ.
ΟΙ ΦΗΜΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
Το όνομα της κυρίας Πηνελόπη Γαβρά < έπαιξε> σε δημοσιεύματα που την έφεραν να <παίρνει > την θέση της κυρίας Πόπη Τσαπανίδου στην πρωινή εκπομπή.
Εγώ λοιπόν , επειδή όταν ξέρω κάτι το γράφω και το λέω , είχα πει τότε , μήνες πριν , δηλαδή , ότι η Πηνελόπη Γαβρά την οποία γνωρίζω από τον ραδιοφωνικό ΣΚΑΙ το 1992 , δεν είχε κρύψει ποτέ τις πολιτικές της θέσεις . Ήταν πάντα Νέα Δημοκρατία και πολύ καλή φίλη του Βαγγέλη Μειμαράκη.
Επί της ουσίας στα επαγγελματικά , σπάνια ένας δημοσιογράφος – παρουσιαστής κεντρικού δελτίου εγκαταλείπει την θέση του για να παρουσιάζει πρωινή εκπομπή . Θεώρησα λοιπόν τότε την φημολογία ανεδαφική και …να …να που επιβεβαιωθήκαμε με την τζίφρα.
ΦΙΛΕΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΣ
(Δεν σε άκουσα αφεντικό είπες κάτι ;;;)
Θα σας δίνω μερικές χρηστικές συμβουλές για να ξεβρωμίζετε ό,τι λερώνετε …
ΣΗΜΑΔΙΑ ΑΠΟ ΚΡΑΓΙΟΝ
(σε πετσέτες ή πουκάμισα ) Περάστε τους λεκέδες με ένα βαμβάκι βουτηγμένο σε άσπρο ξίδι ή καθαρό οινόπνευμα.
ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΑΠΟ ΚΡΑΓΙΟΝ
Σε τοίχους , πατώματα κ.α μπορεί να βγούνε με …ΟΔΟΝΤΟΠΑΣΤΑ
ΛΕΚΕΔΕΣ ΑΠΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΡΑΣΙ
Στάξτε 1- 2 σταγόνες τσίπουρο ή τσικουδιά πάνω στο λεκέ και αφήστε το να στεγνώσει . Μπορείτε να επιλέξετε και άσπρο κρασί ( δεν έχω προτίμηση μάρκας )
Από εδώ και μετά ακολουθεί το διήγημα του Σχιζο Μπαρμπέρη …( Κάποια στιγμή θέλω την άποψή σας για όσα γράφει και για τα οποία φυσικά δεν φέρω ευθύνη )
Ο ΣΧΙΖΟ ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΝΑΥΣΙΚΑΣ
(Κύριοι συντάκται… Θερμοπαρακαλώ σας, αφήνετε μου 4 γραμμές κενό από την κομμώτρια! Δεν είμαστε ίσα κι όμοια!).
Ξουρίζει Ο Μάκουλας. Παπαπαδόσηφος Το Χοντρό.
ΤΟ ΑΤΙΤΛΟΝ (Διήγημα σε μικρές, άτοκες δόσεις)
3.
Αυτό που μού έδειξε ο Αδόλφος, ο Αδόλφος Χίτλερ, μη φανταστείτε ότι ήταν κάτι το οποίο έβγαλε από το σακκίδιο του, ή από τη στολή του. Ήταν ασύγκριτα τρομερότερο! Η λέξη ‘φοβερό’, βρήκε εκεί, στη νύχτα τού κόσμου τών πνευμάτων, την απόλυτη έκφρασή της! Πρώτα, ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό… Το βλέμμα μου ακολούθησε την κίνησή του… Αντίκρυσα έναν ουρανό κόκκινο, κι έπαιρνε συνεχώς να κοκκινίζει, στου αίματος το χρώμα. Σύννεφα μαζεύτηκαν… Σύννεφα που, σα να ‘χαν βούληση και ζωή δικιά τους, προσπαθούσαν να σχηματίσουν μορφές… Ή, σχήματα… Εγώ, είχα μείνει να κυττάζω, όχι με τρόμο, μα νοιώθοντας στην ψυχή μου κάτι που έμοιαζε μ’ ενδιαφέρον… Μια στιγμή! Ο Αδόλφος; Τα μάτια μου κοίταξαν χαμηλά… Ως το βλέμμα μου σταμάτησε πάνω του, τον είδα ακίνητο, στην ίδια με πριν στάση, μόνο που τώρα μουρμούριζε κάτι ακατάληπτα.
