Είμαι και θα παραμείνω οπαδός της θεωρίας που θέλει το δημοσιογράφο επιεική και ψύχραιμο. Ομολογώ ότι παρά τις οδηγίες του αγαπημένου μέντορα Κλεάνθη Γρίβα, δεν το επιτυγχάνω πάντοτε, αναγκαζόμενος να αναθεωρώ την στάση μου.
Κάθε φορά που αγανακτείς, μου λέει συνεχώς και αδιαλείπτως ο Κλεάνθης, θα σκέφτεσαι ότι παίζεις σκάκι. Μόνο έτσι θα αποφεύγεις τους οξείς και ακραίους χαρακτηρισμούς.
Όσες φορές κυριολεκτικά ή μεταφορικά προσπάθησα να παίξω σκάκι, η απόδοσή μου κυμάνθηκε σε επίπεδα κάτω του μετρίου, έμεινα όμως με την ικανοποίηση του ευπρεπώς ηττημένου, ότι τουλάχιστον, προσπάθησα…
Μέσα μου περιέργως κυριάρχησε σε ώρες κρίσης η στεντόρεια φωνή του Βασίλη Ραφαηλίδη: «Ξέχεσέ τους τους “πούστηδες”- ελπίζω να μην τον ενοχλήσουν τα εισαγωγικά εκεί που βρίσκεται- μην τους χαρίζεσαι».
Το έμαθα κάνοντάς μαζί του πολλές εκπομπές με κόστος και εξοντωτικά δικαστικά πρόστιμα. Ο Ραφαηλίδης είχε την πάγια τακτική να μην εμφανιζόμαστε στα δικαστήρια των πολιτικών- διωκτών μας για λόγους αξιοπρέπειας, κάτι πού εκμεταλλευτήκαν στο έπακρον εκείνοι με καταδίκες ερήμην. Το ευχαριστήθηκα όμως γιατί έστω και έτσι –ανορθόδοξα- αισθάνθηκα την απέραντη χαρά, αυτή την μοναδική ικανοποίηση της διαφοροποίησης από το κοπάδι του συμβιβασμού και της υποτέλειας.
Προ ημερών εμφανίστηκαν οι δικαστικοί επιμελητές για την επώδυνη διαδικασία πλειστηριασμού του σπιτιού μου, λόγω αγωγών που είχαν επιδικαστεί κατά του τηλεοπτικού σταθμού (ΣΚΑΪ) και εμού. Επρόκειτο για την δημοσιογραφική έρευνα των υιοθεσιών (προ δεκαετίας) και την εμπλοκή στελεχών του Κέντρου Βρεφών “ΜΗΤΕΡΑ”!
Εξ αιτίας της έρευνας αυτής και του θορύβου που δημιουργήθηκε, ο τότε υπουργός δικαιοσύνης Βαγγέλης Βενιζέλος τροποποίησε τον νόμο περί υιοθεσιών, κάτι που όπως φαίνεται δεν συγκίνησε τους φυσικούς μου δικαστές! Δια της γνωστής παραδικαστικής μεθόδου – εμπλέκονταν και δικαστές στις ύποπτες υιοθεσίες- του τυποκτόνου νόμου και των μανδαρίνων του κράτους, ένας πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (δεν ζει) και ορισμένοι εκ των εργαζομένων του ιδρύματος κατόρθωσαν να βγάλουν καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον μας, τις οποίες τώρα ενεργοποίησαν, γιατί εν τω μεταξύ τα ποσά λόγω των τόκων είχαν φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη!..
Ο σταθμός που όφειλε να αναλάβει το βάρος μιας τέτοιας περιπέτειας δεν πλήρωσε, γιατί η εταιρία ΕΡΜΗΣ του Γιάννη Αλαφούζου έκλεισε τα βιβλία της, μεταβιβάζοντας το κανάλι στον Στάθη Τσοτσορό κι εκείνος στον Δημήτρη Κοντομηνά με τη σειρά του… Έτσι η τσιμπίδα του νόμου έπιασε τον ευκολότερο στόχο που είχε περιουσιακά στοιχεία στο όνομά του, τον δημοσιογράφο…
Οι άλλοι ως… πένητες παρά τις οχλήσεις μου έβγαλαν την ουρά τους απ’ έξω σφυρίζοντας αδιάφορα.