Τα σύννεφα, εν τω μεταξύ, χαμήλωναν και χαμήλωναν… Τόσο, που σχεδόν με άγγιζαν… Τόσο, που μπορούσα να αισθανθώ το κρύο που έφερναν μαζί τους. Όχι, όχι… Τώρα γινόταν κάψα! Κάψα και κρύο, κάψα και κρύο, συνέχεια, συνέχεια να εναλλάσσονται! Θεέ μου, Θεέ μου! Ξάφνου, η εικόνα πάγωσε, λες και κάποιος πάτησε pause στο βίντεο. Άρχισα να περπατάω, σηκώνοντας ταυτόχρονα το ένα χέρι, ν’ αγγίξω τα σύννεφα. Καμμία απολύτως αίσθηση… Πλησίασα τον Χίτλερ. Η ματιά του, παγωμένη, αλλά και συνάμα ζωντανή, σα να περίμεναν τα μάτια του κάτι να δουν για να ζωντανέψουν. Τόλμησα να τον αγγίξω. Ψηλάφισα το πρόσωπό του. Καμμία αντίδραση. Τότε, το γλυκό διαβολάκι του πειρασμού, με περιέπαιξε! Αποφάσισα, με διάθεση σα να συμμετείχα στην “Κόλαση” τού Ντάντε, διασκευασμένη σε μαύρη κωμωδία όμως, να χαστουκίσω το αιωνίως μισητό αυτό πρόσωπο, το φέρον το κακόγουστο μουστάκι! Αυτοσκηνοθετήθηκα, λοιπόν, έδωσα στον εαυτό μου οδηγίες φτύνοντας γέλια τρανταχτά καταπρόσωπο στον Αδόλφο, άπλωσα το χέρι, και τού ‘χωσα μια εξαιρετικής τεχνικής μπούφλα στη μάπα! Ξανάστροφη! Ρε, τού ξύρισα το μούτρο, μιλάμε! Συνέχισα να γελάω δυνατότερα, μην παίρνοντας έτσι μυρουδιά τον Κολοβομούστακο, ο οποίος ζωντάνεψε, όπως και το παγωμένο σκηνικό!
Ο Αδόλφος Χίτλερ, έβγαλε ένα μέγα μούγκρος! Τα σύννεφα, λες και περίμεναν ως διαταγή αυτήν την κραυγή του, σχημάτισαν αυτοστιγμής το μέγα μανιτάρι…! Δεν ξέρω αν ήτανε τής Χιροσίμα, ή τού Ναγκασάκι, πάντως, υψώθηκε στον ουρανό σαν εφιαλτικός πλανήτης, καμωμένος από αέρια… Ποιος πούστης πάτησε το play; Και το μανιτάρι, έμεινε να αιωρείται από πάνω μου, να μικραίνει και να μεγαλώνει, σε μία εικόνα που μού ‘δειχνε τη ρίψη τής ατομικής βόμβας… Aπό κάπου, άκουσα τη μελωδία τού ‘Εnola Gay’! Κοίταξα ολόγυρά μου, κάτω. Η μελωδία ερχόταν από το κασετοφωνάκι, το οποίο μού είχε πέσει, χωρίς να θυμάμαι πότε και πώς! Το πάτησα με μανία, ώσπου η μελωδία σταμάτησε, μόνο για ν’ αντικατασταθεί από το στριγγό γέλιο τού Αδόλφου.
– «Γελάει καλύτερα, όποιος γελάει τελευταίος», κάγχασε. «Κοίτα! Κοίτα ψηλά, το μανιτάρι», είπε.
Έτσι κι έκανα. Το μανιτάρι, έχοντας πια γιγαντωθεί και καταπιεί την ίδια τη νύχτα, άρχισε να ξερνάει ανθρώπινα μέλη, κόκκαλα, σάρκες, πρόσωπα με τον απόλυτο τρόμο σημαδεμένα, πρόσωπα παιδιών, ανδρών, γυναικών, φριχτά παραμορφωμένα, όλα να εκσφενδονίζονται προς το μέρος μου από το μανιτάρι. Και αργά… Αργά… ώστε να τα προλαβαινουν τα μάτια μου και να τα ρουφάει το μυαλό μου. Ένοιωσα τον πόνο των γενεών να τρυπάει τα σωθικά τής ψυχής μου, ανείπωτο πόνο.
– «Πολύ διαφορετικό από ντοκυμανταίρ, έτσι;»,
ξεστόμισε ο Χίτλερ, ο οποίος με μία κίνηση πάγωσε πάλι την εικόνα. Όλα ακίνητα, εκτός από εκείνον και μένα. Από πάνω μου, έστεκε ο εφιαλτικότερος ζωγραφικός πίνακας που θα μπορούσε να εισβάλλει σε ανθρώπινο μάτι…! Όλα ακίνητα… όλα αυτά που περιέγραψα, όσο μπορούν οι λέξεις να περιγράψουν… Ακίνητα… Παγωμένα… Μπορούσα ν’ ακούσω τον οδυρμό τών δυστυχισμένων αυτών ψυχών… Μία χορωδία σπαραχτικών οιμωγών… Ο Αδόλφος, με μεταλλική φωνή, αποφάσισε να ξαναμιλήσει:
– «Αυτοί, ήταν οι νικητές. Αυτοί, έγραψαν την Ιστορία. Αυτοί, οι οποίοι στ’ όνομα τής Ειρήνης, καταδέχτηκαν να διαπράξουν το μεγαλύτερο έγκλημα κατά τής ανθρωπότητος. Αυτοί, οι σύμμαχοι, εξ’ αιτίας τών οποίων, γεννιώνται σφαλερά παιδιά, ακόμα και στην εποχή σου!».
– «Κέρδισες!», τού απάντησα. «Πες μου γιατί είμαι εδώ!».
– «Δυστυχώς, έχασες την ευκαιρία σου! Συ δεν είπες ότι προτιμάς να το ανακαλύψεις μόνος σου; Να μη σού στερήσω, λοιπόν, την γοητεία αυτή!».
Κι ως τα ‘πε αυτά, ξεπάγωσε την εικόνα, και άρχισαν, με μεγάλη ταχύτητα τούτη τη φορά, να ‘ρχονται καταπάνω μου οι τρομαχτικές φιγούρες! Ο εκκωφαντικός ήχος, μάλλον τής βόμβας ο ήχος, μού τρύπησε τ’ αυτιά! Το ωστικό κύμα, με τίναξε κάπου… Σκέπασα τα μάτια με τα χέρια μου, να μη δω και φρίξω, πού ήταν αυτό το ‘κάπου’. Ησυχία… Άκρα τού τάφου σιωπή. Στο στιγμιαίο τίναγμά μου, είχα νοιώσει σα να με ρούφαγε μια δίνη. Δηλαδή, είχα τιναχτεί πίσω, και μετά στροβιλιζόμουν προς τα κάτω. Πού ήμουν τώρα; Δεν είχα νοιώσει προσγείωση, ούτε αισθανόμουν πληγωμένος. Γιατί πάγωνε η εικόνα; Πώς συνέβαιναν ολ’ αυτά; Η σιγουριά ότι δεν ονειρευόμουν, δεν είχε στο ελάχιστο καμφθεί. Έπρεπε ν’ ανοίξω τα μάτια… Το έκανα… Σκοτάδι, φυσικά. ‘Φυσικά’… σκέφτηκα με θυμηδία. Πόσο από το νόημά της διατηρούσε αυτή η λέξη ‘εδώ’; Ούτε Αδόλφος, ούτε τίποτα. Μόνο σκότος πιο πηχτό από τα πριν. Και πού ήξερα ότι έλειπε από το νέο σκηνικό ο Αδόλφος; Το ένοιωθα. Έτσι με συνέφερε, στο τέλος – τέλος! Α, ναι, το νέο σκηνικό, δεν είχε ουρανό! Τί στο…
«Ανάψτε κάνα φως, ρε παιδιά», φώναξα και πάλι, σίγουρος ων, πως κάποια πλάσματα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ακούνε ‘εδώ’. Η απόκριση στο αίτημα μου, ήταν ένα δυνατό ‘τσακ’, όπως όταν ανεβάζουμε τις παλιές ασφάλειες τού ρεύματος. Μπρος στα μάτια μου, ένας – έλα Παναγιά μου- τηλεφωνικός θάλαμος, απ’ αυτούς τούς τσιμεντένιους, που πρόλαβα πίτσης. Μόνο που, αντί να γράφει ‘ΤΗΛΕΦΩΝΟΝ’, έγραφε ‘ΧΡΟΝΟΣ’! Πλησίασα. Ανοίγοντας την πόρτα, είδα ότι υπήρχε τηλέφωνο μέσα. Απ’ αυτά τα παλιά, τους νομισματοδέκτες. Ναι, αλλά, αυτοί έπαιρναν δραχμούλα, κι εγώ ήμουν πια Ευρωπαίος, κυκλοφορούσα με ευρώ, κι αν είχα και κανένα επάνω μου! ‘Για να δω’, σκέφτηκα, κι έβαλα το κουλό μου στην τσέπη. Ναι! Ω τού θαύματος, είχα ένα πενηντάλεπτο! ‘Τί πανηγυρίζεις, ρε αρχικόπανε’, μού είπα. Σιγά μην έκανε! Τέλος πάντων, αφού δεν είχα τίποτα να χάσω, εκτός αν παρακάτω πουλούσανε φραπεδιές προς πενήντα λεπτά, έριξα το νόμισμα στη σχισμή, και μπήκε! Μα, αφού η επιθανάτια έκδοση τής δραχμούλας, ήτο μικροτέρα από τούτο το νόμισμα! Ρε, τέτοιοι αναχρονισμοί, ούτε σε ταινία τών Μόντυ Πάιθον! Σχημάτισα στο καντράν το πρώτο νούμερο που μού κατέβηκε… Τής Ντόνας… Ωραία αίσθηση τα παλιά αυτά καντράν! Καλούσε! Μία, δύο τρεις…
– «Ναι;», ακούστηκε η σέξυ φωνή της!!!
– «Ντόνα;», είπα με φωνή που δεν αναγνώριζα. Εκείνη, ωστόσο, την αναγνώρισε!
– “Πού είσαι, ρε…” Εδώ μάς κόβει η λογοκρισία!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Να πάτε όπου θέλετε.