Τα γράφω όλα αυτά όχι για να συγκινηθεί η εξουσία, αλλά για να καταλάβουν κάποιοι, που καταφεύγουν σε εύκολα συμπεράσματα, ότι η πραγματική δημοσιογραφία γίνεται με κόστος.
Παραμένοντας πιστός οπαδός της δημοσιογραφίας που δεν τροφοδοτεί κρυφούς λογαριασμούς από εξυπηρετήσεις γκρίζων συμφερόντων, διακινδυνεύοντας ακόμα και τα περιουσιακά μου στοιχεία, συνεχίζω με πάθος το ρεπορτάζ.
Αιτία όσων διαβάζετε δεν μπορεί να είναι το ρεπορτάζ του γιδοβοσκού Κακαουνάκη –συγνώμη για την εκτροπή Κλεάνθη – ούτε οι ανόητοι υπαινιγμοί του υπόδικου κομιστή στο «Πρώτο Θέμα». Ούτε ερέθισμα ούτε εκνευρισμό –ευτυχώς- μπορούν να προκαλέσουν τα ευτελή σχόλια υπηρετών της μάσας, της ιδιοτέλειας και της αρπαχτής.
Μοναδική πηγή έμπνευσης τα λόγια και η δημοσιογραφική συμπεριφορά του Ραφαηλίδη, όταν υπουργός της τότε κυβέρνησης κερδίζοντας αγωγή εναντίον μας για τους οξείς χαρακτηρισμούς του απείλησε ότι θα βγάλει στο σφυρί τα σπίτια μας.
«Δεν θα υποστηρίξουμε την αγωγή, ούτε θα πληρώσουμε τα πρόστιμα. Θα τους αναγκάσουμε να ρεζιλευτούν και να ρίξουν τις μάσκες»! Στις λογικές και αυτονόητες αντιρρήσεις μου, ότι δεν έχω τη δύναμη να χαρίσω στους διώκτες μας, το σπίτι που απέκτησα δουλεύοντας χρόνια ολόκληρα, ο Ραφαηλίδης, αυτός ο σπουδαίος ανιδιοτελής άνθρωπος που άλλαξε με την παρουσία του τη ρότα της δουλειάς μου, απάντησε με σκληρό τρόπο μέσα από ένα σαρκαστικό χαμόγελο που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ως εξής: «Τότε μικρέ άλλαξε παρέα-εννοούσε την δική του- και δουλειά γιατί όπως αντιλαμβάνομαι δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε μαζί»!..
Τα χρόνια πέρασαν ο Βασίλης έφυγε από τη ζωή, οι εχθροί και οι διώκτες περίσσεψαν, η περιπέτεια της δημοσιογραφίας συνεχίζεται κι έχω την αίσθηση, θλιβερέ κομιστή και ταλαίπωρε γιδοβισκέ, ότι κατάφερα κάτι διαφορετικό από το να υπηρετώ μόνο το τομάρι μου…
Τα ονόματά των διωκτών μου με τις φωτογραφίες τους θα τα απολαύσετε προσεχώς, γιατί έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να γνωρίσετε ποιοι, από ποιον χώρο και πως διεκδικούν τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσιογράφου, υπακούοντας στα κελεύσματα και τις μηχανορραφίες της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας.
Ούτε να περάσει από τα μυαλό σας ότι υπάρχει περίπτωση να αλλάξει ο τυποκτόνος νόμος. Η λογοκρισία σήμερα ονομάζεται αγωγή και η λογική της χούντας δημοκρατικό δικαίωμα…
*Είναι αυτονόητο, ότι οποιαδήποτε απάντηση από τους διώκτες μου θα δημοσιευτεί στην ίδια θέση και θα καταλάβει τον ίδιο χώρο.
